Η ΕΠΑΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

               Ένα από τα συνήθη φαινόμενα της ζωής, το οποίο τους καλοκαιρινούς μήνες ιδίως στους τουριστικούς προορισμούς αυξάνεται, είναι κι αυτό της επαιτείας. Αν καθίσουμε να πιούμε έναν καφέ σε δημόσιο χώρο ή να φάμε κάτι, θα περάσουν συνάνθρωποί μας, οι οποίοι είτε θα παρακαλέσουν για οικονομική βοήθεια  αφηγού-μενοι μια δακρύβρεχτη ιστορία, ή βάζοντας μικρά παιδιά μπροστά ή περιγράφοντας τον αγώνα τους για απεξάρτηση από τα ναρκωτικά, είτε θα λειτουργήσουν με επιθετικότητα και κατηγορίες περί ασπλαχνίας, είτε θα ζητήσουν κάτι για φαγητό. Δεν χωρά λογική συζήτηση με αυτούς τους ανθρώπους. Να τους υποδείξει κάποιος ότι φαγητό μπορούνε να βρούνε πολύ εύκολα στις δομές της Εκκλησίας και της τοπικής αυτοδιοίκησης, ότι θα μπορούσαν να πιάσουν κάπου δουλειά, ότι θα ήταν προτιμότερο να λένε την αλήθεια για τα κίνητρά τους και όχι να εφευρίσκουν ψέματα, ότι έχει σημασία οι ίδιοι να αποτινάξουν την εκμετάλλευση που υφίστανται από διάφορα κυκλώματα, ότι αξίζει κάποιος να παλεύει να βγει από την όποια κατάσταση ζει και όχι να επαναπαύεται, διαλύοντας την αξιοπρέπειά του. Όλα αυτά μοιάζουν κηρύγματα, χωρίς αξία.

                Η επαιτεία λύνεται με την αύξηση της αστυνόμευσης; Η απάντηση είναι αρνητική. Αλλάζει τόπο, όχι τρόπο. Το παράδοξο είναι ότι οι αυθεντικά πτωχοί, αυτοί που έχουν πραγματική ανάγκη, δεν γυρίζουν στους δρόμους, αλλά, κρατώντας την αξιοπρέπειά τους, απευθύνονται εκεί που γνωρίζουν ότι θα πάρουν βοήθεια που θα τους ανακουφίσει, χωρίς όμως να σταματήσουν να αγωνίζονται να βρούνε εργασία, προκειμένου να έχουν την δυνατότητα οι ίδιοι να λειτουργούν ανεξάρτητα.

                Η επαιτεία όμως είναι και ένα σύμπτωμα απουσίας χριστιανικότητας και ανθρωπιάς στους κοινωνικούς μηχανισμούς. Η επαιτεία ντροπιάζει το δημοκρατικό μας σύστημα και την ισότητα ευκαιριών που δικαιούνται όλοι οι άνθρωποι και χρειάζεται πολιτική ενεργοποίηση. Την ίδια στιγμή φανερώνει και την ανεπάρκεια της Εκκλησίας να επιλύσει τα ανθρώπινα προβλήματα, όσο κι αν προσπαθεί, όσο κι αν το διαφημίζει. Ένα πιάτο φαγητό, ένα ποτήρι νερό, λίγα ρούχα, μία επίσκεψη σε έναν άρρωστο και σε έναν φυλακισμένο, η συμπαράσταση στους ξένους είναι τα κριτήρια της αγάπης, όμως το ερώτημα είναι κατά πόσον αυτά από μόνα τους αλλάζουν τον κόσμο ή αλλάζουν μόνο εμάς.

                Το να είμαστε οι χριστιανοί ευαίσθητοι στις ανάγκες του άλλου είναι το αυτονόητο. Το ερώτημα είναι κατά πόσον θα δεχόμαστε να μας εξαπατούν και να μένουμε στην αναπαυμένη συνείδηση ότι τουλάχιστον εμείς συνδράμαμε τυπικά. Το Γεροντικό της ερήμου είναι γεμάτο από ιστορίες στις οποίες άγγελοι μεταμφιέζονται σε φτωχούς για να δοκιμάσουν τη εξάρτηση των ασκητών από τα υλικά αγαθά, την ανάγκη της ανταπόδοσης για τον κόπο που καταβάλλουν, το ακατάκριτο στον πλησίον. Κατά πόσον όμως αυτό λύνει κοινωνικά προβλήματα είναι μεγάλο ερώτημα. Οι ασκητές αγωνίστηκαν και αγωνίζονται να σώσουν την ύπαρξή τους και να δώσουν αγάπη. Εμείς οι εν τω κόσμω  έχουμε κληθεί να συμμετέχουμε στον αγώνα για μια πιο δίκαιη κοινωνία, στην οποία ο διπλανός μας δεν είναι ξένος, αλλά συνάνθρωπος. Το κριτήριό μας μπορεί να είναι μόνο τα λίγα ή τα πολλά Ευρώ ή και η αλλαγή νοοτροπίας και ο αγώνας ο πλησίον μας να αισθανθεί ότι υπάρχουν τρόποι εξόδου από την επαιτεία; Είναι μόνο η ελεημοσύνη εντολή ή και η εργασία; Μήπως ήρθε ο καιρός να τα συνδυάσουμε και τα δύο;

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΤΕΛΕΙΑΣ ΩΣ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ

π. Σπυρίδων Σκουτής

Είσαι όμορφη όταν μπορώ να αποδεχτώ την ατέλεια σου ως τελειότητα και να μπορώ αυτό να το αποδεχτώ μέχρι θανάτου.

Αυτό είναι τελικά που αγαπάμε στον άλλον. Όταν όχι μόνο δεν με ενοχλεί η ατέλεια σου αλλά στα μάτια μου μοιάζει μια υπέροχη τελειότητα. Με μια τέτοια στάση αποδοχής οικοδομεί το ζευγάρι τα σκαλοπάτια για τη Βασιλεία των Ουρανών.

Μην σε ενοχλεί αν νιώθεις ότι είσαι κοντή, χοντρή, με κάποια σημάδια ή αναπηρία. Είσαι πανέμορφη στα μάτια του Θεού και εκεί έξω για κάποιον είσαι ό,τι ομορφότερο υπάρχει.

Αν δεν τον έχεις βρει θα τον βρεις και να μην τον βρεις υπάρχει Εκείνος που είσαι τα πάντα γι’ Αυτόν…Ο Νυμφίος Χριστός . Στον καθρέφτη του Παραδείσου η ατέλεια μεταμορφώνεται σε τελειότητα διότι ο Δημιουργός τελειοποιεί τα πάντα.

Μην σε ενοχλεί η εμφάνιση σου , μην προσπαθείς να κάνεις αλλαγές για τα μάτια του κόσμου. Μείνε μέσα στην αυθεντικότητα και στην εσωτερική ομορφιά , η οποία είναι αυτή που θα τελειοποιήσει και το εξωτερικό κάλλος. Την ομορφιά δεν την βλέπουμε αλλά την μυρίζουμε όπως στα λουλούδια. Ποιος είναι ο ορισμός στο τι είναι όμορφο; Δεν υπάρχει απάντηση…Η ομορφιά βιώνεται μέσα στην καρδιά και όχι στα περιοδικά. Μην σε απασχολεί λοιπόν το ερώτημα αν και πως μπορώ να βγω στην παραλία έτσι που είμαι.

Μπορείς να αντικρίσεις τον Χριστό με την εσωτερική σου παρουσία ; Μπορείς να αγαπήσεις ; Να συγχωρέσεις; Είσαι τότε ο πιο όμορφος άνθρωπος στον κόσμο…. Μια ομορφιά που δεν έχει τα χρώματα από τα κοσμικά make-up αλλά έχει τα χρώματα από την παλέτα του παραδείσου….

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

Ο Σωτήρ καταδέχθηκε να φορέσει την ανθρώπινη φύση και επιπλέον να κάνει την περιτομή της σαρκός του.

Αυτό θέλει να μας δείξει πως ο Χριστός είναι κάθε ημέρα μαζί μας. Ας ξέρουμε ότι είμαστε συνεχώς μαζί με τον Χριστό. Ποιος δεν θα είναι ευτυχισμένος όταν το καταλάβει. Είπαμε ότι ο Χριστός έλαβε σάρκα. Ο Χριστός δεν είναι δυνατόν πλέον να ζήσει χωρίς την σάρκα του. Το ίδιο και εμείς δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον Χριστό. Επομένως η σάρκα μας που ντύθηκε ο Χριστός τον περικλείει…. Γι αυτό δεν είναι δυνατόν να χωριστούμε από αυτόν. Αδιαλείπτως είμαστε αδιαίρετοι από τον Χριστό.

Στην Λειτουργία όταν κάνουμε την θεία Κοινωνία, ρίχνομε μέσα στο Άγιο Ποτήριο κρασί και νερό και μετά βάζουμε τον άρτο. Ευλογούμε το κρασί και το κάνομε αίμα Χριστού. Ο Χριστός είναι εκεί. Γιατί βάζουμε και κρασί και νερό; Εάν δεν βάλουμε νερό, δεν γίνεται Χριστός. Εάν βάλουμε μόνο νερό και δεν βάλουμε κρασί, πάλι δεν γίνεται Χριστός. Γιατί; Για να μας θυμίζει το γεγονός της σημερινής μας γιορτής. Το κρασί είναι ο τύπος του Χριστού που μεθάει τις καρδιές, και το νερό είναι ο λαός του Θεού. Όπως δεν γίνεται να υπάρχει Χριστός χωρίς σάρκα – ο Θεός δεν δέχεται να σταθεί πουθενά χωρίς τον άνθρωπο, χωρίς τον λαό -, το ίδιο, όπου εγώ, εκεί και ο Θεός. Η χαρά μας λοιπόν είναι άνετη και εύκολη, διότι είναι Αυτός.

Αδελφοί μου, σας εύχομαι η καινούργια χρονιά να είναι γεμάτη από χαρά και ευτυχία. Χρόνια πολλά σας εύχομαι. Χρόνια πολλά, για να αυξάνεται η χαρά σας και η ευτυχία σας με την παρουσία του Θεού μέσα σας.

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΔΟΚΙΜΟΣ

Oύτος ο μακάριος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοφίλου του εικονομάχου, εν έτει ωκθ΄ [829], εκατάγετο δε από γονείς ευγενείς και λαμπρούς κατά την ζωήν. Πατρίκιοι γαρ ήτον αυτοί και Oρθόδοξοι, Bασίλειος και Eυδοκία ονομαζόμενοι, οίτινες εκατάγοντο από την Kαππαδοκίαν, ήτοι από την Kαραμανίαν. Όθεν επειδή αυτοί καλώς ανέθρεψαν και επαίδευσαν τον υιόν τους τούτον Eυδόκιμον, διά τούτο και ο βασιλεύς Θεόφιλος ετίμησεν αυτόν με το αξίωμα του Kανδιδάτου, και εδιώρισεν αυτόν να ήναι στρατοπεδάρχης, πρώτον μεν, εις την χώραν των Kαππαδοκών, έπειτα δε, εις όλην την γην των Pωμαίων. Ήτον γαρ ο Άγιος μία ζυγαρία της δικαιοσύνης, και ένας κανών, οπού εφύλαττε κάθε ισότητα. Kαι έκαμνε μεν καθ’ εκάστην ημέραν πολλάς ελεημοσύνας εις Eκκλησίας, εβοήθει δε εις χήρας και ορφανά, και απλώς ειπείν, κάθε είδος αρετής εμεταχειρίζετο ο αοίδιμος. Kυριευθείς δε από σωματικήν ασθένειαν, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Oι δε δούλοι αυτού φυλάττοντες την παραγγελίαν οπού τοις έδωκεν, έθαψαν αυτόν μαζί με τα ρούχα και υποδήματά του. Oύτος ο αοίδιμος εδοξάσθη παρά Θεού με πολλά θαύματα, τα οποία τώρα δεν ημπορούμεν να αναφέρωμεν. H δε του λειψάνου αυτού μετακομιδή εις την Kωνσταντινούπολιν, έγινε κατά την έκτην του παρόντος Iουλίου. H δε κοίμησις αυτού έγινε κατά την παρούσαν τριακοστήν πρώτην του αυτού. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου τούτου όρα εις το Nέον Eκλόγιον. O δε ελληνικός Bίος τούτου σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων, και εν άλλαις, ου η αρχή· «Eυδοκίμου του φερωνύμως κατά Θεόν ευδοκιμήσαντος», συνεγράφη δε υπό του Mεταφραστού.) 

(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Για τα θαύματά του ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς γράφει: «Ένας φρενοβλαβής άνδρας άγγιξε τον τάφο του και έγινε αμέσως υγιής. Το ίδιο και ένα παιδί. Μετά από δεκαοκτώ μήνες, η μητέρα του άνοιξε το φέρετρό του και βρήκε το σώμα του σαν να ήταν ακόμη ζωντανό, χωρίς σημάδια σαπίλας ή φθοράς. Μια υπέροχη ευωδία αναδιδόταν από το σώμα του αγίου. Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν αργότερα στην Κωνσταντινούπολη και ενταφιάστηκαν στην νέα εκκλησία της Αγίας Θεοτόκου που έχτισαν οι γονείς του δίκαιου Ευδόκιμου.» (Πρόλογος από την Αχρίδα)

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Εκ γής η καλέσας σε, προς ουράνιους σκηνάς, τηρεί και μετά θάνατον, αδιαλώβητον, το σώμα σου Άγιε· σύ γαρ εν σωφροσύνη και σεμνή πολιτεία, μάκαρ έπολιτεύσω, μή μολύνας την σάρκα. Διό εν παρρησία Χριστώ, πρέσβευε σωθήναι ημάς.

ΚΑΡΔΙΕΣ ΣΤΟΝ "ΠΑΓΟ"

Πλέον μόνο βλέπουμε ένα είδωλο του άλλου (στην οθόνη), πληκτρολογούμε και σπάνια μιλάμε και στο τέλος δεν νιώθουμε, μια αίσθηση κενού σε πλημμυρίζει και μετά ψάχνεις τα αντικαταθλιπτικά διότι νιώθεις κενό.

Μιλάμε πλέον με  #tags και μοιραζόμαστε την ζωή μας για να δείξουμε ότι κάνουμε κάτι ή στέλνουμε ξερές ηλεκτρονικές ευχές για να βγάλουμε την υποχρέωση και  να τηρήσουμε το πρωτόκολλο. Βγάζουμε selfies από ταξίδια και συναντήσεις για να πούμε στους άλλους «Ε! Είμαι καλά!!!» ενώ δεν είσαι και θες να συμπληρώσεις το κενό που νιώθεις με άλλο κενό.

Πολλές φορές είσαι με μεγάλη παρέα γελάς, γλεντάς, και μέσα σου νιώθεις μόνος και κλαίς. Αυτο το κενό ειναι ένα φρικτό συναίσθημα, διότι το εσωτερικό βρέφος της ψυχής κλαίει διοτι δεν τρέφεται με την Χάρι του Θεού. Και φωνάζεις σε όλους "Είμαι καλά!!!" ενώ δεν είσαι και πολλές φορές στο σπίτι κλαίς χωρίς όμως να θες να δεις την προσωπική σου ευθύνη στην δική σου ζωή.  

Ταξίδια, ταβέρνες, χρήματα, υλικά αγαθά δεν θα μπορέσουν να συμπληρώσουν ποτέ το κενό της χάριτος που υπάρχει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου.

Μένουμε στην επιφάνεια και όλα αυτά γιατί ; Για να βάλουμε υπογραφή στον κοινωνιολογικό νομικισμό για να τηρήσω την ταμπέλα του καλού παιδιού.

Και πάλι μένεις μόνος ….εσύ και ο πόνος της μοναξιάς που ο ίδιος θέλησες να πάσχεις..

Πάρε ένα τηλέφωνο να ακούσεις τον άλλον , να ακούσεις την φωνή του, να νιώσεις πως είναι πως περνάει. Χωρίς να θέλεις κάτι….

Φτάνουμε στο σημείο να μας παίρνει ο άλλος τηλ και να τον ρωτάμε τι θέλει…,

Μπα ! με πήρε τηλέφωνο για να δει τι κάνω ;;;; Φοβερό! Θαύμα !

Ακόμα και οι φιλικές σχέσεις δυστυχώς γίνονται επαγγελματικές.

Όχι! Σε πήρα τηλέφωνο έτσι γιατί  θέλω να σε ακούσω.

Αυτό , έτσι απλά τίποτα άλλο.

Πήγαινε μια επίσκεψη στο φίλο που γιορτάζει. Να τον δεις να του μιλήσεις, να τον ακούσεις. Να ακούσεις τις αγωνίες του , τα λάθη του, να τον κοιτάξεις στα μάτια. Αυτή η συνομιλία είναι ένα θαύμα από μόνη της.

Πως θα νιώσω τον Χριστό όταν δεν μπορώ στο ελάχιστον να νιώσω και να μπω σε μια κατάσταση υγιούς επικοινωνίας με τον αδερφό μου.

Μας καταβροχθίζει η καθημερινότητα και οι μέριμνες με αποτέλεσμα ακόμα και το συναίσθημα να μπαίνει σε παγοκύστες, τα πάντα σε αριθμούς που καταλήγουν σε € και κάποιους άλλους αριθμούς που μετράμε τον χρόνο. Σε όλη αυτήν την φουρτούνα χάνουμε τον εαυτό μας και ο χρόνος φεύγει , η φθορά έρχεται και εμείς δεν αλλάζουμε προς το καλύτερο αλλά γερνάμε εσωτερικά.

Να βρούμε, να ψάξουμε , να δημιουργήσουμε χρόνο για τον εαυτό μας , τον σύντροφο μας και τον Θεό. Να θερμάνουμε την καρδιά μας με τις εκφράσεις τις απλότητας και του καλού λογισμού.

Σε αυτά τα μικρά θα βρούμε λάμψεις της χάριτος.  Τον Χριστό μόνο στην ησυχία μπορούμε να τον ακούσουμε τι θέλει να μας πει.

Μια κατάδυση στην καρδιά με ένα "Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με" και η καρδιά θα ζεσταθεί και πάλι. . . 

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν ….

π.Σπυρίδων Σκούτης

ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΚΛΗΡΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΑΝ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΗ ΤΟΥΣ

---

«Σου παν, δε ζει· σε γέλασαν. Οι Άγιοι ποτέ δεν φεύγουν…»

Με συγκινητικούς στίχους και λόγια απόδοσης τιμής, αποχαιρέτησαν ιεράρχες, κλήρος, αρχές και πιστοί, τον Μακαριστό Ποιμενάρχη της Φθιώτιδας, που πλέον θα αγκαλιάζει για πάντα η γη της Φθιώτιδας. Κλίμα οδύνης στην Δαμάστα όπου έγινε ο ενταφιασμός, όπως ο ίδιος το είχε ζητήσει.

Προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερώνυμου η Εξόδιος Ακολουθία.

Πλήθος Κληρικών και Λαικών από την ευρύτερη περιοχή αλλά και από όλη την Ελλάδα  στον Ιερό Μητροπολιτικό Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Λαμίας αποχαιρέτησαν τον σεπτό Ιεράρχη της, Μητροπολίτη Φθιώτιδος Κυρό Νικόλαο.

Στους δρόμους της Λαμίας, η οποία ήταν η έδρα του για 23 ολόκληρα χρόνια, έγινε η περιφορά του ιερού σκηνώματος του μακαριστού Μητροπολίτη Φθιώτιδας κυρού Νικόλαου.

Η πόλη που αγάπησε και υπηρέτησε από τον Μητροπολιτικό θρόνο, ανταπέδωσε την αγάπη με την καθολική συμμετοχή των πιστών.

Υπό τους πένθιμους ήχους της Φιλαρμονικής του Δήμου Λαμιέων, συνοδεία Στρατιωτικών αγημάτων, το σκήνωμα έφτασε μέχρι την πλατεία Διάκου από όπου ξεκίνησε η μεγάλη πομπή για τη μεταφορά του στην τελευταία του κατοικία στην Ιερά Μονή Δαμάστας.

Η ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΔΕΝ ΧΩΡΑ ΤΟ ΕΓΩ ΜΑΣ

---

 Ο σύγχρονος άνθρωπος νομίζει ότι είναι ειρηνικός διότι έχει αναγάγει την «ειρηνική του κατάσταση» με το αίσθημα ψευτοπληρότητας και φίλαυτης αυτονομίας που βιώνει από την επαγγελματική καταξίωση, την ικανοποίηση του υπερκαταναλωτισμού του, την πραγμάτωση των παθών του, την επίτευξη της ηδονιστικής σχέσης του με τους άλλους.

Νιώθει ειρηνικός μέσα στο βόλεμά του.

Η ειρήνη που νομίζουμε ότι έχουμε πολλές φορές ομοιάζει με την ησυχία που επικρατεί μετά από βομβαρδισμό.

Δεν είναι ειρήνη. Είναι ένας φόβος, ένας σιωπηλός θρήνος, ένα σφίξιμο, μία δειλία, μία πνιγερή κραυγή, ένα μένος που δεν μπορεί να εκφραστεί προς στιγμήν.

Και γι’αυτό εύκολα η ειρήνη μας γίνεται πόλεμος όταν βρούμε την ευκαιρία για αντεπίθεση. Διαμάχη με τους άλλους, με το κόσμο ολάκερο. Φτάνει να κερδίσουμε αυτή την φορά. Δεν μας νοιάζει το κόστος, μας νοιάζει η νίκη. Ο θρίαμβός μας, η εξουθένωση του άλλου, η καταστροφή του, η υποδούλωσή του, η ανγνώριση «του δίκιου μας».

Ποθούμε την νίκη. Μία νίκη με την οποία θα αποδείξουμε την αξιότητά μας, την προσφορά μας, την καλοσύνη μας, την υπεροχή μας, την ηθική μας, την καθαρότητά μας, την αγάπη μας…τις αρετές μας.

Μα αυτό δεν είναι νίκη, είναι ήττα φοβερή. Είναι η εμμονή μας στην διεκδίκηση μιας θέσης στον κόσμο τούτο, στα βιβλία του κόσμου τούτου, στα μπράβο του κόσμου τούτου, στα τρόπαια του κόσμου τούτου.

«Θέλουμε να ανεβούμε ψηλά όχι για να δούμε τον κόσμο αλλά για να μας δει ο κόσμος».

Κι έτσι δεν έχουμε ειρήνη. Έχουμε πόλεμο με τον κάθε έναν που τολμά να μας αμφισβητήσει. Έχουμε πόλεμο με τον κάθε έναν που έχει το θράσος να μας παρατηρήσει. Έχουμε πόλεμο με τον εαυτό μας που τολμά κάποιες φορές να αντιδρά στην μεγαλοσύνη μας.

Δεν έχουμε ειρήνη, έχουμε πόλεμο. Θέλουμε πόλεμο κι ας κηρύττουμε ειρήνη. Διεκδικούμε την ειρήνη με λάθος τρόπους, σε λάθος τόπους.

Παράδοξο; Σίγουρα, ναι. Είναι παράδοξο διότι προσπαθούμε να βρούμε ειρήνη με τρόπους αντιειρηνικούς. Και ο μεγαλύτερος αντιειρηνικός τρόπος είναι ο τρόπος του «εγώ» μας.

Το «εγώ» μας είναι ο μεγάλος πολεμοχαρής, είναι ο μεγάλος κερδισμένος ο οποίος μας σπρώχνει στην μεγαλύτερη ήττα μας, την αυτοδικαίωση.

Ειρήνη πραγματική σημαίνει να βρεις το κουράγιο, την λεβεντιά να δεις την ανεπάρκειά σου. Κι εκεί μέσα στα βαθιά της καρδιάς σου να τοποθετήσεις ένα δάκρυ σου. Όχι δάκρυ ενοχής, αλλά δάκρυ μετανοίας.

Και αυτό το δάκρυ της μετανοίας σου θε να γίνει τόπος θείας παρουσίας και εγκατοίκησης δια του Μυστηρίου· θρόνος μιας κοσμικής ήττας που όμως φέρνει ειρήνη και ανάπαυση στην καρδιά σου.

Ειρήνη. Μεγάλο αγαθό. Μεγάλος σταυρός.

Καρδιές που είναι έτοιμες να απολέσουν για να κερδίσουν, να ντυθούν την πανοπλία της ταπείνωσης και της νήψεως. Αυτές είναι τελικά που ειρηνεύουν«προσευχόμενες εν παντί καιρώ», αιχμάλωτες της ελευθερίας που προσφέρει μόνο η βίωση της Αλήθειας, του Χριστού.

Υ.Γ. για να ειρηνεύσεις τελικά καλείσαι να παραδοθείς άνευ όρων στην δίνη της Θείας Πρόνοιας…

ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΤΟΥ

---

 Άγιος Γρηγόριος ο επανομαζόμενος «Διάλογος» από την παράθεση κειμένων υπό τύπον διαλόγων με τους μαθητές του.

Το παρακάτω περιστατικό του Αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου μας δείχνει πως ο διάβολος και οι δαίμονες δεν κάνουν διακρίσεις προσώπων, μικρής, ή μεγάλης ηλικίας….

Πέτρος: Επειδή, άγιε δέσποτα, το ανθρώπινο γένος έχει υποδουλωθεί σε πολλά και αμέτρητα πάθη, υποθέτω ότι στο μεγαλύτερο μέρος της η επουράνια Ιερουσαλήμ θα γεμίσει από νήπια.

Γρηγόριος: Δεν αμφιβάλλουμε ότι όλα τα βαφτισμένα νήπια, τα οποία πεθαίνουν σε ηλικία που ακόμη δεν μιλούν, πηγαίνουν στη βασιλεία των ουρανών.

Δεν πρέπει όμως να πιστέψουμε το ίδιο και για όσα αρχίζουν να μιλούν· γιατί σε πολλά τέτοια νήπια η θύρα της ουράνιας βασιλείας κλείνεται και εξαιτίας των γονιών τους, αν τα ανατρέφουν με κακό τρόπο.

Κάποιος από την πόλη μας, γνωστός σε όλους, πριν από τρία χρόνια είχε έναν γιο, πέντε ( 5 ) χρόνων νομίζω.

Του είχε μάλιστα μεγάλη αδυναμία και τον ανέτρεφε χωρίς αυστηρότητα· έτσι το παιδί αυτό πήρε τη συνήθεια, όποτε ήθελε κάτι, να βλαστημά -και μόνο που το αναφέρω είναι επικίνδυνο- τη μεγαλοσύνη του Θεού…

——————–

Αυτό λοιπόν το παιδί χτυπήθηκε από το θανατικό που έγινε πριν από τρία χρόνια στην πόλη μας και κόντευε να πεθάνει.

Καθώς το κρατούσε ο πατέρας του στην αγκαλιά, όπως αναφέρουν όσοι ήταν εκεί παρόντες, το παιδί είδε να έρχονται σε αυτό τα πονηρά πνεύματα και άρχισε να φωνάζει, τρέμοντας και κλείνοντας τα μάτια: «Προστάτεψέ με, πατέρα, προστάτεψέ με».

Και με τις φωνές αυτές γύρισε το πρόσωπο στο στήθος του πατέρα, θέλοντας να κρυφτεί.

Βλέποντάς το ο πατέρας να τρέμει, το ρώτησε τι βλέπει, και το παιδί αποκρίθηκε: «Μαύροι άνθρωποι ήρθαν και θέλουν να με πάρουν». Και λέγοντας αυτά, αμέσως βλαστήμησε το όνομα του μεγάλου Θεού και στη συνέχεια ξεψύχησε.

Θέλοντας δηλαδή ο παντοδύναμος Θεός να δείξει για ποιο αμάρτημα το παιδί παραδόθηκε σε τέτοιους δεσμοφύλακες, το οποίο, όσο ζούσε, ο πατέρας του δεν θέλησε να το εμποδίσει, παραχώρησε να το επαναλάβει όταν πέθαινε.

Και το παιδί αυτό ο Θεός, που με την ευσπλαχνία του το ανεχόταν να ζει βλαστημώντας, παραχώρησε με δίκαιη κρίση να βλαστημήσει και όταν πέθαινε, για να καταλάβει τη δική του αμαρτία ο πατέρας, ο οποίος, αδιαφορώντας για την ψυχή του μικρού του γιου, ανέθρεψε για τη γέεννα της φωτιάς έναν αμαρτωλό όχι μικρό, αλλά μεγάλο.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΙΛΑΣ,ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ,ΕΠΑΙΝΕΤΟΣ,ΚΡΗΣΚΗΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος, ήταν πέντε από τούς εβδομήκοντα μαθητές του Κυρίου. Όλοι υπηρέτησαν το Ευαγγέλιο του Χριστού «ἐν κόπῳ καὶ μόχθω, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι» (Β’ προς Κορινθίους, ια – 27). Δηλαδή, υπηρέτησαν τον Κύριο με κόπο και μόχθο, με αγρυπνίες πολλές φορές, με πείνα και δίψα στις μακρινές οδοιπορίες, με νηστείες, με ψύχος και γυμνότητα.

Ο Σίλας φυλακίστηκε μαζί με τον Παύλο στους Φιλίππους της Μακεδονίας (Πραξ. ιστ 25-39). Μετά από πολλούς μόχθους και αφού ακολούθησε τον Παύλο σε πολλές περιοδείες του, έγινε επίσκοπος Κορίνθου.

Ο Σιλουανός, από το αξίωμα του επισκόπου Θεσσαλονίκης, αγωνίσθηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στον Κύριο.

Ο Επαινετός, από το αξίωμα του επισκόπου Καρθαγένης, αγωνίσθηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στον Κύριο.

Ο Ανδρόνικος αγωνίστηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στο Ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Ο Κρήσκης, τέλος, έγινε επίσκοπος Καρχιδονίας και από την θέση αυτή μόχθησε και υπηρέτησε το Θείο Ευαγγέλιο.

Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Άγιος Ανδρόνικος, εορτάζεται μαζί με την Αγία Ιουνία και στις 17 Mαΐου, ενώ η εύρεση των τιμίων λειψάνων του εορτάζεται στις 22 Φεβρουαρίου.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, ὡς οὐρανοὶ λογικοί, τὴν δόξαν ἀστράψαντες, τοῦ κενωθέντος ἐν γῇ, συμφώνως ὑμνείσθωσαν, Κρήσκης Σιλουναὸς τέ, καὶ ὁ ἔνθεος Σίλας, ἅμα σὺν Ἀνδρονίκω, Ἐπαινετὸς ὁ θεόφρων Χριστὸν γὰρ ἰκετεύουσι, σώζεσθαι ἅπαντας.

ΚΙ ΟΜΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ

Έρχεται ο κακός λογισμός και σου λέει, «μην προσπαθείς, δεν αλλάζεις, δεν γίνεται, η ζωή σου δε μπορεί να γίνει καλύτερη, τα πάθη σου δεν μεταμορφώνονται…». Και εκεί κάπου αρχίζει ένας αόρατος πόλεμος, μια μάχη μέσα στο νου που ξαπλώνεται σε όλο το είναι σου. Όμως σκέψου: 

Όταν λέμε ότι γίνονται αλλαγές δεν λέμε ότι θα γίνουν αύριο το πρωί.
Όταν λέμε ότι γελάμε δεν σημαίνει ότι δεν θα ξανακλάψουμε.
Όταν λέμε ότι επιλέγουμε την χαρά, δεν σημαίνει ότι δεν θα νιώσουμε ποτέ ξανά θλίψη.
Όταν λέμε ότι είμαστε καλά δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε προβλήματα. 

Χτύπα δυνατά την πόρτα της θλίψης να την ακούσει ότι φεύγεις, και είσαι αποφασισμένος σε πείσμα των πληγών, της κληρονομικότητας σου και των συνθηκών ζωής.

Όλοι αυτοί που τα κατάφεραν δεν ήταν τέλειοι αλλά είχαν πίστη και πείσμα. Εάν θες να πετύχεις να είσαι έτοιμος για πολλές αποτυχίες. Είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος, τον παράδεισο τον ποθούμε όταν είμαστε στην κόλαση. Μην φοβάσαι το πέρασμα από αυτήν, είναι μονάχα μια φάση ζωής. Όλοι αυτοί που κοιτάνε τώρα το φως κάποτε κοιμήθηκαν στο σκοτάδι.

 π. ΛίΒυος

ΜΕ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΦΗΒΩΝ

*Μπράβο στα παιδιά, που δείχνουν και ομολογούν την πίστη τους δημοσίως. Υπάρχει ελπίδα όσο υπάρχουν τέτοιοι νέοι.. Ο Θεός να σας έχει καλά και να σας δίνει δύναμη και υγεία.

Κάνουν το Σταυρό τους και έχουν μαζί τους κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών τα κομποσχοίνια τους όπως αποκαλύπτουν οι ίδιοι οι παίχτες της «μικρής» Εθνικής μας ομάδας.

Αναλυτικότερα η Εθνική Ελλάδας των Εφήβων έχει ξεκινήσει την προετοιμασία της για το Eurobasket και οι παίκτες της αποκάλυψαν τι κάνουν αλλά και τις συνήθειές τους στα αποδυτήρια, με την πλειοψηφία να κάνει το σταυρό της πριν μπει στο γήπεδο, ενώ παίρνουν δύναμη και πίστη από τα κομποσχοίνια προσευχής τους. Οι 17χρονοι συγκινούν με τη βαθιά πίστη που δείχνουν προς το Θεό και αναιρούν την εικόνα που προωθείται ότι οι νέοι έχουν «χαλαρή» σχέση με την θρησκεία. Δείτε το συγκινητικό βίντεο.

H ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΕΝΑ ΘΥΜΙΑΤΗΡΙ

Η καρδιά σου ένα θυμιατήρι....
Με τους κόπους τους πόνους, τους πειρασμούς,σαν κάρβουνο αναμμένο
που σιγοκαίνε τα χαρίσματα σου ωσάν μοσχολίβανο.....
Μια πύρινη αγκαλιά το κάρβουνο με το λιβάνι.Να καίγεσαι μα να ευωδιά ο τόπος....
Έτσι είναι η ζωή,παράδοξη...
Στο ''φόρεμα'' της θα δεις όλα τα χρώματα....
Η καρδιά σου ένα θυμιατήρι...
Να λιβανίζεις με τα χαρίσματα σου την Εικόνα Του, τις εικόνες Του(ανθρώπους),
να σκορπάς το άρωμα σου να ευφραίνεται ο κόσμος....να ευφραίνεσαι κι εσύ...

