Σχετικά με αυτό, βρίσκονται σε πλάνη πολλοί, όσοι νομίζουν για αρετή
την ολιγοψυχία και την υπερβολική λύπη που τους συνοδεύει ύστερα από την
αμαρτία μη γνωρίζοντας ότι αυτή προέρχεται από κρυφή υπερηφάνεια και
πρόληψι, που έχουν κάνει θεμέλια πάνω στην ελπίδα και στο θάρρος που
έχουν στο εαυτό τους και στις δυνάμεις τους.
Γιατί αυτοί, υπολογίζοντας τον εαυτό τους ότι είναι κάτι, κατά
κάποιον τρόπο, ξεθάρρεψαν πολύ, και βλέποντας με την δοκιμή της πτώσεως,
ότι δεν έχουν καμμία δύναμι, ταράζονται και απορούν, σαν για κανένα
πράγμα καινούργιο και ολιγοψυχούν βλέποντας πεσμένο στη γη εκείνο στο
οποίο βασίσθηκαν (δηλαδή τον εαυτόν τους), πάνω στον οποίο είχαν
αποθέσει το θάρρος και την ελπίδα τους.
Αυτό όμως δεν γίνεται και στον ταπεινό, ο οποίος μόνο στο Θεό
έχει την ελπίδα και το θάρρος του, χωρίς να έχη καμία ελπίδα στον εαυτό
του. Γι᾿ αυτό, όταν πέση σε κάθε είδους σφάλμα, αν και αισθάνεται πόνο
και λύπη, με όλο τούτο δεν ταράσσεται, ούτε απορεί.
Γιατί ξέρει ότι αυτό του συνέβη από την αθλιότητα και την αδυναμία
του εαυτού του, η οποία γνωρίζεται πολύ καλά με το φως της αλήθειας.
Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου
