του πατρός Δημητρίου Μπόκου
Συνεορταζόταν το πάλαι η εορτή των Χριστουγέννων με την εορτή των Θεοφανείων. Και στις δυο εορτές υπάρχει κοινό θέμα, κοινός σκοπός: Μια πρωτόγνωρη θεοφάνεια.
Η φανέρωση του Θεού επί της γης. Με τον δικό της τρόπο η καθεμιά αναδεικνύει το ασύλληπτο μυστήριο, «το πάντων καινών καινότατον, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον» (αγ. Ιω. Δαμασκηνός).
Δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει πιο πρωτοφανές, πιο σπουδαίο γεγονός από την κάθοδο του Θεού στον κόσμο, την ενσάρκωση, την εμφάνιση και τη συναναστροφή του με τους ανθρώπους. Τί μεγαλύτερο θα μπορούσε να υπάρξει απ’ το να γίνει ο Θεός άνθρωπος;
Φέτος οι δυο εορτές συναντώνται ξανά. Η Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν είναι ταυτόχρονα και Κυριακή προ των Φώτων. Από τη μια ψάλλονται οι ύμνοι της Γέννησης, για να αποδοθεί (να ολοκληρωθεί και να κλείσει) ο εορτασμός των Χριστουγέννων, από την άλλη προαναγγέλλονται τα Θεοφάνεια.
Ο Πρόδρομος, κηρύσσοντας στην έρημο του Ιορδάνου, «όπου εξεπορεύετο πάσα η Ιουδαία χώρα και οι Ιεροσολυμίται, και εβαπτίζοντο πάντες εν τω Ιορδάνη υπ’ αυτού», προέλεγε ότι πίσω του ερχόταν κάποιος πολύ ισχυρότερός του. Τόσο μεγάλος, που αυτός, ο Πρόδρομος, δεν ήταν άξιος ούτε να σκύψει για να του λύσει τα κορδόνια των υποδημάτων του.
Αυτός ο μέγας και ισχυρός «βαπτίσει υμάς εν Πνεύματι Αγίω». Ήρθε για να αναπλάσει με την πνοή του Αγίου Πνεύματος τον παλαιό κόσμο. Να τον αναχωνεύσει μέσα στο «καταναλίσκον» την αμαρτία «πυρ» της Θείας Χάριτος, να φτιάξει από αυτόν έναν θαυμαστό καινούργιο κόσμο.Όχι σαν αυτόν που ονειρεύεται ο επηρμένος απ’ την τεχνολογία του άνθρωπος της νέας εποχής.
Ο κόσμος του Θεού είναι μια καινούργια κτίση, αναγεννημένη εκ των έσω. Ανέτειλε εκ της Παρθένου ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης Χριστός, για να γίνει φως σε έναν κόσμο γεμάτο σκοτάδι. «Εν χώρα και σκιά θανάτου». Και μας καλεί να γίνουμε μέρος του δικού του κόσμου,αφήνοντας το ψέμα και μετέχοντας στην αλήθεια. Αλλά αληθινοί άνθρωποι γινόμαστε εκ των έσω. Με τον αδιάλειπτο αγώνα κατά της ρίζας όλων των παθών, του επάρατου εγωκεντρισμού.
Μετέχουν λοιπόν στη ζωή του Χριστού, μόνο όσοι νεκρώνουν τη σάρκα τους, τον σαρκικό άνθρωπο, με τα πάθη και τις αδυναμίες του. Αυτοί αποκαθηλώνουν τον εαυτό τους, βάζουν σε δεύτερο πλάνο τις δικές τους επιδιώξεις, τη δική τους ευχαρίστηση. Σε πρώτο έχουν πάντα τον συνάνθρωπο, αρχίζοντας από τον πλησιέστερο, τον σύντροφό τους. Είναι οι όντως ταπεινοί. Ζουν για τον άλλον πρώτα, μετά για τον εαυτό τους. Γίνονται «εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι», αλληλοσυγχωρούμενοι, όπως ο Θεός συγχωρεί εμάς διά του Χριστού (Γαλ. 5, 24. Εφ. 4, 32).
Η «καινή κτίσις», ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος του Θεού είναι εδώ. Είμαστε μέσα;
Καλό Άγιο Δωδεκαήμερο! Καλό μήνα! Καλή χρονιά! Χρόνια πολλά!
