Μέσα στίς περιγραφές τών αγίων καί τών ιερών Ευαγγελίων δέν υπάρχουν λόγοι καί φραστικές διατυπώσεις τής Παναγίας, αλλά ούτε καί στίς Πράξεις τών Αποστόλων συναντούμε αναφορές στή ζωή της. Αυτό πού υπάρχει είναι μόνον μερικές αναφορές σέ απόκρυφα ευαγγέλια. Δέν υπάρχουν λόγια τής Παναγίας, δέν υπάρχουν πράξεις, στοιχεία τής ζωής της, συγκεκριμένα γεγονότα, παρά μόνον πολύ απλές διακριτικές αναφορές στό θείο καί άγιο πρόσωπό της. Αλλά όσο σιωπηλή ήταν στήν επίγεια ζωή της, τόσο πλούσια στόν λόγο ενώπιον τού θρόνου τού Θεού είναι η Παναγία μας.
Καί ενώ η ίδια δέν εκφράζεται μέ τόν λόγο, η ευαγγελική περικοπή, η οποία διαβάζεται στίς εορτές της, λέγει «μακάριοι οι ακούοντες τόν λόγον τού Θεού καί φυλάσσοντες αυτόν».
Η Παναγία, καί γι΄ αυτό επιλέγεται αυτή η περικοπή, είναι τό κατ΄ εξοχήν πρόσωπο τής θείας ακοής καί τής μυστικής σιωπής. Μυστικής σιωπής μέ τήν έννοια τού ότι δέν βγάζει προφορικό λόγο, αλλά όμως φαίνεται πώς ζεί τό μυστήριο τού Θεού. Καί θείας ακοής, γιατί όπως λέγει ο ευαγγελιστής Λουκάς «πάντα συνετήρει τά ρήματα ταύτα συμβάλλουσα εν τή καρδία αυτής» (Λουκ. β, 19). Τά όσα έλεγε ο Κύριος, τά όσα έπραττε, έμπαιναν στήν ψυχή της καί κατεγράφοντο μέσα της. Μέ αυτόν τόν τρόπο συντηρούσε τήν χάρι τήν οποία τής είχε δώσει ο Θεός.
Αλλά έχει καί άλλη μιά ακοή, τήν ακοή πρός όλον τόν κόσμο τήν ιστορική ακοή. Δέν υπάρχει άλλο πρόσωπο στό οποίο νά απευθύνονται τόσες προσευχές, στό οποίο νά εκφράζονται τόσα αιτήματα, στό οποίο νά αποδίδεται τόση δοξολογία: οι ωραιότεροι εκκλησιαστικοί ύμνοι, οι Παρακλήσεις, οι Χαιρετισμοί, τά Θεοτοκία τών εορτών, τό Θεοτοκάριον, οι καλύτεροι θεολογικοί λόγοι τών πατέρων τής Εκκλησίας μας, όπως τού αγίου Ιωάννου τού Χρυσοστόμου, τού αγίου Θεοδώρου τού Στουδίτου, τού αγίου Γρηγορίου τού Παλαμά, τού αγίου Νεκταρίου καί οι διδασκαλίες τού αγίου Κοσμά τού Αιτωλού, είναι γεμάτα από τήν δύναμη καί τήν στήριξη, τήν οποία δίνει η Υπεραγία Θεοτόκος σέ όλη τήν οικουμένη. Ακούει τίς προσευχές καί απαντά. Είναι Γοργοϋπήκοος.
Αυτό κάνουμε κι εμείς οι πιστοί. Μαζεύουμε τά προβλήματα καί τίς ανάγκες μας καί τά μεταμορφώνουμε σέ προσευχή καί σέ αίτημα τό οποίο διά τού προσώπου τής Υπεραγίας Θεοτόκου κατευθύνεται πρός τόν Θεό.
Η Παναγία, λοιπόν, είναι μακαρία διότι είναι η ακούουσα τόν λόγον τού Θεού, η φυλάξασα καί συντηρήσασα αυτόν εν τή καρδία αυτής, αλλά καί η διαρκώς καί αενάως ακούουσα τούς λόγους καί τά αιτήματα, τίς δοξολογίες καί τίς προσευχές όλης τής Εκκλησίας, όλων τών αιώνων, όλου τού κόσμου.
Ακόμη καί ο τρόπος τής αναχώρησής της από αυτόν τόν κόσμο δέν είναι θάνατος, αλλά κοίμησις, καί ως κοιμωμένη είναι ζώσα. Αλλά καί ως πρός τόν τρόπο μέ τόν οποίον παρεμβαίνει στήν ιστορία δέν είναι κοιμωμένη, αλλά δραστηριοποιημένη, διαρκώς ενεργούσα, παρεμβαίνουσα στήν ιστορία καί παρεμβαλλόμενη καί στήν δική μας τήν ζωή καί στήν δική μας τήν πορεία. Είναι ακοίμητος καί αμετάθετος ελπίδα.
Αυτός είναι καί ο λόγος πού προσευχόμαστε σέ αυτήν. Δέν προσευχόμαστε σέ κάποιον πού κοιμάται καί δέν ακούει, αλλά σέ κάποιον πού ησυχάζει καί βυθίζεται στήν μυστική σιωπή καί ταυτόχρονα μέ έναν θείο τρόπο ενεργοποιείται μέσα στήν ιστορία καί παρεμβαίνει σέ αυτήν.
Η ευχή τής Εκκλησίας μας γιά όλους είναι νά δώσει ο Θεός πολύ περισσότερα από όσα τολμούμε νά ζητούμε στίς προσευχές μας, πολύ ουσιαστικότερα από όσα μπορούμε νά εκφράσουμε στά αιτήματά μας, νά μάς χαρίσει πλούσια τήν χάρι Του καί νά μάς αξιώσει νά ζήσουμε τόν υπόλοιπο χρόνο τής ζωής μας μέ τήν προστασία, μέ τήν πρεσβεία καί μέ τήν βοήθεια τής Υπεραγίας Θεοτόκου. Αμήν.
