Σεβ. Μητροπολίτης Χονγκ-Κονγκ κ. Νεκτάριος
Είναι δυνατόν να είσαι ευσεβής, να εκτελείς τις εντολές του Θεού κι όμως ο Θεός να μην είναι παρών στην ζωή σου;
Το ερώτημα αυτό το σκεφτόμουν σήμερα την ώρα της θείας Λειτουργίας.
Παράδοξα πράγματα.
Μερικές φορές ακατανόητα. Χιλιάδες ήταν οι ευσεβείς φαρισαίοι και οι
νομοδιδάσκαλοι κατά την εποχή του Χριστού. Αυτός όμως είναι παρών στην
ζωή μόνο δώδεκα ανθρώπων. Εκατοντάδες οι κάτοικοι της Καπερναούμ. Αυτός
όμως τους προσπερνά όλους και καλεί κοντά του μόνο τέσσερις.
Ο Χριστός δίνει
ευκαιρίες σε όλους. Ασεβείς και ευσεβείς. Αποκαλύπτεται όμως στις
καρδιές εκείνων που είναι δεκτικοί. Σε αυτούς δηλαδή που είναι ταπεινοί.
Που αναγνωρίζουν την αμαρτωλότητά τους. Που υπομένουν στα παθήματα και
επιμένουν στον πνευματικό αγώνα. Σε αυτούς που αγαπούν τον Χριστό
αδιαφορώντας για τις προσωπικές θυσίες.
Είναι εύκολο να λες ότι
πιστεύεις στον Χριστό. Δύσκολο όμως να είσαι μαθητής Του. Να ακολουθείς
τον Χριστό έχοντας εγκαταλείψει το θέλημά σου. Να βλέπεις τον Χριστό με
τους οφθαλμούς της ψυχής έχοντας βάλει στο περιθώριο και τις αμαρτωλές
αλλά και τις ευσεβείς επιθυμίες.
Ναι. Ακούγεται παράδοξο. Αλλά πολλές φορές η εγωκεντρική ευσέβειά μας μάς τυφλώνει και αδυνατούμε να ακολουθήσουμε τον Ιησού.
Ήταν εύκολο για τους
αποστόλους να ακολουθήσουν τον Ιησού; Οι γνωστοί σίγουρα τους λοιδώρησαν
που παράτησαν τα πάντα. Τις εργασίες τους. Τις οικογένειές τους. Και
για ποιόν; Για κάποιον άγνωστο.
Τι συνέβη; Την απάντηση
μας την δίνουν οι δύο μαθητές που συμπορεύθηκαν με τον Ιησού προς
Εμμαούς. Όσο ήταν μαζί με τον Ιησού, η καρδιά τους φλεγόταν.
Και η φωτιά αυτή δεν
έχει να κάνει με ζηλωτισμούς και δήθεν ομολογιακά φρονήματα. Έχει να
κάνει με την αγάπη, με την ταπείνωση και με την συναίσθηση της
αμαρτωλότητας. Γιατί είναι χάρισμα κι όχι συναίσθημα ή προσωπικό
επίτευγμα.
