Σκέψου εάν αύριο ήταν η τελευταία μέρα της ζωής σου,
ποια σημασία θα είχαν όλες αυτές οι σκέψεις που σήμερα σε τυράννησαν;
Τι αξία θα είχαν όλα αυτά που σε παίδεψαν και σε έκαναν καθημερινά να χάνεις όλη την ομορφιά και ενέργεια της ψυχή σου; Γλιστράει η ζωή από τις παλάμες μας και την καταπινει ο θάνατος.
Ξέρεις τι θα έκανες εάν αύριο έφευγες από αυτή την ζωή; Θα έκλαιγες και θα γελούσες μαζί.
Θα έκλαιγες για όλα αυτά που είχες και δεν τα κοίταξες ποτέ.
Για όλες τις στιγμές που σκεφτόσουν και δεν έζησες.
Για τα μαθήματα ζωής που σου πρόσφερε ο Θεός και εσύ αρνήθηκες, γιατί νόμιζες ότι ήξερες καλύτερα από Εκείνον.
Για όλες τις φορές που η αγάπη χτυπούσε την πόρτα της καρδιά σου και εσύ ή αργούσες ή δεν ήθελες να ανοίξεις.
Για όλα τα δώρα που σου έδωσε ο Θεός και δεν άνοιξες ποτέ να Τον ευχαριστήσεις.
Για όλες τις δολοφονημένες στιγμές, ώρες και μέρες που δεν ήσουν παρόν στην ζωή σου.
Για τα παιδιά σου, που μεγάλωσαν και δεν το κατάλαβες.
Για του φίλους που έφυγαν και δεν αγκάλιασες.
Για όλους εκείνους που δεν τους είπες «σ αγαπώ…»
Για την ζωή που σου δωρίστηκες και σπατάλησες.
Αλλά σαν βγεις από το σώμα σου και εισέλθεις σε αυτό το γλυκύ και ιλαρό φως, γεμάτο χαρά και αιωνιότητα, θα γελάσεις κι' όλας. Και ξέρεις γιατί; Διότι θα βρεθείς προ εκπλήξεων μεγάλων.
Θα είναι σχεδόν ανέκδοτο, όταν στον παράδεισο δεν θα δεις όλους αυτούς που είχες σίγουρους για εκεί, και θα δεις εκείνους ακριβώς που δεν περίμενες ποτέ ότι ο Θεός θα είχε διαλέξει για αιώνια παρέα Του.
Η τελευταία όμως πιο μεγάλη έκπληξη θα υπάρξει όταν μέσα από αυτό το Φως θα ακουστεί η φωνή Εκείνου, «Γιατί τυράννησες και τυραννήθηκες τόσο πολύ. Γιατί φοβήθηκες να ζήσεις το δώρο της ζωής; Δεν κατάλαβες ότι εγώ δεν είχα καμία σχέση με όλα αυτά που σου είπαν άλλοι για Εμένα; ». Αυτό το τελευταίο όσο μεγαλώνω το πιστεύω όλο και περισσότερο.
...................................................................................................
