Το έλεος και η μακροθυμία του Αγίου Θεού

 

π. Στέφανoς Αναγνωστόπουλος

Πριν από το 1940, στο κελλί των Τριών Ιεραρχών, που ανήκει στην πνευματική δικαιοδοσία της Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους, ζούσε ένας σεβάσμιος Γέροντας, ο πατήρ Ιωακείμ ο Ρουμάνος.

Αυτός ο Γέροντας πριν πεθάνει, ήρθε σε έκσταση και είδε ένα παράδοξο όραμα:

Αφού τελείωσε ένα πρωινό την Θεία Λειτουργία και κατέλυε το Άγιο Ποτήριο, μάλλον είχε καταλύσει και το σφόγγιζε, ξαφνικά βλέπει δεξιά και αριστερά του Αγγέλους πολλούς.

Όλοι τους άστραφταν από ανεκδιήγητη ωραιότητα και θεία λαμπρότητα. Όλο το Άγιο Βήμα και ο μικρός ναός πλημμύρισε από υπερακατάληπτον, εράσμιον φως και θεία γλυκύτητα και ομορφιά.

Τότε οι Άγγελοι με μια φωνή του είπαν:

– Ήλθαμε να σε πάρουμε… Πες μας, τι έργα έκανες;

Αν έκανες καλά και ευάρεστα στον Θεό, θα σε πάμε κοντά Του, στη δική Του αιώνια ευφροσύνη και μακαριότητα. Διαφορετικά, θα σε μεταφέρουμε στο απαράκλητον της κολάσεως…

Τα ’χασε ο ευλογημένος εκείνος παππούλης και τραυλίζοντας είπε με άκρα ταπείνωση:

– Δεν έκανα τίποτα…, δεν θυμάμαι να έχω κάνει κανένα καλό…

– Ε, τότε, τι να σε κάνουμε; Πού να σε πάμε; Πενήντα χρόνια στο Άγιον Όρος και δεν έκαμες τίποτα;

Και τότε τους απάντησε:

– Να, κάθε μέρα, από τότε που έγινα ιερεύς, λειτουργούσα. Μνημόνευα όσους μοναχούς και πατέρες του Αγίου Όρους μπορούσα.

Μνημόνευα για χρόνια πολλά και όσα ονόματα κοσμικών μου έφερναν και παρακαλούσα για όλους τους Ορθοδόξους χριστιανούς και για όλον τον κόσμο.

Εκλιπαρούσα την ευσπλαχνία του Θεού για όλους αυτούς και ήλπιζα μόνο στο έλεος του Θεού, και για μένα και για τους άλλους.

Έχυνα κάθε μέρα πολλά δάκρυα γι’ αυτό το έλεος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και της Παναχράντου Μητρός Του…

Ήλπιζα και ελπίζω μόνο στο έλεος και στη μακροθυμία του Αγίου Θεού… Άλλο κανένα έργο δεν θυμάμαι να έχω κάνει…

Και τότε του απάντησαν:

– Όχι για τα έργα που έκανες, αλλά αφού ήλπιζες μόνο στο έλεος του Θεού, πολύ καλά, τότε έλα μαζί μας…

– Καλά, δεν γίνεται αύριο; Να το πω στον Πνευματικό και στους πατέρες; Λίγο να ετοιμαστώ!

Και η απάντησις των Αγγέλων:

– Έχει καλώς. Σου κάνουμε υπακοή. Θα έλθουμε αύριο.

Συνήλθε από την εκστατική εκείνη θεωρία με το άγιο Ποτήριο στο χέρι, που με μηχανικές, προσεκτικές κινήσεις το εσφόγγιζε με το μάκτρο…

Το ανακοίνωσε στον Πνευματικό και στη συνέχεια στους δυο-τρεις πατέρες της συνοδείας. Σε κανέναν άλλον. Και άρχισε η προετοιμασία διά προσευχής και δακρύων.

Την νύχτα που ήλθε, ήταν και η τελευταία του Θεία Λειτουργία, την οποία εθυμούντο για πολλά-πολλά χρόνια με πολύ σεβασμό και συγκίνηση οι δυο-τρεις πατέρες και ο Πνευματικός, που παρευρέθησαν.

Ο ένας από αυτούς, που ήταν και Ρουμάνος, αυτός μου το διηγήθηκε.

Τελείωσε αυτή η μακρά Θεία Λειτουργία.

Ύστερα πήγαν στην Τράπεζα, κάθισαν για τελευταία φορά, πήρε ελάχιστη τροφή. Σε λίγο αισθάνθηκε αδιαθεσία. Πήγε και ξάπλωσε.

Έλεγε συνέχεια το «Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου», «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον με».

Προς το απόγευμα, βάρυνε. Το πρόσωπό του σε κάποια στιγμή άστραψε…Το κελλάκι πλημμύρισε από άρρητη ευωδία…

– Πατέρες, συγχωρήσατέ με… Κύριε, η ψυχή μου στα Χέρια Σου…

Και τούτο ειπών, εκοιμήθη.

Μια ανείπωτη γαλήνη απλώθηκε παντού. Και μια ανέκφραστη αναστάσιμη χαρά ζέστανε τις καρδιές των παρευρισκομένων…

Προσήλωση.Ξέρεις τί θα πει;

Προσήλωση.Ξέρεις τί θα πει;
Είναι από το προς και ήλος [καρφί].
Και θα πει καρφωμένος σαν με καρφιά σε αυτό που αγαπάς.
Να καρφώνεσαι επάνω στο Χριστό μας.
Εγώ πολύ αγαπώ το Χριστό μας και πιστεύω στη δύναμή Του.
Μωρέ, οι Απόστολοι περνούσαν, και η σκιά τους θεράπευε τους πιστούς.
Δεν είναι ο ίδιος ο Χριστός;Άλλαξε;Εμείς αλλάξαμε!

Άγιος Πορφύριος.

Στην λειτουργία, ο Χριστός, είναι παρών και μας φωνάζει τον καθένα με το όνομά μας.

Θυμάστε την Μαγδαληνή; Όταν κατάλαβε ότι μπροστά της είχε τον Χριστόν, «ραββουνί», διδάσκαλέ μου, του λέγει και πάει να ακουμπήση το ιμάτιόν του, το σώμα του.

 Θυμάστε την αιμορροούσαν; Εκεί που τόσο πλήθος ανθρώπων συνέθλιβε τον Χριστόν, εκείνη επήγε να τον ακουμπήση με πίστη και με δέος.

Θυμάστε τον Θωμά; Έβαλε τα χέρια του στις πληγές και φώναξε· «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». 

Αυτό κάνομε και εμείς την ώρα της λειτουργίας. Και ερωτάμε μετά που είναι ο Χριστός! Νάτος! Μπροστά μας είναι, μαζί μας είναι, πλάι μας είναι. 

«Ο διδάσκαλος πάρεστι και φωνεί σε», είχαν πει στην Μαρία που έκλαιγε για τον νεκρό Λάζαρο, τον αδελφό της.

Στην λειτουργία, ο Χριστός, είναι παρών και μας φωνάζει τον καθένα με το όνομά μας. Όσοι το νοιώθουν, πετούν σπίθες τα μάτια τους και ζουν την χαρά του Χριστού. Τα πάντα πεπλήρωται χαράς. Τα πάντα πεπλήρωται φωτός. Τα πάντα δοξολογούν τον Χριστόν.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

O ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΕΖΕΚΙΗΛ

Τη μνήμη του Προφήτη Ιεζεκιήλ τιμά σήμερα, 23 Ιουλίου, η Εκκλησία μας. Ο Προφήτης Ιεζεκιήλ έζησε στα χρόνια του Ναβουχοδονόσορα, κατά τον έκτο αιώνα π.Χ. (κατ’ άλλους το 477π.Χ.).

Ο πατέρας του ήταν Ιερέας και ονομαζόταν Βουζί και οδηγήθηκε αιχμάλωτος στην Βαβυλώνα μετά την πρώτη κατάληψη της Ιερουσαλήμ, το 598 π.Χ.

Η ανατροφή του Ιεζεκιήλ υπήρξε πολύ επιμελημένη, μέσα στα πλαίσια των αυστηρών ηθών της πατροπαράδοτης θρησκείας. Ήταν αμείλικτος εχθρός κάθε κακίας και αμαρτίας και ήλεγχε με θάρρος τους υπερόπτες και αλαζονικούς άρχοντες. Ο Ιεζεκιήλ ήταν πολύ αγαπητός στο λαό και πολλοί προσέρχονταν σ’ αυτόν, ακόμα και πρεσβύτεροι Ιουδαίοι, για να ζητήσουν τις συμβουλές του. Οι προφητείες του αναφέρονται κυρίως στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ και μετά.

Η παράδοση αναφέρει ότι ο Ιεζεκιήλ φονεύθηκε από τη φυλή του Γάδ, επειδή ήλεγχε τις ειδωλολατρικές τους ροπές. Τάφηκε στη σημερινή Βαγδάτη του Ιράκ.

Το βιβλίο του Προφήτη Ιεζεκιήλ διαιρείται σε τρία μέρη: Το πρώτο μέρος (κεφ. α’-κδ’) περιέχει προειδοποιήσεις για την βέβαιη καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Το δεύτερο μέρος (κεφ. κε’-λβ’) περιέχει προφητείες καταδίκης για διάφορα ειδωλολατρικά έθνη και το τρίτο μέρος (λγ’-μη’) αποτελείται από προφητείες οι οποίες αναφέρονται σε διάφορα θέματα. Στο τρίτο μέρος περιλαμβάνεται και η προφητεία, η οποία αναφέρεται στο όραμα του Προφήτου Ιεζεκιήλ, το σχετικό με την θαυματουργική ζωογόνηση των γυμνών οστών, που γίνονται ζωντανοί άνθρωποι με το πρόσταγμα του Θεού (λζ’, 1-14). Η προφητεία αυτή διαβάζεται στους Ιερούς Ναούς κατά τον Εσπερινό του Μεγάλου Σαββάτου, δηλαδή το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής μετά την περιφορά του Επιταφίου, επειδή προφητεύει την ανάσταση των νεκρών, η οποία θα πραγματοποιηθεί κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.

Τέλος, ας αναφέρουμε μερικά λόγια του προφήτη, που δίνουν αθάνατα μηνύματα ζωής αιωνίου: «Καί εγένετο λόγος Κυρίου προς με λέγων… ότι πάσαι αι ψυχαί εμαί εισιν … Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή αποθανείται. Ο δε άνθρωπος ος έσται δίκαιος, ο ποιών κρίμα και δικαιοσύνην … ζωή ζήσεται, λέγει Κύριος» (Ιεζεκιήλ, ιη’ 1-9). Δηλαδή, ο Κύριος μίλησε σε μένα και είπε: «κάθε ζωή ανθρώπου είναι δική μου. Αυτός που αμαρτάνει, αυτός και θα τιμωρηθεί με θάνατο. Ο άνθρωπος, όμως, που είναι δίκαιος, αυτός που τηρεί τις εντολές μου και φέρεται με δικαιοσύνη, αυτός θα ζήσει αιώνια, λέγει ο Κύριος».

