ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ

Η Εκκλησία στις 27 Ιουλίου τελεί τη μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρα και ιαματικού Παντελεήμονα. Ο Άγιος Παντελεήμονας καταγόταν από τη Νικομήδεια και έζησε -και αυτός- την εποχή του φοβερού Αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Πατέρας του ήταν ο ειδωλαλάτρης Ευστόργιος, ανώτερος αξιωματούχος και μητέρα του η χριστιανή Ευβούλη, από την οποία και έμαθε τον Χριστιανισμό.

Ο Παντελεήμονας -Παντολέων λεγόταν προηγουμένως- σε μικρή ηλικία έμεινε ορφανός από μητέρα και έτσι ο πατέρας του ανέλαβε την ανατροφή του. Όταν έφθασε ο καιρός, ο Ευστόργιος εμπιστέυθηκε τον Παντελεήμονα στον ιατρό Ευφρόσυνο, προκειμένου να μάθει την ιατρική επιστήμη. Παράλληλα με την εξάσκηση του ιατρικού λειτουργήματος, ο Παντελεήμονας την εποχή εκείνη συνδέθηκε με τον ευλαβή ιερέα Ερμόλαο, τον οποίο και συμβουλευόταν συχνά.

Όταν κοιμήθηκε και ο πατέρας του, ο Παντελεήμων ήταν, πλέον, ώριμος πνευματικά, τόσο ώστε, και με τη σύμφωνο γνώμη του πνευματικού του πατέρα Ερμολάου, να πουλήσει την κληρονομιά του και να διαθέσει τα χρήματά του για τους άπορους συνανθρώπους του, αλλά και να απελευθερώσει τους δούλους του. Τότε ο Παντελεήμονας άρχισε να ασκεί το ιερό έργο της ιατρικής, χωρίς, ωστόσο, να λαμβάνει χρήματα από τους ασθενείς του, παραμένοντας, έτσι, ακτήμονας εντελώς.

Η φιλανθρωπική του δράση υποκίνησε τον φθόνο άλλων ιατρών, οι οποίοι και διαλάλησαν ότι είναι χριστιανός. Την είδηση πληροφορήθηκε ο Διοκλητιανός, ο οποίος και ανέκρινε ο ίδιος προσωπικά τον Παντελεήμονα. Ο Άγιος στις προκλήσεις του Αυτοκράτορα αποκρινόταν: «Είμαι χριστιανός! Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αληθινός Θεός!». Ο Διοκλητιανός οργίστηκε πολύ από την ομολογία του Αγίου, αλλά έδωσε σε αυτόν δεύτερη ευκαιρία να απαρνηθεί την πίστη του λέγοντάς του: «Λυπάμαι τα νιάτα σου, Παντολέον. Θυσίασε στους Θεούς, για να μην έχεις την ίδα τύχη με όσους χάθηκαν ως τώρα». Η πίστη του, όμως, αποδείχτηκε αδαμαντένια. Αποκρίθηκε λέγοντας: «Ούτε με υποσχέσεις, ούτε με απειλές μπορείς να με κερδίσεις Βασιλιά. Δεν θα προδώσω το Χριστό, για τον οποίο μακάρι να αξιωθώ να πεθάνω».

Τότε το ποτήρι της οργής του Διοκλητιανού ξεχείλησε, γι’ αυτό και διέταξε να υποβληθεί ο Παντελεήμονας σε φρικτότατα βασανιστήρια. Οι μαστιγώσεις , το ξέσκισμα του σώματός του με τροχό, το κάψιμο με φλόγες, η κάμινος και τα πεινασμένα θηρία δεν απέβησαν ικανά να βλάψουν τον Άγιο, αφού τον σκέπαζε η Χάρη του Κυρίου. Η πίστη του παρέμεινε ακλόνιτη και η αγάπη του προς τον Κύριο αμείωτη. Η θαυμαστή διάσωση του Παντελεήμονα «ανάγκασε» τους βασανιστές του πιστέψουν και να ομολογήσουν αυτή την πίστη τους στο Θεό.

Προκειμένου, όμως, να μην λάβει διαστάσεις το γεγονός, ο Διοκλητιανός διέταξε τον άμεσο αποκεφαλισμό τόσο του ιερέα Ερμόλαου, τον οποίο θεωρούσε ως τον αίτο του κακού, όσο και του Παντελεήμονα. Πρώτα, λοιπόν, μαρτύρησε ο Ερμόλαος (η μνήμη του τελείται στις 26 Ιουλίου). Την επόμενη ημέρα, την στιγμή που η τιμία κεφαλή απεκόπτετο από το ιερό σώμα του Αγίου, ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που είπε: «από σήμερα θα ονομάζεσαι Παντελεήμων». Έτσι ο Μεγαλομάρτυρας αξιώθηκε να λάβει το στεφάνι της θείας δόξας. Από τότε ο Άγιος Παντελεήμονας, με το χάρισμα της ιάσεως των ασθενειών που έλαβε από το Θεό, ευεργετεί αδιάκοπα τους συνανθρώπους και συμπαρίσταται σε όσους τον επικαλούνται με ευλάβεια.
Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος γ’.
Ἀθλοφόρε Ἅγιε, καὶ ἰαματικὲ Παντελεῆμον, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

ΤΟ ΠΩΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ

Η αληθινή αγάπη

δεν είναι εκείνη που αντέχει

το μακροχρόνιο χωρισμό,

αλλά εκείνη που αντέχει

τη μακροχρόνια οικειότητα.

Του Αρχιμ. Παύλου Παπαδόπουλου 

Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ον κοινωνικό. Από την παιδική ηλικία έως την ενήλικη ζωή και τα γηρατειά, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να συνυπάρχει με άλλους, να ανταλλάσσει απόψεις, γνώμες, εμπειρίες, να μοιράζεται καταστάσεις, να δίνει και να παίρνει.

Από τα πιο απλά ερεθίσματα ως και τα πλέον κοινωνικά, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται το περιβάλλον με διαπροσωπικούς όρους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις που δημιουργούμε θα πρέπι να είναι ρηχές και αγκιστρωμένες σε τύπους και σχήματα.

Δυστυχώς δεν αναπτύσσουμε βαθιές προσωπικές σχέσεις με τους άλλους. Προτιμούμε να ξέρουμε πολλούς, αλλά λίγο. Προτιμούμε να έχουμε ένα ευρύ κοινωνικό περίγυρο, από το να έχουμε καλούς και πιστούς φίλους. Όχι ότι θα πρέπει να είμαστε αντικοινωνικοί και «κουμπωμένοι» απέναντι σε αγνώστους αλλά να μην φτάνουμε στο άλλο άκρο, δηλαδή στην αγωνιώδη επιθυμία καινούργιων γνωριμιών. Βεβαία αυτό συμβαίνει, γιατί; Διότι νομίζουμε ότι οι πολλές γνωριμίες, οι καινούργιες γνωριμίες θα μας προσφέρουν ευτυχία. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει.

Η συγκεκριμένη συμπεριφορά παρατηρείται έντονα και μέσα στην Εκκλησία. Θα σας πω ένα παράδειγμα που προσωπικά έχω παρατηρήσει (ίσως και εσείς). 

Βγαίνει στον άμβωνα ο ιερέας της ενορίας μας, κηρύττει, μας προτρέπει να μετανοήσουμε να ασκηθούμε, μας μιλά πνευματικά. Και όμως κανείς δεν συγκινείται, κανείς δεν τον ακούει, κανείς δεν δίνει σημασία σε αυτά που λέγει.

Μετά από λίγες ημέρες έρχεται στο ναό κάποιος άλλος ιερέας, από κάποια άλλη Μητρόπολη ή από κάποιο μοναστήρι ή και από το Άγιον Όρος. Οι πιστοί πρώτη φορά τον βλέπουν, δεν τον γνωρίζουν. Κηρύττει και αυτός, λέει ακριβώς τα ίδια πράγματα που είπε ο ιερέας της ενορίας μας. Και όμως τώρα, όλοι ακούν, ξαφνικά όλοι συγκινούνται, ξαφνικά όλοι «ωφελούνται». Γιατί συμβαίνει αυτό; Συμβαίνει αυτό διότι οι άνθρωποι γοητεύονται όχι από αυτά που είπε, (τα ίδια είπε και ο ιερέας της ενορίας) αλλά από αυτά που ο λογισμός τους κάνει να πιστεύουν για τον άγνωστο ομιλητή. Προσέξτε, δεν λέω ότι φταίει π.χ. ο ξένος ιεράς ή μοναχός, αυτός ήρθε για να μας ωφελήσει πνευματικά, όμως δεν πρέπει να απαξιώνουμε τον ιερά της ενορίας μας.

Ποια είναι λοιπόν τα αίτια αυτής της απαξίωσης;

Επειδή τον ιερέα της ενορίας μας τον βλέπουμε συχνά, τον γνωρίσαμε, ίσως διαπιστώσαμε και κάποια αδυναμία του, «πέφτει στα μάτια μας», ότι και να μας πει πλέον δεν μας συγκινεί, δεν μας αγγίζει, έχουμε εξοικειωθεί μαζί του, τον κατακρίνουμε για την ζωή του… το ίδιο όμως θα συμβεί και με τον ξένο ιερέα ή μοναχό. Εάν αρχίζει να έρχεται στην ενορία μας συχνά θα αρχίσουμε να τον γνωρίζουμε. Επειδή λοιπόν τα κριτήριά μας είναι ρηχά και απνευμάτιστα -σιγά σιγά μέσα μας- στην θέση της «ευλάβειάς» μας προς το πρόσωπό του, θα τοποθετήσουμε λογισμούς κατακρίσεως, θα αφήσουμε τον λογισμό μας να τον απαξιώσει και μετά από λίγο καιρό θα τον απορρίψουμε και αυτόν, όπως και τον ιερέα της ενορίας μας, και θα αρχίσουμε να αναζητούμε για κάποιον άλλον, ξένο-πνευματικό-«άγιο» ιερέα ή μοναχό που να μας «εμπνέει».

Αυτό βεβαίως δείχνει τον εγωισμό μας και την μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, ο οποίος πρέπει να έχει πνευματικό οδηγό κάποιον φημισμένο γέροντα, ή κάποιον δεσπότη ή κάποιον ηγούμενο. Λες και ο ιερέας της ενορίας μας είναι ανάξιος να μας εξομολογήσει, να ακούσει τις αμαρτίες μας και να μας συμβουλεύσει.

Είναι αυτό το γραφικό «ουδείς προφήτης στον τόπο του». Αυτό δεν κάνανε και οι συμπατριώτες του Χριστού στον ίδιο τον Κύριο; Όταν πήγε ο ίδιος ο Χριστός να ομιλήσει στην συναγωγή τους, αντί να προσέξουν αυτά που έλεγε και να ωφεληθούν, αυτοί τον απαξίωναν και λέγανε: «Καλά αυτός δεν είναι ο γιος του μαραγκού, αυτός δεν είναι ο γείτονάς μας, ποιος νομίζει ότι είναι τώρα και μας μιλά και μας κηρύττει;…».

Ο άνθρωπος που αναζητά αδελφοί μου την Αλήθεια, θα ωφεληθεί και από έναν αγιορείτη μοναχό, και από έναν ιερέα στον κόσμο, θα ωφεληθεί και από ένα καθηγητή και από μία αγράμματη γιαγιά, και από τον γείτονά του και από τον ή την σύζυγό του, και από το παιδί του, αρκεί να έχει μάτια για να βλέπει και αυτιά για να ακούει, αρκεί τα πνευματικά του αισθητήρια να μην έχουν μολυνθεί από την εγωπάθεια και τον ευσεβισμό.

Αναλογιστείτε πόσοι και πόσοι γνώρισαν π.χ. τον γέροντα Παΐσιο, πόσοι και πόσοι πήραν την ευχή του. Και τι μ’ αυτό; Όλοι αυτοί ωφελήθηκαν ουσιαστικά; Άλλαξε όλων αυτών των ανθρώπων η ζωή; Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αγίασαν μιμούμενοι τον γέροντα; Όχι….ελαχίστοι. Γιατί; Διότι οι πιο πολλοί πλησίαζαν τον γέροντα θέλοντας να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους, πλησίαζαν τον γέροντα γοητευμένοι από αυτά που άκουγαν γι’ αυτόν. Όμως δεν είχαν διάθεση μετάνοιας, δεν είχαν διάθεση για να ωφεληθούν πραγματικά, να βγούν από το βόλεμά τους και να ζήσουν όπως τους πει ο γέροντας, ή όπως έβλεπαν ότι ζούσε ο γέροντας, αρκούνταν σε μία συνάντηση μαζί του, κρατώντας όμως την νοοτροπία τους περί της ζωής. Ήθελαν να συναντήσουν τον γέροντα για να το λένε στις παρέες τους και στους φίλους τους και τίποτα παραπάνω.

Έφταιγε ο γέροντας Παΐσιος; Φυσικά όχι. Τι έφταιγε; Ο λογισμός αυτών που τον πλησιάζαν. Αυτό απέχει όμως από την ορθόδοξη πνευματικότητα.

