Κυριακή 29 Αυγούστου 2021

ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ

          ντως λαμπρ κα θεϊκς χαρμοσύνης πλήρης σημεριν σύναξη, πο μς συγκέντρωσε λους μς, γαπητο Χριστιανοί, γι ν γιορτάσουμε σήμερα τ πνευματικ πανηγύρι. Κα δίκαια χαρακτηρίζεται λαμπρά, π ατ τ διο τ πώνυμο το γίου, το ποίου τελομε τν μνήμη, μι κα εναι κα θεωρεται «λύχνος φωτός». Χωρς μφιβολία δν πρόκειται γι λύχνο, πο περιαυγάζει τος σωματικούς μας φθαλμος μ γήϊνη κτινοβολία. Γιατ ατο το εδους λάμψη θ ταν παροδική, μ συνεχες διακοπς π κάθε μπόδιο, πο θ παρεμβαλλόταν σν σκιά. ντίθετα, πρόκειται γι φς, πο καταυγάζει μ τν κτινοβολία τς θείας Χάριτος τς καρδις λων κείνων, πο νέκαθεν χουν συναχθε στν ορτή, γι φς, πο νυψώνει τν νο στ θεωρία τς θλήσεως το δικαίου. Κι τσι, καθς μ τ μάτια τς ψυχς μας θ τενίζουμε τ μακάριο τοτο πάθος, θ δημιουργομε παράλληλα κα τν προϋπόθεση τς προσωπικς μας εφροσύνης. Γιατ τ αμα ποιουδήποτε λλου, πο π ξίφος ρρευσε κάτω στ γ, οτε θ μποροσε ν τέρψει τν νθρώπινη ραση οτε διήγηση το γεγονότος ν καλύψει μ σεβασμ τν μνήμη το νεκρο. Γιατί, πς θ μποροσε ν λκύσει τν νθρωπο, πο π τν φύση του γαπ τ ζωή, μι αματοχυσία πο δηγε στ θάνατο; Μλλον τ ντίθετο θ τν δηγοσε μ τν πέχθεια ζωγραφισμένη στ πρόσωπό του σ συναισθήματα συμπαθείας κα λέους γι τ πάθημα, κτς βέβαια ἐὰν κανες βρίσκεται σ κατάσταση λλοφροσύνης ποκτηνώσεως, μ μπορώντας ν ντιδράσει λογικ σ ατ πο βλέπει, πως κάνουν τ γρια θηρία. πως κριβς συμβαίνει κα μ τος πετεινούς, πο ν λλοι σφάζονται, ατο χαίρονται, λαλον, πηδον δεξι - ριστερά, μένοντας μόνο σ ατ πο βλέπουν κα χωρς ν συλλογίζονται, τι θ λθει κα δική τους σειρ ν πάθουν τ διο. Τ αμα, μως, το δικαίου τ βλέπει κανες κα τέρπεται, κούει γι᾿ ατ κα το μεταφέρονται χαροποι γγέλματα, ξίζει ν τ ψαύει μ τ χείλη προσκυνηματικά. Γιατ προσφορ ατο το αματος χαρίζει τν μετοχ στν θάνατη κα ληθιν ζωή. Κα πιστεύω, τι χι μόνο σταγόνα το αματος, λλ κα ,τιδήποτε δικό του, ετε λείψανο ετε μία τρίχα ετε κάτι π᾿ σα φοροσε γγιζε, εναι περιζήτητο κα πολύτιμο σ᾿ ατν πο χει βάλει σκοπό του ν ζε μ εσέβεια. Γι᾿ ατ τ λόγο κενος, πο χει κάτι τέτοιο στ σπίτι του στν κκλησία, δηλαδ λόκληρο λείψανο να μέρος κάτι πειροελάχιστο, τ θεωρε καύχημά του, σν ν κατέχει κάποιο θησαυρό, πο το χαρίζει γιασμ κα το ξασφαλίζει τν σωτηρία. Κα προσέρχεται μ ελάβεια στ λειψανοθήκη μ τν ερ σκόνη κα σπάζεται μ γιο φόβο τ ψαυστα για λείψανα.