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

Βιογραφία
Ο Άγιος Καλλίνικος κατάγονταν από την Κιλικία. Ήταν ευσεβής και ενάρετος και είχε σαν έργο ζωής την κατήχηση των εθνικών με σκοπό τη σωτηρία τους. Όταν έφθασε στην Αίγυπτο, φανατικοί ειδωλολάτρες εξεγέρθηκαν εναντίον του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον ηγεμόνα Σακέρδωνα. Αυτός, υποκρινόμενος, έδειξε ότι λυπάται, και για να κάμψει το φρόνημα του Καλλινίκου, ανέφερε δήθεν περιστατικά πρώην γενναίων χριστιανών, που όταν αντίκρισαν τα σκληρά βάσανα, αρνήθηκαν την πίστη τους. Ο Καλλίνικος, αντιλαμβανόμενος την υποκρισία του ηγεμόνα, μειδίασε και του είπε: «Μην αναβάλλεις, έπαρχε, να λάβεις πείρα της δύναμης με την οποία ο Χριστός οπλίζει τους γνήσιους πιστούς Του. Γρήγορα ετοίμασε όλα σου τα κολαστήρια όργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια και ό,τι άλλο σκληρό μαρτύριο έχεις. Όλα αυτά και άλλα περισσότερα και σκληρότερα βασανιστήρια ποθώ για την αγάπη του Χριστού». Πράγματι, ο έπαρχος τον μαστίγωσε σκληρά. Του φόρεσε παπούτσια, τα οποία είχαν καρφιά και τον ανάγκασε να τρέχει μέχρι την πόλη της Γάγγρας σε απόσταση ογδόντα στάδια. Έσκισε τις σάρκες του με σιδερένια νύχια και όπως ήταν μισοπεθαμένος, τον έδεσε πίσω από ένα άγριο άλογο, που τον έσυρε για πολλά χιλιόμετρα. Τόση ήταν η λύσσα του έπαρχου, που πρίν ο Καλλίνικος αφήσει την τελευταία του πνοή, τον έριξε μέσα στη φωτιά. Έτσι ένδοξα πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου. Η δε σύναξη του γινόταν κοντά στην γέφυρα του Iουστινιανού, και κοντά σε κάποιο μέρος που λεγόταν Πετρίον.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Κλῆσιν σύνδρομον, ἔχων τῷ βίῳ, νίκος καλλίστον, ἤρας ἐν ἄθλοις, καταλλήλως γεγονῶς ὁ προκέκλησαι, σὺ γὰρ καλῶς τὸν ἀγῶνα τελέσας σου, ὡς νικητὴς ἐδοξάσθης Καλλίνικε. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Η ΦΘΙΩΤΙΔΑ ΥΠΟΔΕΧΘΗΚΕ ΤΟ ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΗ ΤΗΣ

---

ΛΑΜΙΑ -Πλήθος πιστών αλλά και ιερέων υποδέχτηκαν το σκήνωμα του Μακαριστού Νικολάου το απόγευμα της Κυριακής στην πόλη της Λαμίας.

Η επίσημη υποδοχή έγινε στο ύψος του Δημοτικού Θεάτρου όπου πομπή κλήρος και πιστοί τον συνόδευσαν στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό, όπου τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα.

Στην Μητρόπολη της Λαμίας βρέθηκαν ο Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας κ. Γεώργιος, ο Μητροπολίτης Λαρίσης κ. Ιερώνυμος αλλά και ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, αναφέρει το lamianow.gr
Η αιφνίδια εκδημία του Ποιμενάρχη μας προκάλεσε τη βαθύτατη θλίψη ολόκληρης της Φθιωτικής εκκλησίας και των πιστών της. Οι αρχές του τόπου, μετά του κλήρου και των πιστών υποδέχτηκαν έξω από το Δημοτικό Θέατρο τον Μητροπολίτη τους και τον συνόδευσαν στον αγαπημένο του Μητροπολιτικό του Ναό όπου και θα παραμείνει μέχρι την Τρίτη το πρωί στις 11:00’ που θα τελεστεί η εξόδιος ακολουθία. Η ταφή του σκηνώματός του θα πραγματοποιηθεί αμέσως μετά στην Ιερά Μονή Παναγίας Δαμάστας, όπως ήταν η επιθυμία του.
 Από τις 21:00’ το βράδυ της Κυριακής αλλά και της Δευτέρας (29/7) θα πραγματοποιηθεί αγρυπνία.
Επίσης στις 10:00′ το πρωί της Δευτέρας θα γίνει ευρεία σύσκεψη στο Μητροπολιτικό Μέγαρο στη Λαμία, παρουσία του τοποτηρητή της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδας, Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιου. Αναμένεται επίσης ανακοίνωση του Δημοτικού Συμβουλίου Λαμιέων για την κήρυξη τριήμερου πένθους για την εκδημία του Μακαριστού Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτη Φθιώτιδας.

Ο ΤΑΦΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΡΜΑ

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου πρώην Πειραιώς κ.Καλλινίκου

Πέρασμα από τη γη είναι η ζωή μας .Σταματημό εδώ στη γη δεν έχει."Πάροικοι εσμέν εν γη αλλοτρία ,βεβαιώνει το αδιάψευστο στόμα του Θεού".

Η ζωή μας βέβαια εδώ στη γη είναι μεν μία συνεχής πορεία ,πολλές δε και περιπέτεια ,όπως αναφέραμε ,όμως είναι ένα πολύτιμο δώτο του Θεού,δώρο ενεκτίμητης αξίας .

Ασφαλώς δε ο μέγας δημιουργός της ζωής,ο Θεός της αγάπης ,μας έδωσε το δώρο της ζωής για κάποιο σκοπό.Με την αδιάκοπη πορεία της ζωής και τη συνεχή ενηλικίωσή μας φθάνουμε κάποτε στο τέρμα της επιγείου ζωής μας Λοιπόν ο τάφος είναι το τέρμα .Μία τέτοια αντίληψη .Ένα θείο δημιούργημα ,ο άνθρωπος μία ψυχοσωματική οντότητα ,τελειώνει με την πλάκα του τάφου;Εκεί βλέπουμε το σώμα χωρίς ,χωρίς κάλλος και ωραιότητα .Τα πάντα λοιπόν τέλειωσαν;

Για τους πιστεύοντες στο θεό της αληθείας ο τάφος είναι αρχή νέας ζωής καλύτερης και ομορφότερης .Σταματά μεν το τρέξιμο και η πορεία εδώ στη γη ,αρχίζει όμως μία άλλη ζωή,χωρίς πόνους και δάκρυα ,χωρίς θλίψεις και αναστεναγμούς .Η νέα μετά από τον τάφο ζωή του ανθρώπου παύει πλέον να είναι περιπέτεια ,όπως υπήρξε στη γη .Είναι αναύπαση είναι απόλαυση και χαρά στην αγκάλη του Δημιουργού της ζωής ,του Θεού της αγάπης.

Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ Η ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ

Η θαυματουργική εικόνα της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στην Αστόρια της Νέας Υόρκης.

Γέννηση και καταγωγή

Στα μέσα του 9ου αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο εικονομάχος Θεόφιλος και σύζυγός του η εικονολάτρισσα Θεοδώρα, όταν η περίοδος της Εικονομαχίας, που για περισσότερο από 100 χρόνια ταλάνισε την αυτοκρατορία, βρισκόταν στην τελευταία φάση της, στην Καππαδοκία της Μικράς Ασίας, γεννήθηκε και έζησε την πρώτη της νεότητα η οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου. Πατέρας της οσίας ήταν ο πατρίκιος Φιλάρετος ο Καππαδόκης. Ήταν από την Καισαρεία της Καππαδοκίας, ευνοούμενος του αυτοκράτορα Θεόφιλου και έμπιστος της συζύγου του Θεοδώρας. Ήταν ο στρατιωτικός διοικητής του εξαιρετικής σημασίας θέματος της Καππαδοκίας. Μητέρα της η πατρικία Ζωή, γυναίκα όμορφη και σεβαστή σε όλη την Καισαρεία για τον ενάρετο βίο της. Το ανδρόγυνο είχε αποκτήσει δυο κόρες, την Καλλινίκη και την Ειρήνη. Η Καλλινίκη γεννήθηκε το 825 μ.Χ. Οφείλει το όμορφο όνομά της στις θριαμβευτικές νίκες που πέτυχε ο πατέρας της εναντίον των Σαρακηνών τη χρονιά που γεννήθηκε. Τρία χρόνια αργότερα, το 828, γεννήθηκε η Ειρήνη. Ο Φιλάρετος όμως έχασε τη γυναίκα του, όταν εκείνη ήταν ακόμη πολύ νέα. Έτσι, η ανατροφή των δύο κορών τους ανατέθηκε στην πατρικία Σοφία, τη μεγαλύτερη αδερφή του στρατηγού.

Η Ειρήνη υποψήφια σύζυγος του αυτοκράτορα

Την άνοιξη του 839 μ.Χ., ο Φιλάρετος φιλοξένησε στο ανάκτορό του το νεαρό καίσαρα Βάρδα, αδερφό της Αυγούστας Θεοδώρας, ο οποίος είχε μεταβεί στην Καισαρεία για κρατική υπόθεση, απεσταλμένος του αυτοκράτορα Θεόφιλου. Εκεί γνώρισε τη δεκατετράχρονη Καλλινίκη, γοητεύτηκε από την καλλονή της και τη ζήτησε σε γάμο. Λίγους μήνες αργότερα, ολόκληρη η Καππαδοκία παρέστη στους υπέρλαμπρους γάμους της Καλλινίκης και του Βάρδα, όπου ο ίδιος ο αυτοκράτορας Θεόφιλος συμμετείχε ως παραγαμπρός του γυναικαδερφού του.

Το χειμώνα του 843, η αυτοκράτειρα Θεοδώρα, χήρα πια και επίτροπος του γιου της Μιχαήλ Γ΄, κάλεσε τον πατρίκιο Φιλάρετο στην Κωνσταντινούπολη. Είχε αποφασίσει να θέσει οριστικό τέλος στην Εικονομαχία και γι’αυτό το εγχείρημα χρειαζόταν τη βοήθεια και του στρατού και των ιερέων. Εμπιστεύτηκε λοιπόν το Φιλάρετο και τον Ομολογητή Μάξιμο (μετέπειτα Πατριάρχη). Όταν επιτεύχθηκε ο σκοπός της και οι ιερές εικόνες αναστηλώθηκαν (19 Φεβρουαρίου 843 μ.Χ.), ζήτησε από το Φιλάρετο να φέρει στην Κωνσταντινούπολη την όμορφη θυγατέρα του, προκειμένου να την παντρέψει με το γιο της Μιχαήλ. Έψαχνε κατάλληλη νύφη, η οποία θα συνέτιζε το νεαρό αυτοκράτορα από τα ξέφρενα γλέντια και θεωρούσε ότι η φημισμένη για την ενάρετη ζωή της καλλονή θα εξυπηρετούσε το σκοπό της. Ο Φιλάρετος μήνυσε αμέσως στην αδερφή του να στείλει την Ειρήνη, που τότε ήταν 15 χρονών, στη Βασιλεύουσα με τη συνοδεία του πατρικίου στρατηγού Νικηφόρου, αδερφού της μακαρίτισσας συζύγου του. Τα νέα ότι η Ειρήνη θα παντρευόταν τον αυτοκράτορα και θα φορούσε το στέμμα της αυτοκρατορίας διαδόθηκαν σαν αστραπή σε όλη την Καππαδοκία.

