Στο
Διαδίκτυο είναι λίαν προσφιλές θέμα οι θεωρίες συνωμοσίας. Πολλοί νέοι
και μεγαλύτεροι διαβάζουν για όσους ευθύνονται για τα κακά στον κόσμο
μας. Για τις μεγάλες εταιρείες. Για μυστικές οργανώσεις. Για την υποταγή
του κόσμου όχι σε συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα αλλά σε ομάδες που
προετοιμάζουν το έδαφος για τον ερχομό του Αντιχρίστου (χωρίς όμως να
γίνεται λόγος για την Δευτέρα Παρουσία, καθώς στο βιβλίο της
«Αποκάλυψης» ο Αντίχριστος δεν είναι
αυτόνομος, αλλά συνδέεται με το τέλος και την ανακαίνιση του κόσμου με
την ανάσταση των νεκρών, κάτι που - συνειδητά ή ασυνείδητα- αποσιωπάται
από τους διακινητές των θεωριών περί ερχομού του). Για ομάδες που
ζηλεύουν και μισούν την Ελλάδα και τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό και
θέλουν να μας κάνουν κακό (πόσο περισσότερο άραγε από αυτό που κάνουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας;).
Αν
κάποιος προσπαθήσει με λογικά επιχειρήματα να προκαλέσει συζήτηση,
διαπιστώνει το «ου με πείσεις, καν με πείσης». Είναι τέτοιο το σύνδρομο
καταδίωξης που αυτές οι θεωρίες ενισχύουν, αλλά και το αίσθημα ότι
υπάρχει μία ομάδα εκλεκτών, στους οποίους ανήκουμε συλλήβδην οι Έλληνες
και ιδιαίτερα οι χριστιανοί, όπως επίσης και κάποιοι αγνοί ήρωες που
θέλουν να διαφυλάξουν την δικαιοσύνη και την καλοσύνη, ώστε η συζήτηση
να φαντάζει μάταιη. Και όταν οι εμπνεύσεις στερεύουν, οι οπαδοί των
θεωριών συνωμοσίας επικαλούνται προφήτες, γεροντάδες, αγίους, χωρίς να
αξιοποιούν την διδασκαλία τους για την πνευματική μας πορεία και ζωή,
αλλά ψάχνοντας ρήσεις που ειπώθηκαν, αν ειπώθηκαν,
σε κλειστές παρέες και με αφορμή γεγονότα τα οποία επηρεάζουν
συναισθηματικά. Όμως επειδή ο προφήτης, ο γέροντας, ο άγιος θεωρούνται
αλάθητοι, καθώς δεν μπορεί να γίνει διαχωρισμός ανάμεσα στο ανθρώπινο
στοιχείο και στην θεοπνευστία, κάθε λόγος τους θεωρείται θέσφατος.
θα
ήταν αφέλεια εάν δεν είχαμε επίγνωση ότι υπάρχουν ιδεολογικά συστήματα
και ομάδες που ζητούν την επικράτηση συγκεκριμένων πολιτισμικών
προτύπων, κυρίως για οικονομικούς λόγους. Δεν λείπουν αυτοί που θεωρούν
την πίστη στον Θεό αναχρονισμό. Άλλοι πάλι θεωρούν σκόπιμο να
εκσυγχρονίσουν την κοινωνία, καταργώντας παραδόσεις. Όλοι αυτοί έχουν
ονοματεπώνυμο. Εκφράζονται δημόσια. Γράφουν συγγράμματα. Δίνουν
συνεντεύξεις. Χρηματοδοτούν προγράμματα. Πιθανότατα χρησιμοποιούν
πολιτικούς, δημοσιογράφους, διανοουμένους, άλλους ταγούς ως
εμπροσθοφύλακες. Αν όμως κάτι καταφέρνουν, είναι διότι δεν είμαστε σε
θέση να έχουμε τα δικά μας κριτήρια. Να αντισταθούμε με γνώμονα αξίες.
Να έχουμε την κριτική σκέψη επηυξημένη. Να γνωρίζουμε πού πατάμε και
προς τα πού πηγαίνουμε.
Σε προσωπικό επίπεδο, θα αναρωτηθεί κάποιος, αυτό είναι εφικτό. Σε συλλογικό;
Τα
πρώτα σχεδόν τριακόσια χρόνια της παρουσίας του ο χριστιανισμός τα
πέρασε ως «μικρά ζύμη». Οι χριστιανοί ζούσαν σε μία κοινωνία αντίθεη και
εχθρική. Η αυθεντικότητά τους όμως και η θυσία του εαυτού τους οδήγησαν
στην πλήρη επικράτηση. Δεν κήρυξαν επανάσταση, ούτε φοβήθηκαν το ρεύμα.
Ο Θεός ήταν μαζί τους.
Ένας
σύγχρονος άγιος, ο π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ, λέει: «η αυθεντική αγάπη
βιώνεται όταν προσεύχεσαι για τον όλο Αδάμ, για όλη την ανθρωπότητα».
Για να γίνει αυτό, χρειάζεται εμπιστοσύνη στον Θεό και πάλη με τον εαυτό
μας. Αντί να μας φταίνε οι άλλοι, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας. Ας
χαρούμε την πίστη μας. Και ας αναλάβουμε την ευθύνη να σκεφτόμαστε και
να αποφασίζουμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο στις προκλήσεις της ζωής. Τότε
θα δώσουμε αυθεντικό παράδειγμα και στους νέους!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