Τελικά μας ενδιαφέρει εάν αυτό που ακούσαμε είναι ορθό, σωστό και πνευματικό; Ή εάν αυτός που ακούσαμε να το λέγει είναι ψηλά στην προσωπική μας «αξιολογική κλίμακα»;

Η νοοτροπία αυτή μοιάζει και με κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει. Λέει ο διάκονος το «Μέτα φόβου Θεού…» και προσκαλεί τους πιστούς να κοινωνήσουν Χριστό. Κάποιοι χριστιανοί λοιπόν, επίτηδες, δεν πηγαίνουν να κοινωνήσουν από τον ιερέα αλλά θέλουν να κοινωνήσουν από τον Δεσπότη, ή εάν δεν είναι αρχιερατική Θεία Λειτουργία, πηγαίνουν στον ιερέα που θεωρούν αυτοί πιο άξιο και όχι στον άλλο που έχει «πέσει στα μάτια» τους. Αυτό όμως είναι βλασφημία. Είναι σαν να υποστηρίζουν, με την νοοτροπία αυτή, ότι άλλο Χριστό μεταδίδει ο Δεσπότης, άλλο Χριστό μεταδίδει ένας ηγούμενος, ή ένας ιερομόναχος ή ένας έγγαμος ιερέας. Άλλο Χριστό μεταδίδει από το Άγιο Ποτήριο ένας ιερέας που θεωρούμε ότι είναι άγιος και άλλο Χριστό μεταδίδει κάποιος αμαρτωλός κληρικός (κατά τον λογισμό μας). Είναι σαν να υποστηρίζουν ότι σημασία έχει όχι το να πάρω τον Χριστό μέσα μου αλλά ποιος θα μου δώσει τον Χριστό!

Όλα αυτά βεβαίως δείχνουν ότι βλέπουμε την χριστιανική ζωή πολύ ρηχά και επιπόλαια. Δεν έχουμε καταλάβει ακόμα τον νόημα της χριστιανικής πίστεως και το πνεύμα των Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας οι οποίοι όλα αυτά τα έχουν πει και τα έχουν γράψει επανειλημμένως προσπαθώντας να μας απαγκιστρώσουν από τον ευσεβισμό και τους τύπους ώστε να δούμε επιτέλους την ουσία…

Πολύ σωστά κάποιος είπε ότι: «Η αληθινή αγάπη δεν είναι εκείνη που αντέχει το μακροχρόνιο χωρισμό, αλλά εκείνη που αντέχει τη μακροχρόνια οικειότητα». Το θέμα δηλαδή είναι να μην γίνει η μακροχρόνια οικειότητα το δηλητήριο της σχέσης μας με τον/την σύζυγό μας, με τους φίλους μας, με τον ιερέα της ενορίας μας, με τον πνευματικό μας. Διότι δυστυχώς αυτό συμβαίνει. Με την πάροδο του χρόνου, αντί να σεβόμαστε πιο πολύ ο ένας τον άλλο, αντί να αγαπούμε πιο βαθιά και αληθινά ο ένας τον άλλο…αφηνόμαστε στους κακούς λογισμούς. Παίρνουμε από την οικειότητα στην εξοικείωση, με αποτέλεσμα να απαξιώνουμε τον άλλο. Και όμως, ο άλλος δεν άλλαξε, είναι ο ίδιος άνθρωπος που όταν τον πρωτογνωρίσατε είχατε ενθουσιαστεί μαζί του(έναν μοναχό, έναν ιερέα, έναν φίλο, ένα συνεργάτη), ήσασταν ερωτευμένοι μαζί του/της (με την γυναίκα ή τον άνδρα σας). Τι άλλαξε; Ο λογισμός μας. Το πώς σκεφτόμαστε για τον άλλον…

Ο Θεός αδελφοί μου, μας έδωσε την ελευθερία της επιλογής. Μας έδωσε την ευθύνη για την ζωή μας. Και εμείς καλούμαστε να επιλέξουμε. Καλούμαστε να μην αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις τόσο ρηχά και επιπόλαια. Καλούμαστε να διαχειριστούμε τα πάντα με σύνεση και διάκριση, να ζήσουμε όχι μερικώς αλλά πλήρως, όχι ψεύτικα αλλά αληθινά…

Καλούμαστε να πετύχουμε τον σκοπό της δημιουργίας μας, ο οποίος δεν είναι η απόκτηση πραγμάτων, δεν είναι οι ατελείωτες και ανούσιες κοινωνικές γνωριμίες, δεν είναι οι πολλές σαρκικές εμπειρίες, δεν είναι η επαγγελματική καταξίωση ή η απόκτηση κύρους και το «κτίσιμο ενός καλού ονόματος». Όχι.

Ο σκοπός της ζωής μας, δεν είναι άλλος παρά το να "κατακτήσουμε" και να κατακτηθούμε απ' την Αγάπη και το Φως, ότι κι αν μας στοιχίσει. Σκοπός της ζωής μας θα πρέπει να είναι να αγαπήσουμε την Αγάπη, να φωτιστούμε από το Φως της Χάρης του Θεού. Πως; Μέσα στην Εκκλησία. Μένοντας στην ταπείνωση… καλλιεργώντας την αγάπη προς όλους, έχοντας διάθεση διόρθωσης, μετάνοιας, βάζοντας καλούς λογισμούς για τους άλλους.

Είθε αδελφοί μου και εμείς να τοποθετήσουμε ορθά τις προτεραιότητες της ζωής μας, με πρώτη και με διαφορά την σχέση μας με τον Θεό, μία σχέση αγάπης και όχι μισθαποδοσίας, μία σχέση Πατρός και τέκνου, που βάση της είναι η συγχωρετικότητα και η αμοιβαιότητα. Με βάση την σχέση μας με τον Θεό, θα καταφέρουμε να αναπτύξουμε υγιείς σχέσεις και με τους συνανθρώπους μας.

ΣΕ ΠΟΙΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΒΟΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ

Πολλά τα βάσανα και οι αρρώστιες στην εποχή μας, αλλά οι Άγιοι μας είναι πάντα… βοηθοί και παραστάτες στην δοκιμασία του πόνου.

Πολλοί είναι οι Άγιοι που έλαβαν από το Θεό διάφορα ιδιαίτερα χαρίσματα και οι οποίοι με την ειλικρινή προσευχή των πιστών σπεύδουν προς βοήθεια τους στις ανάλογες περιστάσεις.
Ας δούμε μερικούς από αυτούς, όπως καταγράφονται σε σχετικό φυλλάδιο από το Άγιο Όρος:

Ο Άγιος Κυπριανός, η Αγία Ιουστίνη η Παρθένος και η Αγία Θωμαΐς βοηθούν στην καταπολέμηση των σαρκικών πειρασμών, όλων των ειδών της μαγείας, στη λύση (διάλυση) αυτών και εν γένει μάχονται κατά ακάθαρτων πνευμάτων.

Ο Άγιος Ανδρόνικος και η Αγία Αθανασία βοηθούν τα ανδρόγυνα που θέλουν να έχουν μια ανώτερη πνευματική διαβίωση.

Η Αγία Φωτεινή βοηθάει στους πονοκεφάλους, καθώς και στους πόνους άλλων οργάνων του κεφαλιού.

Η Αγία Παρασκευή, η Αγία Εριφύλη και ο Άγιος Ιγνάτιος βοηθούν σ΄ όλες τις ασθένειες των ματιών.

Η Αγία Παρασκευή βοηθά να λυθούν οι συζυγικές έριδες και προστριβές.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος βοηθά στις παθήσεις της γλώσσας, στη βραδυγλωσσία, στην τραυλότητα, σε διάφορα πρηξίματα, οιδήματα και στις αϋπνίες.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, η Αγία Παρασκευή και ο Άγιος Κλέαρχος βοηθούν στα πάσης φύσεως εγκαύματα.

Ο Άγιος Παντελεήμων βοηθά στις αιμορραγίες του σώματος, της μύτης, κ.ά., καθώς και στα στηθικά.

Η Αγία Δωροθέα βοηθά στις ασθένειες του προσώπου και για τη μη παραμόρφωση του.

Η Αγία Μαγδαληνή βοηθά στην τριχόπτωση και στους πόνους των δαχτύλων.

Ο Άγιος Αντίπας βοηθά στις ασθένειες των δοντιών.

Ο Άγιος Παύλος ο Ομολογητής βοηθάς στους πόνους του λαιμού.

Ο Άγιος Αββακούμ βοηθά στους πόνους των αυτιών.

Ο Άγιος Χαράλαμπος βοηθά σε στομαχικές και εντερικές ενοχλήσεις, λοιμώδεις νόσους, αλλά και στις λυπηρές σκέψεις.

Ο Όσιος Βασίλειος ο Αμασεύς βοηθά στους ρευματισμούς χεριών, ποδιών, μέσης, αλλά και στην απελπισία και τις απογοητεύσεις.

Η Αγία Ξένη βοηθά στις παθήσεις της καρδιάς, σε κάθε είδος νευρασθενειών, εξανθημάτων, σε κάθε είδος μαγείας και για εργασιακές επιτυχίες.

Η Αγία Βαρβάρα βοηθά σε δερματικές παθήσεις (ευλογιά, ιλαρά, ανεμοβλογιά, λέπρα, κτλ), όπως επίσης και όσους ταξιδεύουν με αυτοκίνητο, τρένο, αεροπλάνο, αλλά και όσους μεταχειρίζονται κάθε μηχανοκίνητο μέσο.

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης και ο Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων βοηθούν σε κάθε είδους έκζεμα.

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων βοηθά στην ανεύρεση εξαφανισμένων προσώπων.

Ο Άγιος Μηνάς βοηθάει στον ίκτερο (χρυσή), στην ανεύρεση απολεσθέντων πραγμάτων και αποπλανημένων προσώπων, όπως επίσης προφυλάσσει από τους κλέφτες και τις πυρκαγιές.

Ο Άγιος Φανούριος βοηθά στην ανεύρεση όλων των απολεσθέντων.

Ο Άγιος Τρύφων, ο Άγιος Ιερόθεος ο εξ Αθηνών, ο Άγιος Χαράλαμπος και ο Όσιος Σεραφείμβοηθούν στους κήπους, στους αγρούς, στα σπαρτά, στα δέντρα και στα φυτά.

Ο Άγιος Νικόλαος βοηθά τους ναυτικούς και όσους ταξιδεύουν με πλοίο, καθώς και τις χήρες, τα ορφανά και τις παρθένες. Επίσης, προστατεύει από τη βροχή τους οδοιπόρους, ενώ διαλύει τους κακούς λογισμούς.

Η Αγία Ανθίπη βοηθά τις χήρες, τα ορφανά και τις παρθένες.

Η Αγία Πολυξένη βοηθά και προστατεύει τους εργαζόμενους σε σκαλωσιές, όσους υποφέρουν από ταξιδιωτική ναυτία, αλλά και τις έγκυες να μην αποβάλλουν.

Ο Άγιος Ραφαήλ, ο Άγιος Νικόλαος, η Αγία Ειρήνη και ο Άγιος Νεκτάριος θεραπεύουν ασθενείς διαφόρων παθήσεων.

Ο Άγιος Στυλιανός προστατεύει βρέφη και παιδιά, ενώ βοηθάει στην απόκτηση τους. Επίσης βοηθά στον τερματισμό φιλονικιών μεταξύ αδελφών.

Η Αγία Άννα, ο Άγιος Φανούριος και η Αγία Ξένη προστατεύουν γενικά τα παιδιά.

Ο Άγιος Βονιφάτιος βοηθά να απαλλαγούν από το πάθος τους οι αλκοολικοί.

Η Οσία Ξένη της Πετρούπολης βοηθά στον τερματισμό των φιλονικιών μεταξύ ανδρογύνων

Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ

Ο μακαριστός γέροντας Ιωσήφ ο Σπηλαιότης (†1959), προσπαθώντας να στήρίξει ένα νέο μοναχό, που τον πολεμούσαν λογισμοί φυγής κι επιστροφής στους γονείς του, διηγήθηκε το ακόλουθο θαυμαστό γεγονός:

Έτυχε κάποιος στις ημέρες μας εδώ στα Κατουνάκια, που εγώ δεν τον πρόφθασα, γιατί πριν από λίγο καιρό είχε πεθάνει. Αυτός ήταν υποτακτικός σε ένα Γέροντα τυφλό.

Λοιπόν μία ημέρα ήλθε ένας πτωχός κοσμικός, περαστικός από το Κελλί του. Και τον ρωτά ο νέος μοναχός:

- Από πού είσαι;
Και αυτός ήταν χωριανός του.

Λοιπόν δεν του έδωκε γνωριμία, μόνον του είπε τί κάμνει ο τάδε - για τον πατέρα του. Του λέει ο ξένος, ότι αυτός πέθανε και άφησε τη γυναίκα του και τρία κορίτσια στους δρόμους ορφανά και πτωχά. Είχαν και έναν υιό, λέει, που έφυγε από χρόνια και δεν γνωρίζουν τι έγινε.

Λοιπόν σαν να τον κτύπησε κεραυνός τον μοναχό. Και αμέσως τον προσέβαλε η πάλη των λογισμών.

- Θα φύγω, λέει στο Γέροντά του. Θα φύγω να πάω να τους προστατεύσω!

Ζητά ευλογία. Δεν του δίνει ο Γέροντας. Αυτός συνεχώς επιμένει. Και συμβουλεύοντάς τον ο Γέροντας κλαίει για τον εαυτό του, κλαίει και για εκείνον. Αλλά στάθηκε αδύνατον να τον μεταπείσει. Τέλος τον άφησε στο θέλημά του, και έφυγε ο υποτακτικός,

Αφού βγήκε έξω από το Όρος κάθισε να συνέλθει κάτω από τη σκιά ενός δένδρου.