Η μόνη που έμεινε παγερά αδιάφορη σε όλη αυτήν την αναστάτωση ήταν και η άμεσα ενδιαφερόμενη: η Ειρήνη. Από πολύ νωρίς είχε ποθήσει το μοναχικό βίο και οι λόγοι που δέχτηκε με χαρά αυτό το ταξίδι προς τη Βασιλεύουσα απείχαν πολύ από αυτό που όλοι νόμιζαν: Ταξίδευε στην Πόλη για να αποχαιρετήσει την πολυαγαπημένη της αδερφή, την οποία δεν είχε ξαναδεί από την ημέρα των λαμπρών γάμων της (είχαν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε) και για να αποσπάσει την ευχή του πατέρα της, ώστε να αποσυρθεί στη μονή που τόσο διακαώς ποθούσε.

Η Ειρήνη και οι συνοδοί της έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη ένα ανοιξιάτικο πρωινό, για να πληροφορηθούν εκεί ότι μόλις πριν λίγες μέρες είχαν τελεστεί οι γάμοι του αυτοκράτορα με την Ευδοκία τη Δεκαπολίτισσα. Ο πατέρας της, η αδερφή της, ο θείος της με δυσκολία έκρυβαν την απογοήτευσή τους. Η Ειρήνη αντίθετα αισθανόταν αγαλλίαση για την τροπή των γεγονότων και περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία να μιλήσει του πατέρα της και να πάρει την ευχή του, καθώς δεν ήθελε να τον λυπήσει με κρυφή της αναχώρηση.

Η ευκαιρία δεν άργησε να παρουσιαστεί. Ο Φιλάρετος γνώρισε σε μια αποστολή του στην Αδριανούπολη το γιο του Έπαρχου της πόλης Νικήτα, πατρίκιο Φωτεινό. Ο Φιλάρετος θεώρησε ότι ήταν ο πιο κατάλληλος για να ευτυχίσει στο πλευρό του η Ειρήνη και αμέσως μίλησε στον πατέρα του νέου. Οι δύο πατεράδες έδωσαν λόγο να αρραβωνιάσουν τα παιδιά τους. Η Ειρήνη όμως, όταν ο πατέρας της ανακοίνωσε τους προαποφασισμένους αρραβώνες της, τον πληροφόρησε για την αμετάκλητη απόφασή της να λάβει το μοναχικό σχήμα. Ακολούθησε έντονη συναισθηματική σύγκρουση πατέρα και κόρης, έπειτα από την οποία η ευαίσθητη Ειρήνη ασθένησε σοβαρά και κινδύνεψε ακόμη και η ζωή της. Όταν η υγεία της αποκαταστάθηκε, ο πατρίκιος Φιλάρετος, συνειδητοποιώντας ότι η Ειρήνη είχε λάβει μια απόφαση ζωής, την οδήγησε ο ίδιος στη γυναικεία κοινοβιακή μονή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ & Γαβριήλ του Χρυσοβαλάντου, η οποία βρισκόταν στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης.

Μοναχή και Ηγουμένη της μονής Χρυσοβαλάντου

Στη μονή αυτή, σε ηλικία περίπου 15 ετών, η Ειρήνη εκάρη μοναχή και έξι χρόνια αργότερα Ηγουμένη της μονής Χρυσοβαλάντου. Οι συναξαριστές αναφέρουν πολλά θαύματα τα οποία επιτέλεσε η Ειρήνη ως Ηγουμένη, τρία όμως από αυτά θεωρήθηκαν ιδιαίτερα σημαντικά, ώστε επηρέασαν άμεσα την ορθόδοξη αγιογραφία.

Ο άγγελος-οδηγός

Η Ειρήνη έδινε πολλή μεγάλη σημασία στην εξομολόγηση. Κάθε πρωί προσκαλούσε τις αδελφές στον ιερό ναό των Αρχαγγέλων και τις εξομολογούσε, ενώ πολλές φορές πήγαιναν και λαϊκοί να την επισκεφθούν και να ζητήσουν την καθοδήγησή της. Η Ειρήνη ζήτησε στην προσευχή της το διορατικό χάρισμα, για να γνωρίζει τι κρύβει ο εξομολογούμενος στην καρδιά του.

Ένα πρωί λοιπόν, όταν η Ειρήνη έμπαινε στο ναό για να προσκυνήσει και να αρχίσει το ποιμαντικό έργο της, βλέπει μπροστά της έναν άγγελο και τον ακούει να της απευθύνει τον εξής χαιρετισμό: «Χαίρε δούλη του Υψίστου, Ειρήνη. Εκείνος μ’ έστειλε να σε διακονώ χάρις εκείνων που μέλλουν δια μέσου εσού να σωθούν. Έχω διαταγή, σύμφωνα με την αίτησή σου, να βρίσκομαι πάντα πλησίον σου και να σου αποκαλύπτω τα μυστικά που κρύβουν οι ανθρώπινες καρδιές».

Από εκείνη τη στιγμή ο άγγελος ήταν πάντα πλάι της και της φανέρωνε μύχιες σκέψεις των ανθρώπων που κατέφευγαν στη συμβουλή της. Μάλιστα, με τόση λεπτότητα διόρθωνε τα σφάλματα και συμβούλευε, που όλοι, μοναχές και λαϊκοί, από όλες τις κοινωνικές τάξεις της Πόλης, την αποζητούσαν συνεχώς, ώστε να διδαχθούν και να διορθωθούν. Για τον Άγγελο τούτο που την καθοδηγούσε (σύμφωνα με μαρτυρίες του τότε, και τους βιογράφους της), λέγεται ότι είναι ο ‘Αρχων Φιλάρετος ένας Αρχάγγελος από τις τάξεις των Σεραφείμ.

Τα λυγισμένα κυπαρίσσια και η αιώρηση της αγίας

Το δεύτερο θαύμα, η συναξαριστική παράδοση μας το μεταφέρει ως εξής: Τις έναστρες νύχτες, η οσία Ειρήνη στεκόταν έξω από το κελί της και προσευχόταν. Μία από τις βραδιές αυτές, κάποια αδελφή αγρυπνούσε έξω από το κελί της και είδε το εξής παράδοξο: Τα δύο πανύψηλα κυπαρίσσια, τα οποία ορθώνονταν αριστερά και δεξιά στην είσοδο του Καθολικού, λύγιζαν μπροστά στην προσευχόμενη αγία σαν να την προσκυνούσαν και η ίδια η Ειρήνη δεν πάταγε στη γη αλλά αιωρούνταν περίπου ένα μέτρο πάνω από το έδαφος. Όταν η οσία ολοκλήρωσε την προσευχή της, σταύρωσε τα δυο κυπαρίσσια και εκείνα επανήλθαν στη φυσιολογική τους θέση. Η μοναχή κατάπληκτη, με ανάμειχτα συναισθήματα φόβου και θαυμασμού, συγκρατήθηκε και δεν είπε τίποτα στην υπόλοιπη αδελφότητα. Το επόμενο βράδυ παραφύλαξε πάλι έξω από το κελί της και το ίδιο παράδοξο γεγονός επαναλήφθηκε και ξανά το ίδιο, το τρίτο κατά σειρά βράδυ. Την επόμενη νύχτα, η μοναχή, χωρίς να την αντιληφθεί η Ηγουμένη της, έτρεξε στα λυγισμένα κυπαρίσσια, έδεσε από ένα λευκό μαντήλι στις κορυφές τους και επέστρεψε στο κελί της.

Το επόμενο πρωί, η ήρεμη ατμόσφαιρα του κοινοβίου αναστατώθηκε, όταν οι μοναχές είδαν τα δεμένα μαντήλια και κατάπληκτες ρωτούσαν η μια την άλλη ποιος ήταν αυτός που έδεσε τόσο ψηλά δέντρα, για ποιο λόγο το έπραξε και προπάντων με ποιο τρόπο. Η αδελφή που υπήρξε μάρτυρας στα θαυμάσια αυτά περιστατικά αποκάλυψε όλη την αλήθεια και τότε όλες έκλαιγαν από χαρά και συγκίνηση και παραπονιόντουσαν γιατί δεν τις ξύπνησε να δουν και εκείνες το θαύμα της Ηγουμένης τους. Πάνω στην ώρα κατέφθασε και η Ειρήνη. Όταν κατάλαβε τι συνέβη και πώς μαθεύτηκε ένα μυστικό που εκείνη κρατούσε επτασφράγιστο για χρόνια ολόκληρα, επέπληξε αυστηρά την αδελφή που το μαρτύρησε με τα παρακάτω λόγια: «Αν με έβλεπες να αμαρτάνω σαν άνθρωπος, θα εφανέρωνες την αμαρτία μου»; Έθεσε λοιπόν βαρύ επιτίμιο για όποια τολμούσε να φανερώσει οτιδήποτε παράδοξο έβλεπε, όσο ήταν η ίδια εν ζωή. Έτσι, πολλά από τα θαύματα της αγίας εξαφανίστηκαν στη σιωπή της συνοδείας της.

Τα θεόσταλτα μήλα

Κάποια χρονιά, ξημερώνοντας η γιορτή του μεγάλου Βασιλείου και μετά την τέλεση του εσπερινού, η αγία ξαγρυπνούσε προσευχόμενη. Πλησίαζε η ώρα του όρθρου και τότε η Ειρήνη ακούει κάποια φωνή να της λέει: «Υποδέξου το ναυτικό που σου φέρνει τα εσπεριδοειδή και φάε να ευφρανθεί η ψυχή σου». Μετά το πέρας της θείας λειτουργίας, η αγία λέει στην πορτάρισσα να ανοίξει την πόρτα της μονής και να οδηγήσει τον άνθρωπο που περιμένει εκεί στον ξενώνα, όπου θα πήγαινε και η ίδια να τον συναντήσει.

Πράγματι, η οσία Ειρήνη του Χρυσοβαλάντου συνάντησε τον άνθρωπο και τον ακούει να της εξιστορεί την εξής θαυμάσια ιστορία: Ήταν ναυτικός, πλοιοκτήτης ενός καραβιού, από την Πάτμο. Απέπλευσε με το πλοίο του από το βόρειο τμήμα του νησιού για την Πόλη και βρισκόταν λίγα μέτρα από τη στεριά, όταν βλέπει εκείνος και οι ναύτες κάποιον σεβάσμιο γέροντα να τους φωνάζει να σταματήσουν. Αυτό όμως ήταν αδύνατο, καθώς ο ισχυρός άνεμος έσπρωχνε το πλοίο στο ανοιχτό πέλαγος. Τότε ο γέροντας φωνάζει με όλη τη δύναμή του και προστάζει το πλοίο να σταματήσει. Το καράβι ακινητοποιείται και ο ίδιος αρχίζει να βαδίζει πάνω στα ύδατα. Μπροστά στους κατάπληκτους ναύτες, επιβιβάζεται στο πλοίο και δίνει στον καπετάνιο τρία μήλα και του λέει: «Όταν πας στη Βασιλεύουσα, δώσε τα στον Πατριάρχη και πες του πως του τα στέλνει ο Πανάγαθος Θεός με τον δούλο Του Ιωάννη, από τον Παράδεισο». Έπειτα δίνει στο ναύκληρο άλλα τρία μήλα προσθέτοντας: «Αυτά να τα πας της Ειρήνης, της Ηγουμένης του Χρυσοβαλάντου και να της πεις: φάγε από τους καρπούς του Παραδείσου που η αγνή ψυχή σου επεθύμησε». Λέγοντας αυτά, ο γέροντας ευλόγησε το πλήρωμα και το πλοίο ξεκίνησε και πάλι το ταξίδι του, ενώ ο ίδιος εξαφανίστηκε.

Ολοκληρώνοντας τη διήγησή του, ο ναυτικός προσκύνησε την Ειρήνη και της πρόσφερε τα μήλα. Η αγία τα δέχτηκε με δάκρυα ευλάβειας και ευγνωμοσύνης ευχαριστώντας τον άγιο ευαγγελιστή και απόστολο Ιωάννη. Στο κελί της γονάτισε και ευχαρίστησε τον Χριστό για αυτό το δείγμα της εύνοιάς Του προς τη δούλη Του.

Η αγία Ειρήνη, με την έμφυτη ευφυΐα της και τη χάρη του αγίου Πνεύματος, εννόησε ότι το θείο αυτό δώρο ήταν ουράνια πρόσκληση. Όταν έφτασε η μεγάλη Τεσσαρακοστή, έκοψε το ένα μήλο σε λεπτά κομματάκια και έτρωγε ένα κομμάτι κάθε μέρα, απέχοντας από οποιαδήποτε άλλη τροφή, ακόμη και από το νερό. Τη Μεγάλη Πέμπτη, ύστερα από τη θεία λειτουργία και αφού όλες οι μοναχές κοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων, η Ειρήνη έκοψε και το δεύτερο μήλο και έδωσε σε κάθε αδελφή από ένα κομμάτι. Τότε τους αποκάλυψε και την ιστορία του θείου δώρου. Το τρίτο μήλο η Ειρήνη το φύλαξε για τις τελευταίες μέρες της επίγειας ζωής της.

Τη Μεγάλη Παρασκευή, οι αδελφές έψαλαν τα άγια Πάθη και η Ειρήνη, μόνη της μέσα στο ιερό βήμα, γονατισμένη, είχε παραδοθεί σε προσευχή. Δίπλα της βρισκόταν μόνο ο άγγελος-οδηγός της, που τόσες φορές την είχε διακονήσει: «Γίνου έτοιμη» της είπε απλά και εκείνη κατάλαβε ότι πλησίαζε η ώρα να εγκαταλείψει τα επίγεια.

Η οσιακή της κοίμηση

Το σύντομο διάστημα από το ουράνιο αυτό μήνυμα μέχρι και την οσιακή της κοίμηση, η αγία προετοίμαζε την ακολουθία της για το μεγάλο γεγονός. Στον ιερό ναό τον Αρχαγγέλων τις δίδασκε για το μυστήριο του θανάτου, τη μελλοντική κρίση και την αιωνιότητα. Ο θάνατος είναι δύσκολο για κάθε ανθρώπινο πλάσμα και όσο πλησίαζε η ώρα, τόσο η ψυχή της αγίας ένιωθε την επιθανάτια αγωνία.

Τακτοποίησε τις υποθέσεις του μοναστηριού και υπέδειξε την άξια διάδοχό της. Μια εβδομάδα πριν τη μεγάλη ημέρα, νήστεψε τρώγοντας μόνο από το παραδεισένιο μήλο και καθημερινά κοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων. Ξημέρωσε τέλος η Κυριακή, όπου για τελευταία φορά η Ειρήνη παρακολούθησε τη θεία λειτουργία, απάγγειλε το σύμβολο της πίστης (το πιστεύω), κοινώνησε, αγκάλιασε τις αδελφές και τους ζήτησε συγγνώμη και τέλος γονάτισε μπροστά στην Ωραία Πύλη, ύψωσε τα χέρια της και προσευχήθηκε για τελευταία φορά με αυτά τα λόγια: «Δέσποτα, Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού του Ζώντος. Συ ο Ποιμήν ο Καλός που με το Πανάγιο και Πολύτιμο Αίμα Σου μας ελύτρωσες από τα δεσμά της αμαρτίας, άκουσε την τελυταία δέησι της ταπεινής Σου δούλης. Στην κραταιά Σου χείρα παραδίδω σήμερα το μικρό τούτο ποίμνιο. Σκέπασε το με τη θεία σκέπη Σου και διαφύλαξέ το από τις επιθέσεις του αοράτου εχθρού. Διότι Σύ είσαι ο αγιασμός μας και η απολύτρωσις και Σέ θα δοξάζουμε αιωνίως. Αμήν».

Στη συνέχεια, σιωπηλά και ήρεμα, αποσύρθηκε στο κελί της και πλάγιασε στην ασκητική της κλίνη. Οι μοναχές της, με ευλαβική σιωπή, την περικύκλωσαν και την έβλεπαν να χαμογελά. Με αυτό το ουράνιο χαμόγελο, το οποίο αποδείκνυε την απόλυτη μακαριότητα και γαλήνη της ψυχής της, παρέδωσε το πνεύμα της η οσία Ειρήνη, Ηγουμένη της μονής Χρυσοβαλάντου, σε ηλικία 104 χρόνων.

Η οσιακή της κοίμηση διαδώθηκε σε όλη τη Βασιλεύουσα αστραπιαία και χιλιάδες κόσμου συνέρευσαν στο μοναστήρι, για να προλάβουν να προσκυνήσουν το ιερό σκήνωμα της πνευματικής τους μητέρας. Επικεφαλής ήταν ο πατριάρχης, ο οποίος με το πλήθος του λαού από όλες τις κοινωνικές τάξεις και των αρχιερέων και λοιπών κληρικών συνόδευσαν τη μακαριστή Ηγουμένη στην τελευταία της κατοικία, στο παρεκκλήσι του μεγαλομάρτυρος αγίου Θεοδώρου.

 Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Βασιλείας γήινους πάλαι οὐκ ἔτυχες, ἀλλ’ ἄφθαρτων στεφάνων νῦν σὲ ἠξίωσεν, ὁ Νυμφίος σου Χριστὸς ὁ ὡραιότατος ὢ καθιέρωσας σαύτην, ὅλη καρδία καὶ ψυχή, Εἰρήνη Ὁσία Μῆτερ, Χρυσοβαλάντου ἡ δόξα, ἠμῶν δὲ προσφυγὴ καὶ βοήθεια.

ΕΚΤΑΚΤΟ:ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Του Αιμίλιου Πολυγένη

---

Εκοιμήθη σήμερα, Σάββατο 27 Ιουλίου 2019 ο Σεβ. Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος σε ηλικία 71 ετών.

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες ο μακαριστός Μητροπολίτης Φθιώτιδος κυρός Νικόλαος υπέστη ανακοπή καρδιάς.

Να αναφερθεί ότι τοποτηρητής της Ιεράς Μητροπόλεως αναλαμβάνει ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος.

Να σημειωθεί ότι η εξόδιος Ακολουθία του Μητροπολίτη Φθιώτιδος κυρού Νικολάου θα τελεστεί την Τρίτη 30 Ιουλίου.

Ο μακαριστός Σεβ. Μητροπολίτης Φθιώτιδος κυρός Νικόλαος Πρωτοπαπάς, εγεννήθη το 1948 εις Πλατειά Τήνου.

Εσπούδασεν εις την Ριζάρειον Εκκλη­σια­στι­κην Σχολήν και εις την Θεολογικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου Αθηνών, λα­βων το πτυχίον με τον βαθ­μον «άριστα» εν έτει 1972.

Διάκονος εχειροτονήθη το 1973 και Πρεσβύτερος το 1975. Διε­τέλεσε Αρχιδιάκονος και Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μη­τροπόλεως Χαλκίδος (1973 - 1975).

Καθηγητής της Εκκλησιαστικής Σχολής Τη­νου (1975 - 1978) και Ιεροκήρυξ του Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος της Ευαγ­γελιστρίας Τήνου (1975 - 1984).

Μετα­κλη­θείς υπό του μακαριστού Αρχιεπι­σκο­που Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Σεραφείμ εις την Ιεράν Αρχιεπισκοπήν Α­­θη­­νων, διετέλεσε Διευθυντής Υπηρεσιών και του θεο­λο­γι­κού Οικοτροφείου της Α­­πο­στολικής Διακονίας (1984 - 1996), Γενικός Διευ­θυ­ντης του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Εκκλησίας (1990 - 1996) και Ιεροκήρυξ του Ιερού Ναού Αγίου Ελευ­θε­ρίου Άρεως.

Συνέγραψε πολλάς μελέτας θεομη­το­ρι­κού, ιστορικού και λογοτε­χνι­κού περιεχομένου και εδημοσίευσε πολλά άρθρα εις εφημερίδας και πε­ριο­δικά.

Μητροπολίτης Φθιώτιδος εξελέγη υπό της Ιεραρχίας την 1ην Οκτω­βρίου, εχειροτονήθη την 6ην Οκτωβρίου εις τον Ιερόν Ναόν Αγίου Ελευθερίου Α­­ρεως και ενεθρονίσθη εις Λαμίαν την 17ην Νοεμβρίου 1996.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ο σημερινός παράλυτος της ευαγγελικής περικοπής αδελφοι μου, θεραπεύεται από τον Κύριο με την φράση «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαις σου». Από τον λόγο του Χριστού αποκαλύπτεται η άμεση σχέση της αμαρτίας και της ασθένειας. Άλλωστε η αμαρτία είναι αρρώστια, είναι νόσος που εκδηλώνεται στην ψυχή και επηρεάζει όλη την ύπαρξη. Σώμα και ψυχή ενωμένα μεταδίδουν το ένα στο άλλο τις ασθένειες τους. Όταν το σώμα νοσεί βαραίνει την ψυχή, όταν η ψυχή νοσεί πιέζει το σώμα. Πως όμως η αμαρτία θεραπεύεται; Πολλοί Πατέρες ονομάζουν την Εκκλησία θεραπευτήριο, νοσοκομείο μέσα στο οποίο ο άνθρωπος νοσηλευεται, παρηγορείται, θεραπευεται.

Το μυστήριο στο οποίο ο άνθρωπος, με ταπείνωση αρνείται την αμαρτία του, την αρρώστια του και με τη χάρη, το έλεος Του Θεού και την μετάνοια του θεραπεύεται, είναι η εξομολόγιση. Όμως ακόμη και σήμερα υπάρχει άγνοια και όχι μετάνοια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλοί, ένω εξομολογούνται, να είναι αμετανόητοι άρα αθεράπευτοι και άλλοι να θεωρούν εξομολόγηση ότι τελικά δεν έχει καμία σχέση με το μυστήριο. Αξίζει να δούμε και να βρούμε τον πραγματικό δρόμο της μετανοίας και να οδηγηθουμε γνήσια στο μυστήριο της θεραπε’ιας.

α. Πολλοί δηλώνουν ότι εξομολογήθηκαν στο εικόνισμα. Το συγκεκριμένο γεγονός ας το ονομάσουν προσευχή λαο όχι εξομολόγηση. Μέσα στο Ευαγγέλιο μας δίνονται εικόνες που έχουν άμεση σχέση με την πνευματική ζωή. Ας θυμηθούμε την άρνηση του Αποστόλου Πέτρου. Ο Κύριος για να τον θεραπεύσει από το γεγονός αυτό, παίρνει τον Απόστολο Ιωάννη και τον Πέτρο και συνομιλούν. Τρεις φορές ο Πέτρος εξομολογείται την αγάπη του στον Κύριο. ‘Ετσι θεραπεύεται. Οι Πατέρες λένε ότι ο Πέτρος ομολογεί, ο Ιωάννης είναι ο μάρτυρας της ομολογίας, όπως ο πνευματικός στο μυστήριο και ο Κύριος δίνει την άφεση. Αυτή είναι η υπόσταση του μυστηρίου.

