Οι διακοπές, μέσα στο πλαίσιο του δυνατού πιά που ζούμε σήμερα οι άνθρωποι με τα τόσα προβλήματα, κατανοούνται δικαιολογημένα ως ευκαιρία χαλάρωσης σωματικής και ψυχικής, αλλά δεν πρέπει να γίνεται το ίδιο και από πλευράς πνευματικής. Και τούτο γιατί η πνευματική χαλάρωση συνιστά στην πραγματικότητα οπισθοχώρηση και πτώση του ανθρώπου, κατά το «ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστι» του Κυρίου (Ματθ. 12, 30), αφού ο άνθρωπος – και μιλάμε πάντοτε για τον πιστό και «υποψιασμένο» πιστό Χριστιανό – καλείται να σχετίζεται με τον Θεό αδιάκοπα και να βρίσκεται διαρκώς στην οδό τηρήσεως των αγίων Του εντολών.
Τυχόν παραθεώρηση της πίστεως στον Θεό και της υπακοής στους λόγους Του οδηγεί τον άνθρωπο σε πνευματική αδυναμία, που τον κάνει να χάνει την ανθρωπιά του, να αυξάνει τον εγωισμό του και συνεπώς να μένει έκθετος στις επιθέσεις των πονηρών δυνάμεων, οι οποίες καραδοκούν πότε ο άνθρωπος θα λησμονήσει τον Θεό για να γίνει εύκολη λεία στις ίδιες.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτό που διδάσκει η
Εκκλησία μας, ότι ο Θεός δεν πρόκειται να μας κρίνει γιατί χαλαρώσαμε
τη σχέση μας μαζί Του, αλλά γιατί χαλαρώνοντας τη σχέση μας αυτή
γινήκαμε έρμαια στα χέρια του διαβόλου. Όπως το λέει και ένα σύγχρονο
στιχούργημα, αποδίδοντας την ίδια αλήθεια: «Δεν θα μας κρίνει ο Θεός για
προσευχές π’ αφήσαμε, μα που αυτές αφήνοντας στο πονηρό γλιστρήσαμε.
Γιατί ‘ναι νόμος μυστικός ο νούς που ’ναι αλήτης, αν δεν δεθεί με τον
Θεό να ’ναι δαιμόνων θύτης». Η επιμονή στη σχέση με τον Θεό, η χωρίς
διακοπές μνήμη του ονόματός Του, η προτεραιότητα του λόγου Του στη ζωή
μας γίνονται για να είμαστε εμείς θωρακισμένοι και δυνατοί,