Τίμιο τ αμα τν προφητν

Τέτοιο, κατ τ γνώμη μου, ταν κα τ αμα το δικαίου βελ, ν κα γι τος γονες στάθηκε τότε ατία συνήθιστου κα γοερο θρήνου. Κα πς θ μποροσαν, ν μέχρι τότε δν εχαν μπειρία το νεκρο, ν μν χάσουν τ λογικ τος γι τ σφαγ το υο τους, ν μν θρηνήσουν κα ν μν ξεσπάσουν σ γοερς κραυγές, καθς ξαφνικ τν βλέπουν ν κείτεται κατ γς αμόφυρτος κα πεσμένος νεκρς π τ φονικ χέρι το δελφο; Τέτοιο στάθηκε γι μς κα τ γιο αμα το προφήτου μώς, πο θανάτωσε μ ξίφος βασιλις μασίας, φο συνέχεια τν βασάνιζε νελέητα. Παραδίδει σ θάνατο τν δίκαιο, καθς τν πλήγωσε μ ρόπαλο στν κρόταφο, μι κι διος πληγωνόταν μ τ προφητικ βέλη. Τ διο κα τ γιο αμα το προφήτου Μιχαίου, πο τν σκότωσε γκρεμίζοντας τν ωράμ, γυις το χαάβ, πειδ δίδασκε μ ελικρίνεια κα θάρρος τ θέλημα το Θεο. Γιατ τν λεγχε, καθς μαρτυρε γία Γραφή, γι τν σεβ συμπεριφορ τν προγόνων του. Τέτοιο ταν κα τ γιο αμα το προφήτου σαΐου. Τν χώρισε σ δυ μέρη μ πριόνι Μανασσς, πο εχε παρασύρει στν εδωλολατρεία τν μανιώδη στ πάθη κα πιπόλαιο στν πίστη σραηλιτικ λαό, πειδ δν ντεχε ν κούει τς προφητικς ποκαλύψεις. Τ διο γιο στάθηκε κα τ αμα το γενναίου λεάζαρ, πο μαρτύρησε μ τ πτ παιδι κα τν θεοσεβ μητέρα τους· αμα, πο σκόρπισε σύστολα ντίοχος μέσα π πολλ βασανιστήρια, μ ποφέροντας τν σθεναρ ντίσταση τν καταμάχητων γι τν φαρμογ το θελήματος το Θεο. Κα τος σφράγισε θάνατος μέσα στν τέλεια πίστη τους. Τέτοιο στάθηκε γι μς κα τ γιο αμα το προφήτου Ζαχαρίου. Χύθηκε μπροστ στ θυσιαστήριο π τ φηνιασμένο κα μότατο μαχαίρι τν ουδαίων, πο δν μποροσαν ν κονε τ προφητικ λόγια. Κα τί χρειάζεται ν ναφέρω περισσότερα παραδείγματα π τ ν μιλήσω συνοπτικ γι τ γιο αμα τν ποστόλων, τν προφητν κα τν μαρτύρων, αμα πο πολλο λιτήριοι καναν ν ξεχυθε ποικιλοτρόπως, σν νερ φθονο πο περικυκλώνει τ γ κα σβήνει τν σέβεια;


Τ αμα πο βο

Τέτοιο, λοιπόν, ταν κα τ γιο αμα το Βαπτιστο κα Προδρόμου το Χριστο, γι τ ποο πρόκειται ν μιλήσουμε. Ατ χύθηκε σν πολυτελς μύρο π τν ερ τράχηλο κα εωδιάζει τν οκουμένη. Αμα, πο σύναξε χι γαστριμαργία οτε ονοποσία οτε τροφ κρεάτων κάποιου λλου δέσματος, π σα συνηθίζουν ν λιπαίνουν κα ν κανοποιον τς ρέξεις, λλ αμα, πο σιγ - σιγά, π ατ τ δια τ σπάργανα μέχρι τ τέλος, αξησε χάρη τς γκρατείας. Γιατί, πως λέει Κύριος, «λθε ωάννης, πο οτε τρωγε, οτε πινε». Αμα, πο κενώθηκε, πρν π τ πανάγιο Αμα το Δεσποτικο κα θανάτου ποτηρίου. Γιατ πρεπε πρόδρομός του φωτός, πως νέτειλε μ τ γέννησή του π στερα μητέρα καταυγάζοντας ατος πο ζοσαν πάνω στ γ, τσι ν λάμψει κα στος νεκρος περνώντας μέσα π τ θάνατο ς φωτόμορφος κήρυκας. Αμα, πο μ πολ περισσότερη παρρησία βο πρς τν Κύριο π᾿ ,τι τ αμα τς σφαγς το βελ. Κα γίνεται το φόνου κτέλεση ναβόηση μυστικς φωνς, πο δν προέρχεται π φωνητικ ργανα, λλ πο γίνεται ντιληπτ μ τ δύναμη τς διας της πράξεως. Αμα σεβασμιώτερο π ατ τν πατριαρχν, πολυτιμότερο τν προφητν κα σιώτερο τν δικαίων. κόμη κα τν ποστόλων διαπρεπέστερο κα τν μαρτύρων νδοξότερο, καθς μαρτυρε λόγος το Θεο Λόγου. Αμα χαριέστατο, πο καλλωπίζει τν κκλησία το Χριστο, πι μορφο π κάθε ποικολόχρωμο κα σπάνιο νθοστολισμό, αμα, πο κενώθηκε κατ τ τέλος το παλαιο νόμου πρ τς δικαιοσύνης κα νθος, πο ποτελε τ προοίμιο τς παρουσίας το Χριστο.


