«Οὕτω
λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά
ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 5, 16)
«Έτσι
να λάμψει το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά
σας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας»
Μία από τις λέξεις που χρησιμοποιεί ο
Χριστός, τόσο για τον εαυτό του, όσο και για μας τους ανθρώπους είναι
το «ΦΩΣ». Δεν είναι μόνο ότι ονομάζει τον ίδιο «φως του κόσμου». Είναι
ότι ζητά και από εμάς να λάμψει το φως μας μπροστά στους ανθρώπους. Ο
καθένας μας, εάν θέλει να είναι χριστιανός, καλείται να είναι και να
έχει φως, το οποίο δεν θα κρυφτεί, αλλά θα λάμπει μπροστά στους
ανθρώπους.
Να
είμαστε φως! Σωματικά και ψυχικά να κάνουμε τους άλλους να αισθάνονται
ότι υπάρχει χαρά και ελπίδα βλέποντάς μας και συναναστρεφόμενοι μαζί
μας. Να μην αποπνέουμε μιζέρια, θανατίλα, εγκλωβισμό στο εγώ μας, αλλά
χαρά και προθυμία. Να εκφράζουμε ένα ήθος υπέρβασης του θανάτου κάθε
μορφής. Στις δυσκολίες, στις ήττες, στις αποτυχίες. Ακόμη και στις
μεγάλες δοκιμασίες, όχι να είμαστε αναίσθητοι, αλλά να μην μένουμε στο
«τώρα». Να μπορούμε να προχωρούμε παρά πέρα. Στο ότι ο Θεός μας αγαπά,
μας βλέπει, μας συμπονά και ότι ακόμη κι αν μας αφήνει να δοκιμαστούμε,
δεν μας παραδίδει στην μοναξιά της απελπισίας. Αλλά και στην
καθημερινότητα της ζωής, ένα ήθος αγάπης, όρεξης για ζωή και κοινωνία, η
μετοχή στην συνάντηση κάνει τον χριστιανό να είναι φως. Αυτό
αποτυπώνεται στο πρόσωπο, στο χαμόγελο, στο μέτρο, στην αυστηρότητα που
δεν φοβίζει, αλλά ισορροπεί, σε μία αυθεντικότητα ύπαρξης. Στην χαρά της
συναναστροφής!
Να έχουμε φως! Να μην αισθανόμαστε αυτόφωτοι και αυτάρκειας, αλλά να αντλούμε το φως από την πίστη, τους αγίους, την ζωή της Εκκλησίας.
Αλλά και από τον καθέναν άνθρωπο, ακόμη κι απ’ αυτούς που μοιάζουν
παραδομένοι στο σκοτάδι, μπορούμε να αντλήσουμε ιδέες, να
ενεργοποιήσουμε την κριτική μας ικανότητα, όχι για να απορρίψουμε τα
πρόσωπα, αλλά για να μην μιμηθούμε τις πράξεις τους, την αμαρτία, και
την ίδια στιγμή να γίνεται η στάση των άλλων αφορμή για να θυμόμαστε τα
δικά μας λάθη, τις δικές μας αποτυχίες, τις παγίδες στις οποίες πέσαμε,
κάποτε ξεκινώντας και από καλές προθέσεις. Να έχουμε φως σημαίνει να
καλλιεργούμε τον εαυτό μας, όχι μόνο με την άσκηση, την νηστεία, την
προσευχή, αλλά και με την μελέτη. Να διαβάζουμε λόγο αγαθό, από όπου κι
αν προέρχεται, για να μην ψηλώνει ο νους μας από την οίηση του τι έχουμε
και ποιοι είμαστε, αλλά, βλέποντας σοφία και δημιουργικότητα, να
παίρνουμε παραδείγματα.
Να
είμαστε και να έχουμε φως! Αυθεντικότητα τέτοιας προσωπικότητας και
ζωής στην πληρότητά της μόνο στην Εκκλησία μπορούμε να βρούμε!
Παράδειγμά μας οι Πατέρες που συγκρότησαν τις Οικουμενικές Συνόδους και
την ίδια στιγμή έζησαν και μοιράστηκαν το φως που έλαβαν μέσα από τη
σχέση με τον Χριστό, την πίστη, την καλλιέργεια τόσο στην θεολογία όσο
και στην θύραθεν σοφία. Ιδιαίτερα η τελευταία τους επέτρεψε να
διακρίνουν με λεπτότητα τα όρια της αλήθειας και της αίρεσης. Να δούνε
έναν πολιτισμό χωρίς σαρκωμένο Θεάνθρωπο, όπου οδηγούσαν δοξασίες, όπως ο
μονοφυσιτισμός! Να κατανοήσουν ότι ο Χριστός προσέλαβε και το σώμα και
την ψυχή μας, για να τα θεώσει αμφότερα! Ότι η ελπίδα δεν είναι μόνο για
την αιωνιότητα, αλλά και γι’ αυτήν την ζωή. Ότι η αλλαγή περιλαμβάνει
τον όλο άνθρωπο, που καλείται να είναι και να έχει φως, νικώντας την
αμαρτία, που παραχαράσσει την ελπίδα και την αγάπη!
Σε
έναν κόσμο όπου αγαπάμε περισσότερο το σκοτάδι, όπου την χαρά την
αναζητούμε συχνά στην νύχτα και όχι στην ημέρα, όπου η αμαρτία
βαφτίζεται δικαίωμα και αρετή, ο Χριστός εξακολουθεί να μας προτρέπει
μαζί Του να γίνουμε και να δίνουμε φως! Και στα έργα μας οι άνθρωποι να
στέκονται δοξάζοντας όχι εμάς, αλλά τον Θεό! Να βρίσκουν τελικά σε μας
την οδό που οδηγεί στον Χριστό ως Φως, τόσο αυτής όσο και της αιώνιας
ζωής!
