Για να είμαστε ειλικρινείς σε κανέναν δεν αρέσει αυτό που βιώνουμε. Κανείς δεν θέλει να κάθεται όλη μέρα στο σπίτι. Αυτό ξέρετε δεν το αντέχει ούτε ησυχαστής των Καρουλίων του Αγ. Όρους. Κι αυτός έχει ένα κήπο, πάει μια βόλτα, κάνει ένα εργόχειρο. Με κάτι αλλάζει τις παραστάσεις του.
Εάν μάλιστα
δεν έχεις συνηθίσει να μένεις σπίτι, δεν τα πας καλά με την ησυχία και
τον εαυτό σου. Εάν με τον σύντροφο σου δεν βρίσκεστε στα καλύτερα, εάν
συγκατοικείς με γονείς ή πεθερικά, ε τότε νομίζω ότι το όλο σκηνικό μοιάζει εφιαλτικό.
Στην
ζωή όμως δεν κάνουμε πάντα ότι θέλουμε ή σχεδιάζουμε. Η ανατροπή είναι
δομικό στοιχείο της. Όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει. Αυτό δεν
σημαίνει ότι δεν κάνουμε σχέδια, μα πάντα ας αφήνουμε την τελευταία
πινελιά στο Θεό. Ας λέμε αυτό το υπέροχο που έλεγαν οι γιαγιάδες μας, οι
μπαρουτοκαπνισμένες της ζωής "πρώτα ο Θεός....".
Οπότε ας κάνουμε αυτό που μπορούμε και αντέχουμε. Εκείνο που μας
επιτρέπεται και γίνεται να αλλάξει. Δεν ξέρω εάν σε ένα υποχρεωτικό
εγκλεισμό γίνουμε δια μαγείας το τέλειο ζευγάρι ή τέλειοι γονείς. Εάν
μεταμορφωθούμε σε σεφ, βιβλιοφάγους ή σινεφίλ, σε ανθρώπους της
αυτογνωσίας ή της προσευχής. Το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα συμβούν
αυτά μέσα σε λίγες μέρες και υπό υποχρεωτικές συνθήκες.
Ωστόσο όμως μας δίνονται αφορμές και ευκαιρίες για να δούμε αλλιώς την
ζωή, τις σχέσεις και τον εαυτό μας. Πολλές φορές όταν ένα γεγονός
έρχεται απρόσκλητο στην ζωή μας, μας οδηγεί εκεί που εμείς μόνοι μας δεν
θα πηγαίναμε ποτέ. Και η επιδημία αυτή μας έκλεισε στα σπίτια και μας
αναγκάζει να ασχοληθούμε με θέματα που πριν δεν θα αγγίζαμε. Θα τα
κρύβαμε απλά κάτω από το χαλί της ψυχής μας και θα χανόμαστε στην
κρυψώνα της καθημερινότητας μας.
Οπότε δεν λέω ότι θα γίνουμε άλλοι άνθρωποι. Δεν το ξέρω αυτό. Ούτε ότι
μετά την λήξη της καραντίνας θα έχουμε όλοι μεταμορφωθεί σε κάτι
καλύτερο. Δεν το γνωρίζω, ίσως κάποιοι να είναι και χειρότεροι. Εκείνο
όμως που γνωρίζω είναι ότι δεν πρέπει να αφήσουμε αυτή την δοκιμασία να
περάσει δίχως να έχουμε προσπαθήσει για το καλύτερο. Διότι τότε θα
έχουμε πονέσει δίχως λόγο.
Προσέξτε δεν ζητάμε το τέλειο αλλά το καλύτερο. Αυτό που μπορούμε και το
αξίζουμε. Δεν μιλάω για τελειότητες. Εγώ προσωπικά έχω ξεχάσει τα
τέλεια σενάρια ζωής. Δεν τα ψάχνω καν. Η τελειότητα δεν κατοικεί μέσα
μου, ούτε στο άλλον, ούτε στον πληνήτη αυτόν. Είναι κατάσταση του κόσμου
που έρχεται ως υπόσχεση και δώρο του Θεού.
Έχω αποδεχθεί αυτή την αλήθεια και λυτρώθηκα από την εφιάλτη της "τελειότητας".
Πλέον για όσο είμαι σε αυτή την γη μου αρκεί το απλό που είναι
αυθεντικό. Το λίγο που έχει ανθρωπιά και ειλικρίνεια. Το τώρα, η στιγμή,
το μαζί, αυτό που μπορώ να αλλάξω και προσπαθώ. Άλλωστε σοφία είναι "να
εστιάζεις σε αυτά που μπορείς να ελέγξεις, να αφήνεις αυτά που δεν
μπορείς να ελέγξεις και να αναγνωρίζεις την μεταξύ τους διαφορά...".