Δίκαιος λεγχος

λλ ς συνθέσουμε τν λόγο π τ ερ Εαγγέλια γι τ πς κενώθηκε ατ τ αμα, π ποιν κα γι ποι ατία. « ρδης, λοιπόν, λέει τ γιο Εαγγέλιο, φο συνέλαβε τν ωάννη, τν δεσε κα τν ρριξε στ φυλακή, ξ ατίας τς ρδιάδας, τς γυναίκας το δελφο του Φιλίππου. Γιατ το λεγε ωάννης: Δν σο πιτρέπεται ν συζες μ ατήν. Κα ν θελε ν τν θανατώσει, φοβήθηκε τν λαό, γιατ λοι τν θεωροσαν προφήτη». Κατ᾿ ρχς ς προσπαθήσουμε ν ξακριβώσουμε, ποις ταν ατς ρδης, πειδ συνωνυμία προξενε σάφεια γι τ συγκεκριμένο πρόσωπο. Φανερ εναι, πς πρόκειται γι τν τετράρχη. Γιατ πατέρας του ρδης, φονέας τν νηπίων, εχε πεθάνει δ κα πολλ χρόνια. Κα γι ποιν λόγο τν λεγχε ωάννης; Γιατ χοντας πομακρύνει τ νόμιμη γυνακα του ρδης, δηλαδ τν κόρη το βασιλι ρέτα, συνψε παράνομο δεσμ μ τν ρδιάδα, τ γυνακα το δελφο του Φιλίππου. Γιατ εχε τ δυνατότητα, σύμφωνα μ τν μωσαϊκ νόμο, ν κείνη ταν τεκνη, ν τν νυμφευθε, γι ν ναστηθε πόγονος στν δελφό του. Παντελς, μως, παγορευόταν, φ᾿ σον εχε μία κόρη, τν συνωνόματη ρδιάδα (τν Σαλώμη), τ γέννημα τς χις, τ διαβολικ ργανο το δικο της φανισμο. Ελογος, λοιπόν, λεγχος το ωάννου. Κα λεγχος χι βριστικός, λλ συμβουλευτικός, χωρς ν δημιουργε τραύματα, λλ πεναντίας, ν θεραπεύει πληγές. Γιατί, τί λέει; «Δν σο πιτρέπεται ν τν χεις». Τν παναφέρει στν τάξη τς θείας νομοθεσίας, μιλώντας κάπως τσι: «Δς κα πληροφορήσου μ κρίβεια, γι τ τί σου παραγγέλλει μωσαϊκς νόμος. « Ἐὰν μένουν μαζ δυ δελφο κα πεθάνει νας π ατος χωρς ν χει φήσει πογόνους, δν πιτρέπεται χήρα του ν παντρευθε ξένον νδρα. Θ τν νυμφευθε δελφς το νδρα της κα θ τν λάβει ς νόμιμη σύζυγο κα τ παιδ πο θ γεννηθε θ λάβει τ νομα το νεκρο κα τσι δν θ σβήσει τ νομά του π τ σραήλ». Ατ σο παραγγέλλει νόμος. σύ, ντίθετα, συζες μ τν γυνακα, πο χει δη παιδ π τν δελφό σου. Μή, λοιπόν, παραβες τν κανόνα το νομοθέτου. Κι οτε μ νόσιο αμα ν μολύνεις τν βασιλικ πορφύρα. Κι οτε σύ, πο φείλεις ν ποτελες γι τος λλους τ πόδειγμα τς ποταγς στος νόμους, μφανισθες ς ατιος παρανομίας στος πηκόους σου. Κι ν πέσεις σ ατ τ παράπτωμα, δίκαια θ κριθες, «γιατ τιμωρία, γι σους βρίσκονται στν ξουσία, εναι μεση».


αχμάλωτος τν παθν φυλακίζει τν λεύθερο

Ατός, μως, κατέχοντας τν ξουσία κα λησμονώντας τι πάρχει Θεός, ξεμάνη, ναψε π θυμ κα πέσεισε π πάνω του τν λεγχο. Δν μιμήθηκε τν Δαυΐδ, πο ταν τν λεγξε προφήτης Νάθαν π μοιχείη, βόησε: «μάρτησα στν Κύριο». Κα Κύριος γι τν ταπείνωσή του ατή, το συγχώρησε τ μάρτημα. ντίθετα, πως λέει γία Γραφή, φο συνέλαβε τν ωάννη, τν δεσε κα τν φυλάκισε. Ατν πο μ τν σκητικό του βίο ζοσε τν ψιστη λευθερία, τν δέσμευσε αχμάλωτος στ πάθος τς σελγείας. δεσε τν πελευθερωμένο π κάθε μπαθ σχέση δη δεσμευμένος στ γοητεία τς κολασίας. βαλε στ φυλακ τν φύλακα κα κήρυκα τς κκλησίας κατάδικος γι τν πράξη τς καθαρσίας. «ξ ατίας τς ρδιάδας, τς γυναίκας το δελφο του Φιλίππου». Γι τν ρδιάδα, τν μοια στος τρόπους μ τν Δαλιδ κα συνεργ το διαβόλου. Γιατί ατή, τν συγκοιταζόμενο μαζί της, μλλον δ παράνομο ραστή της, τν ξώθησε σ μανία κατ το ωάννου. Δν νέχομαι λέει, ν εμαι βασίλισσα κα ν χλευάζομαι π τ παιδ το Ζαχαρίου. Καθήλωσε στ φυλακ τ γλσσα, πο μ στηλιτεύει. Σκότωσε σο πι γρήγορα γίνεται μ ξίφος ατόν, πο μ λόγια σν βέλη μου πληγώνει τν ψυχή. «Κα θέλοντας ν τν σκοτώσει φοβήθηκε τν χλο, γιατ θεωροσε τν ωάννη ς προφήτη». Κα συμβαίνει, ταν θέλουν ο ρχοντες ν πράξουν κάτι παράνομο, ν μν κάνουν εθς μέσως τν ρμητική τους διάθεση πράξη, λλ ναβάλλουν π ντροπ κα φόβο στν λα κα καραδοκον, πότε θ βρεθε κατάλληλη εκαιρία ν ξεχύσουν τ μοχθηρία τους.


Ο ρίζες τς νομίας καρποφορον

«Στ γιορτ τν γενεθλίων του ρδη, νάμεσα στος καλεσμένους, χόρεψε κόρη τς ρδιάδας κα ρεσε στν ρδη, γι᾿ ατ κα τς ποσχέθηκε μ ρκο, πς θ τς χαρίσει, ,τι κι ν το ζητήσει». Κι κείνη τν μέρα, πο φειλε ν ναπέμπει δοξολογία στ Θεό, πο τν δήγησε στ φς ατς τς ζως, κενος προτίμησε τ ργο το σκότους. Γιατ περίσταση κείνη ταν εκαιρία γι χαρ πνευματικ κα χι γι χορ κα μάλιστα γυναικώδη νώπιον νδρν. Κα ποι τ ποτέλεσμα; ρκος. Κα π τν ρκο; φόνος. Ξερρίζωσε τς ρίζες τς κακίας κα δν θ βλαστήσει καρπς νομίας. ν, μως, φυτρώσουν ο πρτες, σφαλς κα θ ποδώσουν τος καρπούς τους. «Χόρεψε κόρη τς ρδιάδας ν μέσ τν καλεσμένων κα ρεσε στν ρδη». Κα σ τί λλο μποροσε ν χει κπαιδευθε π τν μητέρα της πρόξενος τς πορνείας κόρη π τ ν χορεύει διάντροπα κα μάλιστα μ τέτοια τέχνη κα πιτήδευση στ χορό, στε ν ρέσει στν ρδη; Γι᾿ ατ κα κενος μ ρκο δέθηκε ν τς χαρίσει, ,τι το ζητήσει. Σ τέτοιο βαθμ φθάνει προπέτεια ατν, πο βακχικ ργιάζουν στ πάθη τς τιμίας, στε ν ποφαίνονται περίσκεπτα γι ποιοδήποτε πργμα ρχεται στ νο τους. Κα ατ δασκαλεμένη ριστα π τν μητέρα της δραξε τν εκαιρία γι τν ποτροπιαστικ θάνατο, πο π καιρ πάσχιζε ν πραγματοποιήσει ρδιάδα, μάννα τς χις. Κα ... ράσει τ ξίφος τν ερ τράχηλο το Προδρόμου, λλ διαπραγματεύθηκες ν σο δοθε γία κεφαλ κα π πίνακι. κόλαστη κα θηριωδέστερη κα π τν εζάβελ!


Συμπόσιο νόσιο

«Κα λυπήθηκε, λέει τ Εαγγέλιο, βασιλιάς. πειδή, μως, εχε ρκισθε κα γι ν μν κτεθε στος καλεσμένους, δωσε ντολ ν τς δοθε κεφαλή. Κα στειλε κα ποκεφάλισε τν ωάννη στ φυλακή. Κα μεταφέρθηκε π πίνακι κεφαλ το Προδρόμου κα δόθηκε στν κόρη, κι ατ μ τ σειρά της τν δωσε στν μητέρα της». Φοβερς καρπς διαβολικς προμελέτης. Ποις τόλμησε ν καταφέρει κατ τς θείας κεφαλς θανατηφόρο ξίφος; δεύτερος Δωήκ, νομος πηρέτης, πο δν μιμήθηκε κείνους, πο μ φρόνηση ντιτάχθηκαν στν βασιλέα Σαούλ, ταν ατς δωσε διαταγ ν φονεύσουν τος προφτες το Θεο. «Κα προσφέρθηκε, λέει Γραφή, κεφαλ π πίνακι». Πς ν χαρακτηρίσουμε ατ τ γεμα; Συμπόσιο φονευτήριο; Κα πς ν νομάσουμε ατος τος καλεσμένους; Συνδαιτυμόνες κδοτους στ μέθη; φοβερ θέαμα! Πονηρ ραμα! κε παρετίθετο ρνιθα ς γεμα, δ προσφερόταν προφητικ κεφαλή. κε κερνοσαν καθαρ ονο, δ κρουνηδν ρρεε τ αμα το δικαίου. Φοβερ γγελία κα φρικτ φήγηση: «Κα δόθηκε στν κόρη, κι ατ μ τ σειρά της τν δωσε στν μητέρα της». λλοίμονο, τί τόπημα! τίμητη κάρα, γν κα ψαυστος κα στος γγέλους σεβάσμια, γι μία τιμη πράξη προσφέρθηκε στ μιαρ κα βέβηλο κόρη. Κα τν δωσε στν μητέρα της σν ν παρέθετε γεμα σ᾿ ατήν, πο ργίαζε π τν μανιώδη πιθυμία το θανάτου το προφήτου. Σν ν τς λεγε: Φγε, μητέρα, τς σάρκες ατο πο ζησε ς σαρκος. Πις τ αμα ατο πο θυσίασε τ αμα του στν σκηση. Τώρα πι σφαλίσαμε μία γι πάντα τ στόμα κείνου, πο μς στηλίτευε.


εκόνα τς ταφς

«Κα λθαν, συνεχίζει τ Εαγγέλιο, ο μαθητές του κα πραν τ σμα κα τ νταφίασαν». Πρόσεξε, σ παρακαλ, σ φιλομαθής, γιογραφημένη τν εκόνα το νταφιασμο το δικαίου, κα τος μν εκονομάχους μ σταματήσεις ν πιπλήττεις ς χθρούς της ληθείας, σ δ μελετώντας τν στορία μ καθαρότητα ποκόμισε τν φέλεια. Δές, πς σύρεται γιος π τν φυλακ σιδηροδέσμιος. Πς ποτρόπαιος δήμιος προτείνει πάνθρωπα τ ξίφος κατ τς ερς κεφαλς. Πς μετ τν ποτομ μυρόβλυτη κάρα προσφέρεται στν μανιασμένη π ργια ρδιάδα. Κα δές, πς θάπτεται τ ερ σμα π τ χέρια τν μαθητν του, πο τν παραστέκουν λογυρς μ θερμ δάκρυα κα βαθ πόνο ψυχς. Κα λλος μν ναγκαλίζεται τ πόδια το γίου, λλος πασχίζει ν συναρμόσει τν κεφαλ μ τ πόλοιπο σκήνωμα, ν κάποιος τρίτος θυμιάζει κα ψάλλει τν νεκρώσιμη κολουθία. κε βρίσκομαι κι γώ, κροατές, μ τ μάτια τς ψυχς μου κα βλέπω τν ταφ το δικαίου ν γίνεται μ ερήνη, πως ναφέρεται στν Γραφή. Θεωρ τ γγελικ κενο πρόσωπο, πο ο φθαλμοί του σν δυ φωστρες βασίλεψαν κα πο ψη του ντιφέγγιζε τν κτινοβολία τς Χάριτος. Δν ναπνέει τς πρόσκαιρης ζως τν ζωτικ νέργεια, λλ κατ᾿ ξοχν ναπνέει τς Θείας Χάριτος τν εωδία. σπάζομαι κενες τς ερς χερες, πο φή τους στάθηκε νέπαφη π τν μαρτία κα πο δάκτυλός τους καθυπέδειξε στος νθρώπους Ατόν, πο πρε πάνω Του τν μαρτία το κόσμου. Προσκυν τος ραίους κείνους πόδας το εαγγελιζομένου τ γαθ στος νθρώπους, το Προδρόμου, πο προευτρέπισε τν δ τς παρουσίας το Κυρίου. ς μο παραχωρηθε γι προσκύνηση κα τιμία λυσις, πο μ᾿ ατν κρατήθηκε δέσμιος πολυτίμητος νάμεσα στος νθρώπους γγελος. ς μο δοθε κα τ ερ κενο πινάκιο, πο πάνω του κατατέθηκε πανσεβάσμια κάρα, πολυτιμότερη κα π τν χρυσό. Κα οτε τν μάχαιρα το στυγνο φονι, πο διαπέρασε τν ερ τράχηλο, ν ερισκα, θ φηνα προσκύνητη κα οτε τ χμα, ν τύχαινε ν βρ, που φυλακίσθηκε θησαυρός, θ δίσταζα ν καταφιλήσω, μ τν βεβαιότητα τι θ μο μεταγγίσει Χάρη. Μακαριστ τάφε κα πικρη πέτρα, πο κρατς μέσα σου κλεισμένο τ τρισευλογημένο κενο σκήνωμα, πολυτιμότερο π πολλ σμαράγδια κα μαργαριτάρια. κε, λοιπόν, παρευρισκόταν ρατς λη μήγυρις τν μαθητν κα οράτως πλθος γγελικν δυνάμεων, πο γκωμίαζαν, τιμοσαν, νύψωναν στν οραν κα μετέφεραν στν αώνια χαρ ατόν, τν νσαρκο γγελο, τν γνήσιο φίλο το Κυρίου, τν νυμφαγωγ το νυμφίου, τν σβεστο λύχνο το ρρήτου φωτός, τν ζωνταν φων το Θεο Λόγου, τν περάνω τν προφητν κα μεγαλύτερο λων τν νθρώπων. Τέτοια, λοιπόν, πως επώθηκε, ερηνική, πρξε ταφ το δικαίου, πρόξενος γαλλιάσεως κα σωτηρίας στν κόσμο.


Πρόδρομος π τος ορανος μς νταμείβει

ραγε παράφρων ρδης διέφυγε πειτα π λα ατ τν δίκαιη κρίση το Θεο; (τν δικαιοκρισία). χι βέβαια. ντίθετα, πως ναφέρεται, ξ ατίας ατο το γκλήματος κατασφάττεται στερα π νταρσία λων τν πηκόων του. Κι ατ συνέβη, πειδ Θες συνετίζει παιδευτικ ατούς, πο πρόκειται ν βασιλεύσουν στ μέλλον, στε ν μν περιπέσουν στ δια γκλήματα. λλά, φο πανέλθω στ προκείμενο, ς ναβοήσω μ φωνή, πο ρμόζει στ σημεριν μέρα. μέρα ωάννης Πρόδρομος π τ στόματα λων τν νθρώπων τιμται γι τ λεγκτικό του κήρυγμα κα παράφρων ρδης π λους σους χουν φόβο Θεο στηλιτευόμενος π μοιχείη περιφρονεται. Σήμερα κεφαλ ωάννου το Προδρόμου προσφέρεται ς ερ σφάγιο π πίνακι κα μοιχαλίδα ρδιάδα παρ τν θέλησή της καταδικάζεται αώνια. Σήμερα τ αμα ωάννου το Προδρόμου γι τν φύλαξη το θείου νόμου χύνεται κα χθρός του Προδρόμου δι τς παρανομίας (μ τν κάκιστη διαγωγή του) δίκαια διαπομπεύεται. Σήμερα ωάννης Πρόδρομος γι τν παρρησία του πρς τν ρδη χάριν τς δικαιοσύνης φονεύεται κα ο βασιλες τς γς διδασκόμενοι ν μν χωρίζονται π τς νόμιμες γυνακες τος τν δη διαζευχθέντα βασιλέα πεχθάνονται. Σήμερα ωάννης Πρόδρομος στήνει ρόσημο πάνω στ γ κα παραγγέλλει ν᾿ ρκεται κάθε νθρωπος στ νόμιμη γυνακα του κα ν μν προχωρε πάρα πέρα. Σήμερα ωάννης Πρόδρομος κατέρχεται στν δη κα ο νεκρο φουγκράζονται (εαγγελίζονται) τν νείπωτη χαρ τς παρουσίας το Χριστο. Σήμερα ο ορανο μ πανευφρόσυνη γαλλίαση ποδέχονται τν ποκεφαλισθέντα γι τν δικαιοσύνη το Θεο ωάννη τν Πρόδρομο κα ο νθρωποι πάνω στ γ ναπέμπουν όρτιους μνους. Κα μο φαίνεται, πς μς παρακολουθε π τος ορανος μέγας το Κυρίου Πρόδρομος κα πς θ μς νταμείψει σν μνδούς του μ θεία χαρίσματα. Μεταξ τν προφητν σν πρωϊνς διάττοντας στέρας πο καταγαύζει νάμεσα στος ποστόλους, σν λιος μεταξ λίων πο προλάμπει κα περλάμπει, ν μέσ τν μαρτύρων σν ορανς κατάκοσμος μ τ στρα τν θαυμάτων, μεταξ τν δικαίων πέρτερος, περέχων γι τος πολλος γνες του πρ τς δικαιοσύνης φαίνεται ψηλότερος κα π τος ψηλόκορμους κέδρους το Λιβάνου ατς πο χαροποίησε σήμερα τν οκουμένη. Γιατί, ν πολλο θ χαρον, κατ τ εαγγελικ λόγια, μ τν γέννησή του, νάλογη θ πρέπει ν εναι κα πνευματικ εφροσύνη, γι τ μαρτύριό του, τ ποον ξιωθήκαμε ν πανηγυρίσουμε λοι μες, ερες κα ρημτες, μοναχο κα λαϊκοί, γιατί λοι μετέχουμε στν γαλλίαση, πο μς χαρίζει μνήμη του. διαίτερα, μως, μς, πο γκαταβιώνουμε στν ερ τοτο οκο. Εθε ν τύχουμε κτενέστερα κόμη τν θείων πρεσβειν Του πρς τν Κύριό μας ησο Χριστό, στν ποον νήκει δόξα κα τ κράτος, καθς κα στν Πατέρα κα τ πανάγιο κα ζωοποι Πνεμα, γι σήμερα κα γι πάντα κα αώνια. μήν.
 Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος β’.
Μνήμη δικαίου μετ᾽ ἐγκωμίων· σοὶ δὲ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γὰρ ὄντως καὶ Προφητῶν σεβασμιώτερος, ὅτι καὶ ἐν ῥείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τὸν κηρυττόμενον· ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω καὶ τοῖς ἐν ᾅδῃ, Θεὸν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τὸν αἴροντα τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καὶ παρέχοντα ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.