Δεν
φοβάσαι εσύ. Δεν αγχώνεσαι εσύ. Δεν είσαι εσύ που τρέμεις και
τρελαίνεσαι κάτω από τα βάρη και τις δυσκολίες της καθημερινότητας, μα
οι ρόλοι που έχεις επωμιστεί. Εάν βγάλεις το κουστούμι που σου έβαλαν
και σκίσεις την μάσκα που φοράς, υποδυόμενος κάτι που δεν είσαι, τότε θα
δεις ότι εσύ ποτέ δεν φοβήθηκες. Ότι ποτέ δεν μελαγχόλησες. Η θλίψη
σου, δεν σου ανήκει. Ανήκει στους ρόλους σου. Όχι σε εσένα. Εσύ είσαι
χαρούμενος. Το πνεύμα, η ψυχή που ζεί μέσα σου, δεν ξέρει από θλίψη,
είναι δώρο Θεού γεμάτο φως και χαρα. Ο Θεός είναι μέσα μας, γι αυτό και
όσο καθαριζόμαστε απο τα πάθη και εισερχόμαστε με την προσευχή εντός
μας, νιώθουμε γαλήνη. Γιατί στο βυθό πάντα έχει ησυχία, τα κύματα είναι
στην επιφάνεια. Η εικόνα του Θεού ζει μέσα μας. Ετσι η θλίψη είναι
αντίδραση στο ψέμα που ζεις. Το άγχος σε εκεινο που προσπαθείς να
υποδυθείς, ο φόβος ενοχή όχι γι’ αυτά που έκανες, μα για εκείνα που
ξέχασες και αρνήθηκες να ζήσεις…
