Τὸ Μέγα Βάθος τῆς Ἐλεημοσύνης
῞Οταν ὁ Ὅσιος Νήφων, Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς, ἤθελε νὰ δώσει σὲ φτωχὸ κανένα νόμισμα ἢ τίποτε ἄλλο, ἔλεγε:
– «Τὰ Σὰ ἐκ τῶν Σῶν Σοὶ προσφέρομεν, Κύριε, κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα». Καὶ ἔσκυβε πρῶτος τὸ κεφάλι του, προσκυνώντας εὐλαβικὰ τὸν ζητιάνο.
Ἂν τὸν ἐρωτοῦσε κανείς, γιατὶ τὸ ἔκανε αὐτό, ἀποκρινόταν:
– Δὲν φτάνει ποὺ ἔρχεται ὁ Χριστὸς μπροστὰ στὰ πόδια μας νὰ ζητιανέψει; Πρέπει καὶ νὰ μᾶς προσκυνάει καὶ νὰ παρακαλάει καὶ νὰ μᾶς ἱκετεύει μὲ δάκρυα;
Ὄχι δά!…
Ἀντίθετα, ἐμεῖς ὀφείλουμε ὄχι μόνο τὴν ἐντολὴ τῆς ἐλεημοσύνης νὰ τηροῦμε, ἀλλὰ καὶ νὰ παρηγοροῦμε καὶ νὰ ὑπηρετοῦμε καὶ σεβασμὸ νὰ δείχνουμε στὸν φτωχὸ συνάνθρωπό μας.
Μακάριος εἶναι ὅποιος φροντίζει γιὰ τὰ πλάσματα τοῦ Χριστοῦ!
Ἔτσι λοιπόν, μέσα στὴν βαθειὰ ταπείνωση, κυλοῦσε ἡ ζωὴ τοῦ Ὁσίου…
