Η ΕΠΟΧΗ μας εἶναι δύσκολη. Οἱ
περισσότεροι ἄνθρωποι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ ἢ ἀκριβέστερα ποτὲ
δὲν πλησίασαν τὸν Θεό. Γεννήθηκαν, μεγάλωσαν καὶ δραστηριοποιήθηκαν
εὑρισκόμενοι ἐκτὸς Ἐκκλησίας, παρόλο ποὺ δηλώνουν χριστιανοί.
Εἶναι φοβερὸ αὐτό, ποὺ συμβαίνει.
Ἑκατομμύρια χριστιανοὶ ζοῦν χωρὶς τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Ὁ διάβολος
τοὺς σέρνει πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ, τοὺς ἔχει πιστὰ ὄργανά του καὶ
πολλοὶ διάκεινται ἐχθρικῶς πρὸς τὴν Ἐκκλησία. Δυστυχῶς, οἱ ἄνθρωποι μόνο
κατ᾽ ὄνομα εἶναι χριστιανοί. Ἡ ζωή τους τὸ ἐπιβεβαιώνει…
Χρειάζεται πολὺς ἱδρώτας, γιὰ νὰ
ἀλλάξουν τὰ πράγματα. Πρέπει νὰ βρεθοῦν ζηλωτὲς κληρικοὶ καὶ
ἱεραπόστολοι, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐργαστοῦν, γιὰ νὰ στραφοῦν οἱ ἄνθρωποι πρὸς
τὴν Ἐκκλησία. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι αὐτὴ ἡ δουλειὰ εἶναι εὔκολη
καὶ μπορεῖ νὰ φέρει καρποὺς ἀπὸ τὴ μιὰ μέρα στὴν ἄλλη. Ὡστόσο, δὲν
ταιριάζει στοὺς ἀληθινοὺς χριστιανοὺς ἡ ἀπαισιοδοξία οὔτε καὶ πρέπει ὅλα
νὰ τὰ ὑπολογίζουν μὲ ἀνθρώπινα μέτρα. Δὲν εἶναι ἀποκλειστικὰ δική τους
ἁρμοδιότητα. Καὶ πρέπει ὅλοι νὰ ξέρουν ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θὰ ἐπιτρέψει νὰ
χαθοῦν οἱ χριστιανοί. Ἀντίθετα, θὰ ἔλθουν καὶ καλύτερες μέρες. Θὰ
διαπιστώσουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ὁδηγοῦνται στὴ δυστυχία καὶ θὰ ἀναζητήσουν
κάτι ἄλλο. Οἱ μέχρι τώρα ἐπιλογές τους ἦταν ἐσφαλμένες. Θὰ ἀρνηθοῦν τὸν
ἁμαρτωλὸ τρόπο ζωῆς καὶ θὰ μποῦν μὲ χαρούμενο, σταθερὸ καὶ θριαμβευτικὸ
βηματισμὸ στὴν Ἐκκλησία. Θερμὴ καὶ ἐκ βαθέων εἶναι ἡ εὐχή μας ἡ
εὐλογημένη αὐτὴ ὥρα νὰ μὴ ἀργήσει πολύ, γιατὶ οἱ ἀδελφοὶ βρίσκονται στὸ
χεῖλος τῆς σκοτεινῆς ἀβύσσου.
Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἀνησυχοῦσε
πολὺ γιὰ τὴν πορεία τῶν ἀνθρώπων. Ἔβλεπε ὅτι ὁ διάβολος κάνει θραύση.
Ἔλεγε χαρακτηριστικά: ≪Ὁ διάβολος ἅπλωσε τρία πλοκάμια νὰ πιάσει ὅλον
τὸν κόσμον. Τοὺς πλουσίους νὰ τοὺς πιάσει μὲ τὴ μασωνία, τοὺς φτωχοὺς μὲ
τὸν κομμουνισμὸ καὶ αὐτοὺς ποὺ θρησκεύουν μὲ τὸν οἰκουμενισμό≫.
Βλέπουμε ὅτι ὁ διάβολος στρέφεται πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους,
χρησιμοποιώντας ὅμως διαφορετικοὺς τρόπους, ἡ δολιότητα τῶν ὁποίων δὲν
εἶναι πάντα ἐμφανής. Συνήθως μᾶς παραπλανᾶ μὲ τὴ ≪φιλανθρωπία≫ τῆς
μασωνίας, μὲ τὸ ≪ἐνδιαφέρον≫ γιὰ τοὺς ἐργαζομένους τοῦ κομμουνισμοῦ καὶ
μὲ τὸ ≪σπουδαῖο ὅραμα τῆς ἕνωσης τῶν ἐκκλησιῶν≫ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ
πραγματικότητα εἶναι ὅτι ἡ μασωνία, ὁ κουμμουνισμὸς καὶ ὁ οἰκουμενισμὸς
εἶναι ἀντίχριστα συστήματα, τὰ ὁποῖα εἶναι ὄργανα τοῦ διαβόλου. Ἡ
μασωνία ἀπευθύνεται στοὺς πλούσιους καὶ τοὺς ὑπόσχεται αὔξηση τῶν
κεφαλαίων καὶ ποικίλες διευκολύνσεις, προκειμένου νὰ καταλάβουν
σπουδαῖες καὶ ἀποδοτικὲς θέσεις στὸ κράτος. Ὁ κομμουνισμὸς ἐμφανίζεται
ὅτι κάνει ἀγῶνες γιὰ τοὺς ἐργαζόμενους καὶ τὴν ἐξάλειψη τῆς φτώχειας καὶ
τῆς ἐκμετάλλευσης, ἐνῶ ὅπου ἔχει ἐπικρατήσει, ἡ φτώχεια γενικεύτηκε καὶ
ἡ δυστυχία τῶν λαῶν πολλαπλασιάστηκε. Συγχρόνως ἀρνεῖται τὴν πίστη στὸ
Θεὸ καὶ τὶς ἠθικὲς ἀξίες. Στὴ θέση τους ἔχει τοὺς κορυφαίους τοῦ
μαρξισμοῦ καὶ τὶς σοσιαλιστικὲς ἀξίες. Ὁ οἰκουμενισμὸς τέλος ἔχει
αἰχμαλωτίσει ἀρκετοὺς μεγαλόσχημους κληρικοὺς μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴ μιλᾶμε
γιὰ τὴν Ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ γιὰ πολλὲς ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες
πρέπει νὰ ἑνωθοῦν, βάζοντας σὲ δεύτερη μοίρα τὶς δογματικὲς διαφορές.
Ἔτσι βλέπουμε νὰ συμπροσεύχονται ὀρθόδοξοι μὲ αἱρετικοὺς καὶ νὰ
διαλέγονται, γιὰ νὰ ἀρθοῦν τὰ ἐμπόδια, ποὺ διαιροῦν τὴν Ἐκκλησία, ὅπως
ἀφελῶς ὑποστηρίζουν καὶ ὀνειρεύονται.
Ἀπὸ τὰ τρία ≪πλοκάμια≫ τὸ πιὸ
σοβαρὸ καὶ ἐπικίνδυνο εἶναι τὸ τρίτο, ὁ οἰκουμενισμός. Στὶς μέρες μας
βρίσκεται σὲ μεγάλη δραστηριότητα. Γίνονται φοβερὰ πράγματα καὶ οἱ
Μητροπολίτες δὲν ἀνησυχοῦν. Ἀνέχονται νὰ ὑποβαθμίζεται ἡ Ὀρθόδοξη πίστη
καὶ δὲν διαμαρτύρονται, γιατὶ δὲν θέλουν νὰ δυσαρεστήσουν τὸ Οἰκουμενικὸ
Πατριαρχεῖο, τὸ ὁποῖο πρωτοστατεῖ στὸν οἰκουμενισμό. Τὸ ἴδιο συμβαίνει
καὶ μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες μοναχούς, πλὴν βεβαίως ἐλαχίστων φωτεινῶν
ἐξαιρέσεων. Εἶναι καιρὸς νὰ κοποῦν ἢ, ἂν δὲν εἶναι εὔκολο κάτι τέτοιο,
νὰ ἀποδυναμωθοῦν τὰ τρία αὐτὰ πλοκάμια τοῦ διαβόλου καὶ νὰ ἐλευθερωθοῦν
οἱ ἄνθρωποι, γιὰ νὰ στραφοῦν στὴν Ἐκκλησία, ἐπιλέγοντας ἕνα ἐντελῶς
διαφορετικὸ τρόπο ζωῆς, μὲ ὁδηγὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ μόνον
αὐτές.
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
