Η ρήση «τα πάντα είναι πολιτική»
είναι απολύτως αληθής. Όχι βέβαια με την στενή έννοια των κομματικών
ανταγωνισμών, που μετατρέπει τον πολίτη σε ανώνυμο μέλος ενός απρόσωπου
πλήθους και οδηγεί την κοινωνία να κυβερνάται από μία –όπως την
χαρακτήρισε επιφανής καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου της δεκαετίας
του ΄60 -κοινοβουλευτική δικτατορία. Η παραπάνω ρήση προϋποθέτει τον
Αριστοτέλειο ορισμό της πολιτικής ως της υπέρτατης τέχνης της αρμονικής
συμβίωσης των ανθρώπων και την προσωπικής ολοκλήρωσης μέσω της συμβολής
στην υλοποίηση ενός ευρύτερου, παγκόσμιου οράματος.
Το μέγα πρόβλημα της πολιτικής με την
αυθεντική της έννοια είναι η οδύνη, που συνοδεύει την περιπέτεια της
αυτοπραγμάτωσης. Μια οδύνη που πηγάζει από την ανθρώπινη ροπή προς την
ευκολία και την αναζήτηση εκείνου, του μεγάλου ηγέτη, που θα αναλάβει να
μας απαλλάξει από την επώδυνη ελευθερία, με αντάλλαγμα την απαλλαγή από
την οδύνη της διαρκούς επιλογής και της διαρκούς αυτοκριτικής.
Φέτος, η προεκλογική εκστρατεία εν όψει
Ευροεκλογών, συμπίπτει με τις πολιτικές προσδοκίες ενός όχλου, που
προϋπάντησε έναν άλλου είδους ηγέτη σε μια πόλη της Παλαιστίνης. Ο
όχλος, ο αιώνιος όχλος, πάντα περιμένει τα ίδια, μόνον που στην
περίπτωση αυτή η απογοήτευση ήταν τέτοια, που σε λίγες μόνον μέρες, η
θριαμβευτική υποδοχή έδωσε τη θέση του σε ένα οργισμένο «Σταυρωθείτω».
Ήδη, το μήνυμα των ΜΜΕ για τις επικείμενες εκλογές είναι σαφές και είναι βέβαιον πως σύντομα θα πάρει και τη μορφή σποτ:
«Είμαι ο ηγέτης σας, ο ήρωάs σας.
Είστε υπέροχοι, προκομμένοι, αθώοι. Εξαπατηθήκατε όμως από τους άλλους,
και να το αποτέλεσμα! Να που φτάσαμε! Να από τι κινδυνεύουμε: Από τη
λάθος επιλογή σας. Συνέλθετε! Εγώ είμαι αυτός που σας αξίζει. Σπεύσατε,
απαρνήσασθε εαυτόν, ξεχάστε το όνομά σας, την ευθύνη σας, τις
δυνατότητές σας, τον δικό σας ήρωα, που ασφυκτιά πίσω απ΄ τα κάγκελα της
μιζέριας που φωλιάζει στην ψυχή σας και ακολουθείστε με. Μη ρωτάτε, μην
κρίνετε. Θα ΄μαι για σας το καταφύγιο, το αποκούμπι, το άλλοθι, ο
προσωπικός αποδιοπομπαίος σας τράγος. Δεν θα σας αναστατώσω με
μακροβούτια αυτογνωσίας, δεν θα σας κουράσω με προσπάθειες υπερβάσεως
της αναπηρίας σας. Κανέναν δεν εξυπηρετεί το να μάθετε ότι δεν με
χρειάζεστε. Ούτε εσάς, ούτε βέβαια κι εμένα».
Άμα καταφέρουμε και προστατέψουμε τους
εαυτούς μας από τις επικοινωνιακές τοξίνες, ίσως κατορθώσουμε να
κατέβουμε την Κυριακή αυτή στην υποδοχή ενός άλλου ηγέτη, ξεχνώντας αυτά
που κι εμείς, ως μέρος τους όχλου, ζητάμε συνήθως. Αν δεν το
καταφέρουμε, ίσως και να μας ξενίσουν κάποιες ενέργειές του. Πριν 2000
χρόνια απογοήτευσε πολλούς. Τον περίμεναν πάνω σε άσπρο άλογο, να
διαβαίνει τροπαιούχος τις λεωφόρους της Ιερουσαλήμ και τους προέκυψε …
πώλος όνου. Αν ήταν σήμερα, αντί για θωρακισμένες μερσεντές των…αρχηγών,
θα μας προέκυπτε …σκαραβαίος.
