Γιατί μαζί μέ τούς αμαρτωλούς είχαμε πολλούς καί μεγάλους αγίους καί εναρέτους.
Τά σημειώνει αυτά ο Θεοφάνης. Κι αυτοί εξιλέωναν τόν Θεό καί βαστούσαν λεπτές ισορροπίες στόν βίο. Καί πρόσφερναν τόσο μεγάλο καλό. Γι αυτό έχομε ανάγκη από τούς αγίους τής Εκκλησίας μας. Καί εξαιρέτως από τήν Παναγία Θεοτόκο Μαρία, η οποία συχνά πυκνά αναφέρεται στόν Θεοφάνη μέ τίς παρεμβάσεις της στίς πιό δύσκολες ώρες κι εκεί έδινε λύση στό αδιέξοδο κι έφερνε σωτηρία καί νίκη.
Γι αυτό καί οι βυζαντινοί τήν υπεραγαπούσαν τήν Παναγία μας.
Καί οι νεοέλληνες τό ίδιο. Εκείνος πού τή βρίζει στά νεύρα καί στή
δυσκολία καί στήν απελπισία του, ύστερα από λίγο τήν επικαλείται. Άντε
νά βρείς άκρη μ αυτό τό τραγελαφικό πράγμα.
Τί σημαίνει όμως; Υπάρχει μέσα στήν ψυχή μας η αγάπη καί η αφοσίωση στή μάνα τού Χριστού καί στή μάνα τή δική μας. Καί οι Έλληνες πού έχουν καρδίαν, είναι αισθηματικός λαός, αγαπούν τή Θεοτόκο Μαρία καί τόν Χριστό καί τούς αγίους καί τήν Εκκλησία. Καμιά φορά αυτή η αγάπη αποκοιμιέται καί έχουμε νεκροφάνεια.
Κι αυτό είναι τό κακό, αλλά ο Κύριος έχει πάλι τόν τρόπο του νά μάς ξυπνήσει καί νά μάς επαναφέρει.
