Αύριο θα ακούσουμε έναν λόγο του Χριστού μας, γεμάτο τόσο παράπονο..

 

Αύριο θα ακούσουμε έναν λόγο του Χριστού μας, γεμάτο τόσο παράπονο,καθώς διαπίστωσε ότι από τους δέκα θεραπευμένους μονάχα ο ένας γύρισε να πει ‘’Ευχαριστώ’’:
«Ουχί οι δέκα εκκαθαρίσθηκαν; Οι δε εννέα που;»Πόσο τους μοιάζουμε.....
Όταν βρισκόμαστε στην συχνότητα του πόνου τα χέρια μας ανοίγουν προς τον ουρανό, τα μάτια μας ψάχνουν διαρκώς τον Θεό, η ψυχή μας βραχνιάζει απ’ τις κραυγές ζητώντας βοήθεια.
Μα όταν περάσει η μπόρα αλήθεια πόσο γρήγορα ξεχνάμε;

Άκουσα τις προάλλες ένα τόσο διδακτικό περιστατικό από την ζωή ενός οσίου
(νομίζω του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ):
Έπασχε στο δάχτυλο του ποδιού του είχε και μαυρίσει και καθώς υπέφερε πολύ
παρακάλεσε την Παναγία να τον βοηθήσει και ενώ έφυγε ο πόνος εν τούτοις έμεινε η μαυρίλα και απευθυνόμενος πάλι στην Κυρία Θεοτόκο
με την παρρησία που είχε ο όσιος την ρώτησε ‘’η μαυρίλα;.....’’για να πάρει την αποστομωτική απάντηση:
‘’για να μην ξεχάσεις παιδί μου’’......

Βλέπεις όσες σελίδες της ζωής μας κι αν γυρίσουμε μπροστά οι μελανιές που ζήσαμε δεν φεύγουν.....έχουν κι αυτές την αξία τους.....
Όσα δυσάρεστα συμβαίνουν γύρω μας και γεμίζουν το στόμα μας με το ''Κύριε ελέησον'' αλλά τόσα και περισσότερα εάν το καλοσκεφτείς μπορούν να γίνουν αφορμή να γεμίσει από ευγνωμοσύνη η καρδιά μας για να πουν ένα ‘’δόξα τω Θεώ’’.

π.Ιωάννης Παπαδημητρίου