Κι όμως, ο ηγέτης της Κυριακής των Βαΐων
δεν θα γελάει στο κενό, δεν θα σηκώνει με το χέρι του το σήμα της
νίκης, προσπαθώντας να πιάσει τις ταράτσες των πολυκατοικιών. Δεν θα μας
δίνει το χέρι, κοιτάζοντας τρία πρόσωπα μετά. Θα μας κοιτάξει βαθειά
στα μάτια. Εμάς, τον καθένα προσωπικά, όχι τον όχλο. Εμάς. Η ματιά Του
θα γδύσει την ψυχή μας. Θα την κάψει και θα την ζεστάνει, όσο η αγκαλιά
της μάνας μας. Οι δημοσιογράφοι θα του ζητάνε δήλωση, κι αυτός θα μένει
σιωπηλός, με την σιωπή αυτών που ξέρουν, αυτών που αγαπούν, αυτών που
υπομένουν, αυτών που πιστεύουν στην αξία τη δική μας και όλων των
ανθρώπων. Θ΄ ακούει τα «Ωσαννά», αλλά θα συνεχίσει να μας κοιτά έτσι,
που θα νιώσεις, πως εγώ, εσύ και όχι Αυτός, είμαστε οι άρχοντες, οι
πρωταγωνιστές, οι εκλεκτοί Του. Εμείς, που, κι αν ξεπουλήσαμε τα όνειρά
μας σε φτηνές δοσοληψίες με τις εξουσίες του κόσμου τούτου, μας αξίζει
μια άλλη ζωή κι ένας άλλος κόσμος. Κι όταν ανοίξει το στόμα του, αντί να
κραυγάζουμε σαν αφιονισμένοι, θα πρέπει να σιωπήσουμε για να ακούσουμε:
«Ακολούθα με», θα μας πει κι αυτός.
«Απαρνήσου τον εαυτό σου» θα μας πει κι αυτός. Μην παρασυρθούμε όμως!
Δεν είναι πρόσκληση για αποχαύνωση και αδράνεια. Θέλει θάρρος, γιατί απ΄
το στόμα του θ΄ ακούσουμε και το «άρον τον σταυρόν σου», τον σταυρό της
αποτυχίας μας, της αμαρτίας μας, των ευτελών πάρε-δώσε με τα χωμάτινα
και τα φθαρτά. Την ώρα που οι άλλοι θα σκαρφίζονται χίλιους δυο τρόπους
για να τους δώσουμε τον σταυρό μας πάνω στο ψηφοδέλτιο, Αυτός, με την
άπειρη αγάπη του, θα ακουμπήσει στον ώμο μας τον δικό μας σταυρό. Ούτε
ελαφρύτερο, ούτε βαρύτερο απ΄ όσο αντέχουμε. Σταυρός, ξέρεις, δεν είναι
μόνον ο πόνος, που επιφυλάσσει η ζωή στον καθένα μας. Είναι κυρίως το
βάρος της ευθύνης απέναντι στον εαυτό μας, απέναντι στον δημιουργό,
απέναντι στους ανθρώπους που ο Θεός έβαλε στον δρόμο μας. Είναι το βάρος
του χρέους της δικής μας, της προσωπικής αλλαγής. Είναι το βάρος της
αποδοχής της αποτυχίας και της ανεπάρκειάς μας. Είναι το βάρος του
κόστους της σύγκρουσης με ό,τι και όποιους μας κρατάνε καρφωμένους στη
γη. Το βάρος της πάλης με τα πάθη, τη ραθυμία μας και με κάθε τι, που δε
μας αφήνει ν΄ αρπάξουμε τα κλειδιά της βασιλείας. Τέτοιον σταυρό θα
ακουμπήσει στον ώμο μας. Δεν θα μας κολακέψει. Θα μας θυμίσει όμως, ότι
πλαστήκαμε για τα μεγάλα και τα ηρωικά.
Με μια ήρεμη κίνηση θα στρέψει το κεφάλι
να δει, αν πατάμε πάνω στα δικά του ματωμένα βήματα και, τεντώνοντας
τον δείκτη του χεριού του θα τον στρέψει στον Γολγοθά της σιωπής, όπου
συντελείται η υπέρτατη πράξη πολιτικής και πολιτισμού:
Η θυσία.
Η θυσία.
Το κλειδί του τάφου και η οδός προς μια πατρίδα άλλη.