Εν τω μεταξύ έφθασε εκεί ιδρωμένος και ένας άλλος μοναχός κάθισε και αυτός κάτω από την ιδία σκιά. Και άρχισε να του λέει:

- Σε βλέπω, αδελφέ, ταραγμένο. Δεν μου λες τί έχεις;

- Άφησε, Πάτερ, του λέει· έπαθα μεγάλο δυστύχημα. Και του διηγείται με λεπτομέρεια όλη την ιστορία του, Ο δε αγαθός οδοιπόρος του λέει:

- Αν θέλεις, αγαπητέ αδελφέ, άκουσέ με· γύρισε πίσω στο Γέροντά σου και ο Θεός θα προστατεύσει το σπίτι σου. Συ να υπηρετείς το Γέροντά σου, αφού μάλιστα είναι και τυφλός.

Αλλ’ αυτός δεν τον άκουε. Κυριευμένος από τους λογισμούς του φαίνονταν σαν παραλήρημα τα λόγια του άλλου. Και, αφού του έφερε πολλά παραδείγματα, σηκώθηκε ο ανυπάκουος μοναχός να συνεχίσει το δρόμο του προς τον κόσμο. Ο μοναχός εν τέλει του λέει:

- Λοιπόν δεν με ακούς να γυρίσεις πίσω;

-Όχι! αντιλέγει εκείνος.

- Ε τότε λέει ο μοναχός. Εγώ είμαι Άγγελος Κυρίου και εμένα πρόσταξε ο Θεός, αμέσως όταν πέθανε ο πατέρας σου να πάω κοντά τους να τους φυλάω και να γίνω προστάτηςτους. Αφού λοιπόν τώρα εσύ πηγαίνεις αντί για μένα, εγώ τους αφήνω και φεύγω, εφ’ όσον δεν με ακούς. Και έγινε άφαντος. Τότε λοιπόν συνήλθε ο μοναχός και γύρισε αμέσως στο Γέροντα και τον βρήκε γονατιστό, να προσεύχεται γι’ αυτόν.

- Κατάλαβες, τέκνο μου; Έτσι γίνεται, όταν εμείς τα αφήνουμε όλα στο Θεό. Αφού πολύ καλά τα οικονομεί Εκείνος ως αγαθός κυβερνήτης και κανένα σφάλμα δεν υπάρχει στο θέλημά του. Αλλά χρειάζεται να έχει υπομονή εκείνος που ζητά να σωθεί. Αν δε ζητούμε εμείς να τα κάνει ο Θεός, όπως αρέσουν στη δική μας διάκριση, τότε αλλοίμονο στο χάλι μας.

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΤΗΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ

 Για τους ορθόδοξους η Αγία Παρασκευή δεν είναι απλά μια μεγάλη Αγία. Κατά την παράδοση είναι η Αγία στην οποία προσεύχονται όλοι εκείνοι που αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τα μάτια τους.

Ποιο ήταν όμως το γεγονός εκείνο στη ζωή της που ταύτισε την Αγία με τα μάτια και τα προβλήματα τους;

Σύμφωνα με τους ιστορικούς, γεννήθηκε στη Ρώμη το 117μ.Χ. Οι γονείς της ήταν Χριστιανοί . Σε κάποιες καταγεγραμμένες βιογραφίες της, αναφέρεται πως οι γονείς της την ονόμασαν Παρασκευή γιατί γεννήθηκε εκείνη τη μέρα.

Παρά το γεγονός πως εκείνη την εποχή δεν ήταν ότι πιο εύκολο να ακολουθεί κάποιος την «νέα θρησκεία», οι γονείς της την ανέθρεψαν με βάση την χριστιανική διδασκαλία.

Όταν εκείνοι έφυγαν από τη ζωή, η νεαρή τότε Παρασκευή, πούλησε όλη την περιουσία της για να την διανείμει στους Χριστιανούς που ζούσαν στην περιοχή.

Λέγεται πως η ίδια ακολούθησε ομάδες ιεραποστόλων που κήρυτταν τον Χριστιανισμό στους ειδωλολάτρες της εποχής, κάτι το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη της.

Η Παρασκευή οδηγήθηκε ενώπιον του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αντωνίνου προκειμένου να δώσει εξηγήσεις για την δράση της.

Εκεί αφού και η ίδια παραδέχθηκε πως δεν ακολουθεί την επίσημη θρησκεία αλλά την χριστιανική, της ζητήθηκε να δηλώσει άρνηση και να επιστρέψει στην θρησκεία των ειδώλων. Η Παρασκευή αρνήθηκε κάτι το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα να υποστεί μια σειρά από σκληρά βασανιστήρια, από τα οποία παραδόξως έβγαινε αλώβητη.

Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ
Ένα από τα βασανιστήρια που υπέστη ήταν αυτό της πυρακτωμένης περικεφαλαίας. Της τοποθέτησαν δηλαδή στο κεφάλι μια περικεφαλαία την οποία προηγουμένως είχαν πυρακτώσει. Πρόκειται για ένα από τα σκληρότερα βασανιστήρια εκείνης της εποχής που είχε σαν αποτέλεσμα αργό και βασανιστικό θάνατο.

Σύμφωνα με τους βιογράφους της, η Παρασκευή δεν έπαθε το παραμικρό. Επόμενη κίνηση ήταν να την ρίξουν σε ένα καζάνι όπου έβραζε πίσσα.

Κι όμως, η νεαρή κοπέλα βγήκε χωρίς κανένα έγκαυμα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εντυπωσιαστεί τόσο ο Αυτοκράτορας που θεωρώντας ότι κάτι δεν έχει γίνει σωστά, ζήτησε να ρίξουν πάνω του πίσσα για να διαπιστώσει και ο ίδιος.

Κάποιες σταγόνες πίσσας έπεσαν στα μάτια του με αποτέλεσμα ο ίδιος να τυφλωθεί επιτόπου. Την ίδια στιγμή, έχοντας πεισθεί με τον πλέον επώδυνο τρόπο πως η Παρασκευή πέρασε πράγματι το μαρτύριο χωρίς να πάθει κάτι, ο Αυτοκράτορας ζήτησε να ακολουθήσει κι εκείνος την χριστιανική πίστη.

Τότε η Παρασκευή προσευχήθηκε στον Θεό και κατά την βιογραφία της, τα μάτια του αυτοκράτορα γιατρεύτηκαν. Με βάση αυτήν την αναφορά στον βίο της, οι χριστιανοί σε όλο τον κόσμο και ειδικά οι Ορθόδοξοι Έλληνες θεωρούν την Αγία Παρασκευή προστάτιδα των ματιών.

Γι αυτό και τα περισσότερα τάματα που βρίσκονται κρεμασμένα στις εικόνες της είναι χρυσά ή ασημένια μάτια.

Η Παρασκευή θανατώθηκε δι αποκεφαλισμού.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος α’.
Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασαμένη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευὴ ἀθλοφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

ΑΝΑΠΑΥΕΣΑΙ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ,ΓΙΑΤΙ ΣΩΖΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ

του Αρχιμ.Βασίλειου Γοντικάκη, Προηγούμενου της Ιεράς Μονής Ιβήρων
Ένας αγιορείτης έγραφε: «Eίναι σκάνδαλο αυτό που έγινε και μου δόθηκε το προζύμι της Βασιλείας, ο πολύτιμος μαργαρίτης, το δυναμικό μυστικό της ζωής. Μού δόθηκε το λίγο με τον πολύ δυναμισμό.

Μού δόθηκε το ελάχιστο, που είναι μέγιστο. Μού δόθηκε αυτό που δεν το αξίζω. Τώρα δεν μένει τίποτε άλλο, παρά να ευχαριστώ σ᾿ όλη μου τη ζωή.

Μπήκε μέσα στα σπλάχνα της υπάρξεώς μου το σπέρμα που αυτομάτως αυξάνει. Κάθομαι, δουλεύω, κουράζομαι, ξεκουράζομαι με ένα σκοπό: να δώσω τη δυνατότητα σ᾿ αυτό το σπέρμα να αυξηθή. Να απομυζήση κάθε ικμάδα από τη γη της υπάρξεώς μου, και να βλαστήση, να βγη από μέσα μου μια άλλη ζωή, πιο δυνατή, άγια, σε χώρο αφθαρσίας.

Ας με εγκαταλείψουν όλοι και όλα. Αυτό το ένα μου δόθηκε. Δεν φεύγει. Δεν χάνεται. Αυτό μου έμαθε να βλέπω καθαρά. Να αγαπώ ανυστερόβουλα. Να φεύγω και να έρχωμαι με την ίδια κίνησι. Να αφήνω τους άλλους ελεύθερους, και τότε ακριβώς να είναι που τους έχω δίπλα μου και μέσα μου.

Δεν απομένει, παρά μόνο ευχαριστία και δύσις. Να φεύγω πιά. Εφ᾿ όσον άρχισε να δουλεύη μέσα μου αυτό το μυστικό προζύμι που κάνει τη δύσι ανατολή, την απώλεια εύρεσι και το ύπαιθρο ζεστή φωλιά.

Έχω μια σιγουριά και ανάπαυσι για όλους τους αδελφούς μου. Αφού σ᾿ εμένα -τον πιο αφιλότιμο και σκληρό- φέρθηκε έτσι η απερινόητη αγάπη του Θεού, τι έχει να κάμη για όλα τα άλλα τόσο άγια παιδιά του, που δεν παρόργισαν ποτέ την αγάπη του όσον εγώ;»

Δι᾿ όλων αυτών τα οποία λέμε δεν θέλομε να δώσωμε την εντύπωσι ότι το Άγιον Όρος και οι αγιορειτες είναι κάτι το άψογο.

Αντίθετα, μπορούμε να πούμε το παρήγορο, ότι υπάρχουν πάρα πολλές αδυναμίες ανθρώπινες, και ακριβώς γι᾿ αυτό, και το Άγιον Όρος είναι ανθρώπινο. Αν ήταν άψογο και οι αγιορείτες αναμάρτητοι, τότε θα ήταν κάτι υπεράνθρωπο· και άρα, απάνθρωπο. Αλλά, παρ᾿ όλες τις αδυναμίες που έχομε, νοιώθομε ότι το Όρος είναι άγιο, επειδή η καρδιά του είναι η θεία Λειτουργία, η Μεγάλη Εβδομάδα, οι Άγιοι.

Αυτό το μοναδικό που υπάρχει στο Άγιον Όρος και το οποίο το κρατά στη ζωή πάνω από χίλια χρόνια, και κρατά στη ζωή και τους κεκοιμημένους, είναι όχι το ανθρώπινο, αλλά το θεανθρώπινο· είναι η ξένη ζύμη της Βασιλείας των Ουρανών, η οποία μεταμορφώνει όλο τον άνθρωπο και όλη τη ζωή του ανθρώπου.

Αναπαύεσαι στο Άγιον Όρος ως άνθρωπος, γιατί σώζεται ο άνθρωπος. Αναπαύεσαι, γιατί νοιώθεις τι αγαλλίασι μπορεί να προσφέρη το Άγιον Όρος σε κάθε άνθρωπο.

Και όταν σας λέω έναν καλό λόγο για το Όρος, χαίρομαι, γιατί είναι καλός λόγος για τον καθένα άνθρωπο...

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΝΝΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΡΕΦΕΙ

 Ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό: τι κάνετε τόσες ώρες μέσα στην Εκκλησία, δε βαριέστε; Κι εκείνος απάντησε: εσύ τι έκανες εννιά μήνες στη μήτρα της μάννας σου;

Τίποτα. Ήσουν εκεί και τρεφόσουν με το μητρικό αίμα. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Είμαστε εδώ και τρεφόμαστε από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Από το σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Γιατί η Εκκλησία είναι η Μάννα που μας τρέφει. Η φιλόστοργη Μάννα. Η πνευματική καρδιά απ’ την οποία διαχέεται το αίμα και κρατιούνται ζωντανά τα παιδιά της.

Η Εκκλησία είναι σώμα. Δεν είναι κόμμα. Είμαστε μέλη. Δεν είμαστε οπαδοί. Σώμα ένα με κεφαλή το Χριστό. Πονάει ένα μέλος και πονάμε όλοι. Δοξάζεται ένα μέλος και δοξαζόμαστε όλοι. Οικογένεια μία είναι η Εκκλησία: Οι Ζώντες, – όσοι είμαστε μέσα στην Εκκλησία και όσοι βογγάνε έξω απ’ αυτήν…- Αυτοί που έφυγαν…, οι αδελφοί μας οι Κεκοιμημένοι. Κι αυτοί που ακόμα δεν ήρθαν… Οι αγέννητοι.., τα παιδιά των παιδιών μας, τα δισέγγονα και τα τρισέγγονα, όσοι θα μπουν στην Εκκλησία και όσοι θα βογγάνε έξω απ’ αυτήν. Οικογένεια μία. Γι’ αυτό στην Εκκλησία δεν εορτάζουμε αλλά συνεορτάζουμε.

Δεν νηστεύουμε αλλά συννηστεύουμε. Δε στενάζουμε αλλά συστενάζουμε. Δεν προσευχόμαστε αλλά συμπροσευχόμαστε. Συλλειτουργούμε και συλλειτουργούμαστε. Σώμα ένα είμαστε. Οι γιαγιάδες μας το ήξεραν καλά αυτό. Ήξεραν ότι πρώτα ανήκουμε στην Εκκλησία και μετά στον εαυτό τους. Πρώτα στην Εκκλησία και μετά στο σπίτι τους. Γι’ αυτό συμμετείχαν στις ανάγκες της. Στο χτίσιμο της Εκκλησίας, στο στρώσιμο, στον έρανο, στις νηστείες, στους εσπερινούς, στα Μυστήρια, στη Λειτουργία.

