Ερώτησε κάποιο πνευματικό του παιδί, τον π.Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο:
«Γέροντα, προϋπόθεσι γιά την Θεία Κοινωνία είναι η Εξομολόγησι.
Η Eξομολόγησι, όμως, χωρίς μετάνοια, είναι σωστή;»
Και ο αείμνηστος σοφός γέροντας απήντησε:<<Προϋπόθεσι γιά την εξομολόγησι είναι η μετάνοια!!
Δεν πάμε στον πνευματικό να αναφέρωμε τις αμαρτίες μας, όπως γράφουμε τα γεγονότα της ζωής μας σ’ ένα ημερολόγιο. Έκανα αυτό, έκανα εκείνο. Πάμε με την συναίσθησι ότι, έχομε αμαρτήσει, ότι έχομε παραβή το Νόμο Του Θεού και είμασθε ένοχοι ενώπιόν του Θεού και ζητάμε να αρθή η ενοχή μας.
Χωρίς μετάνοια, πάει κανείς και εξομολογείται σαν να απαγγέλλει ένα ποίημα, σαν να απαγγέλλει κάτι το οποίο εδιάβασε ή σαν να λέει κάποια είδησι την οποία είδε στις εφημερίδες. Αί, αυτή δεν είναι εξομολόγησι…
Πολλές φορές πάνε στον Ιερέα άνθρωποι (κυρίως αυτό συμβαίνει σε περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν μαλώσει με κάποιον άλλον και τότε το πάθος είναι πάρα πολύ δυνατό), και λένε:
«Αυτή μου έκανε αυτό και ᾽κείνο και ᾽κείνο…».
«Καλά παιδί μου με την πρώτη ευκαιρία πες της μία καλημέρα», λέει ο πνευματικός.
«Όχι», απαντά εκείνος (ή εκείνη).
«Μα πρέπει να της πής», ξαναλέει ο πνευματικός.
«Όχι, δεν θα της πω ποτέ…».
«Μα πρέπει».
«Αδύνατον…».
«Δεν θα κοινωνήσης έτσι».
«Ας μην κοινωνήσω…».
«Θα πας στην κόλασι…».
«Ας πάω…».
«Αί τότε πήγαινε στο καλό», λέει στο τέλος ο πνευματικός.
Δεν μπορείς σ’ αυτόν (ή αυτήν), ούτε την ευχή να του (ή της) διαβάσεις.
Αν όμως εκείνος (-η), πει:
«Ναι, είναι δύσκολο… Μου έχει κάνει πολύ κακό αυτός ο άνθρωπος, εγώ όμως, θ’ αγωνισθώ. Παρακαλέσατε και εσείς τον Κύριο, να μου δώσει τη δύναμι όχι μόνο να του μιλήσω, να του πω μία καλημέρα τυπική, αλλά και να τον αγαπήσω πραγματικά!»!
Αί, αυτό είναι μία μετάνοια!
Αλλά όταν λέει:
«Δεν του μιλάω…», τότε αυτό δεν είναι μετάνοια>>!!!
