Μητροπολίτη Λεμεσού Γέροντα Αθανασίου
Θυμάμαι ένα γεγονός που έγινε στην Κύπρο. Όταν πρωτοπήγα στην Κύπρο από το Άγιο Όρος, τα πρώτα χρόνια, ήρθε κοντά μου ένας δάσκαλος του υπερβατικού διαλογισμού.
Δάσκαλος της γιόγκα ο οποίος είχε μυηθεί σε αυτές όλες τις πλάνες του σατανά και στο σοφισμό. Έκανε στην Αγγλία, γύρισε τόπους, ήταν μαθητής μεγάλων γκουρού και διαφόρων άλλων πλανεμένων της εποχής εκείνης.
Μετά από μία συνάντησή του με το γέροντα Σωφρόνιο στο Έσσεξ ταράχτηκε η υπόστασή του ολόκληρη. Ήταν Κύπριος. Ήρθε στην Κύπρο με τη σύζυγό του κι ήρθαν και εξομολογήθηκαν και έβαλαν βάσεις πνευματικής ζωής. Όμως είχε πολλές διαμονικές ενέργειες.
Ο σατανάς τον πολεμούσε σκληρά. Με πολλούς λογισμούς και με μια σκληρότητα καρδιάς. Γιατί ο διαλογισμός – ή όπως τον έλεγε ο γέροντας Παΐσιος αστειευόμενος, ο διαβολισμός – στηρίζεται πάνω στον εγωισμό του ανθρώπου, στην έπαρση, στην κενοδοξία. Καλλιέργησε λοιπόν την κενοδοξία μέσα του για χρόνια.
Ήταν δάσκαλος, είχε σχολή δική του με εκατοντάδες μαθητές που τους δίδασκε τον διαλογισμό, την εσωτερική φιλοσοφία και άλλα. Υπήρχε λοιπόν μία μάχη μέσα στο λογικό του, μέσα στους λογισμούς του και δεν μπορούσε να συντριβεί η καρδία του να μετανοήσει. Ερχόταν στο μοναστήρι, εξομολογείτο αλλά πάλευε..
Εγώ όπως εξομολογούσα είχα δίπλα μου μία εικόνα του Νυμφίου Χριστού, αυτή η εικόνα η σύγχρονη που είναι ο Νυμφίος Χριστός με την κόκκινη χλαμύδα και τον κάλαμο στο χέρι.
Τη βρήκα την εικόνα στο μοναστήρι, άναβα εκεί ένα κεράκι και εξομολογούνταν οι άνθρωποι έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο. Την έβλεπε και αναρωτιόταν: «Τι χρειάζεται αυτή η εικόνα;».
Το βράδυ αφού τελείωσε η εξομολόγηση πήγε σπίτι του και πήγε να προσευχηθεί. Σε μια κατάσταση ζάλης, «μέθης» λογισμών κλπ. τον πήρε λίγο ο ύπνος. Σε όραμα ήταν, δεν μπόρεσε και ο ίδιος να καταλάβει, είδε το Χριστό ως Νυμφίο περικείμενον εκείνη τη χλαμύδα και να ψάχνει με το καλάμι μέσα σε σκουπίδια και σε χόρτα και σε βάτους και σε γκρεμούς.
Λέει: «Μα αυτός είναι ο Χριστός! Τι ψάχνει ο Χριστός; τι ψάχνει;»
Πήρε το θάρρος και πήγε κοντά Του και Του λέει: «Κύριε, τι ψάχνεις;»
Και του λέει ο Χριστός: «Ψάχνω κάποια τέρατα σαν κι εσένα».
Και γύρισε και τον κοίταξε αυστηρά. Και συνετρίβει τότε η καρδία του και για χρόνια ολόκληρα έκλαιγε. Διότι κατάλαβε ότι ο Χριστός τον έψαχνε τόσα χρόνια κι αυτός με όλα αυτά τα δαιμονικά πράγματα τα οποία έκανε, είχε κάνει την καρδιά του ένα τέρας δαιμονικό.
Όμως ο Χριστός τον έψαχνε!
