Η Μαγδαληνή, είχε βυθισθεί σε λύπη ζοφερή για τον αιματηρό θάνατο του Υιού του Θεού.
Η λύπη από αγάπη, είναι η πιο πικρή λύπη,Παρηγοριά δεν έβρισκε, ούτε έναν φίλο στον κόσμο όλο.Σε αυτό, τα δάκρυα της ήταν η παρηγοριά της και ο πόνος, ο μόνος σύντροφός της
Για την Αγία Μαγδαληνή, ο κόσμος ήταν πιο σκοτεινός.
Ως άνθρωπος αδύναμος εκείνη ζητούσε το φως.Ψηλαφούσε η Μαρία στο σκοτάδι, μα χωρίς ελπίδα.Ακόμη κι ο τάφος Του για αυτήν ήταν φως, αλλά δες, ο τάφος είναι κενός!
Εκλάπη, σκέφτηκε, γυμνός και αμύρωτος!
Έκλαψε πικρά, τα δάκρυά της αστείρευτα.Ξάφνου, μια ανδρική φωνή άκουσε δίπλα της:
-Γυναι, τί κλαιεις, Ποιον αναζητάς;
-Ποιον ζητώ, ρωτάτε; Για να με παρηγορήσεις, θέλεις!Αλλά, αν τον πήρατε, πού τον τοποθετήσατε;
Η λύπη από αγάπη, είναι η πιο πικρή λύπη,Παρηγοριά δεν έβρισκε, ούτε έναν φίλο στον κόσμο όλο.Σε αυτό, τα δάκρυα της ήταν η παρηγοριά της και ο πόνος, ο μόνος σύντροφός της
Για την Αγία Μαγδαληνή, ο κόσμος ήταν πιο σκοτεινός.
Ως άνθρωπος αδύναμος εκείνη ζητούσε το φως.Ψηλαφούσε η Μαρία στο σκοτάδι, μα χωρίς ελπίδα.Ακόμη κι ο τάφος Του για αυτήν ήταν φως, αλλά δες, ο τάφος είναι κενός!
Εκλάπη, σκέφτηκε, γυμνός και αμύρωτος!
Έκλαψε πικρά, τα δάκρυά της αστείρευτα.Ξάφνου, μια ανδρική φωνή άκουσε δίπλα της:
-Γυναι, τί κλαιεις, Ποιον αναζητάς;
-Ποιον ζητώ, ρωτάτε; Για να με παρηγορήσεις, θέλεις!Αλλά, αν τον πήρατε, πού τον τοποθετήσατε;
Ο Ιησούς την κοίταξε, καθώς εκείνη κλαίει και θρηνεί,και με μια γλυκιά φωνή την καλεί: Μαρία!
Στην καρδιά της Μαρίας, ένα φως έλαμψεΩ φωνή οικεία, με ασύγκριτη γλυκύτητα,Ω φωνή που ξεχειλίζει με ζωή και δύναμη!Με αυτή τη φωνή, ο Κύριος θεράπευσε τους ασθενείς,Με την ίδια φωνή, ανέστησε τους νεκρούς.Ω Φωνή ζωηφόρος, ω φωνή θεσπεσία!Η Μαρία ξαφνιάστηκε και γύρισε-Ραββουνί, ανεφωνησε, ενώ εκείνη τη στιγμή ο ήλιος ανέτελλε,Για τη Μαρία και για τον κόσμο όλο μια Νέα Ημέρα χρυσαύγιζε.
