Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα
Να ξεκινάμε την προσευχή μας προς τον Κύριο, με το:
‘Κύριε Ιησού Χριστέ Δόξα σοι» και μετά με το: »Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Το ίδιο να κάνουμε και με την Παναγία. Πρώτα να λέμε:
»Υπεραγία Θεοτόκε Δόξα σοι» και μετά το: »Υπεραγία Θεοτόκε σώσον με».
Πρέπει δηλαδή να ξεκινάει κάποιος την προσευχή του με δοξολογία και
ευχαριστία και μετά να ακολουθούν τα αιτήματά του, για να έχει η
προσευχή του καλύτερα αποτελέσματα…
(…)
Ένας γέροντας, δέχονταν σφοδρό πόλεμο από τον διάβολο, παρότι προσευχόταν συνεχώς με το:
– Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με!…
»Καλά, το όνομα του Ιησού Χριστού, δεν διώχνει τον διάβολο…;» αναρωτήθηκε.
Κατάλαβε όμως, ότι η προσευχή πρέπει να συνοδεύεται από ταπείνωση.
Προφανώς έλεγε την ευχή χωρίς ταπείνωση. Διότι ο εχθρός δεν είναι
βλάκας. Γνωρίζει ποιά προσευχή γίνεται με ταπείνωση και ποιά όχι…
Θυμήθηκε τότε τα λόγια κάποιου άλλου γέροντα, που του είχε πει κάποτε:
– Το να προσεύχεται κάποιος γονατιστός, ταπεινώνεται και η προσευχή αυτή φέρνει αποτελέσματα!
Γονάτισε λοιπόν, προσευχήθηκε θερμά και ο πόλεμος αμέσως υποχώρησε! Πράγματι, το να γονατίσει κάποιος και να προσευχηθεί, αυτό είναι μια μορφή ταπεινώσεως, διότι το σώμα παίρνει ένα ταπεινό σχήμα. Και επειδή η ψυχή παίρνει το σχήμα του σώματος, ταπεινώνεται μαζί μ’ αυτό.
Η ταπείνωση αυτή ενεργεί υποστατικά στο νου του διαβόλου και τον καίει και μη αντέχοντας αυτό το »κάψιμο», υποχωρεί…
