~ Μου έλεγε κάποιος: «Προσευχόμουν
στην Εκκλησία. Κάποια στιγμή είδα δίπλα μου κάποιον που είχε παρεξηγηθεί
μαζί μου πριν από λίγο καιρό. Τον είδα με άλλο μάτι τώρα. Πριν από λίγο
είχαν ψάλλει τον Χερουβικό Ύμνο στη Θεία Λειτουργία και ίσως αυτό με
επηρέασε».
«Είναι που τον είδες με άλλο μάτι».
«Πως εξηγείτε, πάτερ, που δε νευρίασα μαζί του; Προχθές στο
περίπτερο τον είδα να παίρνει εφημερίδα κι ένιωσα ένα κύμα αντιπάθειας
κι ήθελα να τον καρυδώσω!»
«Ναι, γιατί στη Θεία Λειτουργία προσεύχεσαι κι αγγίζεις το Θεό.
Κι όταν μπαίνεις στο κλίμα της Θείας Χάρης, δε βάζεις στους ανθρώπους
τέτοιους νοητικούς τίτλους και απωθητικές ετικέτες».
Με την προσευχή ενοποιείσαι και βλέπεις τους άλλους ως ψυχές και αδέλφια σου εν Χριστώ.
Τη στιγμή που τον είδες στο περίπτερο, σκέφτηκες: Αυτός είναι του
τάδε κόμματος! Και προχτές έβγαλε τα σκουπίδια μπροστά μας! Και πάρκαρε
εκεί που δεν έπρεπε!
Σκέψεις, ετικέτες, επιγραφές και λογισμοί κατάκρισης. Φακελώνουμε τους ανθρώπους και τους βάζουμε σε κουτάκια.
Όταν όμως προσευχόμαστε, μπαίνουμε σε κλίμα ενότητας. Αγγίζουμε την
ευρυχωρία της θείας αγάπης. Και βλέπουμε τα πάντα διαφορετικά.
Ακόμα και την πεθερά σου να δεις δίπλα σου στο ναό, την ώρα που κάνεις προσευχή, θα νιώσεις καλά! «Τι
καλός άνθρωπος που είναι! Την αγαπάω. Δεν μου ‘χει κάνει τίποτα. Δεν
έχει πει ποτέ καμιά κακιά κουβέντα για μένα. Είναι άγγελος!»
Όλα ξαφνικά μεταμορφώνονται, όλα τα λυπηρά σβήνουν! Αγαπάς και συγχωρείς τους πάντες και γίνεσαι μια αγκαλιά για όλους.
Γίνεται και κάτι άλλο σημαντικό με την προσευχή:
Αρχίζεις να αγαπάς και τον ίδιο σου τον εαυτό περισσότερο!
Τον σέβεσαι αγαπητικά. Βλέπεις τα χαρίσματά σου. Νιώθεις την αξία
σου. Δυναμώνεις προσωπικά και πατάς στα πόδια σου. Τίποτα δεν σε
τσακίζει, ούτε σε γκρεμίζει. Οι μειονεξίες φεύγουν. Αρχίζεις να
δυναμώνεις, ισχυροποιείς τη θέλησή σου, καταρτίζεσαι, αναπτερώνεσαι.
Και χαίρεσαι τη λαμπρότητα του είναι σου, καθώς γίνεσαι κι εσύ μια
αντανάκλαση της Χάρης του Θεού, που καθρεφτίζεται πάνω σου, και όλο αυτό
γίνεται και δική σου χάρη και χαρά…
