ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Η ταπείνωση, όπως ήδη ελέχθη, είναι κορυφαίο φάρμακο κατά της
κατάθλιψης. Ένας κύριος τρόπος –σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες- για να
την φθάσουμε είναι το να βάζουμε πάντα τον εαυτό μας κάτω από όλους.
Για να πετύχουμε δε, στην προσπάθεια να βάλουμε τον εαυτό μας στην «έσχατη θέση»- κάτω από όλους, θα πρέπει να καταπολεμήσουμε μια βαθειά μέσα μας ριζωμένη επιθυμία: την επιθυμία να μας αγαπούν και να μας αποδέχονται.
Όταν θέλουμε να μας αγαπούν φανερώνουμε την άρρωστη αγάπη που έχουμε στον εαυτό μας, τον εγωκεντρισμό μας. Να τι μας συμβουλεύει ο Γέροντας Παίσιος:
«Να προσεύχεσαι και να αγαπάς. Να αγαπάς το Θεό και τους ανθρώπους.Δεν βλέπεις εδώ τι κάνει η αγάπη του Χριστού; Να μη λες μέσα σου ”με αγαπούν οι άλλοι; ”. Αν τους αγαπάς εσύ πρώτα,να ξέρεις ότι και αυτοί σε αγαπούν το ίδιο”»100.
Ο άνθρωπος που έχει μεγάλο εγωισμό θέλει να είναι το επίκεντρο της προσοχής όλων. Επίσης ζηλεύει όταν αγαπούν άλλους, αυτοί, που περιμένει να αγαπούν αυτόν.
Ο σοφός π. Πορφύριος έλεγε σε πνευματική του θυγατέρα, για την οποίαν νόμιζαν ότι πάσχει από κρίσεις επιληψίας: «Εσύ έχεις μεγάλο εγωισμό μέσα σου, θέλεις να σ’ αγαπούνε όλοι. Και πολλές φορές, όταν δείς τους γονείς σου να περιποιούνται κάποιον αδερφό σου, ε! Το κάνεις μόνη σου. Ξεύρεις πως γίνεται αυτό τα πράγμα, και κάνεις έτσι και το κάνεις. Δηλαδή, ανοίγεις, σε κυριεύει ο δαίμονας και από κεί και πέρα τα χάνεις. Πέφτεις κάτω, αφρίζεις, χτυπιέσαι, δαγκάνεις τα χείλη σου, για θυμήσου το, της λέω, ρε κόρη; Ε! αυτό το κάνω, μου λέει. Λέω, πως το κάνεις, γιατί το κάνεις; Να όταν με στενοχωρήσουν δεν έχω τίποτ’άλλο να κάνω, κάνω αυτό για να το καταλάβουν να μη με στενοχωρούν, να μ’ αγαπούν και να μου φέρνουνε εκείνο που θέλω»101. Οι φαινομενικά κρίσεις επιληψίας σ’ αυτήν την κοπέλα δεν ήταν παρά εκδηλώσεις ζήλειας και πληγωμένου εγωισμού.
Ο άνθρωπος δεν το καταλαβαίνει πολλές φορές, ότι ενεργεί με πολύ εγωισμό διότι καταλαμβάνεται και αιχμαλωτίζεται από τον πονηρό. Αρχικά όμως εκούσια υποχωρεί στον πονηρό. Ο πνευματικά υγιής δεν αποζητά την αγάπη των άλλων, ούτε το ενδιαφέρον τους γιαυτόν, οπότε και δεν πάσχει όταν αδιαφορούν γι’ αυτόν ή ακόμη και όταν τον αδικούν με οποιοδήποτε τρόπο.
Αγίου Παισίου Αγιορείτου,
Για να πετύχουμε δε, στην προσπάθεια να βάλουμε τον εαυτό μας στην «έσχατη θέση»- κάτω από όλους, θα πρέπει να καταπολεμήσουμε μια βαθειά μέσα μας ριζωμένη επιθυμία: την επιθυμία να μας αγαπούν και να μας αποδέχονται.
Όταν θέλουμε να μας αγαπούν φανερώνουμε την άρρωστη αγάπη που έχουμε στον εαυτό μας, τον εγωκεντρισμό μας. Να τι μας συμβουλεύει ο Γέροντας Παίσιος:
«Να προσεύχεσαι και να αγαπάς. Να αγαπάς το Θεό και τους ανθρώπους.Δεν βλέπεις εδώ τι κάνει η αγάπη του Χριστού; Να μη λες μέσα σου ”με αγαπούν οι άλλοι; ”. Αν τους αγαπάς εσύ πρώτα,να ξέρεις ότι και αυτοί σε αγαπούν το ίδιο”»100.
Ο άνθρωπος που έχει μεγάλο εγωισμό θέλει να είναι το επίκεντρο της προσοχής όλων. Επίσης ζηλεύει όταν αγαπούν άλλους, αυτοί, που περιμένει να αγαπούν αυτόν.
Ο σοφός π. Πορφύριος έλεγε σε πνευματική του θυγατέρα, για την οποίαν νόμιζαν ότι πάσχει από κρίσεις επιληψίας: «Εσύ έχεις μεγάλο εγωισμό μέσα σου, θέλεις να σ’ αγαπούνε όλοι. Και πολλές φορές, όταν δείς τους γονείς σου να περιποιούνται κάποιον αδερφό σου, ε! Το κάνεις μόνη σου. Ξεύρεις πως γίνεται αυτό τα πράγμα, και κάνεις έτσι και το κάνεις. Δηλαδή, ανοίγεις, σε κυριεύει ο δαίμονας και από κεί και πέρα τα χάνεις. Πέφτεις κάτω, αφρίζεις, χτυπιέσαι, δαγκάνεις τα χείλη σου, για θυμήσου το, της λέω, ρε κόρη; Ε! αυτό το κάνω, μου λέει. Λέω, πως το κάνεις, γιατί το κάνεις; Να όταν με στενοχωρήσουν δεν έχω τίποτ’άλλο να κάνω, κάνω αυτό για να το καταλάβουν να μη με στενοχωρούν, να μ’ αγαπούν και να μου φέρνουνε εκείνο που θέλω»101. Οι φαινομενικά κρίσεις επιληψίας σ’ αυτήν την κοπέλα δεν ήταν παρά εκδηλώσεις ζήλειας και πληγωμένου εγωισμού.
Ο άνθρωπος δεν το καταλαβαίνει πολλές φορές, ότι ενεργεί με πολύ εγωισμό διότι καταλαμβάνεται και αιχμαλωτίζεται από τον πονηρό. Αρχικά όμως εκούσια υποχωρεί στον πονηρό. Ο πνευματικά υγιής δεν αποζητά την αγάπη των άλλων, ούτε το ενδιαφέρον τους γιαυτόν, οπότε και δεν πάσχει όταν αδιαφορούν γι’ αυτόν ή ακόμη και όταν τον αδικούν με οποιοδήποτε τρόπο.
Αγίου Παισίου Αγιορείτου,
