Όταν κάποιος χάνεται, πνίγεται στη θάλασσα,….
πέφτει σε ένα κενό, είναι στον έσχατο κίνδυνο της απώλειας και με όλη τη δύναμη της υπάρξεώς του φωνάζει «ΒΟΗΘΕΙΑ», έτσι, με αυτό τον τρόπο πρέπει κι εμείς να προσευχόμαστε.
Η προσευχή μας πρέπει να έχει αυτή τη δύναμη, αυτήν την ένταση, την έκφραση αυτής της εναγώνιας κραυγής για έκκληση βοήθειας.
Οι δύο τυφλοί του Ευαγγελίου μάς διδάσκουν πώς πρέπει να προσευχόμεθα.
Όλον τον πόνο που βιώνουμε μέσα μας, όλη την αγωνία, όλη τη μέριμνα, το άγχος μας για τα προβλήματά μας, όλα αυτά να τα συμπυκνώνουμε και να τα εκφράζουμε ως έκκληση βοήθειας, ως προσευχή, κράζοντες και λέγοντες με όλη τη δύναμη της υπάρξεώς μας:
« Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυῒδ».
Και η δική μας προσευχή πρέπει να είναι κραυγή εσχάτης ανάγκης.
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»