Οι παλιοί άνθρωποι ήξεραν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, γιατί άλλος δρόμος βγάζει σε άλλο τέρμα. Γνώριζαν ότι η σωτηρία είναι μόνο μέσα στο Καράβι του Χριστού που όσα κύματα και όσες θύελλες κι αν το χτυπούν , δεν καταποντίζεται. - Γέροντα, τα παιδιά μας κοιμούνται στην Εκκλησία, μήπως να μη τα φέρνουμε; - Στο Καράβι να είναι κι ας κοιμούνται, επέμενε ο Γέροντας Πορφύριος. Η Εκκλησία, το Σκάφος του Χριστού! Το Σώμα του Χριστού! Το Στόμα του Χριστού! Η Κιβωτός που μπαίνεις μέσα και σώζεσαι! Αλήθεια, έχουμε βαθιά και ορθή γνώση του τι είναι η Εκκλησία; Είναι μόνο για τις Κυριακές και τις γιορτές ή μπολιάζει όλο το βίο μας; Είναι μόνο για ορισμένες ηλικίες ή αγκαλιάζει όλο τον άνθρωπο από τα πρώτα μέχρι τα έσχατα; Τι περιμένουμε απ’ Αυτήν; Τι θέλουμε να μας δώσει και τι της χρωστάμε; Αναρωτηθήκαμε ποτέ τι είναι η Εκκλησία και τι της οφείλουμε;

Οι Πατέρες λένε πως η Εκκλησία είναι ένα μεγάλο Νοσοκομείο που εφημερεύει σε εικοσιτετράωρη βάση, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Ένα Νοσοκομείο που εφημερεύει για όλους. Για ασφαλισμένους και για ανασφάλιστους. Για πλούσιους και για άπορους. Για επώνυμους και για ανώνυμους και περιθωριακούς ανθρώπους. Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο αντιμετωπίζεται κάθε νόσημα όσο βαθύ, όσο λοιμώδες και όσο θανατηφόρο κι αν είναι.

Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο μπαίνεις άρρωστος και βγαίνεις υγιής, όπως η αιμορροούσα. Μπαίνεις διώκτης και βγαίνεις Απόστολος, όπως ο Παύλος. Μπαίνεις αμαρτωλός και βγαίνεις άγιος, όπως η αγία Μαρία η Αιγυπτία. Μπαίνεις λύκος και βγαίνεις αρνί, όπως ο άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας. Μπαίνεις πτώμα εν αποσυνθέσει και ανίστασαι τετραήμερος, όπως ο Λάζαρος! Γιατί στην Εκκλησία δεν υπάρχει θάνατος. Δεν υπάρχουν νεκροί. Η Εκκλησία είναι η χώρα των Ζώντων όπου υπάρχει Ζωή και περίσσεια Ζωής, δηλαδή ο Χριστός!

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ

«Η Αγία Άννα, η γιαγιά κατά σάρκα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ήταν από τη φυλή του Λευί, κόρη του ιερέα Ματθάν και της γυναίκας του Μαρίας. Ο Ματθάν ιεράτευε επί της βασιλείας Κλεοπάτρας και Σαπώρου ή Σαβωρίου, βασιλιά των Περσών, και της βασιλείας Ηρώδου του Αντιπάτρου. Ο Ματθάν είχε τρεις κόρες, τη Μαρία, τη Σοβή και την Άννα. Παντρεύτηκε η πρώτη στη Βηθλεέμ και γέννησε τη Σαλώμη, τη μαία. Παντρεύτηκε η δεύτερη, κι αυτή στη Βηθλεέμ, και γέννησε την Ελισάβετ (τη μητέρα του Ιωάννη του Προδρόμου).

Παντρεύτηκε δε και η Τρίτη, η Άννα, στη γη της Γαλιλαίας, και γέννησε Μαρία τη Θεοτόκο, που σημαίνει ότι η Σαλώμη, η Ελισάβετ και η αγία Μαρία η Θεοτόκος, ήσαν κόρες τριών αδελφών και μεταξύ τους πρωτεξαδέλφες. Αυτή λοιπόν η Άννα, αφού γέννησε τη σωτηρία όλου του κόσμου, την Παναγία, και την απογαλάκτισε, την ανάθεσε στον Ναό, ως άμωμο δώρο στον παντοκράτορα Θεό, και έζησε το υπόλοιπο της ζωής της, μέχρις ότου εξεδήμησε εν ειρήνη προς τον Κύριο, με νηστείες και ευεργεσίες προς αυτούς που είχαν ανάγκη. Τελείται δε η αυτής Σύναξις εν τω Δευτέρω».

Όλη η ακολουθία της ημέρας, εσπερινού και όρθρου, υπέρλαμπρη και φωτοφόρος, είναι γεμάτη από ωραιότατα εγκώμια προς την Αγία Άννα, στα οποία καλείται να μετάσχει «εν κυμβάλοις ψαλμικοίς», κατά το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού, «Πάσα η κτίσις». «Μετ’  εγκωμίων εκτελείται η ένδοξος μνήμη σου… Άννα θεόκλητε». Ο εγκωμιασμός όμως δεν είναι μόνον για την αγία Άννα. Μετέχει σ’ αυτόν και ο σύζυγός της, ο δίκαιος Ιωακείμ, γιατί αυτός είναι, κατά κάποιο τρόπο, ο ήλιος, που ενώθηκε με τη σελήνη, την αγία Άννα, για να προέλθει η ακτίνα της Παρθενίας, η Παναγία Μαριάμ, η κόρη τους. «Ήλιος ώσπερ τη σελήνη τη Άννη ενούμενος, ο κλεινός Ιωακείμ, της παρθενίας ακτίνα γεννά».[…]

Έτσι η κοίμηση της αγίας Άννης, και μαζί με αυτήν του αγίου Ιωακείμ, λειτουργεί παραπεμπτικά και αναγωγικά: δι’  αυτών  τιμάται και εγκωμιάζεται ο Κύριος Ιησούς Χριστός. «Μνήμην Δικαίων τελούντες, σε ανυμνούμεν, Χριστέ». Κι είναι φυσικό: αν ένας άνθρωπος έχει κάποια αξία είναι γιατί ο ίδιος ο Θεός τον έχει χαριτώσει και τον έχει υπερυψώσει. Κι αν αυτό ισχύει για όλους τους αγίους, πόσο μάλλον για τους κατά σάρκα προπάτορές Του, τον παππού Του και τη γιαγιά Του;

Η τιμή ασφαλώς για την αγία Άννα και τον άγιο Ιωακείμ δεν είναι μία εύνοια του Θεού χωρίς λόγο. Για να χαριτωθούν με αυτόν τον τρόπο – να γεννήσουν το καλύτερο άνθος της ανθρωπότητας, την Παναγία Θεοτόκο – συνήργησαν και οι ίδιοι, με την αγιασμένη ζωή τους, γεγονός που προβάλλει εξίσου πολλαπλώς η ακολουθία της ημέρας. «…Η νοητή χελιδών (η Άννα)…αμέμπτως εν σωφροσύνη βιωσαμένη καλώς». Με σωφροσύνη και με άμεμπτο τρόπο έζησε η αγία Άννα. «Τας νόμου εντολάς, θεαρέστως τηρούσα, μητέρας Ισραήλ, υπερήρας απάσας…αγιόλεκτε Άννα, προμήτορ Κυρίου». Τήρησες τις εντολές του νόμου του Θεού, με θεάρεστο τρόπο, αγιόλεκτε Άννα, και ξεπέρασες όλες τις μητέρες του Ισραήλ.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ζωὴν τὴν κυήσασαν, ἐκυοφόρησας, ἁγνὴν Θεομήτορα, θεόφρον Ἄννα, διὸ πρὸς λῆξιν οὐράνιον, ἔνθα εὐφραινομένων, κατοικία ἐν δόξῃ, χαίρουσα νῦν μετέστης, τοῖς τιμῶσί σε πόθῳ, πταισμάτων αἰτουμένη, ἱλασμὸν ἀειμακάριστε.

Η ΓΛΩΣΣΑ ΠΟΥ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ

Το γεγονός ότι τα Ευαγγέλια είναι γραμμένα στην Ελληνική γλώσσα, μας δημιουργεί αυξημένες ευθύνες. Όσοι από τους διαπρεπείς επιστήμονες του εξωτερικού θέλουν ν’ ασχοληθούν με την Καινή Διαθήκη, όλοι μαθαίνουν Ελληνικά. Δεν υπάρχει διαπρεπής Καινοδιαθηκολόγος επιστήμων του εξωτερικού, είτε Γερμανός, είτε Γάλλος, είτε Άγγλος, είτε Αμερικανός, είτε ό,τι άλλο θέλετε, που να μην έχει μάθει καλά την Ελληνική γλώσσα. Αν άλλοι λαοί σέβονται τη γλώσσα του Ευαγγελίου, πόσο μάλλον εμείς πρέπει να διατηρούμε την Ελληνική γλώσσα;

Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

ΕΑΝ ΕΥΧΕΣΘΕ ΕΝΤΟΝΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΣΕΤΕ

 

ΕΑΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗΝ ΑΜΕΛΗΣΕΤΕ ΝΑ ΗΞΕΥΡΕΤΕ ΘΑ ΕΧΕΤΕ ΓΕΝΙΚΗΝ ΠΤΩΣΙΝ

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης 
Υπομονή, παιδιά μου, μη χάνετε το θάρρος σας, λέγετε έντονα την ευχήν, μην σκορπίζετε τον νουν σας εις τα γήϊνα, έστω και αν έχετε μερίμνας, ως παρερχόμενα να τα τοποθετήτε μέσα σας, μόνον την προσευχήν και την μνήμην του θανάτου να έχετε προ οφθαλμών σας διηνεκώς, «προωρώμην τον Κύριον ενώπιόν μου δια παντός, ίνα μη σαλευθώ» (Ψαλμ. 15,8 ).

Εάν εύχεσθε έντονα και αδιάλειπτα, δεν θα πέσετε, εάν την προσευχήν αμελήσετε, να ηξεύρετε, θα έχετε γενικήν πτώσιν.

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΙΝΗΣ

Τη μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Χριστίνης τιμά σήμερα, 24 Ιουλίου, η Εκκλησία μας.

Η Αγία μεγαλομάρτυς Χριστίνα, καταγόταν από την Τύρο της Συρίας και ήταν κόρη του στρατηγού Ουρβανού (περί το 200 μ.Χ.).

Ο πατέρας της, της έχτισε έναν πύργο και την έβαλε μέσα σ' αυτόν. Μάλιστα κατασκεύασε αγάλματα των ειδώλων και την διέταξε να θυσιάσει σ' αυτά. Εκείνη όμως τα έκανε όλα κομμάτια. Για αυτές της τις πράξεις, η αγία υποβλήθηκε σε βασανιστήρια από τον ίδιο της τον πατέρα και μετά φυλακίστηκε.

Στην φυλακή την άφησαν νηστική για να πεθάνει από την πείνα. Όμως, άγγελος Κυρίου της πήγαινε τροφή και της θεραπεύτηκαν όλες οι πληγές της.

Μετά την έριξαν στην θάλασσα, όπου έλαβε το Άγιο Βάπτισμα από τον ίδιο τον Χριστό και άγγελος Κυρίου την έβγαλε στην στεριά.

Μόλις έγινε γνωστό ότι είχε διασωθεί, ο πατέρας της πρόσταξε και την έκλεισαν πάλι στην φυλακή. Την νύχτα που ακολούθησε ο πατέρας της πέθανε και την θέση του στο αξίωμα του στρατηγού την πήρε κάποιος ονόματι Δίων.

Αυτός οδήγησε την μάρτυρα στο δικαστήριο. Και εκεί η αγία ομολόγησε την πίστη της. Αμέσως οργίστηκε και διέταξε να αρχίσουν τα βασανιστήρια.

Κατά την διάρκεια των βασανιστηρίων πολλοί πίστευσαν στον Χριστό. Μετά το Δίωνα ανέλαβε κάποιος Ιουλιανός. Αυτός έριξε την Χριστίνα μέσα σε πυρακτωμένη κάμινο, σε ένα κλουβί με φίδια δηλητηριώδη, τα οποία αντί να την δαγκώσουν της έγλυφαν τα πόδια με ευσπλαχνία, μετά της έκοψαν τους μαστούς από όπου χύθηκε γάλα αντί για αίμα και της έκοψαν και την γλώσσα.

Όλα αυτά τα μαρτύρια τα υπέμεινε με καρτερία και στο τέλος με κοντάρια που την χτύπησαν παρέδωσε το πνεύμα, λαμβάνοντας τον στέφανο του μαρτυρίου, και περνώντας στην αιώνια ζωή.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Τού πατρός σου την πλάνην λιπούσα ένδοξε, της ευσεβείας εδέξω την θείαν έλλαμψιν, και νενύμφευσαι Χριστώ ως καλλιπάρθενος- όθεν ηγώνισαι στερρώς, και καθείλες τον εχθρόν, Χριστίνα Μεγαλομάρτυς. Καί νυν απαύστως δυσώπει, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Τά τελευταῖα χρόνια ὑπάρχει μεγάλη ἔξαρση στά ψυχικά νοσήματα. Ὅλο καί περισσότεροι συνάνθρωποί μας ἐπισκέπτονται ψυχολόγους-ψυχιάτρους-ψυχαναλυτές γιά νά βροῦν τήν θεραπεία στήν ὁμολογουμένως δύσκολη κατάστασή τους. Σέ μεγάλες πόλεις ἀλλά καί στήν ἐπαρχία ὁπωσδήποτε θά συναντήσεις γραφεῖα ἱατρῶν μέ τίς συγκεκριμένες εἰδικότητες. Οἱ ἐπιστήμονες αὐτοί, πολλές φορές, ἀσκοῦν μέ ὑπευθυνότητα τήν δουλειά τους καί εἶναι ἀναγκαῖοι στίς σύγχρονες κοινωνίες πού ταλαιπωροῦνται οἱ ἄνθρωποι ἀπό τό ἄγχος. Ἄλλοι συνάνθρωποί μας, πού ἔχουν καί αὐτοί φυσικά τήν πίεση τῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας, ἐπισκέπτονται τόν πνευματικό τους καί νιώθουν μιά ἀπίστευτη ἀνακούφιση ἀπό τήν συνομιλία καί συναναστροφή μαζί του. Ἔτσι, τίθεται τό ἐρώτημα: « Κάποιος πού ἔχει πνευματικό πατέρα χρειάζεται νά ἐπισκέπτεται καί τόν ψυχολόγο; ἤ μπορεῖ νά ἰσχύει καί τό ἀντίστροφο;». Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή. Ἕνας καλός πνευματικός πατέρας, ἄν τό κρίνει ἀπαραίτητο μπορεῖ νά κατευθύνει τόν ἄνθρωπο σέ κάποιον ψυχολόγο, πού ὅμως νά πιστεύει στόν Θεό καί ἕνας ἐπιστήμονας ψυχολόγος ὀφείλει νά στείλει τόν ἄνθρωπο πού τόν ἐμπιστεύθηκε σέ πνευματικό πατέρα. Φυσικά, ἄν κάποιος ἔχει μιά οὐσιαστική, εἰλικρινῆ ἐπικοινωνία μέ τόν πνευματικό του δέν χρειάζεται κάνεναν ἄλλον βοηθό –τό νιώθει ἄλλωστε- παρά τήν ἴδια του τήν θέληση καί πίστη νά παλέψει γιά τήν ἐφαρμογή ὅσων τόν συμβουλεύει ὁ πνευματικός. Ἐάν τώρα ὁ πνευματικός εἶναι στά μέτρα τοῦ ὁσίου Παϊσίου, πού πρόσφατα ἀνακυρίχθηκε ἅγιος ἀπό τήν Ἐκκησία, τότε τά πράγματα γίνονται σαφῆ.

 Ἀφορμή γιά τά παρόντα ὑπῆρξε ἡ ἀνάλυση, οὐσιαστικά ἡ ψυχανάλυση, πού κάνει ὁ ἁγιασμένος γέροντας στό ζήτημα τῆς συνείδησης τοῦ ἀνθρώπου. Πρόκειται γιά ἕνα ἐξαιρετικό μάθημα διάγνωσης καί θεραπείας τῆς ψυχικῆς νόσου, πού ὀνομάζεται «λανθασμένη συνείδηση».

Ἄς πάρουμε τά πράγματα ἀπό τήν ἀρχή. Πολλοί ἄνθρωποι λένε «γιά μένα Θεός εἶναι ἡ συνείδηση μου· ἀρκεῖ πού δέν κάνω κακό σέ κανέναν». Αὐτό κατά βάση εἶναι σωστό, ἀφοῦ ὁ Θεός ὄντως ἔδωσε στόν πρῶτο ἄνθρωπο τήν συνείδηση ὡς «τόν πρῶτο θεῖο νόμο». «Τήν χάραξε βαθιά στίς καρδιές τους (τῶν πρωτοπλάστων) καί ἀπό τότε ὁ κάθε ἄνθρωπος τήν παίρνει κληρονομιά ἀπό τούς γονεῖς του καί, ὅταν δέν ἐνεργῆ σωστά, αὐτή δουλεύει μέσα του, τόν ἐλέγχει καί τόν ὁδηγεῖ στήν μετάνοια.[ Πράγματι λοιπόν ἡ συνείδηση εἶναι ἕνα θεῖο δῶρο καί ἀφορᾶ, κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους τῆς γῆς. Καί ἄν κάποιος δέν γνώρισε τόν Θεό θά κριθεῖ μέ τόν νόμο τῆς συνείδησής του.

Πῶς ὅμως μποροῦμε νά ξέρουμε ὅτι ἡ συνείδηση λειτουργεῖ κανονικά· ὅτι δέν ἔχει βλαφτεῖ;

Ἀπαντᾶ ὁ γέροντας: «Πρέπει ὅμως ὁ ἄνθρωπος νά κάνη σωστή πνευματική ἐργασία καί νά μελετάη τήν συνείδησή του, γιά νά μπορῆ νά ἀκούη πάντοτε τήν φωνή της. Ἐάν δέν τήν μελετάη, δέν θά ὠφεληθῆ οὔτε ἀπό πνευματικές μελέτες οὔτε ἀπό συμβουλές ἁγίων Γερόντων, ἀλλά οὔτε καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ δέν θά μπορέση νά τηρήση». Κάνει λοιπόν μιά σπουδαία διευκρίνιση ἀφοῦ λέει ὅτι ὑπάρχει καί «καπακωμένη συνείδηση».

Πῶς κάποιος μπορεῖ νά εἶναι σίγουρος ὅτι αὐτό πού κάνει εἶναι αὐτό πού τοῦ λέη ἡ συνείδησή του;

«Αὐτό θά γίνει ὅταν παρακολουθῆ τόν ἐαυτό του καί τόν ἐκθέτη στόν πνευματικό του. Γιατί μπορῆ νά ἔχη καταπατήση τήν συνείδηση του καί νά νομίζη ὅτι πάει καλά. Ἤ νά ἔχη φτιάξει λανθασμένη συνείδηση καί, ἐνῶ ἔχει κάνει ἔγκλημα, νά νομίζη ὅτι ἔκανε εὐεργεσία. Ἤ, ἀκόμη, νά ἔχη κάνει τήν συνείδησή του ὑπερευαίσθητη καί νά πάθη ζημιά ». Μάλιστα μᾶς δίνει καί παραδείγμα περί τοῦ θέματος: «Θέλει πολλή προσοχή. Βλέπεις, ὅταν κάνη κανείς μιά ἁμαρτία γιά πρώτη φορά, νιώθει κάποιον ἔλεγχο, στεναχωριέται. Ἄν τήν ἐπαναλάβη γιά δεύτερη φορά, νιώθει λιγότερο ἔλεγχο καί, ἄν δέν προσέξη καί συνεχίση νά ἁμαρτάνη, πωρώνεται ἡ συνείδησή του. Μερικοί, ὅταν λ.χ. τούς κάνης παρατήρηση γιά κάποιο σφάλμα τους, ἀλλάζουν θέμα, γιά νά μήν τούς πειράξη ἡ συνείδηση καί στεναχωριοῦνται, σάν τούς Ἰνδούς πού κάνουν νιρβάνα. Ἕνας νεαρός, ἐκεῖ στά Ἰμαλάια, σκότωσε πέντε Ἰταλούς ὀρειβάτες καί, ἀφοῦ τούς ἔθαψε, ἄρχισε νά κάνη αὐτοσυγκέντρωση. Κάθησε κάτω καί ἔλεγε δύο ὧρες «ξύλο-ξύλο…», γιά νά βγῆ στό κενό, νά ξεχάση καί νά μήν τόν πειράζη ὁ λογισμός.» Καί γιά νά γίνει πιό σαφής τό θέμα αὐτό ἀνέφερε καί ἕνα ἀκόμα γεγονός: «Μιά γυναίκα,ὅταν πῆγε νά ἐξομολογηθῆ, ἔκλαιγε συνέχεια καί ἔλεγε: <Δέν ἤθελα νά σκοτώσω>. < Κοίταξε της εἶπε ὁ πνευματικός, ἄν ὑπάρχη μετάνοια, ὁ Θεός συγχωρεῖ· συγχώρεσε τόν Δαβίδ>. «Ναί, ἀλλά δέν τό ἤθελα>, ἔλεγε ἐκείνη. <Καλά, πῶς ἔγινε καί σκότωσες;>, τήν ρώτησε ὁ πνευματικός. <Νά, καθῶς ξεσκόνιζα, τήν χτύπησα μέ τήν πετσέτα καί τήν σκότωσα τήν μύγα. Δέν τό ἤθελα>! Ἐν τῷ μεταξύ αὐτή κορόιδευε τόν ἄνδρα της, εἶχε ἐγκαταταλείψει τά παιδιά της, εἶχε διαλύσει τό σπίτι της καί γύριζε στούς δρόμους, καί αὐτά τά ἀνέφερε σάν νά μή συνέβαινε τίποτε».

Γίνεται λοιπόν ἀντιληπτό πῶς ἡ συνείδηση μπορεῖ νά βλαφτεῖ καί νά ἔχουμε τραγικά ἀποτελέσματα. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀσφαλίζεται στήν ἰδέα ὅτι ἔχει «καθαρή τήν συνείδησή του» βρίσκεται σέ ὀλισθηρό δρόμο διότι μπορεῖ νά ἔχει φτιάξει μέσα του «ἀρρωστημένη συνείδηση». « Ὅταν ἀναπαύη τόν λογισμό του γιά πολύ καιρό, κάνει μιά ἄλλη, δική του, συνείδηση, μιά συνείδηση στά μέτρα του, δηλαδή μιά λανθασμένη συνείδηση.»

Πῶς θά καταλάβει κάποιος ὅτι ἔχει βλαφθεῖ ἡ συνείδησή του;

Θά νιώθει μέσα του ἕνα κενό ἤ μιά ἀνησυχία ἐνώ λέει στόν ἑαυτό του καί στούς ἄλλους ὅτι δέν ἔχει τίποτα καί νά πῶς γίνεται αὐτό: « Ἄν προσέξης, θά δῆς πώς, ἐνῶ λές ὅτι δέν ἔχεις τίποτε, δέν νιώθεις καί καλά. Γι᾽αὐτό χρειάζονται ἐξετάσεις. Ὅταν ἕνας δέν νιώθη καλά, ἔχη σωματική κατάπτωση κ.λπ., τοῦ κάνουν ἐξετάσεις μικροβιολογικές, ἀξονική τομογραφία, γιά νά βροῦν ἀπό ποῦ προέρχεται αὐτό πού αἰσθάνεται. Ἄν βλέπης ὅτι δέν ἔχεις γαλήνη ἀλλά στεναχώρια, νά ξέρης ὅτι ὑπάρχει μέσα σου κάτι ἀτακτοποίητο καί πρέπει νά τό βρῆς, γιά νά τό διορθώσης. Κάνεις, ἄς ὑποθέσουμε, ἕνα σφάλμα· στεναχωριέσαι, ἀλλά δέν τό ἐξομολογεῖσαι. Σοῦ συμβαίνει μετά ἕνα εὐχάριστό γεγονός καί νιώθεις χαρά. Αὐτή ἡ χαρά σκεπάζει τήν στεναχώρια γιά τό σφάλμα σου καί σιγά-σιγά τό ξεχνᾶς· δέν τό βλέπεις, ἐπειδή καπακώθηκε ἀπό τήν χαρά.

Οἱ χαρές σκεπάζουν τό σφάλμα, τό πᾶνε πιό κάτω, πιό βαθιά, ἀλλά ἐκεῖνο ἐσωτερικά δουλεύει. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νά σκληραίνη, γιατί καταπατᾶ τήν συνείδησή του καί ἡ καρδιά του πιάνει σιγά-σιγά γλίτσα. Ὕστερα τό ταγκαλάκι (ὁ διάβολος) ὅλα τοῦ τά δικαιολογεῖ: <αὐτό δέν ἔχει τίποτε, ἐκεῖνο εἶναι φυσιολογικό>, ἀνάπαυση ὅμως δέν ἔχει, γιατί ἡ στεναχώρια δουλεύει ἀπό κάτω. Νιώθει μιά ἀνησυχία, δέν ἔχει ἐσωτερική γαλήνη. Ζῆ μέ ἕνα συνεχές ἄγχος. Εἶναι βασανισμένος. Δέν βρίσκει τί φταίει, γιατί τά σφάλματα του εἶναι καπακωμένα. Δέν καταλαβαίνει ὅτι ὑποφέρει, ἐπειδή ἁμάρτησε.

-Γέροντα, μπορεῖ νά βοηθηθῆ ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος, ἄν τοῦ πῆς ποιά εἶναι ἡ αἰτία τῆς ταλαιπωρίας του;

– Κοίταξε, θέλει προσοχή, γιατί, ὅταν τοῦ βάλης τά πράγματα στήν θέση τους, ξυπνάει ἡ συνείδηση καί ἀρχίζει ὁ ἔλεγχος. Καί ἄν δέν ταπεινωθῆ, μπορεῖ νά φθάση στήν ἀπελπισία, ἐπειδή δέν ἀντέχει τήν ἀλήθεια. Ἄν ὅμως ταπεινωθῆ, θά βοηθηθῆ.

-Γέροντα, ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού γεννιοῦνται μέ πωρωμένη συνείδηση;

-Ὄχι, δέν ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού γεννήθηκαν μέ πωρωμένη συνείδηση. Δέν ἔκανε ὁ Θεός τέτοια συνείδηση. Ὅταν ὅμως καπακώνη κανείς τά σφάλματά του, ἡ συνείδηση του σιγά-σιγά πιάνει πουρί καί δέν τόν ἐλέγχει.»

Πῶς κάποιος ἐλέγχει καί θεραπαύει στήν συνέχεια τήν ἀσθενοῦσα συνείδησή του;

Μέ τό νά σκέφτεται ταπεινά, χωρίς νά ἔχει ἐμπιστοσύνη στόν λογισμό του καί μέ τήν συζήτηση μέ τόν πνευματικό του πατέρα, πού ἐννοεῖται ὅτι θά πρέπει νά ἔχει.

Κλείνοντας, τήν «ψυχανάλυση τῆς συνείδησης» παραθέτουμε μιά σκέψη ἀκόμη τοῦ μέγιστου  θεραπευτοῦ ἀμέτρητων ψυχῶν: «Ἡ συνείδηση…, φοβερό! Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη φωτιά, μεγαλύτερη κόλαση ἀπό τό κάψιμο τῆς συνειδήσεως. Δέν ὑπάρχει φοβερώτερο καί βασανιστικώτερο σαράκι ἀπό τό σαράκι τῆς συνειδήσεως. Οἱ κολασμένοι θά ὑποφέρουν αἰωνίως, γιατί θά τούς βασανίζη ἡ σκέψη πώς ἔχασαν τά ἀγαθά τοῦ παραδείσου γιά λίγα χρόνια ἐπιγείου ζωῆς, ἄν καί αὐτά ἦταν γεμάτα τύψεις καί ἄγχος. Τά πάθη τότε δέν θά ἰκανοποιοῦνται καί αὐτό θά εἶναι ἄλλο βάσανο».

[1] Αγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου

ΟΣΑ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Φως Χριστού φαίνει πάσι διά πάντων των Αγίων

Οι πατέρες της Εκκλησίας τιμώνται και γνωρίζονται ως οι μεγάλοι φωστήρες που λειτουργικά μας αποκαλύπτουν ότι «φως Χριστού φαίνει πάσι»[1].

Πλησιάζοντάς τους βρίσκεις την πηγαία προσφορά της αλήθειας που ελευθερώνει. Βρίσκεις τη ζωή, την ειλικρίνεια, την εξομολόγησι, την ταπείνωσι, τον πλούτο του πνεύματος, την ανάληψι της σαρκός, τη μεταμόρφωσι του κόσμου, τον φωτισμό του αδιαφανούς, το νόημα του ασημάντου, τη χάρι της αιωνιότητος απλωμένη στο καθημερινό και συνηθισμένο, την καταξίωσι του ανθρώπου, την πυρένδροσο κάμινο της θείας Λειτουργίας, όπου τα πάντα έχουν γεμίσει από φως που τα μεταμορφώνει: τα κάνει όλα φωτιά· τα κάνει όλα δροσιά. Αυτοί, ως πλήρεις Χάριτος, κινούνται ελεύθερα. Μιλούν προσωπικά. Σκορπούν ευλογία. Ανέχονται όλους (μέσα στην αυστηρότητά τους). Γνωρίζουν όλους με την αγάπη τους. Αγαπούν όλους με την αγάπη του ενός Τριαδικού Θεού, που είναι αγάπη. Αγαπούν όλους, επειδή οι ίδιοι είναι αγάπη. Δι’ αυτών γνωρίζεις ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία ζή την αλήθεια ως κοινωνία αγάπης. Τιμά την κοινωνία ως φανέρωσι της Τριαδικής Θεότητος. Σέβεται τον άνθρωπο ως πρόσωπο εν κοινωνία.

Και ο Θεός Λόγος «έξω έαυτού γίνεται… και εν πάσι κατάγεται»[2] διά τον πολύν αυτού έρωτα, για να γίνουν οι πάντες κοινωνοί της χάριτος και της Θεότητός Του. Δεν έρχεται να διαφήμισή τον πλούτο της Θεότητός Του και να φανερώση τη δική μας μηδαμινότητα και φτώχεια. Αλλά πτωχεύει, «πλούσιος ών, ίνα ημείς τη εκείνου πτωχεία πλουτήσωμεν» (Πρβλ. Β’ Κορ. 8, 9.).

Γίνεται άνθρωπος και παίρνει τα πάντα, όσα εμείς έχομε, εκτός από την αμαρτία, για να μας δώση τα πάντα, όσα Αυτός έχει, έκτος από την κατ’ ουσίαν ταυτότητα[3]για να γίνουν οι πάντες υιοί Θεού και θεοί κατά χάριν.

Αυτή η κένωσις, ως ενέργεια ανεξιχνιάστου αγάπης, είναι θεοφάνεια αποκάλυψι της αλήθειας του Θεού ως κοινωνίας αγαπωμένων προσώπων.

Αυτό είναι το ευαγγέλιο της καινής κτίσεως, το μήνυμα της ζωής που κηρύττουν με την ύπαρξί τους οι Πατέρες. Φανερώνουν τον τρόπο της υπάρξεως. Και σε διδάσκουν πως να ζής, να γράφης, να διοργανώνης…

Αφήνουν όλα να κινηθούν ελεύθερα. Περιμένουν τον άλλο να βρή τον ρυθμό του, να βρή τον δρόμο του. Θυσιάζουν τη ζωή τους, καθ’ ομοιότητα του Θεανθρώπου, για να ζήση ο άλλος.

Προχέουν Χάρι. Κρύβουν την αρετή τους από συστολή. Γνωρίζουν ότι όλα τα αληθινά είναι άνωθεν δωρεά. Αυτοί έδωσαν στον Θεό το λίγο που είχαν. Και πήραν το παν. Το παίρνουν διαρκώς, το δέχονται ακατάπαυστα. Και δεν αντέχουν την πλησμονή της ζωής. Θέλουν να πάνε στην άκρη, να ησυχάσουν, να χαθούν, να ηρεμήσουν, να μή σχολιάζωνται. Μόνο να ζούν οι άλλοι θέλουν.

Το γεγονός αυτής της φαύσεως της Χάριτος ως θείας δωρεάς, είναι μεγαλύτερο από όλες τις δόξες και τις τιμές του κόσμου.

Αυτοί βρίσκονται αλλού. Ποτίζεται η ρίζα της υπάρξεώς τους από μυστικά νάματα. Παρηγορούνται ξένως. Ζούν μπροστά και μέσα σε κοσμογονίες: «Ότε εγενήθησαν άστρα, ήνεσάν με… πάντες άγγελοί μου» ( Ιώβ 38, 7). Και ο Θεός «έως άρτι εργάζεται» ( Ιω. 5, 17) τη σωτηρία του κόσμου. Και οι Άγιοι βλέπουν, εκπλήσσονται, υμνούν. Συστέλλονται -«εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι» (Ιω. 3, 30)-, για να κυκλοφορή, να ρέη, να προχέεται η θεία αγάπη. Να ποτίζεται η υφήλιος. Να φωτίζεται η σκιά. Να παρηγορήται η θλίψι του κόσμου. Να μετατρέπεται σε αγαλλίασι.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΙΕΖΕΚΙΗΛ

Τη μνήμη του Προφήτη Ιεζεκιήλ τιμά σήμερα, 23 Ιουλίου, η Εκκλησία μας.
Ο Προφήτης Ιεζεκιήλ έζησε στα χρόνια του Ναβουχοδονόσορα, κατά τον έκτο αιώνα π.Χ. (κατ' άλλους το 477π.Χ.).

Ο πατέρας του ήταν Ιερέας και ονομαζόταν Βουζί και οδηγήθηκε αιχμάλωτος στην Βαβυλώνα μετά την πρώτη κατάληψη της Ιερουσαλήμ, το 598 π.Χ.

Η ανατροφή του Ιεζεκιήλ υπήρξε πολύ επιμελημένη, μέσα στα πλαίσια των αυστηρών ηθών της πατροπαράδοτης θρησκείας. Ήταν αμείλικτος εχθρός κάθε κακίας και αμαρτίας και ήλεγχε με θάρρος τους υπερόπτες και αλαζονικούς άρχοντες. Ο Ιεζεκιήλ ήταν πολύ αγαπητός στο λαό και πολλοί προσέρχονταν σ' αυτόν, ακόμα και πρεσβύτεροι Ιουδαίοι, για να ζητήσουν τις συμβουλές του. Οι προφητείες του αναφέρονται κυρίως στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ και μετά.

Η παράδοση αναφέρει ότι ο Ιεζεκιήλ φονεύθηκε από τη φυλή του Γάδ, επειδή ήλεγχε τις ειδωλολατρικές τους ροπές. Τάφηκε στη σημερινή Βαγδάτη του Ιράκ.

Το βιβλίο του Προφήτη Ιεζεκιήλ διαιρείται σε τρία μέρη: Το πρώτο μέρος (κεφ. α'-κδ') περιέχει προειδοποιήσεις για την βέβαιη καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Το δεύτερο μέρος (κεφ. κε'-λβ') περιέχει προφητείες καταδίκης για διάφορα ειδωλολατρικά έθνη και το τρίτο μέρος (λγ'-μη') αποτελείται από προφητείες οι οποίες αναφέρονται σε διάφορα θέματα. Στο τρίτο μέρος περιλαμβάνεται και η προφητεία, η οποία αναφέρεται στο όραμα του Προφήτου Ιεζεκιήλ, το σχετικό με την θαυματουργική ζωογόνηση των γυμνών οστών, που γίνονται ζωντανοί άνθρωποι με το πρόσταγμα του Θεού (λζ', 1-14). Η προφητεία αυτή διαβάζεται στους Ιερούς Ναούς κατά τον Εσπερινό του Μεγάλου Σαββάτου, δηλαδή το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής μετά την περιφορά του Επιταφίου, επειδή προφητεύει την ανάσταση των νεκρών, η οποία θα πραγματοποιηθεί κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.

Τέλος, ας αναφέρουμε μερικά λόγια του προφήτη, που δίνουν αθάνατα μηνύματα ζωής αιωνίου: «Καί εγένετο λόγος Κυρίου προς με λέγων... ότι πάσαι αι ψυχαί εμαί εισιν ... Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή αποθανείται. Ο δε άνθρωπος ος έσται δίκαιος, ο ποιών κρίμα και δικαιοσύνην ... ζωή ζήσεται, λέγει Κύριος» (Ιεζεκιήλ, ιη' 1-9). Δηλαδή, ο Κύριος μίλησε σε μένα και είπε: «κάθε ζωή ανθρώπου είναι δική μου. Αυτός που αμαρτάνει, αυτός και θα τιμωρηθεί με θάνατο. Ο άνθρωπος, όμως, που είναι δίκαιος, αυτός που τηρεί τις εντολές μου και φέρεται με δικαιοσύνη, αυτός θα ζήσει αιώνια, λέγει ο Κύριος».

Απολυτίκιον
Ήχος γ’. θείας πίστεως.
Θείου Πνεύματος, τη επιπνοία, προκατήγγειλας, Θεού Προφήτα, εσομένων μυστηρίων την έκβασιν την του Σωτήρος απόρρητον κένωσιν, και αιωνίων νεκρών την ανάστασιν Ιεζεκιήλ ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 24 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016 -Ε' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μτθ. η´ 28-θ´ 1)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. Καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες· Τί ἡμῖν καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; ῏Ην δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη. Οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες· Εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ῾Υπάγετε. Οἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων· καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. Οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον, καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων. Καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν. Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.

Απόδοση σε απλή γλώσσα
Εκεῖνο τὸν καιρό, ὅταν ἔφτασε ὁ ᾿Ιησοῦς στὴν περιοχὴ τῶν Γεργεσηνῶν, τὸν συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι ποὺ ἔρχονταν ἀπὸ τὰ μνήματα, τόσο φοβεροί, ποὺ κανένας δὲν τολμοῦσε νὰ περάσει ἀπὸ κεῖνο τὸν δρόμο. Καὶ μὲ κραυγὲς τοῦ ἔλεγαν· «Τί δουλειὰ ἔχεις ἐσὺ μ᾿ ἐμᾶς, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ῏Ηρθες ἐδῶ νὰ μᾶς βασανίσεις πρὶν τὴν ὥρα μας;» Μακριὰ ἀπ᾿ αὐτοὺς ἔβοσκε ἕνα μεγάλο κοπάδι χοίρων. Καὶ οἱ δαίμονες τὸν παρακαλοῦσαν λέγοντας· «῍Αν εἶναι νὰ μᾶς διώξεις, ἄφησέ μας νὰ πᾶμε στὸ κοπάδι τῶν χοίρων». Κι ἐκεῖνος τοὺς εἶπε· «Πηγαίνετε». Αὐτοὶ βγῆκαν καὶ πῆγαν στὸ κοπάδι τῶν χοίρων. Καὶ ὅλο τὸ κοπάδι ὅρμησε καὶ γκρεμίστηκε στὴ λίμνη καὶ πνίγηκαν μέσα στὰ νερά. Οἱ βοσκοὶ ἔφυγαν, πῆγαν στὴν πόλη καὶ ἀνάγγειλαν ὅλα τὰ συμβάντα καὶ ὅ,τι ἔγινε μὲ τοὺς δαιμονισμένους. Βγῆκε τότε ὅλη ἡ πόλη νὰ συναντήσει τὸν ᾿Ιησοῦ, κι ὅταν τὸν εἶδαν, τὸν παρακάλεσαν νὰ φύγει ἀπὸ τὴν περιοχή τους. ῾Ο ᾿Ιησοῦς ἐπιβιβάστηκε στὸ πλοῖο, διέσχισε τὴ λίμνη καὶ ἦρθε στὴν πόλη του.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 24 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016

 

(Ρωμ. ι´ 1-10) 

Αδελφοί, ἡ μὲν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ ᾿Ισραήλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν· μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν. ᾿Αγνο-οῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν. Τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι. Μωϋσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου, ὅτι «ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς»· ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτω λέγει· «Μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου, τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν;». Τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν· ἤ «τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον;». Τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν. ᾿Αλλὰ τί λέγει; «᾿Εγγύς σου τὸ ῥῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου»· τοῦτ᾿ ἔστι τὸ ῥῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. ῞Οτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον ᾿Ιησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Αδελφοί, ἡ σφοδρὴ ἐπιθυμία τῆς καρδιᾶς μου καὶ ἡ δέησή μου στὸν Θεὸ εἶναι νὰ ὁδηγηθοῦν οἱ ᾿Ιουδαῖοι στὴ σωτηρία. Μπορῶ νὰ σᾶς βεβαιώσω πὼς ἔχουν ζῆλο Θεοῦ, ἀλλὰ χωρὶς τὴ σωστὴ γνώση. Γι’ αὐτό, στὴν πράξη ἀγνοοῦν τὸ γεγονὸς πὼς μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ δικαιώσει τὸν ἄνθρωπο, καὶ προσπαθοῦν μὲ κάθε τρόπο νὰ δικαιωθοῦν μὲ τὰ ἔργα τους. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι πὼς δὲν ἀποδέχτηκαν τὴ δικαίωση ποὺ προσφέρει ὁ Θεὸς μέσω τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ τέλος τοῦ νόμου, ἀφοῦ ἐκπληρώνει τὸν σκοπό του, δίνοντας τὴ σωτηρία σ’ ὅποιον πιστεύει. ῾Ο Μωυσῆς γράφει γιὰ τὴ δικαίωση ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν νόμο, ὅτι ὅποιος πράττει σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ νόμου, θὰ βρεῖ σ’ αὐτὲς τὴ ζωή. Γιὰ τὴ δικαίωση ὅμως ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν πίστη, λέει· Μὴν ἀναρωτηθεῖς, ποιὸς μπορεῖ ν’ ἀνέβει στὸν οὐρανό; γιὰ νὰ κατεβάσει δηλαδὴ τὸν Χριστό. Οὔτε νὰ πεῖς, ποιὸς μπορεῖ νὰ κατεβεῖ στὸν ἅδη; γιὰ ν’ ἀνεβάσει δηλαδὴ τὸν Χριστὸ ἀπὸ τοὺς νεκρούς. ᾿Αλλὰ τί λέει; Κοντά σου εἶναι ὁ λόγος, στὸ στόμα σου καὶ στὴν καρδιά σου, καὶ ἐννοεῖ τὸν λόγο τῆς πίστεως ποὺ κηρύττουμε. ῍Αν ὁμολογήσεις μὲ τὸ στόμα σου πὼς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶναι ὁ Κύριος καὶ πιστέψεις μὲ τὴν καρδιά σου πὼς ὁ Θεὸς τὸν ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, θὰ βρεῖς τὴ σωτηρία. Πραγματικά, ὅποιος πιστεύει μὲ τὴν καρδιά του ὁδηγεῖται στὴ δικαίωση, κι ὅποιος ὁμολογεῖ μὲ τὸ στόμα ὁδηγεῖται στὴ σωτηρία.

Η ΛΑΜΠΟΥΣΑ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ!

Στο Ροστόφ, λίγο πριν από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Εκκλησία του Αγίου Σεραφείμ μετετράπη σε κινηματογράφο. Οι κομμουνιστές κάλυψαν με παχύ στρώμα ασβέστη όλες τις τοιχογραφίες. Μία από αυτές ήταν στο δεξί μέρος και εικονίζε την Παναγία. Κάθε φορά που έσβηναν τα φώτα στην «αίθουσα» η εικόνα έλαμπε με ένα υπερκόσμιο φως ξεπερνώντας το σοβά. Οταν το έμαθαν οι άνθρωποι του κόμματος πήγαν για να πιστοποιήσουν το φαινόμενο.

Γνωμάτευσαν ότι το πάχος του σοβά δεν ήταν αρκετό, διέταξαν να διπλασιασθεί και αποχώρησαν. Ομως η εικόνα πάντα ξεπερνούσε το στρώμα του σοβά κι έλαμπε. Το νέο το έμαθαν οι κάτοικοι του Ροστόφ και πήγαιναν στο «σινεμά» όχι για να δουν το έργο, αλλά για να προσκυνήσουν μυστικά και από μακριά τη λάμπουσα εικόνα. Οι κομισάριοι αναγκάστηκαν να κλείσουν τον κινηματογράφο.

Για την ιστορία κατά τη διάρκεια του πολέμου οι Γερμανοί κατέλαβαν την πόλη και η εκκλησία άνοιξε και πάλι. Οταν περιήλθε και πάλι στην εξουσία των Σοβιετικών αυτοί δεν τόλμησαν να την ξαναμετατρέψουν σε σινεμά. Οπως ελέχθη, προτίμησαν να βλέπουν οι κάτοικοι του Ροστόφ την εικόνα στην εκκλησία, παρά να προσέρχονται για να ζήσουν το θαύμα της λάμπουσας εικόνας στον κινηματογράφο κάτω από το σοβά.

ΕΣΥ ΛΕΣ, Ο ΘΕΟΣ ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΑΕΙ...:Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

ΜΙΛΑΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

H προσευχή μας είναι ο διαρκής διάλογός μας με τον Θεό...
Ομως, δεν είναι μόνο αυτή η επικοινωνία μας.

Τον επικαλούμαστε καθημερινά στα δύσκολα, ακόμη και στις ωραίες μας στιγμές για να τον ευχαριστήσουμε...

Αρκεί να ξέρουμε κάτι και να μην απελπιζόμαστε. Για όλες τις δύσκολες στιγμές μας έχει μια απάντηση.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

Επειδή κατά καιρούς σχολιάζεται από μερικούς αδελφούς ορθοδόξους χριστιανούς η λέξη γεροντισμός, θέλοντας να μας δείξουν πως αυτοί που αναζητούν γέροντες προχωρημένους στην αρετή με χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, υπερβάλλουν κατά τη γνώμη τους. Διότι ισχυρίζονται, πως αρκεί ο πνευματικός πατέρας που έχει ο καθένας για να καλύψει τις πνευματικές του ανάγκες. Όμως ανάγκη είναι να ξεκαθαρίσουμε ποιος είναι ο ρόλος του Πνευματικού- εξομολόγου και ποιος ο ρόλος του χαρισματούχου Γέροντος.

Όμως, τι σημαίνει Γέροντας φωτισμένος από το Θεό και χαρισματούχος; Γέροντας φωτισμένος σημαίνει καθέδρα της διακρίσεως, σημαίνει φάρος φωτεινός στο πηχτό σκοτάδι, σημαίνει οδηγός των πλανεμένων, ρύστης των απελπισμένων, σημαίνει παρηγορητής των ψυχών και προπάντων μας υποδεικνύει τη σύντομη και απλανή οδό της σωτηρίας της ψυχής μας. Όλα αυτά και πολλά ακόμα ανεκτίμητα χαρίσματα του Θεού μας που έχει ένας χαρισματούχος είναι άκρως αναγκαία για την πνευματική πορεία του απλού ποιμνίου της Eκκλησίας του Χριστού. Αν –ο μη γένοιτο- λείψουν αυτοί οι χαρισματούχοι Γεροντάδες από το Σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τότε θα μιλάμε για φοβερό λιμό πνευματικό.

Όμως, ας δούμε πώς γίνεται κάποιος χαρισματούχος Γέροντας, δηλαδή όργανο του Παρακλήτου. Συνήθως αυτό το υπεράγαθο φαινόμενο του Αγίου Πνεύματος ευδοκιμεί στο Μοναχισμό. Και για να εκδηλωθεί σε μία ψυχή και να την καταστήσει στη συνέχεια όργανό Του, χρειάζονται ορισμένες προϋποθέσεις. Και ας αναφέρουμε μερικές από αυτές. Καταρχάς, πρέπει να ζει σε ορθόδοξο περιβάλλον μακριά από κάθε ίχνος πλάνης και αιρέσεως. Πρέπει για αρκετά χρόνια να είναι υποταγμένος, στον πνευματικό του πατέρα, στην κατά Θεόν υπακοή. Πρέπει να είναι υπερβολικά εύσπλαχνος, να έχει πάρει οριστικό διαζύγιο από τη φιλαυτία του, τη μητέρα όλων των παθών. Πρέπει να αντιλαμβάνεται συνεχώς το θέλημα του Θεού και να ζει μόνον για αυτό. Και προπάντων πρέπει να δώσει αίμα, για να λάβει Πνεύμα. Βλέπουμε τελικά, πως δεν είναι τόσο απλό και τόσο εύκολο να γίνει κανείς κάτοχος αυτής της μακαρίας καταστάσεως. Και μη νομίζουμε πως αυτά τα πολύτιμα σκεύη του Θεού μας, επιδιώκουν τη συναναστροφή με τα πλήθη των ανθρώπων. Αντιθέτως τη μόνωσή τους επιδιώκουν, για να μη διακοπεί η ένωσή που ζουν με τον ποθούμενό τους Χριστό. Αλλά επειδή αυτοί  δεν γνωρίζουν από παρακοή στο θέλημα του Θεού, δεχτήκανε ταπεινά αυτό το διακόνημα του Θεού, για να κάνει τρόπον τινά και ο Θεός μας τη δουλειά Του.

Άρα λοιπόν, χαρισματούχος και φωτισμένος Γέροντας σημαίνει το χέρι του Θεού που βοηθάει το λαό Του. Ο πνευματικός-εξομολόγος που είναι εκτός της Μοναχικής ζωής, δηλαδή έξω στον κόσμο και εξομολογεί τους πιστούς Ορθοδόξους Χριστιανούς, ο ρόλος του κυρίως είναι να τελεί το μυστήριο της Εξομολογήσεως, που δεν είναι άλλο από την άφεση των αμαρτημάτων. Σπάνια έχουμε παρατηρήσει να εκπληρώνει δύο ρόλους ο Πνευματικός- εξομολόγος, δηλαδή να είναι συγχρόνως και Γέροντας. Όμως άλλο είναι το Μυστήριο  της εξομολογήσεως και η άφεση των αμαρτιών με το πετραχήλι και άλλο είναι ο Γέροντας ο άγιος, ο φωτισμένος και χαρισματούχος. Και τα δύο αυτά στοιχεία υπάρχουν και είναι δοσμένα από τον Θεό μας. Όμως άλλη δουλειά κάνει ο Πνευματικός- εξομολόγος και άλλη δουλειά κάνει ο φωτισμένος Γέροντας. Ο μεν Πνευματικός- εξομολόγος ξελαφρώνει και συγχωρεί αμαρτίες από τον άνθρωπο, αλλά όμως στη συνέχεια δεν έχει τον πλούτο της διακρίσεως να τον καθοδηγήσει στα μεγάλα και δύσκολα μονοπάτια της πνευματικής ζωής, με αποτέλεσμα ο πιστός να είναι όλο απορίες και σκοτασμούς από έλλειψη πνευματικών απαντήσεων που δεν τις βρίσκει στον Πνευματικό-εξομολόγο του. Διότι οι περισσότεροι Πνευματικοί- εξομολόγοι έξω στον κόσμο, πέραν της εξουσίας που τους παρέχει η Ιερωσύνη και το μυστήριο της Εξομολογήσεως, δεν έχουν άλλο τι να δώσουν στον πιστό. Διότι αυτά τα ανεκτίμητα χαρίσματα που προαναφέραμε, δε λαμβάνονται μόνο διά της χειροτονίας της Ιερωσύνης που έκανε κάποιος και έγινε ιερέας και στη συνέχεια πνευματικός- εξομολόγος.

Ώστε λοιπόν, οι πιστοί του Χριστού φυσικό είναι να ψάχνουν να βρουν στα Μοναστήρια και στις ερήμους αυτούς που προαναφέραμε, δηλαδή τους αγίους και φωτισμένους Γεροντάδες. Άρα λοιπόν, είναι άστοχο και λάθος όταν λένε μερικοί πως  «πέραν από τον πνευματικό η αναζήτηση αγίων Γεροντάδων είναι και λέγεται νοσηρός γεροντισμός». Διότι πώς μπορούμε να παραβλέψουμε τη μεγαλειώδη προσφορά των τελευταίων Αγίων Γεροντάδων μας, Πορφυρίου, Παϊσίου, Ιακώβου, Εφραίμ Κατουνακιώτου και άλλων παλαιοτέρων; Και ποιος μπορεί να συγκρίνει τη δική τους προσφορά με των άλλων; Ώστε θα λέγαμε με απλά λόγια, πως η εξομολόγηση στον πνευματικό μας, μας ανοίγει την πύλη του παλατιού, ενώ ο Άγιος και χαρισματούχος Γέροντας, μας υποδεικνύει το χώρο που μένει ο Βασιλεύς για να Τον συναντήσουμε.

Αλλά, ας αναφέρουμε μερικά γεγονότα που θα μας δείξουν τη μεγάλη διαφορά και ανεκτίμητη προσφορά αυτών των Αγίων. Ένας νέος εξομολογείτο σε πνευματικό ιερέα έξω στον κόσμο αρκετά μορφωμένο- γραμματικά θεολόγο. Ο νέος εξομολογήθηκε μια ενέργεια που ένιωθε στην προσευχή του και ο λεγόμενος πνευματικός του δεν μπορούσε να του απαντήσει, παρόλη τη μόρφωσή του. Σήκωσε τα χέρια ψηλά και είπε στο νέο πως μόνο ο Γέροντας Παΐσιος -ζούσε τότε ο Άγιος Παΐσιος- μπορούσε να του δώσει απάντηση στην απορία του, όπως και έγινε. Πήγε ο νέος γρήγορα στο Άγιον Όρος, συνάντησε τον Γέροντα Παΐσιο και πήρε την απάντηση από τον Άγιο, όπως μου έλεγε ο ίδιος, με τόση απλότητα και ευκολία. Εδώ σ’ αυτό  το περιστατικό βλέπουμε ξεκάθαρα τους δύο ρόλους. Ο μεν Πνευματικός με πετραχήλι να συγχωρεί αμαρτίες, ο δε άγιος και φωτισμένος Γέροντας να βγάζει ψυχές από το σκοτάδι της απορίας, κάτι που δεν μπορούσε να το κάνει ο μορφωμένος και θεολόγος πνευματικός ιερέας στον νέο που εξομολόγησε.

Απορώ, αυτή την μεγάλη διαφορά δεν τη βλέπουν οι αδιάκριτοι σχολιαστές; Είναι πάμπολλα τα περιστατικά τέτοιων παραδειγμάτων που χρειάστηκε να επέμβει ένας Άγιος Γέροντας χαρισματούχος σε δυσδιάκριτα θέματα. Όπως και σε άλλη περίπτωση, πάλι ο άγιος Γέροντας Παΐσιος, διέκρινε σε έναν νέο που είχε έρθει στο Άγιον Όρος να μονάσει, λανθασμένη επιλογή. Με αποτέλεσμα να του πει πως το θέλημα του Θεού ήταν να κάνει οικογένεια, όπως και έγινε στη συνέχεια και φυσικά ο νέος ευχαρίστησε πάρα πολύ τον Άγιο Παΐσιο, αργότερα που κατάλαβε και ο ίδιος την κλίση του. Άρα λοιπόν, άλλο πράγμα είναι η τέλεση του Μυστηρίου από τον ιερέα και άλλο πράγμα είναι η βίωσις των μυστηρίων του Θεού από τους φίλους του Θεού, που εταπεινώθησαν και δώσανε πάμπολλο αίμα σωματικό και ψυχικό για να ονομασθούν  γνήσιοι φίλοι του Χριστού.

Να πούμε πως αυτός ο θεσμός των αγίων γερόντων που πραναφέραμε, υπήρχε από την Παλαιά Διαθήκη με τους προφήτες που όλοι γνωρίζουμε, τη μεγαλειώδη προσφορά των προφητών στον άγιο, αγαπημένο λαό του Θεού μας. Τόσο πολύτιμη ήταν η προσφορά των προφητών στο λαό του Θεού, που χωρίς τους προφήτες, ο λαός βάδιζε στο σκοτάδι. Κινδύνευε ανά πάσα ώρα και στιγμή να επιδοθεί στην ειδωλολατρία. Όμως, η φωνή των Προφητών που ήταν καθαρά η φωνή του Θεού, έφερνε την ισορροπία και την απόλυτη ασφάλεια από τους πολυάριθμους κίνδυνους εκείνης της εποχής. Το κεντρικό σημείο των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης ήταν η προαναγγελία στο λαό της γέννησης του Σωτήρος μας Χριστού. Όλες οι προφητείες είχαν σημείο αναφοράς τη γέννηση του Χριστού. Εισερχόμενος ο λαός του Θεού στην Καινή Διαθήκη, όπου ο Μεσσίας και ο λυτρωτής του Ισραήλ εμφανίστηκε, έγιναν τα μεγαλειώδη γεγονότα που όλοι γνωρίζουμε.

Ο ρόλος πλέον των Προφητών ολοκληρώθηκε και τη θέση τους πήραν οι Απόστολοι του Χριστού μας, που ο στόχος τους ήταν να μην υπάρχει μέρος της γης που να μην έχει κηρυχθεί το χαρμόσυνο μήνυμα, πως ο Λυτρωτής ήρθε στη γη και οι ψυχές πλέον δεν θα βασανίζονται στον Άδη, όπως γινόταν πριν έρθει ο Μεσσίας Χριστός. Και φυσικά, αφού θεολογήθηκε πλήρως η Αγία Τριάδα από τους Αγίους Αποστόλους και από τους μετέπειτα μεγάλους Αγίους, Τρεις Ιεράρχες κλπ., η ορθόδοξος πίστη έγινε παγκόσμιο χαρμόσυνο γεγονός. Ωστόσο  όμως,  στον εχθρό Διάβολο δεν άρεσε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων, που ούτε και την είχε ποτέ φανταστεί, διότι ως υπερήφανος που είναι, μόνον η βασιλεία του ονειρεύεται να προοδεύει. Κι όπως είναι φυσικό, κήρυξε σφοδρό πόλεμο εναντίον της Ορθοδοξίας και κυρίως προς τους Αγίους της. Και ο ρόλος τώρα των επίγειων αγγέλων, δηλαδή των αγίων Γερόντων, που είναι το θέμα μας, είναι να μας ερμηνεύουν τις δόλιες παγίδες που μας στήνει ο Διάβολος με τα όργανά του, που δυστυχώς είναι άνθρωποι υποταγμένοι στο φρόνημά του. Ώστε λοιπόν, όπως στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός μας με τους Προφήτες Του ασφάλιζε το λαό Του απ’ τους κινδύνους του εχθρού-διαβόλου, έτσι και τώρα στην Καινή Διαθήκη που διανύουμε, ο Τριαδικός Θεός ασφαλίζει με την παρουσία των Αγίων Του, που χωρίς την φωνή τους, δε νομίζω πως θα μπορούσε να διατηρηθεί η ορθόδοξη πίστη. Άλλωστε, έχουμε τρανή απόδειξη τους αιρετικούς της Δύσεως που έπαψαν να έχουν αγίους και όχι μόνον έπαψαν, αλλά δεν δέχονται και δεν πιστεύουν πως υπάρχουν άγιοι. Και δυστυχώς όλοι μας βλέπουμε το οικτρό κατάντημά τους, ώστε να χειροτονούν γυναίκες ιέρειες και γυναίκες επισκόπους και το ακόμα πιο βδελυκτό ομοφυλόφιλους επισκόπους με αλλαγή φύλου!! Και το ερώτημα είναι, γιατί η Δύση έφτασε σε τέτοιο κατάντημα; Μα είναι τόσο απλό, μας το ερμηνεύει ξεκάθαρα ο μέγας των ημερών μας, άγιος Ιουστίνος  Πόποβιτς, πως η Δύση με αρχηγό τον Πάπα, έδιωξε τον αληθινό σωτήρα Χριστό με τους Αγίους Του και τη θέση Του πήρε με εωσφορική αναίδεια ο Πάπας, δηλαδή από την πίστη που είχανε στον θεάνθρωπο Χριστό πρώτα, τώρα πιστεύουν και ελπίζουν στον άνθρωπο Πάπα. Που σημαίνει, πως δεν υπάρχει το Άγιον Πνεύμα στην ταλαίπωρη Δύση και όπου δεν υπάρχει το Άγιο Πνεύμα του Κυρίου μας, εκεί ως φυσικό επακόλουθο κατασκηνώνει το πονηρό πνεύμα. Διότι αυτά τα αίσχη που συμβαίνουν στον Παπισμό και στις λοιπές αιρετικές συνάξεις, μόνον το πονηρό πνεύμα του διαβόλου τα διδάσκει.

Ώστε λοιπόν, ο ρόλος τώρα των αγίων Γεροντάδων είναι να μας προαναγγέλλουν τους κινδύνους που προέρχονται από το πονηρό πνεύμα και τα όργανα που προαναφέραμε και μάλλον πρέπει να παρακαλούμε τον Θεό μας, να μας στέλνει τέτοιους επίγειους αγγέλους, για να πετύχουμε ασφαλέστερα την σωτηρία μας. Φυσικά δεν λείπουν οι ψεύτικοι, αυτοαποκαλούμενοι άγιοι, χωρίς να τους έχει δώσει το χάρισμα ο Θεός μας, αλλά από την δικιά τους αρρωστημένη κενοδοξία, παίρνουν τη θέση του φωτισμένου Γέροντος, με αποτέλεσμα να γελοιοποιούνται οι ίδιοι από τα καμώματά τους. Διότι άλλο είναι η γεύση ενέργειας ενός αγίου Γέροντος και άλλο η γεύση ενός πλανεμένου, ψεύτικου γέροντος, που ισχυρίζεται ο ίδιος πως είναι χαρισματούχος. Ωστόσο όμως, χρειάζεται πάντα να ρωτάμε, όταν μάλιστα είμαστε αρχάριοι στην πνευματική ζωή.

Εν κατακλείδι, σε όσους με προχειρότητα και ίσως με επιπολαιότητα κολλάνε την ετικέτα «νοσηρός γεροντισμός» σε αυτήν την ιερά αναζήτηση που έχουν οι πιστοί της Εκκλησίας του Χριστού, τους λέω απλά: «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου». Διότι είτε ακούσια, είτε εκούσια γίνονται εμπόδιο στην πνευματική ωφέλεια των πιστών. Εύχομαι ο καθένας μας, να αξιωθεί από τον Τριαδικό Θεό μας να συμβάλει στο σωστικό Του σχέδιο, που έχει για όλους μας. Αμήν.

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΕΜΑΧΙΖΕΤΑΙ!

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΓΑΠΗ

«Ευτυχισμένος ο άνθρωπος που τεμαχίζεται και προσφέρεται στους άλλους... Έχει καταλάβει ότι μέσα στην ιερουργία της αγάπης ο άνθρωπος κατά χάρη μελίζεται και δεν διαιρείται, εσθίεται και ουδέποτε δαπανάται.
Έχει γίνει κατά χάρη Χριστός και έτσι η ζωή του τρέφει και ποτίζει τον αδελφό.»
Το πιο πάνω κείμενο είναι του αρχιμ. Βασιλείου Ιβηρίτη από το βιβλίο του μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου «Θεραπευτική αγωγή». Είναι ένα μικρό κείμενο με μεγάλη σημασία. Δίνει το στίγμα της ευτυχίας που αναζητούμε όλοι.
Συνήθως θεωρούμε την ευτυχία ως κατάσταση που έχει πηγή το είναι μας, τον εαυτό μας. Όμως φαίνεται πως αυτό είναι πλάνη. Ξεγελιόμαστε από τον πόθο της και μπλεκόμαστε στον εγωκεντρισμό μας. Μάλιστα, είναι τέτοιο το μπλέξιμο που αρκετές φορές θεωρούμε τον εγωκεντρισμό ως αγάπη, γιατί κάνουμε πράγματα που εξωτερικά δείχνουν να προσφερόμαστε στους άλλους ή αισθανόμαστε ωραία ψυχολογικά, όταν δείχνουμε ενδιαφέρον.
Ωστόσο, ο π. Βασίλειος -ο σοφός αυτός Αγιορείτης Γέροντας- αγγίζει το θέμα στην ουσία: Αγάπη σημαίνει θυσία του εαυτού μας. Σημαίνει διάλυση του είναι, αυτό το «απαρνησάσθω εαυτόν». Τότε αυτή η θυσία, κατά το μέτρο της θυσίας του Θεανθρώπου Κυρίου μας, γίνεται αιτία ανασυγκρότησης του είναι μας, ανάσταση και όντως Ζωή.
Πώς γίνεται να «τεμαχίζεσαι», να «μελίζεσαι», να «εσθίεσαι» από τους άλλους, να αφήνεσαι με άλλα λόγια στους «δημίους» σου και συγχρόνως να διατηρείς αναλλοίωτο το πρόσωπό σου; Γίνεται! Το γνωρίζουμε από τον Χριστό, τους μάρτυρες, τους αγίους όλων των αιώνων, τότε και τώρα. Το γνωρίζουμε από την εμπειρία τους. Μπορούμε να το γνωρίσουμε από τη δική μας εμπειρία. Αν αφήσουμε την αγάπη και την προσκόλληση στον εαυτό μας, αν «κόψουμε το θέλημά μας» -κι ας φαίνεται ανθρώπινο και φυσικό- τότε μπορούμε να γνωρίζουμε στην πράξη τι είναι η αγάπη. Και γνωρίζοντας την έρχεται η ευτυχία.
Η ελευθερία του καθενός μας καθορίζει την πορεία της ζωής του. Η όποια θυσία-προσφορά, για να έχει αποτέλεσμα, χρειάζεται να γίνεται χωρίς πίεση εσωτερική ή εξωτερική, αλλά με βάση την επιθυμία να ζήσουμε αυτό το «κάτι άλλο» του κόσμου τούτου.
Ο κόσμος λέει «ο θάνατός σου η ζωή μου». Ο Χριστός λέει «ο θάνατός μου η ζωή σου». Το ένα η κόλαση, το άλλο η Βασιλεία του Θεού. Η επιλογή δική μας.
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους