Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΣΟΦΙΑ ΕΦΤΙΑΨΕ ΜΙΑ ΝΕΟΛΑΙΑ ΔΑΙΜΟΝΩΝ!

Τοῦ Κωνσταντίνου Γανωτῆ

Πολὺ μὲ συγκινοῦν κάποια ζευγάρια, ποὺ ἔρχονται καὶ μοῦ ἐμπιστεύονται τὸν καημό τους νὰ τοὺς δώσει ὁ Θεός ἕνα παιδάκι, τοὐλάχιστον ἕνα παιδάκι! Ὅταν εἶναι προχωρημένο σὲ ἡλικία τὸ ζευγάρι, τοὺς λέω ὅτι δὲν τὸ ζητῶ ἀπ’ τὸν Θεὸ τὸ παιδί, γιατὶ δὲν προλαβαίνουν νὰ κάνουν κι ἄλλα, κι ἔτσι “θὰ τὸ φᾶνε τὸ παιδὶ” μὲ τὴν ὑπερπροστασία τους. Κι ὕστερα χωρὶς ἀδέρφια, χωρὶς συντροφιά, χωρὶς ἀνταγωνιστὲς μέσα στὸ σπίτι θὰ εἶναι τόσο δύσκολο νὰ ὡριμάσει κανονικά. Οἱ γονεῖς ὅμως νιάζονται πιὸ πολὺ γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῆς δικῆς τους γονικῆς ἀνάγκης κι ἐνῷ προδίδονται, δὲν τ’ ὁμολογοῦν. Πολλοὶ νέοι βλέπουν τὸ βάρος τῆς εὐθύνης κι ἀποφεύγουν τὴν τεκνογονία καὶ πολλοὶ καὶ τὸν γάμο κι ἔτσι τὸ μέλλον τῆς παιδοποιΐας διαγράφεται ζοφερό…

…Ἐπειδὴ οἱ νέοι δὲν θέλουν νὰ σκέφτονται τὰ γηρατιά τους, δὲν ὑπολογίζουν ὅτι τὰ παιδιά τους θὰ τοὺς ἐξασφαλίσουν ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα καὶ εἰρηνικὰ τὰ τέλη τους. Κι ἔτσι πολὺ λίγοι κάνουν τὴ σκέψη ὅτι ἀργότερα τὰ παιδιά τους θὰ τοὺς “δώσουν ἕνα ποτήρι νερό”. Ἡ ἐποχή μας διακατέχεται ἀπὸ τὴ λογικὴ τῆς ψυχολογίας. “Ἂν μοῦ ἔρθει κάποτε ἡ ὄρεξη νὰ κάνω κάτι, θὰ τὸ κάνω· δὲν ἐκβιάζω τὴ θέλησή μου.” Καὶ δὲν τὴν ἐκβιάζει πράγματι, γιατὶ δὲν εἶναι βέβαιος ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος γιὰ κάτι πὼς εἶναι καλὸ ἢ κακό. Τὰ κίνητρα τῶν πράξεών του εἶναι ἐπιθυμίες, ποὺ ἔρχονται καὶ φεύγουν ἢ σκεπάζονται ἀπὸ ἄλλες δυνατότερες. Αὐτὴ ἡ πραγματικότητα δὲν εὐνοεῖ κρίσιμες καὶ σταθερὲς ἀποφάσεις. Ἡ ἐποχή μας μαστίζεται ἀπὸ ἔλλειψη πίστης, πίστης ὅτι ὑπάρχει Θεός, ποὺ μὲ τὶς ἐντολές Του κυβερνάει καὶ ἐγγυᾶται τὶς καλὲς ἀποφάσεις τῶν ἀνθρώπων. Εὐτυχῶς βέβαια ποὺ αὐτὰ δὲν συμβαίνουν ἀπόλυτα, γενικά, στὴ ζωή, ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ πολλὲς ἐξαιρέσεις κι ἀπ’ αὐτὸ εἶναι ποὺ συνεχίζεται ἡ ζωή. Ἂν σὲ κάποια φάση νικήσει μέσα τους ἡ ἐπιθυμία νὰ γίνουν οἱ γονεῖς ἑνὸς παιδιοῦ, τότε συμβαίνει νὰ φέρνουν στὴ ζωὴ τὸ παιδάκι τους καὶ στὴν ἀρχὴ τοὐλάχιστον χαίρονται καὶ καμαρώνουν. Ὕστερα ἔρχονται τὰ βάσανα τῆς τροφῆς καὶ ἀνατροφῆς κι ἂν ἔχουν στὸ μεταξὺ ὡριμάσει, οἱ γονεῖς τὰ ἀντέχουν καὶ τὰ ξεπερνοῦν. Εἶναι τόσα ὅμως τὰ βάσανα καὶ οἱ μεταπτώσεις ἐπιθυμιῶν μέσα τους, ὥστε τὸ μεγάλωμα τοῦ παιδιοῦ γίνεται μιὰ Ὀδύσσεια. Στὶς δύσκολες ὧρες αὐτῆς τῆς Ὀδύσσειας βγάζουν οἱ γονεῖς κραυγὴ ἀπογνώσεως καὶ μετανιώνουν γιὰ τὴν ἀπόφασή τους νὰ γίνουν γονεῖς.

Οἱ δύσκολες ὧρες τῆς ἀνατροφῆς ἑνὸς παιδιοῦ δὲν εἶναι οἱ ὧρες ποὺ σοῦ λείπουν τὰ χρήματα, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσεις τὶς ἀνάγκες σου. Οἱ πολλοὶ στὴν ἐποχή μας παραδέχονται αὐτὴ τὴν ἄποψη, ἡ πραγματικότητα ὅμως εἶναι ἄλλη. Τὰ παιδιὰ γεννιοῦνται καὶ μεγαλώνουν μὲ τὸν πόθο τῆς ζωῆς, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς χαρᾶς. Αὐτὸς ὁ τριπλὸς πόθος ἀπαιτεῖ τὸ ἄθλημα τῆς ἀνατροφῆς τοῦ παιδιοῦ καὶ αὐτὴ ἡ ἀνατροφὴ ἀπαιτεῖται καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν γονιό, γιατὶ ἀνατρεφόμαστε μαζὶ μὲ τὰ παιδιά μας. Ποιός γονιὸς μπορεῖ νὰ ἀναπαύσει τὴν καρδιά του, πρὶν νὰ ἐξασφαλίσει στὸ παιδί του τὴ ζωὴ χωρὶς θάνατο βέβαια, πρὶν νὰ ἐξασφαλίσει στὸ παιδί του ἕνα σταθερὸ πλαίσιο ἀγάπης καὶ μιὰ ἀπέραντη θάλασσα χαρᾶς; Ἂν δὲν πολεμήσει γιὰ μιὰ τέτοια ἀνατροφὴ τοῦ παιδιοῦ του, αἰσθάνεται ὅτι δὲν τὸ ἀγαπᾷ καὶ μένει ἔκθετος στὸ ἐρώτημα γιατί τὸ γέννησε…

…Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι παιδιά μας εἶναι ὅλα ὅσα ὁ Θεὸς ἀποφάσισε νὰ μᾶς χαρίσει. Ὅταν ὅμως στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὰ πέντε, ποὺ ξεκινοῦν ἀπὸ τὰ δημιουργικὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, μόλις τὸ ἕνα γεννιέται καὶ ἀκοῦμε τὸ κλάμα του, ἐνῷ τὰ τέσσερα κλαῖνε βουβά, σφαγμένα στὶς κλινικές, ποιά χαρὰ ἀληθινὴ μπορεῖ νὰ ἐγκατασταθεῖ στὴν καρδιά μας; Βουβὴ κατάθλιψη πλακώνει τὶς ψυχὲς ὅλου τοῦ “πολιτισμένου” κόσμου. Ἡ κατάθλιψη εἶναι τὸ κύριο χαρακτηριστικὸ τοῦ πολιτισμοῦ καὶ ἡ κατάθλιψη μεταδίδεται σὲ ὅλο τὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον, γιατὶ τὰ παιδιὰ διαισθάνονται τὸν βουβὸ θρῆνο τῶν ἀδερφιῶν τους, ποὺ δὲν γεννήθηκαν, ἀλλὰ πετάχτηκαν στὶς ἀποχετεύσεις τῶν κλινικῶν. Καὶ διαβάζουν τὴν κατήφεια στὰ πρόσωπα τῶν γονιῶν τους.

Τὰ παιδιά μας μέσα στὰ σπίτια μας δὲν εἶναι πιὰ τὰ λουλούδια, ποὺ στολίζουν τὰ σπίτια μὲ τὸ ἄρωμα τῆς ἀθῳότητας. Οἱ τηλεοράσεις καὶ τὰ σχολικὰ βιβλία ἔχουν ὁλόκληρα προγράμματα, γιὰ νὰ τὰ ξετσιπώσουν. Καὶ οἱ κουβέντες, τὰ θεάματα καὶ οἱ συμπεριφορὲς τῶν ἴδιων τῶν γονιῶν μεταδίδουν στὰ παιδιὰ τὴν προστυχιά, ποὺ λυμαίνεται τὴν παιδική τους ἀθῳότητα. Μὴ μοῦ πεῖτε ὅτι τὰ παιδιὰ σήμερα δὲν ξέρουν πῶς καὶ γιατί χωρίζουν οἱ γονεῖς τους, τί εἶναι οἱ μοιχεῖες τους, πῶς κάνουν τὴ «διακοπὴ κυήσεως», ὅπως λένε τὴν ἔκτρωση. Αὐτὰ μαζὶ μὲ τοὺς καυγάδες τῶν γονιῶν κάνουν τὰ παιδιὰ νὰ ἀποζητοῦν τὴν ἠλιθιότητα, γιὰ νὰ πνίξουν τὶς βασανιστικές τους σκέψεις. Κι ἐπειδὴ μὲ τὶς σπουδὲς τὰ κάναμε ἔξυπνα καὶ δὲν μποροῦν νὰ κατασιγάσουν τὰ ὀδυνηρὰ “γιατί”, καταφεύγουν στὰ ναρκωτικά. Κανένας ἢ σχεδόν κανένας νέος δὲν πέφτει στὰ ναρκωτικὰ χωρὶς καὶ τὴν ὑπαιτιότητα τῶν γονιῶν του.

Κάποτε μᾶς πνίγει τὸ συναίσθημα τῆς ἀδικίας, ποὺ κάνουμε στὸ παιδί μας, καὶ τότε τοῦ ἀγοράζουμε μηχανάκι, αὐτοκίνητο, ὑπολογιστή, πανάκριβα ῥοῦχα καὶ παπούτσια καὶ τὸ ἐφοδιάζουμε μὲ πενηντάρικα στὶς ἐξόδους του. Ἔτσι τὸ διαφθείρουμε καλὰ-καλὰ καὶ συχνὰ τὸ ὁδηγοῦμε στὸν θάνατο μὲ τὰ τροχαῖα. Καὶ καθὼς τὸ μεγαλώνουμε χωρὶς ὑποψία Ἐκκλησίας καὶ Θεοῦ, τὸ ὁδηγοῦμε στὸν αἰώνιο θάνατο.

Ὅταν ἀναγκαζόμαστε νὰ ἀπολογηθοῦμε γιὰ τὴν κατάντια τῶν παιδιῶν μας, αἰτιώμαστε τὰ σχολεῖα, τὴν τηλεόραση, τὶς παρέες τοῦ παιδιοῦ μας καὶ τέτοια. Τὰ παιδιὰ ὅμως μὲ τὴν εὐφυΐα καὶ τὴν πληροφόρηση ποὺ ἔχουν, ξέρουν ὅτι ὅλοι οἱ παράγοντες τῆς διαφθορᾶς τους ἢ εἶναι ἐπαγγελματίες, ὅπως οἱ δάσκαλοι, ἢ κάνουν τὸ κέφι τους, καὶ γι’ αὐτὸ ὅλους τοὺς ἔχουν σὲ λιγότερη ἐκτίμηση ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους. Ὁ κρισιμότερος παράγων ἀγωγῆς τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἡ οἰκογένεια. Ἂν οἱ γονεῖς ζοῦν μιὰ ζωντανὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή, τὸ παιδὶ μπορεῖ νὰ κλονιστεῖ σὲ κάποια φάση τῆς ζωῆς του, ἀλλὰ ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ γυρίσει στὰ χνάρια τῶν γονιῶν του. Αὐτὸ συμβαίνει τὶς περισσότερες φορές. 

Οἱ γονεῖς ποὺ δὲν πείθουν καὶ δὲν καταφέρνουν νὰ συγκρατήσουν τὰ παιδιά τους, εἶναι αὐτοὶ ποὺ τοὺς ἀπευθύνουν μόνο λόγια. Ὅλα τὰ λόγια ἔχουν καὶ τὸν ἀντίλογό τους καὶ ἀποσκοποῦν περισσότερο στὸ νὰ ὑποτάξουν τὸν μικρότερο στὸν μεγαλύτερο. Μόνον ὁ Λόγος Χριστὸς ὅταν βγεῖ ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ γονιοῦ ἢ τοῦ δασκάλου, μπορεῖ νὰ πείσει. Γι’ αὐτὸ ἀποκαλοῦμε τὸν Ἰησοῦν Χριστό μας Λόγο.

Γιὰ νὰ ἐγκατασταθεῖ καὶ νὰ βασιλέψει ὁ Χριστὸς Λόγος σὲ μιὰ καρδιά, πρέπει ἡ καρδιὰ νὰ καθαριστεῖ ἀπὸ τὰ πάθη, νὰ παραδοθεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ γίνει ὁ ἴδιος κατὰ χάριν Χριστός. Γι’ αὐτὸ κοινωνοῦμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

Τὰ σχολεῖα, στοὺς αἰῶνες τῶν διωγμῶν κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ἦταν ὅλα φανατικὰ ἀντιχριστιανικά· σὲ ὅλα διακωμῳδοῦσαν τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς Χριστιανούς. Καὶ ὅμως ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ σχολεῖα βγῆκαν οἱ μάρτυρες, ἡ ἁγία Αἰκατερίνη, ὁ ἅγιος Γεώργιος, ὁ ἅγιος Δημήτριος, ὁ μικρὸς Ταρσίζιος καὶ χιλιάδες ἄλλοι. Ἄρα δὲν εἶναι ἡ παιδεία κρισιμότερος παράγων ἀγωγῆς ἀπὸ τὴν οἰκογένεια.

Δὲν εὐτυχοῦμε, ἀδελφοί μου, μὲ τὰ παιδιά μας, γιατὶ οὔτε τὰ γεννᾶμε ἅγια οὔτε τὰ μεγαλώνουμε ἅγια. Τὰ γεννᾶμε πολὺ συχνὰ γιὰ δική μας ἱκανοποίηση καὶ τὰ μεγαλώνουμε, γιὰ νὰ κατακτήσουν τὸν κόσμο καὶ μετὰ νὰ πεθάνουν. Στὴν καλύτερη περίπτωση τὰ ἐμπιστευόμαστε σὲ μιὰ “καλύτερη” καὶ πολυδάπανη παιδεία. Εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ ὑπολογίζουν στὴν “καλύτερη” μόρφωση καὶ φτάσαμε νὰ ἔχουμε τοὺς περισσότερους διδάκτορες καὶ τὰ περισσότερα μάστερς στὴν Εὐρώπη. Δὲν στοχαζόμαστε οὔτε κἂν πληροφορούμαστε ἀπὸ τὴν Ἱστορία, ποὺ λέει ὅτι τὸ ζενὶθ τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς παιδαγωγικῆς, ἀκόμα καὶ τῆς θεολογίας, ὑπῆρξε καὶ ὑπάρχει ἀκόμα στὴ Γερμανία. Καὶ ὅμως ἡ Γερμανία μὲ τὰ πιὸ μορφωμένα Γερμανάκια ἔπνιξε τὸν κόσμο αὐτὸ στὸ δάκρυ καὶ στὸ αἷμα μὲ τοὺς δύο Παγκοσμίους Πολέμους, ποὺ προκάλεσε. Ἡ κοσμικὴ σοφία ἔφτιαξε μιὰ νεολαία δαιμόνων.

Ἂς ἀναλάβουμε λοιπὸν τὶς εὐθῦνες μας μετανιώνοντας γιὰ τὴν ἀλαζονεία μας, ἂς γονατίσουμε μπροστὰ στὸ καντήλι μας καὶ στὸν πνευματικό μας, ἂς ὀνειρευτοῦμε τὸν Παράδεισο γιὰ τὰ παιδιά μας ὅπως καὶ γιὰ μᾶς, καὶ ἂς περάσουμε τὸ ὄνειρο αὐτὸ στὶς ψυχές τους, καὶ τότε, μόνο τότε, θὰ εὐτυχήσουμε μὲ τὰ παιδιά μας, γιατὶ θὰ εὐτυχήσουν κι αὐτά.