Διαβάζουμε στό Γεροντικό: «Ο τάδε πλανήθηκε». Τί έκανε αυτός ο πλανεμένος;
Νά, υπερηφανεύθηκε, τόν πλάνησε ο διάβολος, τόν πήγε στό πηγάδι καί τού είπε: «Άμα θά πέσεις κάτω, θά στείλει ο Χριστός τούς αγγέλους Του καί θά σέ κρατήσουν, γιατί αυτό είναι γραμμένο στό Ψαλτήρι: Τοίς αγγέλοις αυτού εντελείται περί σου τού διαφυλάξαι σέ εν πάσαις ταίς οδοίς σου καί επί χειρών αρούσι σέ, ίνα μή προσκόψης πρός λίθον τόν πόδα σού. Επομένως, πέσε κι εσύ κάτω καί δέν θά πάθεις τίποτα, θά τό δείς στήν πράξη». Καί έπεσε καί πνίγηκε, καί αυτό λογίζεται ως αυτοκτονία.
Οι πατέρες τό γράφουν στό Γεροντικό όχι γιά νά κατακρίνουν τόν πατέρα αυτόν πού τό έπαθε, αλλά πρός παραδειγματισμό τών μεταγενεστέρων, νά προσέξουν νά μή φουσκώνει τό μυαλό τους κι έρχονται στήν οίηση καί καταλήγουν στήν πλάνη. Έτσι καί εμείς, όταν καμιά φορά διηγούμαστε κάτι, δέν τό λέμε γιά νά θεατρίσουμε κάποιον, αλλά γιά παράδειγμα τών νεωτέρων μοναχών.
Γενικά όμως πρέπει νά προσέχουμε τή γλώσσα μας, πότε πρέπει νά μιλήσουμε καί τί πρέπει νά πούμε, επειδή δέν είμαστε πνευματικοί άνθρωποι καί συνεχώς σφάλλουμε. «Κάλλιον πεσείν εξ ύψους ή από γλώσσης». Καλύτερα είναι κανείς νά πέσει από ένα ύψος καί νά σπάσει τό κεφάλι καί τά πόδια του, τά οποία είναι σωματικά καί θεραπεύσιμα, παρά νά πέσει από τή γλώσσα, η οποία κάνει φοβερά σφάλματα καί μέ ένα λόγο μπορεί νά οδηγήσει τόν άλλο ακόμη καί στήν αυτοκτονία.
Όταν κατακρίνουμε καί εξευτελίζουμε τόν άλλο, μπορεί νά τόν φέρουμε σέ απελπισία, ή καί μέ ένα λόγο μας νά πάρει τόν δρόμο τής αμαρτίας. Λέμε: «Μά ένα λόγο είπα». Κι όμως ένας λόγος γιά κοίταξε τί έκανε!
Στό Μοναστήρι τής Σιμωνόπετρας είχε πάει ένας δαιμονισμένος. Μετά τήν αγρυπνία, έτσι όπως είχαν βγεί οι πατέρες εκεί λίγο στόν εξώστη, ήταν κι αυτός. Ο διάβολος, γιά νά ενοχοποιήσει έναν μοναχό, ο οποίος ήταν πολύ καλός καί ασκητής από τά Κατουνάκια, έκανε τό εξής: Πάει ο δαιμονισμένος κοντά του καί τού λέει: «Μού λέει ο λογισμός νά πέσω κάτω από τό μπαλκόνι». Ο μοναχός τό πήρε γιά αστείο καί τού λέει: «Καί δέν πέφτεις!» Αυτός «τσάκ», έπεσε καί σκοτώθηκε!
Ο μοναχός νόμισε ότι αστειευόταν, αλλά εκείνος μιλούσε σοβαρά. Καί μετά ο λογισμός χρόνια καί χρόνια πείραζε τόν αδελφό. Ο διάβολος ούτως ή άλλως θά τόν σκότωνε, αλλά παρέσυρε καί τόν μοναχό, γιά νά τόν τυραννάει εφ όρου ζωής. Ένας μόνο λόγος πόση τυραννία τού προξένησε!
Όπως πολλές φορές συμβαίνει μέ τίς γυναίκες, πού θέλουν νά κάνουν έκτρωση. Πάνε καί συμβουλεύονται: «Τί νά κάνω, βρέ αδελφή» «Τί θές καί τό κρατάς, τόσα παιδιά έχεις, δέν τό ρίχνεις!» Αυτή λίγο ήθελε, ήταν κατά τό ήμισυ αποφασισμένη. Συμπλήρωσε καί τό άλλο μισό η άλλη μέ τόν λόγο της καί πάει, ρίχνει τό παιδί καί γίνεται ο φόνος! Βέβαια έχει καί η άλλη τήν ευθύνη γιά τόν μισό φόνο.
Ή όπως μερικές μητέρες, πού δέν έχουνε μυαλό, άν τύχη η κόρη τους νά κάνει ένα λάθος, τήν συμβουλεύουν: «Άντε, θά γίνουμε ρεζίλι, πήγαινε καί βγάλτο». Πάει η κοπέλα καί τό σκοτώνει τό παιδί. Ποιός έχει τήν ευθύνη; Η μάννα, πού είπε αυτή τή συμβουλή. Βλέπετε ένας λόγος τί κακό μπορεί νά κάνει; Γι αυτό θέλει πάρα πολλή προσοχή στά όσα λέμε. Πόσο πάει νά μάς υποσκελίσει ο διάβολος!
Καί σέ μάς τούς πνευματικούς καμιά φορά έρχονται νά ζητήσουν συμβουλή σέ κάτι δύσκολα θέματα! Πώς τό σκέπτεσαι νά μετρήσεις τήν κάθε λέξη! Λές μία λέξη παραπάνω καί τήν παίρνουν στραβά. Καί ύστερα «τρέχα γύρευε». Πάρα πολλή προσοχή χρειάζεται σέ όλους μας.
