Πώς γιορτάζεις τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα σε συνθήκες
καραντίνας; Εξαρτάται τι εννοούμε με το «γιορτάζεις». Μήπως ήλθε η
ευκαιρία για μια φρέσκια ματιά μέσω των ύμνων; «Τα άκακα παιδιά έτρεξαν
να υποδεχθούν τον γαμπρό που έρχεται στον γάμο Του» (Ορθρος Κυριακής των
Βαΐων). Πόσοι άραγε γνωρίζαμε ότι ο Χριστός βαδίζει προς το Πάθος Του
σαν να βαδίζει προς τον γάμο Του; Ενα γάμο που, όταν ήλθε η ώρα να
πραγματοποιηθεί, κανείς δεν μπόρεσε να πιστέψει πως θα ετελείτο με αυτό
τον τρόπο. Ούτε και οι κοντινοί Του. Στην Αναστάσιμη νύχτα θα ακούσουμε
το τροπάριο «ο Χριστός φανερώθηκε μέσα στην λάμψη Του σαν να βγαίνει
μέσα από νυφικό δωμάτιο». Από τον τάφο Του! Μας προσεγγίζει ερωτικά ο
Χριστός. Αρα διαζύγιο από τον Νυμφίο παίρνει μόνο όποιος δεν Τον θέλει. Ο
Ιδιος δεν διώχνει
κανέναν.
«Δεν θα είναι με σας όπως με εκείνους που αγαπούν την εξουσία. Οποιος
θέλει να είναι πρώτος θα είναι τελευταίος, υπηρέτης όλων» (Ορθρος
Μεγάλης Δευτέρας). Είμαστε σοβαροί; Ποιος θέλει να γίνει μαθητής Του αν
πρέπει, όσο προοδεύει στη μαθητεία, να γίνεται περισσότερο υπηρέτης;
«Γι’ αυτό ήλθα κι εγώ, για να υπηρετήσω τον άνθρωπο που φτώχυνε»,
συνεχίζει. Ετσι γίνεσαι αφεντικό, στον δικό Του καινούργιο κόσμο. Και
παραμένουμε –παράδοξα– συμμέτοχοι στην υπηρεσία Του όταν στερούμαστε με
τη θέλησή μας την ενεργό συμμετοχή στη Λατρεία, όπως εφέτος, αφού με τη
θυσία αυτή βοηθάμε άλλους να ζήσουν. «Ο Αδης πικράθηκε, ματαιώθηκε,
καθώς Σε είδε Θεάνθρωπο…». Ερχόταν πάλι όλος χαρά στις «παραλαβές», ότι
θα συναντήσει ένα ακόμη θύμα. Και βρήκε ξαφνικά θεωμένη ανθρώπινη φύση.
«…Γεμάτον πληγές και παντοδύναμο» (Ορθρος Μεγάλου Σαββάτου). Ενας νέος
ορισμός της δύναμης και του ανδρισμού ανατέλλει. Εν μέσω της
περιρρέουσας κουλτούρας των ποικίλων «φουσκωτών»: του σώματος, των
αισθημάτων, της εξουσίας, των δημοσίων σχέσεων. Καταπληγωμένος,
Σιωπηλός, Νικητής. Από αγάπη.
Στον Επιτάφιο πάλι: «Δός μοι τοῦτον τόν ξένον». Πολλές φορές
επαναλαμβάνεται, σαν σκόπιμα για να μας εντυπωθεί. Και Αυτός ρωτά: «Πώς
θα με ακολουθήσετε αν δεν αισθανθείτε και σεις ξένοι;». Από τι, όμως;
Μέσα στον ατέλειωτο εγκλεισμό μας είναι σίγουρο ότι κάποιοι θα
αισθανθούν ξένοι προς τους δικούς τους ανθρώπους. Μήπως αντίδοτο θα
είναι καλύτερα να νιώσουμε ξένοι προς όσα μας συνόδευαν μέχρι τώρα
προβληματικά χαρακτηριστικά μας, που υπονομεύουν τις σχέσεις μας; Δεν
είναι μόνο οι άλλοι τοξικοί.
«Ο Χριστός κατέβηκε να παλέψει στον Αδη μόνος / και ανέβηκε κρατώντας
λάφυρα πολλά της νίκης» (Ορθρος Ανάστασης). Κάτω. Μόνος. Εκεί απ’ όπου
κανείς δεν γύρισε πίσω. Και όλοι περίμεναν επάνω. Τρεις μέρες.
Κινηματογραφική σκηνή, για γερά νεύρα. Τι είδε κάτω; Ποιος θα μας πει;
Μάλλον είδε σε πλήρη ανάπτυξη ό,τι αμυδρά και φευγαλέα μόνο διακρίνουμε
εμείς μέσα στην ψυχή μας και σπεύδουμε να το βάλουμε στα πόδια,
κλείνοντας ερμητικά πίσω μας. Εκείνος δεν φοβήθηκε. Και βγήκε πάνω με
εμάς όλους σαν λάφυρα. Αν δεν κοιτάξουμε τον εαυτό μας κατάματα και δεν
τον αντέξουμε, δεν αλλάζουμε. Ποιος θα μπορούσε να φαντασθεί ή να
δημιουργήσει άλλη προσφορότερη ευκαιρία από τον εγκλεισμό; Εκεί όπου
χάνεται, ακούσια έστω, η ψυχαναγκαστική εξωστρέφεια που τόσο συχνά
μεταχειριζόμαστε για να δραπετεύουμε από το μέσα. Τελικά με τον Χριστό
ξαφνιάζεσαι, μπερδεύεται το μέσα και το έξω. Κλείνεσαι στο σπίτι,
επιστρέφεις στην ψυχή σου και στα πρόσωπα των άλλων, και έτσι βγαίνεις
στο ύπαιθρο του κόσμου… Καλό (δια-φορετικό) Πάσχα!
πατήρ Βασίλειος Θερμός
