Τα Χριστούγεννα αφορούν όλο τον κόσμο, χωρίς να γιορτάζονται απ’ όλο τον κόσμο, αλλά ούτε και να κατανοείται η ουσία τους απ’ αυτούς που τα γιορτάζουν.
Η ενανθρώπηση του Θεού υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική, τόσο στο γεγονός όσο και στο λόγο. Το να γίνει τέλειος άνθρωπος ο τέλειος Θεός, εκφράζει την τέλεια ταπείνωσή Του και την τέλεια αγάπη Του. Πώς να ερμηνεύσεις το ότι ο Θεός, ο δημιουργός του σύμπαντος κόσμου, σμικραίνεται και γίνεται άνθρωπος; Πώς να κατανοήσεις την αγάπη Του συγκρίνοντάς την με τη δική μας;
Το μυστήριο της ενανθρώπησης του Θεού δεν κατανοείται αλλά βιώνεται, όπως όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας. Γι’ αυτό, άλλοι εισέρχονται στην ουσία κι άλλοι στους τύπους.
Μπορείς να βιώσεις το μυστήριο των Χριστουγέννων:
– Αν νιώθεις χαμένος στον εαυτό σου, στα έργα σου, τα προβλήματά σου και ζητάς Σωτήρα.
– Αν νιώθεις τη μεγάλη αγάπη του Θεού για σένα ως προσωπική αγάπη κι ας μην την αξίζεις.
– Αν μπορείς να ταυτιστείς, όπως το Χριστό, με τον κάθε αμαρτωλό, τον κάθε δυσκολεμένο, τον κάθε πλησίον σου.
– Αν είσαι έτοιμος να αφήσεις το θέλημά σου, όπως Εκείνος, για χάρη του διπλανού σου.
– Αν μετανοείς κι εξομολογείσαι.
– Αν κοινωνάς «γι’ άφεση αμαρτιών και ζωήν την αιώνιον» κι όχι ως αυτοδικαιομένος για τα έργα σου.
– Αν τέλος, γιορτάζεις ολόχρονα τη γέννησή Του.
Αλήθεια, τα Χριστούγεννα θα περάσουν χωρίς ν’ αφήσουν τίποτα ουσιαστικό στην καρδιά σου, αν στηρίζεσαι στα γιορταστικά τραπέζια και στα δώρα, κι αν δεχτείς όσα η καταναλωτική κοινωνία σού υποβάλλει.
Πράγματι, σ’ αντίθεση με το Πάσχα, υπάρχει έντονη κινητοποίηση για να «γιορτάσουμε Χριστούγεννα». Όλα τα «φαίνεσθαι» κι όλα τα «πρέπει» επιστρατεύονται για να δείξουμε, στους εαυτούς μας και στους άλλους, ότι «γιορτάζουμε Χριστούγεννα».
Λίγη νηστεία, λίγη ελεημοσύνη, λίγη ώρα στην εκκλησία για τη γιορτή, γίνεται για κάποιους το άλλοθί τους για «Χριστούγεννα με Χριστό».
Έτσι, ο καθένας μας αντιλαμβάνεται τη γιορτή κατά πως έμαθε, κατά πως νομίζει. Ποιος μπορεί να τον αλλάξει; Και γιατί τάχα, αν δεν υποψιάζεται πως «κάτι άλλο» υπάρχει για να θέλει να το δει;
Όλοι πορευόμαστε… Η αγκαλιά τού Μεγάλου Θεού μας χωρά όλους. Για όλους ήλθε κι έγινε «ως εις εξ ημών». Εκείνος πρώτος μάς αγάπησε, ώστε να γίνει άνθρωπος. Γι’ αυτό Εκείνος έχει τον τελευταίο λόγο για τον καθένα μας.
Μέσα στα τρεχάματα για προετοιμασία, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα των γιορτών, για συνειδητοποιημένους και ανυποψίαστους, έρχεται ο Χριστός, αθόρυβα και ταπεινά όπως τότε. Ευλογημένοι όσοι του ανοίξουν την καρδιά τους για να γεννηθεί, σχετιζόμενοι μαζί Του, δημιουργώντας αγαπητική σχέση μαζί Του.
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