β. Πολλοί εξομολογούνται όχι σύμφωνα με την κατάσταση της ψυχής, αλλά την αναμονή μιας εορτής. Μετανοούμε μόνο τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και το καλοκαίρι στην εορτή της κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου; Τον υπόλοιπο χρόνο δεν αμαρτάνουμε; Δεν ενοχλεί η κατάσταση της ψυχής μας; Ο Ιερός Χρυσόστομος μας λέει ότι ο καιρός της εξομολόγησης είναι καιρός μετανοίας και η μετάνοια είναι η αδιάλειπτη εργασία του χριστιανού.

γ. Πολλοί ζητούν την συγχωρητική ευχή και θεωρούν ότι εξομολογηθηκαν. Η ευχή η οποία διαβάζεται από τον πνευματικό συγχωρεί τις αμαρτίες που καταθέσαμε με βαθειά ταπεινωση και ειλικρινή μετάνοια.

δ. Στερεότυπη είναι η φράση «δεν σκότωσα δεν έκλεψα». Φράση που αποκαλύπτει ότι δεν δούλεψα με τον εαυτό μου, δεν εξέτασα ταπεινά το παρελθόν μου. Πολλές φορές σκοτώνουμε τον άλλον, αφού είναι σαν να μην υπάρχει για εμάς. Πολλές φορές κλέψαμε την χαρά, τη δύναμη, τον αγώνα του άλλου. Ταπεινή αυτοεξέταση χρειάζεται για να ζήσουμε την λύτρωση της θεραπείας και την χαρά του ελέους του Θεού.

ε. Στην εξομολόγηση καταθέτω, την αμαρτία μου, την κατάστασή μου, το σκοτάδι μου και όχι τη ζωή, την συμπεριφορά του άλλου. Στο μυστήριο εγώ στέκομαι ενώπιον του Θεού, με όλη μου τη ζωή και όχι ο άλλος όσο κι αν με έχει επηρεάσει. Την ευθύνη μου κοιτώ αυτή την ιερή στιγμή και όχι την ευθύνη του άλλου.

στ. Η εξομολόγη δεν αφορά μόνο τους ηλικιωμένους, αλλά τους πάντες. Πιστεύουμε πως ο νέος δεν έχει την ανάγκη για θεραπεία. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός βάζει ταπεινά ως παράδειγμα τον εαυτό του και λέει «όταν ήμουν νέος έλεγα άμα γεράσω θα αγιάσω. Όμως τα πάθη μου έγιναν αγκάθια με ρίζα βαθειά και τώρα στα γεράματα δεν μπορώ να τα αγγίξω».

Με αληθινή διάθεση μετανοίας, με ταπεινό φρόνημα, με ειλικρίνεια, με πίστη στην αγάπη και στο έλεος του Θεού, ας προσέλθουμε στο μυστήριο της εξομολογήσεως για να ζήσουμε τη χαρά της λύτρωσης και την ευλογία της θεραπείας μας.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28/07/2019-ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Θ' 1-8

Πρωτότυπο Κείμενο

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐμβὰς ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὸ πλοῖον, διεπέρασε, καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν, εἶπε τῷ παραλυτικῷ· Θάρσει, τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. Καὶ ἰδού τινες τῶν Γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· Οὗτος βλασφημεῖ. Καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν, εἶπεν· ῞Ινα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; Τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν· Ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι· ἢ εἰπεῖν· Ἔγειρε καὶ περιπάτει; ῞Ινα δὲ εἰδῆτε, ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας· (τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ)· Ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην, καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Καὶ ἐγερθεὶς, ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. Ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν, καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν, τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.

Νεοελληνική Απόδοση

Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς επιβιβάστηκε στο πλοίο, διέσχισε τη λίμνη και ήρθε στην πόλη του. Τότε του έφεραν έναν παράλυτο ξαπλωμένο σ’ ένα κρεβάτι. Όταν είδε ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παράλυτο: «Θάρρος, παιδί μου, σου συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες σου». Τότε μερικοί από τους γραμματείς είπαν μέσα τους: «Μα αυτός προσβάλλει το Θεό». Ο Ιησούς όμως, που κατάλαβε τις σκέψεις τους, είπε: «Γιατί κάνετε πονηρές σκέψεις; Τι είναι ευκολότερο να πω: σου συγχωρούνται οι αμαρτίες, ή να πω: σήκω και περπάτα; Για να μάθετε λοιπόν πως ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες πάνω στη γη» – λέει στον παράλυτο: «Σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». Εκείνος σηκώθηκε και πήγε στο σπίτι του. Όταν ο κόσμος το είδε αυτό έμειναν κατάπληκτοι και δοξολόγησαν το Θεό, που έδωσε τέτοια εξουσία στους ανθρώπους.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28/07/2019-ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΙΒ΄ 6-14

Πρωτότυπο Κείμενο

Έχοντες δε χαρίσματα κατά την χάριν την δοθείσαν ημίν διάφορα, είτε προφητείαν, κατά την αναλογίαν της πίστεως, είτε διακονίαν, εν τη διακονία, είτε ο διδάσκων, εν τη διδασκαλία,  είτε ο παρακαλών, εν τη παρακλήσει, ο μεταδιδούς, εν απλότητι, ο προϊστάμενος, εν σπουδή, ο ελεών, εν ιλαρότητι.  Η αγάπη ανυπόκριτος. Αποστυγούντες το πονηρόν, κολλώμενοι τω αγαθώ,  τη φιλαδελφία εις αλλήλους φιλόστοργοι, τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι,  τη σπουδή μη οκνηροί, τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες,  τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες,  ταις χρείαις των αγίων κοινωνούντες, την φιλοξενίαν διώκοντες.  Ευλογείτε τους διώκοντας υμάς, ευλογείτε και μη καταράσθε.

Νεοελληνική Απόδοση

Η χάρη του Θεού μάς έδωσε διάφορα πνευματικά χαρίσματα. Άλλος είναι προφήτης, για να κηρύττει ανάλογα με το βαθμό της πίστης του, άλλος έχει το χάρισμα της διακονίας, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Το ίδιο να κάνει κι ο δάσκαλος του λαού του Θεού με τη διδασκαλία, κι όποιος έχει το χάρισμα να στηρίζει τους αδελφούς, να τους στηρίζει. Αλλά κι όποιος μοιράζει τα αγαθά του με τους άλλους να το κάνει με απλότητα, ο προϊστάμενος να δείχνει ζήλο για το έργο του, όποιος μοιράζει τις ελεημοσύνες να το κάνει με καλοσύνη. Η αγάπη σας να είναι ειλικρινής. Να αποστρέφεστε το κακό και να ακολουθείτε το καλό. Να δείχνετε με στοργή την αγάπη σας για τους άλλους πιστούς. Να συναγωνίζεστε ποιος θα δείξει περισσότερη εκτίμηση στον άλλο. Μην είστε οκνηροί σ΄ ό,τι πρέπει να δείχνετε ζήλο, να έχετε πνευματικό ενθουσιασμό, να υπηρετείτε τον Κύριο. Η ελπίδα να σας δίνει χαρά. Να έχετε υπομονή στις δοκιμασίες. Να επιμένετε στην προσευχή. Να βοηθάτε τους άλλους χριστιανούς, όταν βρίσκονται σε ανάγκη, και να επιδιώκετε να φιλοξενείτε τους αδελφούς. Να προσεύχεστε για το καλό των διωκτών σας, να ζητάτε την ευλογία του Θεού γι΄ αυτούς κι όχι να τους καταριέστε.

Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΡΑ ΜΥΣΤΙΚΗ

Εάν κάτι αποστρέφεται ο Θεός είναι η σκληρότητα. Εάν κάτι τον ευαρεστεί είναι η επιείκεια, η κατανόηση και η αγάπη. Σε όλη την Αγία Γραφή επιμένει να φανερώνεται ως « οικτίρμων, ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος». Αυτός είναι ο Θεός. 

Ακόμη και η δικαιοσύνη του που επικαλούνται πολλοί για να αποδείξουν ότι ο Θεός δεν είναι μόνο αγάπη, τι είναι; Έλεος. Έτσι λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος. Τώρα θα πει κάποιος μα εγώ διάβασα στο τάδε πατέρα κάτι άλλο. Αλήθεια είναι αυτό. Στο πατερικό λόγο θα βρεις κείμενα για όλες τις ψυχικές φάσεις των ανθρώπων, για όλους του ψυχικούς χρόνους. Για τον αρχάριο ή τον νήπιο αλλά και τον ώριμο. Για τον δούλο ή υιό, τον φοβικό ή ελεύθερο. Ανάλογα την πνευματική ωρίμανση και εμπειρία του Θεού, τρυγάς την γύρη του πατερικού και Βιβλικού λόγου. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Χριστός έλεγε παραβολές γιατί οι άνθρωποι δεν ήταν έτοιμοι να μυηθούν στα μυστήρια του αποκαλυπτικού του λόγου. 

Δεν έχει καμία σχέση η δικαιοσύνη του Θεού με αυτή των ανθρώπων. Οπότε ματαίως προσπαθούμε να μεταφέρουμε τα δικά μας δεδομένα σε εκείνα του Θεού. Ο Θεός δεν θα βάλει ποτέ το φράκο του δικαστή, ούτε θα πάρει θέση σε υψηλά έδρανα απόδοσης δικαιοσύνης, πολλώ δε μάλλον δεν θα γίνει εκείνος που θα ζητήσει την διαπόμπευση, τιμωρία και εξόντωση μας. 

Ο Θεός δεν θα γίνει ούτε θύελλα, ούτε σεισμός ή φωτιά ώστε να κάψει τους αμαρτωλούς. Σε αύρα λεπτή και δροσερή, ήσυχη και διακριτική μεταμορφώνεται, ώστε να δροσίζει τις αγωνίες και καημούς των ανθρώπων. Δρόσος είναι ποτέ φωτιά. 

«Τη μέρα που γεννήθηκες δεν σού ‘κοψαν τον ομφάλιο λώρο ούτε σε πλύναν με νερό για να σε καθαρίσουν, δεν σ’ έτριψαν με αλάτι ούτε σε σπαργάνωσαν. Κανένα μάτι δεν σε λυπήθηκε [...] αλλά σε πέταξαν στα χωράφια, όταν γεννήθηκες, χωρίς για τη ζωή σου να νοιαστούν. Εγώ πέρασα από κοντά σου, σε είδα να κυλιέσαι μες στο αίμα σου, κι έτσι στην κατάσταση που βρισκόσουνα σου είπα:… Ζήσε!». Προφήτης Ιεζεκιήλ

 π. ΛίΒυος

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΟΣ

Βιογραφία
Ο Άγιος Παντελεήμων (Παντελέων το πρότερον όνομα) καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε στα χρόνια του Μαξιμιανού (286 – 305 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο Ευστόργιος, ο οποίος ήταν εθνικός και μετά τις νουθεσίες του γιου του έγινε χριστιανός. Μητέρα του ήταν η Ευβούλη, η οποία προερχόταν από χριστιανική οικογένεια ( 30 Μαρτίου). Εκπαιδεύτηκε στην ιατρική από τον Ευφρόσυνο και κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη και βαπτίσθηκε από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο (26 Ιουλίου) που ήταν ιερέας της Εκκλησίας της Νικομήδειας.

Κάποια στιγμή όταν οχιά δάγκωσε έναν νεαρό και ουσιαστικά τον θανάτωσε ο Άγιος Παντελεήμονας επικαλούμενος τον Χριστό τον ανάστησε.

Αφορμή του μαρτυρίου του στάθηκε ένα ακόμα θαύμα του Αγίου. Κάποτε είχε θεραπεύσει έναν τυφλό, ο οποίος και ανέφερε το γεγονός της θεραπείας του στον βασιλιά, λέγοντάς του ότι τον θεράπευσε ο Παντελέων στο όνομα του Χριστού, στον οποίο και ο ίδιος πλέον πίστευε. Ο βασιλιάς αφού τον άκουσε, αμέσως διέταξε και τον αποκεφάλισαν. Ο ίδιος ο Παντελέων προσήχθη στον βασιλιά, ο οποίος διέταξε τον βασανισμό του με σκοπό την άρνηση της πίστεώς του.

Ο Άγιος βασανίσθηκε σκληρά με διάφορους τρόπους, όμως δεν υπέκυψε στις πιέσεις αφού ο Κύριος εμφανίσθηκε μπροστά του με τη μορφή του πνευματικού του Ερμόλαου και του έδωσε θάρρος. Τέλος διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που τον καλούσε όχι ως Παντελέοντα αλλά ως Παντελεήμονα. Μόλις όμως ο δήμιος άπλωσε το χέρι του για να κόψει με το σπαθί του το κεφάλι του Αγίου, το σπαθί λύγισε και το σίδερο έλιωσε σαν κερί. Μπροστά σε τέτοιο θαύμα και οι παραβρισκόμενοι στρατιώτες έγιναν χριστιανοί. Τότε ο Άγιος εκουσίως παραδόθηκε στο μαρτύριο. Λέγεται ότι από τη πληγή του δεν έτρεξε αίμα αλλά γάλα και το δέντρο της ελιάς, στο οποίο τον είχαν δέσει καρποφόρησε ξαφνικά.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Ἀθλοφόρε Ἅγιε, καὶ ἰαματικὲ Παντελεῆμον, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

---

Και συ, λοιπόν, δεν μπορείς να ασκήσεις την ακτημοσύνη; Δώσε κάτι από αυτά που έχεις. Δεν μπορείς να σηκώσεις το φορτίο εκείνο; Μοίρασε τα υπάρχοντά σου με το Χριστό.

Δε θέλεις να του τα παραχωρήσεις όλα; Δώσε του έστω και τα μισά, ή ακόμη και το ένα τρίτο. Κάνε τον και στην εδώ ζωή συγκληρονόμο. Όσα δώσεις σ’ εκείνον, τα δίνεις στον εαυτό σου.

Δεν ακούς τί λέει ο Προφήτης; «Τους συγγενείς σου δε θα τους περιφρονήσεις» (Ησ. 58,7). Αν, λοιπόν, δεν πρέπει να περιφρονούμε τους συγγενείς μας, πολύ περισσότερο δεν πρέπει να περιφρονείς τον Δεσπότη που σου έχει όχι μόνο το δικαίωμα της κυριότητος, αλλά και της συγγένειας και άλλα ακόμη πολύ περισσότερα. Σε έκανε, βέβαια, μέτοχο των αγαθών του, χωρίς να πάρει, μάλιστα, τίποτε από σένα, αλλά και πρώτος έκανε την αρχή της ανέκφραστης αυτής ευεργεσίας. Επομένως, πώς δεν είναι υπόδειξη της πιο μεγάλης ανοησίας, το να μη γίνει κάποιος φιλάνθρωπος ούτε και γι’ αυτήν, έστω, τη δωρεά, ούτε να δώσει αμοιβή για τη χάρη, και να προσφέρει κάτι το μηδαμινό μπροστά σε αυτά τα τόσο μεγάλα και σπουδαία που έχει δεχθεί;

Διότι αυτός σε έκανε κληρονόμο των ουρανών, ενώ εσύ δεν του δίνεις ούτε κάτι από αυτά που έχεις πάνω στη γη. Αυτός, και χωρίς καμία δική σου προκοπή, αλλά αν και ήσουν εχθρός του, σε συμφιλίωσε με τον εαυτό του, εσύ δεν δίνεις ούτε σ’ αυτόν, που είναι φίλος σου και ευεργέτης σου; Άραγε δε θα ήταν δίκαιο, πριν από τη βασιλεία και πριν από όλες τις δωρεές, να τον ευγνωμονεί κάποιος μόνο για τις δωρεές; Διότι και οι δούλοι, όταν προσκαλούν τους κυρίους τους, για να τους προσφέρουν γεύμα, πιστεύουν ότι δεν προσφέρουν, αλλ’ ότι δέχονται. Εδώ, όμως, έγινε το αντίθετο. Διότι δεν κάλεσε ο δούλος τον κύριο, αλλά ο κύριος πρώτος κάλεσε το δούλο του στο τραπέζι του. Εσύ, όμως, δεν τον προσκαλείς ούτε και μετά από αυτό; Πρώτος σε έβαλε μέσα στο σπίτι του εσύ δεν το κάνεις ούτε και δεύτερος; Αυτός, όταν εσύ ήσουν γυμνός, σε έντυσε εσύ και μετά από αυτά, τώρα που είναι ξένος, δεν τον βάζεις στο σπίτι σου; Πρώτος σε πότισε από το ποτήρι του εσύ δεν του δίνεις ούτε κρύο νερό; Σε πότισε με το Άγιο Πνεύμα, εσύ δεν ικανοποιείς ούτε τη σωματική του δίψα; Αυτός, αν και είσαι άξιος για την κόλαση, σε πότισε με το Πνεύμα εσύ, αν και διψά, τον περιφρονείς και μάλιστα, όταν όλα αυτά πρόκειται να τα κάνεις από τις δικές του δωρεές!

Δεν το νομίζεις, δηλαδή, σπουδαίο πράγμα το να κρατήσεις στα χέρια σου το ποτήρι από το οποίο πρόκειται να πιει νερό ο Χριστός και να το φέρεις στο στόμα σου; Δεν βλέπεις ότι μόνο στον ιερέα επιτρέπεται να προσφέρει το ποτήρι του αίματος; Εγώ, όμως, λέει, δεν σου τα ζητώ όλα αυτά με λεπτομέρεια, αλλά τα δέχομαι, και αν ακόμη συ ο ίδιος το προσφέρεις, χωρίς να είσαι ιερέας. Και αν ακόμη είσαι λαϊκός, δεν σε αποφεύγω. Και δε ζητώ να μου δώσεις αυτό που σου έδωσα. Διότι δεν σου ζητώ αίμα, αλλά κρύο νερό. Σκέψου καλά ποιόν ποτίζεις και φρίξε. Σκέψου ότι εσύ γίνεσαι ιερέας του Χριστού, δίνοντας με τα ίδια σου τα χέρια, όχι σάρκα, άλλα ψωμί όχι αίμα, άλλα ένα ποτήρι με κρύο νερό.

Σε έντυσε με το ένδυμα της σωτηρίας, σε έντυσε με τον ίδιο τον εαυτό του. Εσύ ντύσε τον έστω και με το ένδυμα του δούλου. Σε δόξασε στους ουρανούς. Εσύ, τουλάχιστον, απάλλαξέ τον από τη φρίκη και τη γυμνότητα και την ντροπή. Σε έκανε συμπολίτη των αγγέλων. Εσύ δώσε του έστω μόνο τη στέγη, δέξου τον στο σπίτι σου, έστω όπως θα δεχόσουν και τον υπηρέτη σου.

Δεν περιφρονώ αυτό το καταφύγιο, και αν ακόμη για χάρη σου άνοιξα ολόκληρο τον ουρανό. Σε απάλλαξα από πάρα πολύ γερή φυλακή. Εγώ δε ζητώ αυτό, ούτε και λέω, απάλλαξέ με και συ αλλά όταν θα είμαι δεμένος και μόνο με συμπάθεια να με δεις, αυτό είναι αρκετό για να με παρηγορήσει. Εγώ, ενώ ήσουν νεκρός, σε ανέστησα. Δε ζητώ, όμως, το ίδιο και από σένα. Αλλά λέω, απλά να με επισκεφθεις όταν είμαι άρρωστος.

Όταν, λοιπόν, είναι τόσο μεγάλα αυτά που μας έχει δώσει και πολύ μικρά αυτά που μας ζητάει, και δεν του δίνουμε ούτε αυτά, άραγε για πόση τιμωρία είμαστε άξιοι; Δικαιολογημένα θα οδηγηθούμε στην αιώνια φωτιά, που έχει ετοιμασθεί για το διάβολο και τους αγγέλους του, αφού είμαστε πιο αναίσθητοι και από τις πέτρες.

Διότι, πες μου, πόση μεγάλη είναι η αναισθησία μας, που, αν και δεχθήκαμε τόσα πολλά και πρόκειται να δεχθούμε και ακόμη περισσότερα, παραμένουμε δούλοι των χρημάτων, τα οποία ύστερα από λίγο, και χωρίς να το θέλουμε, θα τα αποχωρισθούμε; Και άλλοι, βέβαια, έδωσαν και την ψυχή τους και έχυσαν και το αίμα τους εσύ, όμως, δεν πετάς ούτε και αυτά που είναι άχρηστα για χάρη των ουρανών και τόσων στεφάνων! Και ποιάς συγγνώμης θα ήσουν άξιος, ποιάς απολογίας, τη στιγμή, που για τον σπόρο της γης τα κάνεις όλα με πολλή ευχαρίστηση, και δανείζεις στους ανθρώπους, χωρίς καμμία φειδώ, όταν, όμως, πρόκειται να φιλοξενήσεις τον Κύριό σου, διά μέσου αυτών που έχουν ανάγκη, γίνεσαι τόσο σκληρός και απάνθρωπος;

Όλα, λοιπόν, αυτά, αφού τα χαράξουμε βαθειά στο νου μας, και σκεφθούμε καλά όσα έχουμε πάρει, και αυτά που ζητάμε από το Θεό, ας συγκεντρώσουμε όλο το ενδιαφέρον μας στα πνευματικά πράγματα.

Ας γίνουμε επί τέλους ήπιοι και φιλάνθρωποι, για να μη σύρουμε πάνω μας την ανυπόφορη καταδίκη. Διότι τί δεν μπορεί να μας καταδικάσει; Οι τόσο πολλές και τόσο σπουδαίες δωρεές του Θεού; Το ότι δεν φροντίσαμε για κάτι το αξιόλογο; Το ότι ενδιαφερθήκαμε για τέτοια πράγματα, τα οποία θα αφήσουμε εδώ και αν ακόμη δεν το θέλουμε; Το ότι συγκεντρώσαμε όλο το ενδιαφέρον μας και την αγάπη μας στα πράγματα του κόσμου; Το καθένα από αυτά και μόνο του μπορεί να μας καταδικάσει. Όταν, όμως, συγκεντρωθούν όλα μαζί, ποιά θα είναι η ελπίδα μας για τη σωτηρία μας;

Για ν’ αποφύγουμε, λοιπόν, όλη αυτή την καταδίκη, ας δείξουμε κάποια γενναιοδωρία στους φτωχούς. Διότι έτσι θα απολαύσουμε όλα τα αγαθά, και τα εδώ και τα εκεί, τα οποία εύχομαι να επιτύχουμε όλοι μας με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού…

Του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου