Ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό: τι κάνετε τόσες ώρες μέσα στην Εκκλησία, δε βαριέστε; Κι εκείνος απάντησε: εσύ τι έκανες εννιά μήνες στη μήτρα της μάννας σου;
Τίποτα. Ήσουν εκεί και τρεφόσουν με το μητρικό αίμα. Το ίδιο κάνουμε κι
εμείς. Είμαστε εδώ και τρεφόμαστε από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος.
Από το σώμα και το Αίμα του Χριστού.
Γιατί η Εκκλησία είναι η Μάννα που μας τρέφει. Η φιλόστοργη Μάννα. Η πνευματική καρδιά απ’ την οποία διαχέεται το αίμα και κρατιούνται ζωντανά τα παιδιά της.
Η Εκκλησία είναι σώμα. Δεν είναι κόμμα. Είμαστε μέλη. Δεν είμαστε
οπαδοί. Σώμα ένα με κεφαλή το Χριστό. Πονάει ένα μέλος και πονάμε όλοι.
Δοξάζεται ένα μέλος και δοξαζόμαστε όλοι. Οικογένεια μία είναι η
Εκκλησία: Οι Ζώντες, – όσοι είμαστε μέσα στην Εκκλησία και όσοι βογγάνε
έξω απ’ αυτήν…- Αυτοί που έφυγαν…, οι αδελφοί μας οι Κεκοιμημένοι. Κι
αυτοί που ακόμα δεν ήρθαν… Οι αγέννητοι.., τα παιδιά των παιδιών μας, τα
δισέγγονα και τα τρισέγγονα, όσοι θα μπουν στην Εκκλησία και όσοι θα βογγάνε έξω απ’ αυτήν. Οικογένεια μία. Γι’ αυτό στην Εκκλησία δεν εορτάζουμε αλλά συνεορτάζουμε.
Δεν νηστεύουμε αλλά συννηστεύουμε. Δε στενάζουμε αλλά συστενάζουμε. Δεν
προσευχόμαστε αλλά συμπροσευχόμαστε. Συλλειτουργούμε και
συλλειτουργούμαστε. Σώμα ένα είμαστε. Οι γιαγιάδες μας το ήξεραν καλά
αυτό. Ήξεραν ότι πρώτα ανήκουμε στην Εκκλησία και μετά στον εαυτό τους.
Πρώτα στην Εκκλησία και μετά στο σπίτι τους. Γι’ αυτό συμμετείχαν στις
ανάγκες της. Στο χτίσιμο της Εκκλησίας, στο στρώσιμο, στον έρανο, στις νηστείες, στους εσπερινούς, στα Μυστήρια, στη Λειτουργία.
Οι παλιοί άνθρωποι ήξεραν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, γιατί άλλος
δρόμος βγάζει σε άλλο τέρμα. Γνώριζαν ότι η σωτηρία είναι μόνο μέσα στο
Καράβι του Χριστού που όσα κύματα και όσες θύελλες κι αν το χτυπούν ,
δεν καταποντίζεται. - Γέροντα, τα παιδιά μας κοιμούνται στην Εκκλησία,
μήπως να μη τα φέρνουμε; - Στο Καράβι να είναι κι ας κοιμούνται, επέμενε
ο Γέροντας Πορφύριος. Η Εκκλησία, το Σκάφος του Χριστού! Το Σώμα του Χριστού! Το Στόμα του Χριστού! Η Κιβωτός που μπαίνεις μέσα και σώζεσαι! Αλήθεια,
έχουμε βαθιά και ορθή γνώση του τι είναι η Εκκλησία; Είναι μόνο για τις
Κυριακές και τις γιορτές ή μπολιάζει όλο το βίο μας; Είναι μόνο για
ορισμένες ηλικίες ή αγκαλιάζει όλο τον άνθρωπο από τα πρώτα μέχρι τα
έσχατα; Τι περιμένουμε απ’ Αυτήν; Τι θέλουμε να μας δώσει και τι της
χρωστάμε; Αναρωτηθήκαμε ποτέ τι είναι η Εκκλησία και τι της οφείλουμε;
Οι Πατέρες λένε πως η Εκκλησία είναι ένα μεγάλο Νοσοκομείο που
εφημερεύει σε εικοσιτετράωρη βάση, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Ένα
Νοσοκομείο που εφημερεύει για όλους. Για ασφαλισμένους και για
ανασφάλιστους. Για πλούσιους και για άπορους. Για επώνυμους και για
ανώνυμους και περιθωριακούς ανθρώπους. Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο
αντιμετωπίζεται κάθε νόσημα όσο βαθύ, όσο λοιμώδες και όσο θανατηφόρο κι
αν είναι.
Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο μπαίνεις άρρωστος και βγαίνεις υγιής,
όπως η αιμορροούσα. Μπαίνεις διώκτης και βγαίνεις Απόστολος, όπως ο
Παύλος. Μπαίνεις αμαρτωλός και βγαίνεις άγιος, όπως η αγία Μαρία
η Αιγυπτία. Μπαίνεις λύκος και βγαίνεις αρνί, όπως ο άγιος Μωυσής ο
Αιθίοπας. Μπαίνεις πτώμα εν αποσυνθέσει και ανίστασαι
τετραήμερος, όπως ο Λάζαρος! Γιατί στην Εκκλησία δεν υπάρχει θάνατος.
Δεν υπάρχουν νεκροί. Η Εκκλησία είναι η χώρα των Ζώντων όπου υπάρχει Ζωή
και περίσσεια Ζωής, δηλαδή ο Χριστός!