Απολυτίκιον
Ήχος γ’. θείας πίστεως.
Θείου Πνεύματος, τη επιπνοία, προκατήγγειλας, Θεού Προφήτα, εσομένων μυστηρίων την έκβασιν την του Σωτήρος απόρρητον κένωσιν, και αιωνίων νεκρών την ανάστασιν Ιεζεκιήλ ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Για τη Μαρία και για τον κόσμο όλο μια Νέα Ημέρα χρυσαύγιζε.

Η Μαγδαληνή, είχε βυθισθεί σε λύπη ζοφερή για τον αιματηρό θάνατο του Υιού του Θεού.
Η λύπη από αγάπη, είναι η πιο πικρή λύπη,Παρηγοριά δεν έβρισκε, ούτε έναν φίλο στον κόσμο όλο.Σε αυτό, τα δάκρυα της ήταν η παρηγοριά της και ο πόνος, ο μόνος σύντροφός της
Για την Αγία Μαγδαληνή, ο κόσμος ήταν πιο σκοτεινός.
Ως άνθρωπος αδύναμος εκείνη ζητούσε το φως.Ψηλαφούσε η Μαρία στο σκοτάδι, μα χωρίς ελπίδα.Ακόμη κι ο τάφος Του για αυτήν ήταν φως, αλλά δες, ο τάφος είναι κενός!
Εκλάπη, σκέφτηκε, γυμνός και αμύρωτος!
Έκλαψε πικρά, τα δάκρυά της αστείρευτα.Ξάφνου, μια ανδρική φωνή άκουσε δίπλα της:
-Γυναι, τί κλαιεις, Ποιον αναζητάς;
-Ποιον ζητώ, ρωτάτε; Για να με παρηγορήσεις, θέλεις!Αλλά, αν τον πήρατε, πού τον τοποθετήσατε;

Ο Ιησούς την κοίταξε, καθώς εκείνη κλαίει και θρηνεί,και με μια γλυκιά φωνή την καλεί: Μαρία!

Στην καρδιά της Μαρίας, ένα φως έλαμψε

Ω φωνή οικεία, με ασύγκριτη γλυκύτητα,

Ω φωνή που ξεχειλίζει με ζωή και δύναμη!

Με αυτή τη φωνή, ο Κύριος θεράπευσε τους ασθενείς,

Με την ίδια φωνή, ανέστησε τους νεκρούς.

Ω Φωνή ζωηφόρος, ω φωνή θεσπεσία!

Η Μαρία ξαφνιάστηκε και γύρισε

-Ραββουνί, ανεφωνησε, ενώ εκείνη τη στιγμή ο ήλιος ανέτελλε,

Για τη Μαρία και για τον κόσμο όλο μια Νέα Ημέρα χρυσαύγιζε.

Άγιος Παΐσιος: “Οι Θείες Λειτουργίες κρατούν τον κόσμο!”

 

– Γέροντα, ὅταν τελῆται Θεία Λειτουργία, πάντοτε πρέπει νὰ ὑπάρχη κάποιος ποὺ θά κοινωνήση;

-Ναί, γιατί ὁ κύριος σκοπὸς τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι νὰ κοινωνοῦν οἱ Χριστιανοί, ἔστω καὶ λίγοι ποὺ εἶναι ἕτοιμοι. Ὅλες οἱ εὐχές ἀναφέρονται στοὺς πιστοὺς ποὺ θὰ κοινωνήσουν. Γι’ αὐτό ἔστω καὶ ἕνας πρέπει νὰ κοινωνάη. Φυσικά, θὰ τύχη καὶ καμμιὰ φορὰ νὰ μὴν εἶναι οὔτε ἕνας ἕτοιμος· ἄλλο αὐτό. Καλὰ εἶναι ὅμως ἀκόμη καὶ ἕνα μικρὸ παιδάκι, ἕνα μωρό, νὰ κοινωνάη. Καὶ ὅταν δὲν βρίσκεται κανείς, τότε εἶναι μόνο γιὰ νὰ κοινωνάη ὁ ἱερεύς καὶ νὰ μνημονεύωνται ὀνόματα. Ἀλλὰ αὐτό ἂς γίνεται ὡς ἐξαίρεση καὶ ὄχι ὡς κανόνας.

Τὰ γεγονότα τῆς Καινῆς Διαθήκης τὰ ζῆ κανεὶς σὲ κάθε Θεία Λειτουργία. Ἡ Ἁγία Πρόθεση εἶναι ἢ Βηθλεέμ, ἡ Ἁγία Τράπεζα εἶναι ὁ Πανάγιος Τάφος, καὶ ὁ Ἐσταυρωμένος ὁ Ἅγιος Γολγοθᾶς. Ἁγιάζεται ὅλη ἡ κτίση ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία, ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Οἱ Θεῖες Λειτουργίες κρατοῦν τὸν κόσμο!

Εἶναι…φοβερὸ τὸ τί μᾶς ἔχει δώσει ὁ Θεός! Δὲν εἴμαστε ἄξιοι γι’ αὖτο! Ὑπάρχουν ἱερεῖς ποὺ ζοῦν σὲ κάθε Θεία Λειτουργία τὸ φοβερὸ αὐτό Μυστήριο.

Πως ενεργούν τα Ιερά Μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας!

 

Διηγείται ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος:

<<Κάποιο πνευματικό μου παιδί, είχε μεταβή πριν από μερικά χρόνια, γιά μεταπτυχιακές σπουδές, σε μία χώρα του εξωτερικού. Επήγε λοιπόν στον Ορθόδοξο ιερέα της περιοχής και του εζήτησε να εξομολογηθή. Ήταν άνθρωπος που εδώ, εσυνήθιζε να εξομολογήται και να κοινωνή με την άδεια του πνευματικού του πατέρα, τακτικά.

Ο ιερέας αυτός, ο καϋμένος, δεν μπορώ να πω ότι ήταν άπιστος, πάντως φαίνεται ότι δεν είχε σε περιωπή το Μυστήριο της Εξομολογήσεως. Όταν λοιπόν, ο νέος του εζήτησε να εξομολογηθή, εχαμογέλασε ειρωνικά και του είπε:

«Θα εξομολογηθήτε…;

Τί κάνατε γιά να εξομολογηθήτε…;

Τί κάνατε…;

Ελάτε αύριο να κοινωνήσετε».

Τότε ο νέος λέγει στον ιερέα:

«Πάτερ, επαναλαμβάνω, ήλθα γιά να με εξομολογήσετε…».

Και πάλι μ’ ένα ειρωνικό χαμόγελο ο ιερέας αντιμετώπισε τον νέο.

Οπότε, ο νέος αυτός, 35 χρονών άνθρωπος, έγγαμος, εκατάλαβε και λέει:

«Άκουσε, πάτερ, δεν ξέρω αν πιστεύης ή όχι στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως. Εγώ πιστεύω! Και επειδή εγώ πιστεύω, ο Θεός θα ενεργήση δι’ εσού, χάριν εμού, ακόμη και αν εσύ είσαι άπιστος! Λοιπόν, φόρα το πετραχήλι σου, να σου πω τις αμαρτίες μου και εσύ να μου διαβάσης την ευχή»!

Συνήλθε ο ιερέας, εμαζεύθηκε, εφόρεσε το πετραχήλι, άκουσε ό,τι είχε να του πή ο νέος και στην συνέχεια του εδιάβασε την ευχή!>>!!!

Χριστιανός: μια αγκαλιά

 

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Είναι συνηθισμένο το φαινόμενο να εκφέρουμε γνώμη με βάση την προσωπική μας εμπειρία. Αν και αυτό δεν είναι αρνητικό, όμως δεν είναι ολοκληρωμένο. Υπάρχει και άλλη θέα του θέματος, που, αν δεν τη γνωρίσουμε, δεν κατέχουμε όλη την αλήθεια.

Έτσι, ο άνθρωπος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί από ένα λόγο ή πράξη του. Πίσω και πέρα από το συγκεκριμένο λόγο του και τη συγκεκριμένη πράξη του, υπάρχει ο ψυχικός του κόσμος, ο χαρακτήρας του, το D.N.A του, η ιστορία του. Άλλωστε, υπάρχει η μετάνοια που μετατρέπει τον νουν, τη θεώρηση, τη ζωή μας. Δεν ξέρεις το αύριο του προσώπου που σήμερα του βάζεις ταμπέλες...

Υπάρχουν άγιοι που το παρελθόν τους ήταν πολύ σκοτεινό. Το φως του Χριστού, όμως, που δέχτηκαν στην καρδιά τους, φώτισε την ύπαρξή τους και άρχισαν με χαρά και όρεξη τον εσωτερικό αγώνα της κάθαρσης τους από τα μακροχρόνια πάθη και αμαρτωλές συνήθειες.

Οι βίοι των αγίων, που η Εκκλησία μάς καλεί να μελετούμε, ενθαρρύνουν την ελπίδα για την προσωπική μας αλλαγή και εξαφανίζουν την κατάκριση για τη συμπεριφορά των άλλων, γιατί αυτοί οι «άλλοι» μπορεί να είναι οι ετοιμαζόμενοι μετανοούντες και άρα ενώπιον του Θεού οι αυριανοί άγιοι.

Είναι σημαντικό για τον άνθρωπο που περνά πειρασμό να βρίσκει αδελφούς που θα του συμπαρασταθούν, αντί εχθρούς που θα τον πολεμούν με την κριτική τους.

Το πνεύμα του Ευαγγελίου, που οι άγιοι Πατέρες και Μητέρες μας εφάρμοσαν, καλεί σε αγκάλιασμα των αδυνάτων, γιατί έτσι έκανε και ο Χριστός που ως χριστιανοί έχουμε το όνομά του. Συναναστρέφετο και έτρωγε με τελώνες και πόρνες, συμπαραστάθηκε στη Μοιχαλίδα γυναίκα που κινδύνευε με λιθοβολισμό από τους «καθαρούς» Ιουδαίους.

Στο Γεροντικό αναφέρεται το εξής περιστατικό: «Κάποιοι από τους γέροντες πήγαν στον αββά Ποιμένα και του είπαν “αν δούμε τους αδελφούς να νυστάζουν στην εκκλησία, εγκρίνεις να τους σκουντήσουμε, για να είναι ξύπνιοι στην αγρυπνία;”. Αυτός τους απάντησε: “Εγώ πάντως, αν δω κάποιον αδελφό να νυστάζει, βάζω το κεφάλι του επάνω στα γόνατά μου για να τον αναπαύσω”».

Αν, κατά τον άγιο Ισαάκ το Σύρο, «Η καθαρότητα της καρδιάς φαίνεται στη συμπαράσταση στους αδύνατους που πέφτουν», είναι φανερό ότι η όποια άσκησή μας για να καθαρθεί η καρδίας μας, θα φανεί με την αποδοχή, τη συγχωρητικότητα, την ακατακρισία.

Ως άνθρωποι που θέλουμε να είναι ο Χριστός «Ο Κύριος και Θεός μας» καλούμαστε να έχουμε το δικό Του πνεύμα, τη δική Του ανοιχτή αγκαλιά προς κάθε άνθρωπο ό,τι και να είναι, όπως και να ζει. Τότε μαζί με το πνεύμα Του θα έχουμε και τη δική Του χαρά και ειρήνη, τόσο αναγκαίες και απαραίτητες για να ζήσουμε τώρα και πάντα.

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ

 

Τη μνήμη της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής τιμά σήμερα, 22 Ιουλίου, η Εκκλησία μας. Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, καταγόταν από τα Μάγδαλα, πόλη που βρίσκεται δυτικά της θάλασσας της Γαλιλαίας.

Όταν πληροφορήθηκε για τον Χριστό, πήγε κοντά του και απαλλάχθηκε από τα επτά δαιμόνια που την ενοχλούσαν και στην συνέχεια έγινε μαθήτρια του.

Αυτή, μάλιστα, κατά την Ανάσταση του Κυρίου ήλθε πρώτη στον τάφο Του με αρώματα, και άγγελοι ντυμένοι στα λευκά ανήγγειλαν σ’ αυτή την Ανάσταση Του.

Η Μαρία, μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, εξακολούθησε να διακονεί στην πρώτη χριστιανική Εκκλησία στην Ιερουσαλήμ. Έπειτα πήγε στην Έφεσο, κοντά στον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, οπού και πέθανε.

Τάφηκε στην είσοδο της σπηλιάς, όπου αργότερα εκοιμήθησαν οι επτά παίδες εν Εφέσω.

Εορτολόγιο: Μαγδαληνή, Μάγδα, Μαγδούλα, Μαγδαλένα, Μαγδαλένια, Μαγδαλή, Μαγδάλω. Μαριλένα, Μαριαλένα, ΜαρίαΕλένη. Μαρκέλλα, Μαρκέλα, Μαρκελλή, Μαρκελή. Μενέλαος.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.
Χριστώ τω δι᾽ ημάς, εκ Παρθένου τεχθέντι, Σεμνή Μανδαληνή, ηκολούθεις Μαρία, αυτού τα δικαιώματα, και τους νόμους φυλάττουσα, όθεν σήμερον, την παναγίαν σου μνήμην, εορτάζοντες, ανευφημούμέν σε πίστει, και πόθω γεραίρομεν.

Η απομάκρυνση από τον Θεό είναι πηγή δυστυχίας

 

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

  Οἱ ἄνθρωποι συνήθως δὲν εἶναι εὐχαριστημένοι ἀπὸ τήν ζωή τους, ἐξαιτίας τῶν προβλημάτων ποὺ ἀντιμετωπίζουν καὶ τῶν πολλῶν δεινῶν ποὺ ὑποφέρουν.

Πρῶτα κοιτάζουν τὸν ἑαυτό τους, μετὰ τὴν οἰκογένειά τους, τὸ στενὸ περίγυρο, ἀλλὰ καὶ τὴν εὐρύτερη κοινωνία. Πληγώνονται ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὴν πορεία τῆς πατρίδας πρὸς κρημνὸν μᾶλλον καὶ ὄχι πρὸς εὐημερίαν. Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι τὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο πολλῶν ἀνθρώπων ἔχει βελτιωθεῖ, χωρὶς αὐτὸ νὰ συνεπάγεται καὶ ἄνοδο τοῦ πνευματικοῦ ἐπιπέδου τους. Δυστυχῶς ἔχουμε πρόοδο τῶν γραμμάτων καὶ τῶν τεχνῶν, ἀλλὰ καὶ καθίζηση τοῦ ἤθους τῶν ἀνθρώπων! Προφανῶς αὐτὸ σημαίνει ὅτι κάτι σημαντικὸ λείπει ἀπὸ τὴ ζωή τους, τὸ ὁποῖο θὰ μποροῦσε νὰ μειώσει τὰ προβλήματα καὶ συνάμα νὰ ὑποδείξει τὸν τρόπο ἀντιμετώπισης τῶν δεινῶν, ποὺ ἀναπόφευκτα ἔρχονται στὴ ζωὴ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Χωρὶς κανένα δισταγμὸ πρέπει νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἔχουμε λησμονήσει τὸ Θεὸ κι ἔχουμε παντελῶς περιφρονήσει τὶς ἐντολές Του. Ζοῦμε χωρὶς φῶς καὶ προσανατολισμό. Μιλοῦμε μόνο γιὰ δικαιώματα καὶ εἴμαστε ἀδιάφοροι στὶς ὑποχρεώσεις μας. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι παντοῦ νὰ ὑπάρχει ἁμαρτία, ἀδικία, παραβατικότητα, ἐγκλήματα, ὅλα δηλαδὴ ἐκεῖνα, ποὺ δημιουργοῦν προβλήματα, δυσάρεστες καταστάσεις καὶ ἀνυπόφορα δεινά.

  Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ δὲν τὴ δέχονται οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας καὶ εἶναι σχεδὸν ἀδύνατο νὰ συν­εννοηθεῖ κανεὶς μαζί τους. Δέχονται μόνο τὴν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν τους καὶ δὲν γνωρίζουν τί εἶναι ἡ καταπολέμησή τους καὶ ποιὰ εἶναι τὰ ἀποτελέσματα. Ἔχουν καταλήξει σὲ ἐσφαλμένα συμπεράσματα γιὰ τὴ ζωή, παρόλο ποὺ ἡ πραγματικότητα συνεχῶς τοὺς διαψεύδει.

  Ἡ τραγικὴ αὐτὴ κατάσταση δὲν εἶναι ὑπόθεση μεμονωμένων προσώπων, ἀλλὰ τῆς πλειονότητας τῶν ἀνθρώπων. Συχνὰ καὶ οἱ κυβερνῆτες τῶν λαῶν κινοῦνται ἀπὸ τὶς ἴδιες προϋποθέσεις καὶ ὅλα τὰ μέτρα ποὺ νομοθετοῦν καὶ ἐφαρμόζουν ἔχουν σχεδὸν μηδενικὰ ἀποτελέσματα στὴν προσωπικὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Κι ἐνῶ διαπιστώνουν τὴν ἀποτυχία τους, συνεχίζουν νὰ ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ πράγματα ἔχουν καλῶς καὶ ἡ βελτίωση τῆς ποιότητας τῆς ζωῆς τῶν πολιτῶν εἶναι συνεχὴς καὶ κάποτε θὰ πετύχουν τὴ σταθερὴ εὐημερία τους!

  Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, πάντα ἀνησυχοῦσε γιὰ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τὴν περιφρόνηση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς πολιτικούς. Ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Γιατί ἡ Εὐρώπη περιέπεσε στὶς μέρες μας σὲ τόσα δεινά, σὲ τόσα ἀδιέξοδα; Εἶναι ἐπειδὴ ἀπέρριψε τὸν Χριστό, ἀπέρριψε τὸ ἱερό του Εὐαγγέλιο, ἀπέρριψε τὸ ἀνίκητο ὅπλο Ἐκεῖνος: τὴν προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία. Τὰ ἀπέρριψε καὶ ζητᾶ νὰ λύσει ὅλα της τὰ προβλήματα χωρὶς τὸν Χριστό. Μὰ ὅποιος μάχεται τὸν Χριστὸ καὶ Θεό, ἐκεῖνος γίνεται σύντροφος τῶν δαιμόνων. Καὶ τί εἶναι αὐτὸ πού ἀπομένει ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο μέσα σ’ ἕνα τέτοιο πόλεμο; Πτῶμα! Μονάχα πτῶμα!».

  Καὶ γιὰ τὶς ἐπιλογὲς τῶν ἀνθρώπων στὴ ζωὴ τοὺς τόνιζε: «Σοφὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κτίζει τὸ οἰκοδόμημα τῆς ψυχῆς του στὴν τήρηση τῶν ἱερῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου. Ἄφρων εἶναι ἐκεῖνος ποὺ πράττει τὸ ἀντίθετο. Γιατί ὅλα ὅσα οἰκοδομοῦνται πάνω στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἀντέχουν σὲ ὅλες τὶς καταιγίδες καὶ φουρτοῦνες καὶ στὰ δεινὰ τῶν πειρασμῶν, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου».

 Εἰδικότερα, «ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι μὲ τὸ Θεό, τότε γίνεται παιχνίδι τοῦ διαβόλου καὶ ὁ διάβολος παίζει μαζί του. Τὴ μιά τοῦ γεμίζει τὴν ψυχὴ μὲ ἀκάθαρτους λογισμούς, τὴν ἄλλη τοῦ βομβαρδίζει τὴν καρδιὰ μὲ κακὲς ἐπιθυμίες, ἄλλοτε πάλι πυρώνει τὴ γλώσσα του μὲ βρισιὲς καὶ ἄλλοτε τὸν παρακινεῖ σὲ συκοφαντία, σὲ καταλαλιά, σὲ κλοπή, σὲ ἀσωτία καὶ σὲ κάθε ἄλλη κακὴ πράξη», ἀνέφερε ὁ ἅγιος.

 Ὅλα ὅσα συμβαίνουν στὴ χώρα μας, ὁδηγοῦν τοὺς ἀνθρώπους στὴ δυστυχία. Δὲν πρέπει νὰ ἐντυπωσιαζόμαστε ἀπὸ τὴ λάμψη τῆς «εὐτυχίας» μερικῶν ἀναπτυγμένων χωρῶν. Οἱ πολιτικοὶ ὅλων τῶν ἀποχρώσεων ἐμφανίζονται ὅτι γνωρίζουν τὶς αἰτίες τῶν προβλημάτων τοῦ λαοῦ κι ἔχουν εὔκολες λύσεις, οἱ ὁποῖες ὅμως μεταξύ τους δὲν συμφωνοῦν. Ἄραγε πόσες ὀρθὲς καὶ ἀποτελεσματικὲς λύσεις ὑπάρχουν γιὰ ἕνα πρόβλημα; Μήπως κανένας πολιτικὸς δὲν ἔχει καθαρὴ ἐπιθυμία νὰ λαμβάνονται μέτρα, ποὺ θὰ περιορίζουν ἢ καὶ θὰ ἐξαλείφουν δυσάρεστες καταστάσεις; Μήπως ἀγνοοῦν τὴν ἀλήθεια ὅτι καὶ οἱ καλύτεροι νόμοι, ὅταν δὲν ὑπάρχει ἦθος στοὺς ἐκτελεστές, μένουν χωρὶς ἀποτέλεσμα; Ἀλλὰ ποιὸς τολμᾶ νὰ μιλήσει στὴν ἐποχή μας γιὰ χριστιανικὸ ἦθος καὶ ἠθικὲς ἀρχές;

Ατελεύτητη η πορεία

Αρχ. Βασιλείου Γοντικάκη

Οὔτε ἡ Ὀδύσσεια τελειώνει (μόνο μεταμορφώνεται). Οὔτε ἡ Ἰθάκη ἔχει ὅρια (μόνο διαστέλλεται). Ἔτσι, μπαίνοντας στὸν δρόμο ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος, δὲν τελειώνει ἡ πορεία, οὔτε ἡ ἔκπληξι, ποὺ εἶναι μιὰ ἀτελεύτητη ἄφιξι στὸ νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός.

Πολλές εικόνες είναι μουτζουρωμένες, αν όμως...

 

«Πολλές εικόνες είναι μουτζουρωμένες, αν όμως τις καθαρίσεις καλά τότε βγαίνει από κάτω ένας ΑΓΙΟΣ.Έτσι να βλέπετε και τους ανθρώπους…»

Γέροντας Φιλήμων

O ΟΣΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΡΑΔΟΒΙΣΔΙΟΥ

   

 

Όσιος Παρθένιος Επίσκοπος Ραδοβισδίου.

Ο Άγιος πατήρ ημών Παρθένιος εγεννήθη στο χωριό Βατσουνιά Καρδίτσης στις αρχές του 18 ου αιώνος. Μεγάλωσε στην περιοχή αυτή των Θεσσαλικών Αγράφων, που στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας είχε μια σημαντική πνευματική παρουσία. Το δυσπρόσιτο της περιοχής δημιουργούσε στους υπόδουλους ένα χώρο καταφυγής, ελευθερίας και δημιουργίας, μακριά από την αφόρητη πίεση του κατακτητή.
Οι γονείς του απλοί και ταπεινοί του μεταδίδουν την πίστη στον Χριστό και την αγάπη προς την πατρίδα.

Η ζωή των Αγίων της εκκλησίας μας, το θάρρος και η πίστη των νεομαρτύρων της εποχής μας καθώς και η δυνατή παρουσία των δύο μεγάλων Αγίων της περιοχής, του Αγίου Βησσαρίωνος και του Αγίου Σεραφείμ των Φαναριοφαρσάλων, επιδρούν στη ζωή του και του εμπνέουν, κάτω από τις φωτισμένες νουθεσίες των μοναχών των Μετεώρων και των γύρω μονών, την επιθυμία και το ζήλο της ολοκληρωτικής αφιερώσεως στο Θεό.

Κείρεται τελικώς μοναχός, σε μοναστήρι της περιοχής. Ο μοναχός Παρθένιος προκόβει στην πνευματική ζωή και γίνεται παράδειγμα για όλους. ΄Έτσι με τη σύμφωνη γνώμη των πατέρων χειροτονείται τελικώς σε πρεσβύτερο. Εκτιμώντας τα προσόντα και την αγία ζωή του η εκκλησία τον αναδεικνύει επίσκοπο Ραδοβισδίου, επισκοπή της Μητροπόλεως Λαρίσης, που τότε περιελάμβανε το δυτικό τμήμα της Αργιθέας και το Β.Α του σημερινού νομού Άρτας (δήμοι Ηρακλείας, Τετραφυλίας και τα σημερινά χωριά Ζυγός Μαρκινιάδα Μελάτες, Παναγιά Διασέλου, Τετράκωμο, Μεσούντα, Κάψαλα.Η επισκοπή αναφέρεται πρώτη φορά στο τακτικό β΄ του Ιωάννη Τσιμισκή (972-976). Κατελάμβανε τη 16 η θέση από τις 28 επισκοπές που υπήγοντο στην Μητρόπολη Λαρίσης. Δεύτερη φορά αναφέρεται στο τακτικό Α΄ του Αλεξίου Κομνηνού (1081-1118)και Τρίτη στο πατριαρχικό σιγίλιο του 1371. Η επισκοπή εξακολουθεί να υφίσταται και επί Τουρκοκρατίας, πολλούς δε επισκόπους γνωρίζουμε από τους κώδικες των Μητροπόλεων Λαρίσης και Τρίκκης. Καταργείται δε το 1830 και η περιοχή της δίδεται στη Μητρόπολη Άρτης τμήμα της οποίας αποτελεί και σήμερα. Έδρα της επισκοπής ήταν τα Βραγγιανά Αργιθέας και αργότερα το Βελετζικό που στην εποχή της Τουρκοκρατίας ευρίσκετο σε μεγάλη ακμή.

Αναλαμβάνοντας το αξίωμα της Αρχιερωσύνης ο Άγιος αγωνίζεται νυχθημερόν για την πνευματική προκοπή του ποιμνίου του. Η αυστηρή νηστεία και η αδιάλειπτη προσευχή ήταν τα αγαπημένα του αθλήματα. Στο «Μαρτυρικόν» περί του αγίου Παρθενίου του ιστορικού κώδικα της μονής Δουσίκου διασώζεται επίσης ένα άλλο επεισόδιο από τη ζωή του αγίου, που δείχνει την μεγάλη αρετή και φιλανθρωπία του. Κοντά στην Επισκοπή ζούσε ένας φτωχός άνθρωπος που είχε πέντε παιδιά. Είχε ένα πετρώδες χωράφι που δεν μπορούσε λόγω ασθενείας να περιποιηθεί. Ο Άγιος λοιπόν πήγαινε μεσάνυχτα με το φως του φεγγαριού να καθαρίσει το κτήμα, για να αποδώσει καρπόν και να τραφεί η οικογένεια του φτωχού γεωργού. Ο ιδιοκτήτης όταν κατάλαβε ότι κάποιος τον βοηθάει παραφύλαξε κάποιο βράδυ και με έκπληξη διαπίστωσε ότι επρόκειτο για τον επίσκοπό του. Ο Άγιος όμως του «έκαμε δεσμόν»να μη μαρτυρήσει σε κανένα το γεγονός και του υποσχέθηκε ότι αυτός θα βοηθούσε τα παιδιά του.

Το κήρυγμα του αγίου είχε δυο στόχους : Πρώτον να τονώσει την πίστη των ανθρώπων στο Θεό και κατά δεύτερο λόγο να διαφυλάξει ακέραιη και ανόθευτη την ταυτότητα του βασανισμένου ρωμιού. Συνεργάζεται με τους καπεταναίους των Ραδοβυζίων και με τους μοναχούς και λόγιους της περιοχής, για την παιδεία και ανάπτυξη των πνευματικών του παιδιών. Κατά την παράδοση ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός περνώντας από την περιοχή συναντήθηκε με τον Άγιο Παρθένιο και συζήτησαν μαζί τα προβλήματα των υποδούλων στο μοναστήρι της Ροβέλιστας που αποτελούσε κέντρο συνάντησης των αρματωλών και αντίστασης στον κατακτητή. Μάλιστα στο χώρο της μονής λειτουργούσε σχολείο με πλούσια βιβλιοθήκη που δυστυχώς καταστράφηκε από τους Τούρκους.

Η όλη ζωή και παρουσία του αγίου Παρθενίου δεν άφησε ανενόχλητο τον κατακτητή και κατά μια παράδοση ο Άγιος κατεδικάσθη και υπέστη μαρτυρικό θάνατο για να συναριθμηθεί στη χορεία των Οσίων και νέων μαρτύρων Ιεραρχών της εκκλησίας μας. Κατά μιαν άλλη όμως παράδοση εκοιμήθη οσιακώς την 21ην Ιουλίου 1777 και ενεταφιάσθη πίσω από τι ιερό βήμα του ναού των Αγίων Αναργύρων.

Μετά από περίπου 35 χρόνια από την κοίμησή του οι κάτοικοι του χωριού απεφάσισαν να κάνουν εκταφή, προκειμένου να ενταφιάσουν έναν από τους διαδόχους του, τον επίσκοπο Καλλίνικο. Έτσι την 21 η Ιουλίου 1810 άνοιξαν τον τάφο του. Άρρητη ευωδία πλημμύρισε τον τόπο όλον και παρόλο το ηλιόλουστο της ημέρας, λεπτή βροχή άρχισε να πέφτει από τον ουρανό.

Οι κάτοικοι θεώρησαν το γεγονός «σημείο» παρά του Θεού και απόδειξη της αγιότητας του Παρθενίου. Οι κάτοικοι του Βελεντζικού αρνήθηκαν να παραδώσουν τα οστά στους οικείους του και τη διαφορά εκλήθη να διευθετήσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τούτο έκρινε η κάρα να παραμείνει στο Βελεντζικό και τα υπόλοιπα οστά να δοθούν στους οικείους. Στον ιστορικό κώδικα της μονής Δουσίκου αναφέρεται ότι τα λείψανα μοιράστηκαν σε πολλά μέρη. Από αυτά, τμήμα κατέχει η μονή Δουσίκου, η σιαγόνα του αγίου ευρίσκεται στην μονή Γρηγορίου Αγίου Όρους (εδόθη από τον πρώην επίσκοπο Σταγών Αμβρόσιο), μία δε κλείδα του αγίου ευρίσκεται στη λειψανοθήκη του ναού Αγίου Γεωργίου Κωστακιών. Κατά την επανάσταση Ραδοβυζίων στα 1854 εχάθη η παλαιά ακολουθία και η εικόνα του αγίου, η κάρα όμως διεσώθη χάριν της αυταπαρνήσεως του ιερέως του Βελεντζικού και μετεφέρθη στα χωριά του Βάλτου. Το 1939 με τη φροντίδα του ηγουμένου Δουσίκου π. Συμεών Τσαγοπούλου και του διδασκάλου του Βελεντζικού Γεωργίου Βάκκα, συνετέθη από τον π. Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη νέα ακολουθία, η οποία εκδόθηκε με το συναξάρι, το 1971. Ο διδάσκαλος των Τρικάλων Γεώργιος Μηλίτσης το 1991 συνέθεσε παρακλητικό προς τιμήν του αγίου κανόνα. Πολλά και ποικίλα τα θαύματα του Αγίου και μάρτυρες οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής, οι οποίοι ομολογούν και διακηρύσσουν τις θαυματουργίες που επιτελεί η αγία κάρα Του.

Κι όμως, ο Θεός είναι αλλού....

Ανάμεσα στα πολλά θαυμαστά που σημάδεψαν τον σπουδαίο βίο αυτού του μεγίστου Προφήτου, του Ηλία του Θεσβίτου, του ένσαρκου Αγγέλου, του Προδρόμου της Δευτέρας Παρουσίας, του ασκητή που ανέβηκε ζωντανός στους ουρανούς, υπάρχει μία στιγμή που αξίζει να σταθούμε, μία στιγμή που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Όχι επειδή είναι πιο εντυπωσιακή. Αλλά επειδή είναι άκρως αληθινή:
Είναι η ώρα που ο Θεός δεν φανερώνεται όπως Τον περίμενε..!
Ο Ηλίας είχε δει πολλά. Τον έτρεφε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ένας κόρακας. Είχε κατεβάσει φωτιά από ψηλά. Είχε κλείσει τους ουρανούς για μη βρέξει για τρία χρόνια. Είχε νικήσει τους ψευδοπροφήτες. Παρ' όλ' αυτά… στο τέλος, κουρασμένος, μόνος, απογοητευμένος, ανεβαίνει στο όρος Χωρήβ.
Κι εκεί, ο Θεός δεν του φανερώνεται αμέσως. Δεν μιλά από την αρχή.

 Του δείχνει πρώτα όλα όσα δεν είναι Εκείνος. 

Έρχεται πρώτα άνεμος δυνατός. Μα ο Θεός δεν είναι εκεί. 

Μετά σεισμός. Ούτε εκεί. 

Φωτιά. Όχι. 

Και τότε.. «φωνή αύρας λεπτής». Μια ανάσα, ένα δροσιστικό άγγιγμα, μια γαλήνη. Και τελικά, να που εκεί κατοικεί ο Θεός..!
Και ο Ηλίας σκεπάζει το πρόσωπό του. Δεν αντέχει να Τον αντικρίσει. Γιατί καταλαβαίνει ότι Τον είχε παρεξηγήσει.

Σκεφτόμουν, πως αν υπάρχει μια φράση που να μιλά στην εποχή μας πιο καθαρά από κάθε άλλη, είναι αυτή:
Ο Θεός δεν ήταν στον άνεμο, ούτε στον σεισμό, ούτε στη φωτιά. Ήταν στην λεπτή αύρα..
Κι αυτό γιατί εμείς σήμερα ζούμε ακριβώς το αντίθετο. Ζητάμε συνεχώς σεισμούς και φωτιές. Θέλουμε να δούμε εικόνες που δακρύζουν, Σταυρούς που κολλάνε σε πλάτες, φανερώσεις, εντυπωσιακά γεγονότα. Σκυμμένοι πάνω από σημεία, μετρώντας φαινόμενα. Μήπως φανερώθηκε; Μήπως κινήθηκε το βλέφαρο; Μήπως άλλαξε κάτι στο φωτοστέφανο;
Κι όμως, ο Θεός είναι αλλού..:
Στη λεπτή αύρα.

 Στην ησυχία.

 Στην ευχή που λέγεται χωρίς ν' ακούγεται.

 Στο κεράκι που ανάβει σιωπηλά. 

Στη μετάνοια που γίνεται χωρίς να τη γνωρίζει κανείς.

Και να σας πω και κάτι; Πόσοι αλήθεια αντιλαμβανόμαστε το μεγαλύτερο θαύμα που συντελείται καθημερινά, σε κάθε Θεία Λειτουργία; Όταν ο άρτος και ο οίνος γίνονται Σώμα και Αίμα Χριστού και κανείς δεν το βλέπει;
Να λοιπόν που το μεγαλύτερο και το πιο συχνό θαύμα είναι ο ίδιος ο Χριστός που κατεβαίνει στα δισκοπότηρα. Και δεν Τον βλέπει κανείς. Δεν κουνιέται τίποτα. Δεν πέφτει φωτιά. Δεν αλλάζει χρώμα το ψωμί και το κρασί. Δεν αναβοσβήνει φως. Κι όμως, ο Θεός είναι εκεί! Έρχεται όπως στον Ηλία. Όχι για να εντυπωσιάσει. Για να σώσει!

Ο κόσμος περιμένει εντυπωσιασμούς. Ο Θεός έρχεται με ταπεινότητα.

 Ο κόσμος ψάχνει σεισμούς, αστραπές και βροντές. Ο Θεός αναπαύεται στην αύρα. Ο κόσμος ζητά απτές αποδείξεις. Ο Θεός ζητά καθαρή καρδιά, γεμάτη αληθινή πίστη. 

Κι ο Ηλίας, αυτός ο Προφήτης του πυρός, σώθηκε όχι γιατί κατέβασε φλόγες. Αλλά γιατί κάποια στιγμή έμαθε να σωπαίνει. Και στην σιωπή του, του φανερώθηκε ο Θεός.
Έτσι γίνεται και με εμάς:
Όσο μιλάμε, δεν Τον ακούμε. Όσο περιμένουμε φανερώσεις, χάνουμε την παρουσία. Όσο κυνηγάμε τα θαυμαστά, ξεχνάμε το μόνο αληθινό θαύμα: 'Ο,τι Εκείνος έρχεται σε κάθε Θεία Λειτουργία και κανείς δεν Τον καταλαβαίνει..

Γιατί δεν έρχεται με δόξα. Έρχεται με «φωνή αύρας λεπτής». Κι εκείνοι που κοινωνούν, τον Ηλία θυμίζουν. Όχι γιατί κατέβασαν φωτιά. Αλλά γιατί γνώρισαν την παρουσία Του. Μέσα στο απλό. Στο ταπεινό. Στο αφανές. Στο Άγιον.

π. Αυγουστίνος Βλάχος

ΗΛΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΗΝ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΣ ΗΜΙΝ

  

«Ἠλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθὴς ἡμῖν, καὶ προσευχῇ προσηύξατο τοῦ μὴ βρέξαι, καὶ οὐκ ἔβρεξεν ἐπὶ τῆς γῆς ἐνιαυτοὺς τρεῖς καὶ μῆνας ἕξ· καὶ πάλιν προσηύξατο, καὶ ὁ οὐρανὸς ὑετὸν ἔδωκε καὶ ἡ γῆ ἐβλάστησε τὸν καρπὸν αὐτῆς» (Ἰακ. 5, 17-18)

«Ὁ Ἠλίας ἦταν ἄνθρωπος σὰν κι ἐμᾶς καὶ προσευχήθηκε νὰ μὴ βρέξει, καὶ δὲν ἔβρεξε πάνω στὴ γῆ τρία χρόνια κι ἕξι μῆνες. Καὶ προσευχήθηκε ξανά, κι ὁ οὐρανὸς ἔδωσε βροχή, καὶ βλάστησε ἡ γῆ τὸν σπόρο ποὺ εἶχε μέσα της». 

            Η γιορτή του προφήτη Ηλία, ίσως του πιο αγαπημένου του λαού μας προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης, μας δίνει την ευκαιρία να αναλογιστούμε πώς ένας άνθρωπος ξεχώρισε από τους πολλούς και κατεστάθη ηγέτης του λαού του, όπως και πρότυπο πίστεως για όλους μας στους αιώνες. Ο απόστολος Ιάκωβος ο αδελφόθεος τον χαρακτηρίζει «άνθρωπο ομοιοπαθή», άνθρωπο σαν κι εμάς, δείχνοντάς μας ότι ήταν όπως εμείς, εικόνα Θεού, που έκανε κάποια βήματα αλλιώτικα σε σχέση με τον κόσμο στον οποίο έζησε. Η προσευχή του ήταν τέτοια και είχε τόση δύναμη ώστε για τρία χρόνια και έξι μήνες επικράτησε ανομβρία στη γη της Παλαιστίνης και αμέσως μόλις το ζήτησε με την προσευχή του και πάλι από τον Θεό, έβρεξε και όλα ξανάγιναν όπως η τάξη της φύσεως επιβάλλει.

            Ποια ήταν όμως τα χαρακτηριστικά του προφήτη Ηλία;

            Πρώτα ήταν άνθρωπος πίστεως στον Θεό αλλά και αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Ο προφήτης έβλεπε ποιο ήταν το αληθινό συμφέρον των συμπατριωτών του. Δεν ήταν η υποταγή σε ένα ήθος συγκρητιστικό,  δηλαδή να ανακατεύουν την πίστη τους στον αληθινό Θεό με την ειδωλολατρία, όπως ήθελε η βασίλισσα Ιεζάβελ, αλλά να ακολουθούν την παράδοση των προγόνων τους. Αυτός που πιστεύει στον Θεό δεν νοιάζεται για την ατομική του σωτηρία, αλλά ζητά την σωτηρία όλων, της κοινότητας, των συνανθρώπων του και βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση. Συμφέρον για τους πολλούς δεν είναι η επιβίωση σε ένα κλίμα ψεύτικης γαλήνης, που κομίζει η υποταγή σε προστάγματα μιας εξουσίας που δεν έχει αλήθεια και είναι αχάριστη απέναντι στον Θεό που έχει λυτρώσει τον λαό. Συμφέρον για τους πολλούς είναι και η κακοπάθεια, αρκεί να φέρει μετάνοια. Και ο προφήτης, μέσα από την πίστη στον Θεό, έδειξε ότι η αληθινή αγάπη περνά και από τις δυσκολίες, όχι από την άνεση και την αυτάρκεια.

            Δεύτερον ήταν άνθρωπος που είχε αγωνίες, αναζητήσεις, αμφιβολίες στον κόσμο των δικών του λογισμών. Νιώθει μόνος, μονώτατος και εκφράζει την αγωνία του στον Θεό. Δεν είναι ένας υποκριτής, ο οποίος πιστεύει ότι ο Θεός του χρωστά. Έχει μια βαθιά εσωτερική αγωνία, μία αναζήτηση ψυχής για το αν ο δρόμος που ακολουθεί καθ’ υπόδειξιν του Θεού είναι αυτός ο δρόμος που σώζει και τον ίδιο και τους άλλους. Θέλει μεγάλο θάρρος, θέλει ισχυρή προσωπικότητα για να σταθεί κανείς απέναντι στον Θεό, όχι όμως για να τον γκρεμίσει και να θεοποιήσει τον εαυτό του, αλλά για να ζητήσει με αγωνία τη απάντηση, την παρηγοριά, την ενίσχυση, την εμφάνιση του ίδιου του Θεού ενώπιόν του. Οι μεγάλες προσωπικότητες δεν έχουν πίστη μαγική, αίσθηση ότι όλα είναι καλά και θα πάνε καλά. Παλεύουν και με τον εαυτό τους και με τον Θεό και γι’ αυτό παίρνουν απαντήσεις  και βγαίνουν μπροστά. Δεν είναι μοιρολάτρες τέτοιοι άγιοι, ούτε βέβαιοι για όλα, όπως πολλές φορές μοιάζουμε αρκετοί χριστιανοί. Εναποθέτουν όμως τις αγωνίες και τις αμφιβολίες και τις αναζητήσεις τους στον Θεό και περιμένουν.

            Τρίτον, ήταν άνθρωπος που δεν φοβήθηκε να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Εμφανίστηκε μπροστά στον βασιλιά  Αχαάβ και ζήτησε να γίνει η περίφημη Θεοδικία στο όρος Κάρμηλος, με τη θυσία των δύο ζώων και την απαίτηση να κατέβει φωτιά από τον ουρανό είτε από τον Θεό της πίστης είτε από τον ψεύτικο θεό Βάαλ. Και μετά τη φανέρωση της αλήθειας δεν δίστασε να τιμωρήσει με θάνατο τους ιερείς της αισχύνης, για τη εξαπάτηση του λαού. Δεν δίστασε να κηρύξει την αλήθεια μπροστά στην ειδωλολάτρισσα βασίλισσα Ιεζάβελ. Δεν δίστασε να κρυφτεί όταν έπρεπε και να φανερωθεί όταν έπρεπε. Ο αληθινός ηγέτης δεν διστάζει να φανείς κάποτε και σκληρός, όμως αυθεντικός. Στην politically correct εποχή μας ο προφήτης Ηλίας θα είχε υποστεί απίστευτο εκφοβισμό κι απόρριψη, όμως εκείνος έζησε σε μια εποχή στην οποία η αλήθεια ήταν το μείζον και όχι οι συμβιβασμοί.

            Ας μην ξεχνάμε όμως και το πλαίσιο στο οποίο ο προφήτης έζησε. Ανήκε σε έναν λαό, ο οποίος είχε την ταυτότητα του Θεού επάνω του. Ο Θεός τον συντροφεύει από την αρχή της παρουσίας του, από τον Αβραάμ. Ο Θεός τον λυτρώνει από τη σκλαβιά της Αιγύπτου. Ο Θεός επιτρέπει να κάνει κράτος. Δεν ανήκει ο προφήτης σε μια κοινωνία στην οποία η πίστη είναι ένα από τα στοιχεία της ζωής ενός λαού, αλλά σε μια κοινωνία στην οποία η πίστη είναι το κατεξοχήν στοιχείο της ζωής και διαμορφώνει όλη την ιστορία, την παράδοση, την λογοτεχνία, τους νόμους, τον τρόπου που ο λαός αυτός υπάρχει. Σ’ αυτόν τον λαό μόνο ένας προφήτης Ηλίας μπορούσε να ηγηθεί αυθεντικά.

            Καθώς γιορτάζουμε τη μνήμη του ας κρατήσουμε την πίστη του προφήτη, ας κρατήσουμε την αναζήτησή του που ήταν διαρκής, ας κρατήσουμε την τόλμη του. Ζούμε σε μια συγκρητιστική εποχή, στην οποία το θέλημα του Θεού εξακολουθεί να παραμένει η σωτηρία μας. Ας έχουμε το θάρρος που χρειάζεται, για ό,τι χρειάζεται πραγματικά και την γενναιότητα να μιλήσουμε με γνώμονα την πίστη μας εκεί όπου απαιτείται. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ Ο ΘΕΣΒΙΤΗΣ

 

Μέσα στη χορεία των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης ξεχωριστή είναι η θέση του προφήτη Ηλία. Στην Καινή Διαθήκη το όνομα του προφήτη Ηλία αναφέρεται πολλές φορές από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του Προδρόμου, είπε πως ο Ιωάννης θα ερχόταν «ἐν πνεύματι καὶ δυνάμει Ἠλίου» (Λουκ., κεφ. α, στ. 17), θα είχε δηλαδή τα γνωρίσματα και το ζήλο του προφήτη Ηλία, θα ήταν ο ίδιος ο προφήτης Ηλίας, όπως ο λαός τον περίμενε να ξανάρθει. Ο Ιησούς Χριστός, όταν έδωσε μαρτυρία για τον πρόδρομο Ιωάννη κι έπλεξε το εγκώμιο του, είπε πως αυτός ήταν ο Ηλίας «Αν θέλετε, να το παραλεχθείτε, αυτός είναι ο Ηλίας, που έμελλε να έλθει».

Το πιο σπουδαίο είναι ότι οι μαθητές επάνω στο βουνό, κατά τη θεία Μεταμόρφωση, είδαν τους δυο Προφήτες, τον Μωϋσή και τον Ηλία, να συνομιλούν με τον Ιησού Χριστό. Όλα αυτά φανερώνουν την ξεχωριστή θέση του προφήτη Ηλία ανάμεσα στους Προφήτες και μέσα στη συνείδηση του λαού. Ακόμα και στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ακούοντας τη διδασκαλία και βλέποντας τα θαύματά του, έβλεπαν τον προφήτη Ηλία, που είχε ξανάρθει. Ο Ιησούς Χριστός ρώτησε· «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;». Κι οι μαθητές είπαν’ «Ἰωάννην τὸν βαφτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν….».

Ο προφήτης Ηλίας έζησε τον 9 π.Χ. αιώνα και ήταν γιος του Σωβάκ και καταγόταν από τη Θέσβη (γι’ αυτό και ονομάστηκε Θεσβίτης), το σημερινό El Istib, της περιοχής Γαλαάδ, και άνηκε στην φυλή του Ααρών. Όταν γεννήθηκε, ο πατέρας του είδε μία θεία οπτασία: Δύο άνδρες λευκοφορεμένοι τον ονόμαζαν Ηλία, τον σπαργάνωναν με φωτιά και του έδιναν φλόγα να φάει. Τότε ο πατέρας του, πήγε στα Ιεροσόλυμα και αφού περιέγραψε την οπτασία στους ιερείς, εκείνοι του είπαν ερμηνεύοντας την οπτασία, ότι ο γιος του θα γίνει προφήτης και θα κρίνει το Ισραήλ με δίκοπο μαχαίρι και φωτιά.

Ο Προφήτης Ηλίας άσκησε το προφητικό του χάρισμα επί 25 έτη στα χρόνια του βασιλέα Αχαάβ, που βασίλεψε στα 873 – 854 π.Χ. Ο Αχαάβ και μάλιστα η γυναίκα του Ιεζάβελ ήσαν άνθρωποι ασεβείς κι εναντίον τους ήταν ο πόλεμος του προφήτη Ηλία. Η Ιεζάβελ, που δεν ήταν ισραηλίτισσα και γινόταν αιτία να νοθεύεται η πίστη από ειδωλολατρικά έθιμα, αυτή λοιπόν κυνήγησε πολύ τον προφήτη Ηλία, γι’ αυτό κι εκείνος αναγκαζόταν διαρκώς να φεύγει και να κρύβεται. Η Ιεζάβελ κυνηγούσε τον προφήτη Ηλία όπως η Ηρωδιάδα τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Πρώτο μεγάλο σημείο, που έδωσε ο προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε και δεν έβρεξε για τριάμισι χρόνια. Σ’ αυτό το διάστημα ο Προφήτης κρυβόταν σε μια σπηλιά σ’ ένα χείμαρρο πέρ’ από τον Ιορδάνη. Εκεί υπήρχε λίγο νερό, κι ένας κόρακας του πήγαινε τροφή κάθε πρωί. Όταν στέρεψε το νερό, έφυγε ο Προφήτης και πήγε στα Σάρεπτα της Σιδωνίας· όλα αυτά με εντολή του Θεού. Εκεί φιλοξενήθηκε σε μια χήρα γυναίκα, που είχε λίγο αλεύρι και λίγο λάδι, κι όμως έτρωγαν όλο τον καιρό και δεν έλειψαν. Η χήρα γυναίκα είχε ένα παιδί κι έτυχε να αρρωστήσει και να πεθάνει. Τότε ο Προφήτης προσευχήθηκε κι ανάστησε το παιδί.

Δεύτερο μεγάλο σημείο, που έδειξε ο Προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε κι ήλθε φωτιά από τον ουρανό. Με προσταγή του βασιλέα Αχαάβ, μαζεύτηκαν τετρακόσιοι ειδωλολάτρες ψευτοιερείς, που τους προστάτευε η Ιεζάβελ. Τότε ο προφήτης Ηλίας τους προκάλεσε σ’ ένα διαγωνισμό. Του είπε κι έβαλαν πάνω στο θυσιαστήριο τα ξύλα και το σφάγιο για θυσία, και άρχισαν να τρέχουν γύρω και να φωνάζουν όλη την ήμερα τον ψεύτικο θεό Βάαλ, για να ρίξει φωτιά· «και ουκ ην φωνή και ουκ ην ακρόασις». Τότε ο Προφήτης τους είπε· «Κάνετε πέρα! Τώρα θα κάνω εγώ τη θυσία μου». Έκανε δικό του θυσιαστήριο, έβαλε κι έβρεξαν καλά τρείς φορές τα ξύλα με νερό κι ύστερα προσευχήθηκε. Έπεσε τότε φωτιά από τον ουρανό κι αναποδογύρισε κι έκαψε ολόκληρο το θυσιαστήριο.

Ύστερα απ’ αυτό το σημείο, ο λαός έπιασε τους τετρακόσιους ψευτοϊερείς, κι ο προφήτης Ηλίας τους τιμώρησε αυστηρά. Η Ιεζάβελ, αγριεμένη, κυνήγησε τον Προφήτη, κι εκείνος έφυγε ψηλά στο Χωρήβ, εκεί που πριν πεντακόσια χρόνια ο Μωϋσής άκουσε τη φωνή του Θεού κι είδε τη βάτο να φλέγεται και να μην καίγεται. Εκεί ο προφήτης Ηλίας κρυβόταν σε μια σπηλιά, κι ο Θεός τον δίδαξε ένα σπουδαίο μάθημα. Του είπε· «Ανέβα ψηλά στην κορυφή, και θα δεις το Θεό. Θα περάσει δυνατός αέρας· θα γίνει σεισμός· θα δεις φωτιά και θα περάσει ένα ανάλαφρο και δροσερό αεράκι. Ο Θεός δεν θα είναι ούτε στη θύελλα ούτε στο σεισμό ούτε στη φωτιά, αλλά στο ανάλαφρο αεράκι».

Άλλα θαυμαστά σημεία του πορφήτη Ηλία ήταν ότι διέσχισε τον Ιορδάνη ποταμό με την μυλωτή του και τέλος ότι αντί να πεθάνει ανελήφθη με άρμα πυρός στον ουρανό.

Να σημειώσουμε, ότι ο προφήτης Ηλίας, μετά από οκτώ ή δέκα χρόνια από την ανάληψη του, απέστειλε γράμματα (ίσως δι’ Αγγέλου) στον βασιλέα Iωράμ, προβλέποντας τον θάνατο του επειδή απομακρύνθηκε από την λατρεία του αληθινού Θεού: «καὶ ἦλθεν αὐτῷ ἐν γραφῇ παρὰ ᾿Ηλιοὺ τοῦ προφήτου λέγων· τάδε λέγει Κύριος Θεὸς Δαυὶδ τοῦ πατρός σου· ἀνθ’ ὧν οὐκ ἐπορεύθης ἐν ὁδῷ ᾿Ιωσαφὰτ τοῦ πατρός σου καὶ ἐν ὁδοῖς ᾿Ασὰ βασιλέως ᾿Ιούδα» (Παραλειπομένων Β’, κεφ. 21, στίχος 12).

Το δε βιβλίο Σοφία Σειράχ αναφέρει ότι: «ΚΑΙ ἀνέστη ᾿Ηλίας προφήτης ὡς πῦρ, καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ ὡς λαμπὰς ἐκαίετο…. ὡς ἐδοξάσθης, ᾿Ηλία, ἐν τοῖς θαυμασίοις σου· καὶ τίς ὅμοιός σοι καυχᾶσθαι; ὁ ἐγείρας νεκρὸν ἐκ θανάτου καὶ ἐξ ᾅδου ἐν λόγῳ ῾Υψίστου· ὁ καταγαγὼν βασιλεῖς εἰς ἀπώλειαν καὶ δεδοξασμένους ἀπὸ κλίνης αὐτῶν· ὁ ἀκούων ἐν Σινᾷ ἐλεγμὸν καὶ ἐν Χωρὴβ κρίματα ἐκδικήσεως· ὁ χρίων βασιλεῖς εἰς ἀνταπόδομα καὶ προφήτας διαδόχους μετ᾿ αὐτόν· ὁ ἀναληφθεὶς ἐν λαίλαπι πυρὸς ἐν ἅρματι ἵππων πυρίνων…. μακάριοι οἱ ἰδόντες σε καὶ οἱ ἐν ἀγαπήσει κεκοσμημένοι, καὶ γὰρ ἡμεῖς ζωῇ ζησόμεθα.» (Σοφία (Σειράχ, μη΄, 1).

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ὁ ἔνσαρκος Ἄγγελος, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος Πρόδρομος, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, ἄνωθεν καταπέμψας, Ἐλισαίῳ τὴν χάριν, νόσους ἀποδιώκει, καὶ λεπροὺς καθαρίζει, διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα.

Σχόλιο στο ευαγγέλιο της κυριακής: (Κυριακή ΣΤ΄ Ματθαίου)

 

 

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

    Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η έκτη Κυριακή του Ματθαίου και το μεν αποστολικό ανάγνωσμα είναι μια περικοπή από την καθολική επιστολή του Ιακώβου, το δε ευαγγελικό μια περικοπή από το 9ο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου. Στην περικοπή αυτή ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας περιγράφει το γνωστό σε όλους μας θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού της Καπερναούμ, τον οποίο κατέβασαν από τη στέγη μπροστά στον Κύριο τέσσερις άνθρωποι, που τον μετέφεραν, διότι ήταν αδύνατον να πλησιάσουν τον Κύριο μέσα στο σπίτι, όπου δίδασκε, λόγω της κοσμοσυρροής. 

    Σύμφωνα με τη διήγηση του ευαγγελιστού: «Και ιδού προσέφερον αυτώ παραλυτικόν επί κλίνης βεβλημένον και ιδών ο Ιησούς την πίστιν αυτών είπε τω παραλυτικώ, θάρσει, τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Ενώ ο Χριστός δίδασκε σε κάποιο σπίτι στην Καπερναούμ, έφεραν μπροστά του ένα παραλυτικό που ήταν ξαπλωμένος πάνω σε ένα κρεβάτι. Και όταν ο Ιησούς είδε την πίστη του παραλυτικού και εκείνων που τον μετέφεραν, είπε στον παραλυτικό: Έχε θάρρος παιδί μου, σου έχουν συγχωρεθεί οι αμαρτίες σου.

    Εκείνο που πρέπει να τονίσουμε εδώ, είναι το γεγονός ότι ο Κύριος δεν προχωρεί κατ’ ευθείαν στη σωματική θεραπεία του παραλύτου με βάση την πίστη του, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά προηγουμένως χαρίζει σ’ αυτόν την άφεση των αμαρτιών του. Δίνει προτεραιότητα στη θεραπεία της ψυχής του και κατόπιν στη θεραπεία του σώματος. Και τούτο διότι η ψυχή είναι αθάνατη σε σχέση με το σώμα, το οποίο είναι φθαρτό, υποκείμενο στη φθορά και στο θάνατο. Και επομένως όσο ανώτερη είναι η ψυχή από το σώμα, τόσο σπουδαιότερη και αναγκαιότερη είναι η θεραπεία της ψυχής σε σχέση με τη θεραπεία του σώματος. Ο Κύριος θεραπεύοντας την ψυχή του παραλύτου, επισημαίνει την μεγάλη αλήθεια ότι το μεγαλύτερο κακό στον άνθρωπο, δεν είναι η σωματική αρρώστια, όσο η αρρώστια της ψυχής.

    Πράγματι, όπως μας διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες, η μεγαλύτερη αρρώστια, αυτό που κυρίως αρρωσταίνει τον άνθρωπο, τον παραλύει πνευματικά και τον οδηγεί στον θάνατο, τον πνευματικό και τον βιολογικό, είναι η αμαρτία. Και τούτο διότι η αμαρτία είναι αυτή που μας χωρίζει από τον Θεό, ο οποίος είναι η πηγή της ζωής. Η αμαρτία στο εσώτατο είναι της αποτελεί διαστροφή, εκτροχιασμό της ανθρωπίνης φύσεως, ανταρσία και επανάσταση εναντίον του Θεού. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο αθάνατο, για να ζή μέσα στο παράδεισο σε συνεχή κατάσταση χαράς, ευτυχίας και μακαριότητος, για να αντλεί από αυτόν την αληθινή και αιώνια ζωή, να ζή σε συνεχή κοινωνία με τον Θεό και να βρίσκει σ’ αυτόν το νόημα της ζωής και της υπάρξεώς του. Από τότε όμως που αμάρτησε και παρέβηκε την εντολή του Θεού, από τότε που επαναστάτησε εναντίον του Θεού, στερήθηκε την ζωοποιό ενέργεια της Θείας Χάριτος, που μέχρι τότε είχε μέσα του και έπαυσε να βρίσκεται σε κοινωνία με τον Θεόν. Η στέρηση αυτή έφερε τελικά σαν αποτέλεσμα τη φθορά, τις σωματικές αρρώστιες και τον βιολογικό και πνευματικό θάνατο και γενικά όλα τα κακά που μαστίζουν την ανθρωπότητα.

    Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σε πολλές ομιλίες του ομιλεί περί της αμαρτίας. Λέει λοιπόν μεταξύ άλλων τα εξής: Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από την αμαρτία. Αυτή όταν εισχωρήσει στη ζωή μας, όχι μόνον μας γεμίζει από ντροπή, αλλά και μας καθιστά ανοήτους, ενώ προηγουμένως ήμασταν γεμάτοι με σύνεση και σοφία. Επειδή μπήκε στη ζωή μας η αμαρτία, κατέστρεψε την ελευθερία, που είχαμε προηγουμένως, διέφθειρε την ανθρώπινη φύση και μας οδήγησε στη δουλεία. Ας ελευθερωθούμε από την δουλεία της αμαρτίας, ώστε να αποκτήσουμε την αληθινή ελευθερία και τότε θα αξιωθούμε τα αιώνια αγαθά της βασιλείας των ουρανών.

    Τις παραπάνω μεγάλες αλήθειες, φαίνεται ότι δεν τις έχουμε συνειδητοποιήσει, όσο θα έπρεπε, αδελφοί μου. Διότι ενώ θα έπρεπε να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις, για να θεραπεύσουμε την ψυχή μας από τις αρρώστιες των αμαρτιών και των παθών μας, εμείς αδιαφορούμε. Δίνουμε προτεραιότητα στην υγεία του σώματος και όχι στην υγεία της ψυχής μας. Όταν αρρωσταίνουμε, κάνουμε το παν για να βρούμε την υγεία μας, αναζητούμε τους καλύτερους γιατρούς, δαπανούμε ακόμη και ολόκληρη την παρουσία μας, ενώ ελάχιστη φροντίδα δείχνουμε για την αθάνατη ψυχή μας.

    Αλλά εδώ τίθεται το ερώτημα: Πως μπορούμε να θεραπευθούμε από την αρρώστια της αμαρτίας και πως μπορούμε να απαλλαγούμε από τα πάθη μας; Ποια είναι τα πνευματικά φάρμακα τα οποία χρησιμοποιεί η Εκκλησία για να μας θεραπεύσει; Κατ’ αρχήν εκείνο που πρέπει να τονίσουμε ευθύς εξ’ αρχής είναι πρώτον μεν ότι η Εκκλησία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα πνευματικό νοσοκομείο, ή αν θέλετε, ένα ψυχοθεραπευτήριο. Και δεύτερον ότι όλα όσα κάνει η Εκκλησία μας, αποσκοπούν στη θεραπεία της ψυχής μας. Μ’ άλλα λόγια οι ιερές ακολουθίες του όρθρου και του εσπερινού, οι θείες Λειτουργίες, τα ιερά μυστήρια, η μελέτη της αγίας Γραφής, η φροντίδα για τους πτωχούς, όλα εκεί αποσκοπούν. Προ πάντων όμως ένα από τα μυστήρια της Εκκλησίας μας, το μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως, είναι το κατ’ εξοχήν μυστήριο, στο οποίο παίρνουμε την άφεση των αμαρτιών μας, με την προϋπόθεση βέβαια, ότι ειλικρινά μετανοούμε και κάνουμε υπακοή στις υποδείξεις του πνευματικού μας. Το εξόχως τραγικό, εν προκειμένω, είναι το γεγονός ότι δυστυχώς πολλοί από μας ούτε καν έχουμε πνευματικό. Και αν υποτεθεί ότι έχουμε, δεν εξομολογούμαστε τακτικά, ούτε κάνουμε υπακοή, σε όσα μας συμβουλεύει ο πνευματικός. Πολλοί από μας πάμε να εξομολογηθούμε, αλλά δεν ξέρουμε, πως να εξομολογηθούμε. Είτε κρύβουμε τις αμαρτίες και τα πάθη μας, είτε προσπαθούμε να ρίξουμε τα σφάλματά μας στους άλλους και έτσι δεν παίρνουμε ούτε άφεση αμαρτιών, ούτε θεραπεία βρίσκουμε.

    Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρατηρεί τα εξής πολύ σημαντικά για την εξομολόγηση: Έχομε, λέει, τέτοιον Κύριο, ο οποίος τίποτε άλλο δεν μας ζητεί μετά τη διάπραξη της αμαρτίας, παρά να εξομολογηθούμε τα αμαρτήματά μας και να σταματήσουμε μέχρι αυτό το σημείο, ώστε να μην πέσουμε πάλι στα ίδια. Ο Θεός χαρίζει τα φάρμακα των τραυμάτων σύμφωνα με τη διάθεση εκείνου που προσέρχεται. Εκείνος λοιπόν που επιθυμεί να αποκαταστήσει το συντομότερο την υγεία του και να θεραπεύσει τα τραύματα της ψυχής  του, ας χύνει θερμά δάκρυα, ας δείχνει μεγάλη φροντίδα για τον εαυτό του, ας προσφέρει ειλικρινή πίστη και ας έχει εμπιστοσύνη στην τέχνη του ιατρού και αμέσως θα απολαύσει την υγεία του. Ζητάει τη συντριβή της καρδιάς, κατάνυξη της σκέψεως, ομολογία του σφάλματος και έντονη προσευχή. 

    Το παρήγορο είναι το γεγονός, ότι ο Θεός πολλές φορές, βλέποντας την αμέλεια και την αδιαφορία μας για τη θεραπεία της ψυχής μας, παραχωρεί να έρθουν σωματικές αρρώστιες, που μας ταλαιπωρούν και μας βασανίζουν, προκειμένου μέσω αυτών να θεραπεύσει τις ψυχές μας. Λέει σχετικά ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τα εξής: Πάντοτε όταν αμαρτήσει η ψυχή, τιμωρεί ο Θεός το σώμα με αρρώστιες. Όταν υπομένουμε τις σωματικές αρρώστιες και δεν γογγύζουμε, αλλά δοξάζουμε τον Θεόν, τότε βρίσκουμε μεγάλη πνευματική ωφέλεια και θεραπεία των ψυχών μας. Η υπομονή στις σωματικές αρρώστιες είναι πράγματι λαμπρό στεφάνι για τους δικαίους, που λάμπει υπερβολικά περισσότερο από τον ήλιο και είναι μεγάλο καθάρσιο για τα αμαρτήματά μας. 

    Ας λάβουμε, αδελφοί μου, υπ’ όψη μας, όλα όσα είπαμε προηγουμένως και ας αγωνιστούμε να τα εφαρμόσουμε στην πράξη. Ας μην αδιαφορήσουμε, διότι δεν γνωρίζουμε, πότε θα έρθει η ώρα του θανάτου μας, οπότε δεν θα είναι πλέον δεκτή η μετάνοιά μας. Ας φροντίσουμε για τη θεραπεία της αθάνατης ψυχής μας, μετέχοντες στα μυστήρια της Εκκλησίας μας και ιδίως στο μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως, σύμφωνα με όσα αναφέραμε πιο πάνω. Πράγμα που εύχομαι να γίνει σε όλους με τη Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τις πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου και όλων των αγίων, αμήν. 

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20/07/25-ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Θ' 1-8

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐμβὰς ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὸ πλοῖον, διεπέρασε, καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν, εἶπε τῷ παραλυτικῷ· Θάρσει, τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. Καὶ ἰδού τινες τῶν Γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· Οὗτος βλασφημεῖ. Καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν, εἶπεν· ῞Ινα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; Τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν· Ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι· ἢ εἰπεῖν· Ἔγειρε καὶ περιπάτει; ῞Ινα δὲ εἰδῆτε, ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας· (τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ)· Ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην, καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Καὶ ἐγερθεὶς, ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. Ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν, καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν, τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.

Νεοελληνική Απόδοση

Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς επιβιβάστηκε στο πλοίο, διέσχισε τη λίμνη και ήρθε στην πόλη του. Τότε του έφεραν έναν παράλυτο ξαπλωμένο σ’ ένα κρεβάτι. Όταν είδε ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παράλυτο: «Θάρρος, παιδί μου, σου συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες σου». Τότε μερικοί από τους γραμματείς είπαν μέσα τους: «Μα αυτός προσβάλλει το Θεό». Ο Ιησούς όμως, που κατάλαβε τις σκέψεις τους, είπε: «Γιατί κάνετε πονηρές σκέψεις; Τι είναι ευκολότερο να πω: σου συγχωρούνται οι αμαρτίες, ή να πω: σήκω και περπάτα; Για να μάθετε λοιπόν πως ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες πάνω στη γη» – λέει στον παράλυτο: «Σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». Εκείνος σηκώθηκε και πήγε στο σπίτι του. Όταν ο κόσμος το είδε αυτό έμειναν κατάπληκτοι και δοξολόγησαν το Θεό, που έδωσε τέτοια εξουσία στους ανθρώπους.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20/07/25-ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΙΒ΄ 6-14

 

 Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀδελφοί, ἔχοντες χαρίσματα κατὰ τὴν χάριν τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν διάφορα, εἴτε προφητείαν, κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς πίστεως, εἴτε διακονίαν, ἐν τῇ διακονίᾳ, εἴτε ὁ διδάσκων, ἐν τῇ διδασκαλίᾳ, εἴτε ὁ παρακαλῶν, ἐν τῇ παρακλήσει, ὁ μεταδιδούς, ἐν ἁπλότητι, ὁ προϊστάμενος, ἐν σπουδῇ, ὁ ἐλεῶν, ἐν ἱλαρότητι. Ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος. ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρόν, κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ, τῇ φιλαδελφίᾳ εἰς ἀλλήλους φιλόστοργοι, τῇ τιμῇ ἀλλήλους προηγούμενοι, τῇ σπουδῇ μὴ ὀκνηροί, τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες, τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες, ταῖς χρείαις τῶν ἁγίων κοινωνοῦντες, τὴν φιλοξενίαν διώκοντες. Εὐλογεῖτε τοὺς διώκοντας ὑμᾶς, εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε.

 Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, η χάρη του Θεού μας έδωσε διάφορα πνευματικά χαρίσματα : Άλλος είναι προφήτης, για να κηρύττει ανάλογα με το βαθμό της πίστεως του∙ άλλος έχει το χάρισμα της διακονίας, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Το ίδιο να κάνει κι ο δάσκαλος του λαού του Θεού με τη διδασκαλία∙ κι όποιος έχει το χάρισμα να στηρίζει τους αδελφούς, να τους στηρίζει. Αλλά κι όποιος μοιράζει τα αγαθά του με τους άλλους, να το κάνει με απλότητα∙ ο προϊστάμενος να δείχνει ζήλο για το έργο του∙ όποιος μοιράζει τις ελεημοσύνες να το κάνει με καλοσύνη. Η αγάπη σας να είναι ειλικρινής. Να αποστρέφεστε το κακό και να ακολουθείτε το καλό. Να δείχνετε με στοργή την αγάπη σας για τους άλλους πιστούς. Να συναγωνίζεστε ποιος θα δείξει περισσότερη εκτίμηση στον άλλο. Μην είστε οκνηροί σ’ ό,τι πρέπει να δείχνετε ζήλο, να έχετε πνευματικό ενθουσιασμό, να υπηρετείτε τον Κύριο. Η ελπίδα να σας δίνει χαρά. Να έχετε υπομονή στις δοκιμασίες. Να επιμένετε στην προσευχή. Να βοηθάτε τους άλλους χριστιανούς, όταν βρίσκονται σε ανάγκη, και να επιδιώκετε να φιλοξενείτε τους αδελφούς. Να προσεύχεστε για το καλό των διωκτών σας, να ζητάτε την ευλογία του Θεού γι’ αυτούς κι όχι να τους καταριέστε.

Ο δεκάλογος για μια ευτυχισμένη ζωή!

 

1. Χάρισε κάτι σε κάποιον κι ας είναι μόνο ένα χάδι…

2. Κάνε μια καλοσύνη σε κάποιον και ξέχασε την…

3. Ξόδεψε λίγο χρόνο με ηλικιωμένους ανθρώπους. Η πείρα και η σοφία τους θα σου γίνουν ανεκτίμητος οδηγός…

4. Κοίτα στα μάτια ενός μωρού και θαύμασε…

5. Να γελάς συχνά. Το γέλιο είναι το λίπασμα της ζωής…

6. Να είσαι ευγνώμων και να ευχαριστείς πάντα… και για τα πάντα… το Θεό…

7. Να προσεύχεσαι, αλλιώς θα χάσεις το δρόμο σου…

8. Να εργάζεσαι πρόθυμα και με χαρά…

9. Να σχεδιάζεις σαν να ζήσεις για πάντα, γιατί πράγματι θα ζήσεις για πάντα…

10. Να ζεις σαν να είναι η τελευταία σου ημέρα, γιατί πράγματι μια μέρα θα είναι…

H ΑΓΙΑ ΜΑΚΡΙΝΑ

 

Τη μνήμη της Αγίας Μακρίνας της αδελφής του Αγίου και Μεγάλου Βασιλείου τιμά σήμερα, 19 Ιουλίου, η Εκκλησία μας. Η Αγία Μακρίνα, που ο Θεός την είχε προικίσει με πολλά πνευματικά και σωματικά χαρίσματα, ήταν η μεγαλύτερη αδελφή του Μεγάλου Βασιλείου και του Γρηγορίου Νύσσης.

Ανατράφηκε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου, από την ευσεβέστατη μητέρα της Εμμέλεια.

Όταν μεγάλωσε, αφοσιώθηκε στην αγαθοεργία και στην ανατροφή των αδελφών της, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα πνευματική τους πορεία. Η Μακρινά ήταν μνηστευμένη, αλλά ο μνηστήρας της πέθανε. Τότε, μαζί με τη μητέρα της, αποσύρθηκε σε γυναικεία μονή στον Πόντο, κοντά στον ποταμό Ίρη.

Εκεί κοντά μόναζε και ο αδελφός της Μέγας Βασίλειος. Στη μονή πέρασε τη ζωή της με τη μελέτη των Γραφών, την προσευχή, και προπάντων με αγαθοεργίες. Διότι πάντα είχε στο μυαλό της το λόγο του Θεού, που προτρέπει στους ανθρώπους, «αγαθοεργείν, πλουτείν εν έργοις καλοίς, ευμεταδότους είναι, κοινωνικούς, αποθησαυρίζοντας εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, ίνα επιλάβωνται της αιωνίου ζωής». ( Α’ προς Τιμόθεον, στ’ 18,19).

Δηλαδή, να αγαθοεργούν, να γίνονται πλούσιοι σε καλά έργα, να δίνουν πρόθυμα και σε άλλους τα αγαθά τους, να είναι απλοί και καταδεκτικοί, και έτσι να αποταμιεύουν για τον εαυτό τους στέρεο θεμέλιο στο μέλλον, για να αποκτήσουν την αιώνια ζωή.

Μ’ αυτόν τον τρόπο και η Αγία Μακρινά έζησε και τελείωσε τη ζωή της.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Σοφίας έρωτι, τον νούν πτερώσασα, κόσμου ευπάθειαν, έμφρονως έλιπες, και ενδιαίτημα τερπνόν έγενου θείας αγάπης, συ γαρ δι’ ασκήσεως, και ηθών τελειότητας, νύμφη έχρηματισας, του Σωτήρος περίδοξος, ω πρέσβευε υπέρ των βοώντων χαίροις Μακρίνα θεοφόρε.

Η ΟΧΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

 

Ο προσανατολισμός και η παραμονή του πιστού χριστιανού στις εντολές του Χριστού κάνουν τον πιστό να αποκτά ένα είδος παντοδυναμίας. Όπως το απεκάλυψε ο Κύριος πρώτα: «εάν μείνητε εν εμοί και τα ρήματά μου εν υμίν μείνη, ο εάν θέλητε αιτήσασθε και γενήσεται υμίν», και το βεβαίωσαν έπειτα οι άγιοι Απόστολοι σαν τον απόστολο Παύλο: «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ», έτσι και ο πιστός: ζώντας τον Χριστό μέσω των εντολών Του γεύεται αισθητά, στην ψυχή και στο σώμα, τη δύναμη Εκείνου. Κι αυτή είναι η απάντηση της Εκκλησίας και σε όλα αυτά που συνιστούν τα λεγόμενα ψυχολογικά προβλήματα. Πέραν των περιπτώσεων εκείνων, που ο άνθρωπος πράγματι χρήζει ανθρώπινης ψυχολογικής και ψυχιατρικής παρακολούθησης, λόγω υπερβολικά ευαίσθητου ψυχισμού, τα περισσότερα ψυχικού τύπου προβλήματα είναι απόρροια χαλαρής πνευματικής ζωής. Κι αυτό σημαίνει ότι, όταν ο άνθρωπος θωρακιστεί κι οχυρωθεί με τις εντολές του Χριστού, δηλαδή όταν οι σκέψεις και οι επιθυμίες και τα συναισθήματά του βρίσκονται εν τω Θεώ, τότε πράγματι θα δει να απεμπλέκεται από ό,τι αρνητικό έρχεται να του αμαυρώσει τη ζωή.

Την πνευματική αυτή πραγματικότητα μάς την προβάλλει και η υμνολογία του αγίου Ακύλα σήμερα, που μεταξύ των άλλων, στο υπόψιν θέμα, σημειώνει: «Νόμοις Χριστού οχυρωθείς την διάνοιαν, το των ανόμων φρύαγμα όλον κατέβαλες…». Οχυρώθηκες κατά τη διάνοια με τους νόμους του Χριστού, και νίκησες όλους τους επαναστατημένους ανόμους… Οι νόμοι δηλαδή του Χριστού, οι εντολές Του οι άγιες, αποτελούν το μεγαλύτερο όπλο του χριστιανού, το φρούριο και το αρραγές θεμέλιο της ζωής του, τη θωράκιση και την πανοπλία του. Εκεί πάνω εν χάριτι πατώντας και περπατώντας, εκεί έχοντας τις βάσεις της καρδιάς του, πορεύεται ως άλλος Θεός στον κόσμο, πράγματι ο ίδιος ο Χριστός εν ετέρα μορφή. Δεν είναι τυχαίο ότι οι άγιοι χαρακτηρίζονται ως η ορατή φανέρωση στον κόσμο της Βασιλείας του Θεού. Διότι θέτοντας τον εαυτό τους εκεί που παραπέμπουν οι λόγοι του Κυρίου γίνονται η προέκταση της αγκαλιάς του Χριστού, ο Οποίος περιέχει τους πάντες και τα πάντα ως «χθες και σήμερον ο Αυτός και εις τους αιώνας».