Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ὁ αἰώνιος καὶ παντοδύναμος Θεὸς δὲν ξέχασε τὸ πλάσμα του, ἐσένα.
Ἔκανε τὸ πᾶν, γιὰ νὰ σὲ σώσει· προσπάθησε νὰ σὲ ξυπνήσει ἀπὸ τὸ λήθαργο τῆς πλανερῆς αὐτάρκειας μὲ χίλιους τρόπους.
Ἔστειλε δικαίους καὶ προφῆτες, σοῦ ἔδωσε νόμο, ἐμφάνισε σημεῖα σὲ οὐρανὸ καὶ γῆ. Ὡστόσο, τὸ κακὸ εἶχε προχωρήσει.
Χρειαζόσουν ἄλλο φάρμακο, ἰσχυρότερο.
Τότε
κι Αὐτός, ὁ ἴδιος ὁ προαιώνιος Θεὸς Λόγος, ὁ δημιουργός σου, ἀφοῦ ἄλλη
λύση δὲν ὑπῆρχε, γίνεται γιὰ χάρη σου ἄνθρωπος καὶ γιὰ χάρη σου
γεννιέται ἀδύναμο βρέφος, καὶ γιὰ σένα καὶ μόνο, ἐνῶ εἶναι πάμπλουτος,
πτωχεύει, ἀδειάζει…
Ὥστε ἐσὺ νὰ πλουτίσεις τὴ φύση σου μὲ τὴ θεότητά Του, κι ἔτσι νὰ ἐπανέλθεις στὴν ἀρχαία ἐκείνη ὀμορφιά…
Αὐτὸ λέγεται τέλεια κι ἀκατάσχετη ἀγάπη. Ἀληθινὰ δὲν ξέρω πὼς ἀλλιῶς νὰ τὸ ἐκφράσω.
Καὶ ὁ Θεὸς δὲν ἀποφάσισε νὰ σὲ γλυτώσει σὰν βασιλιὰς τὸν δοῦλο του, μὰ σὰν ὁ ἀδελφὸς τὸν ἀδελφό.
Δὲν εἶσαι ζῶο νὰ σοῦ βάλει χαλινάρι. Ἐλεύθερο σὲ θέλει γιὰ δικό Του.
Νὰ τ’ ἀψηφήσεις ὅλα καὶ νὰ τοῦ πεῖς μ’ ἀπόφαση παλληκαρίσια κι ἀγύριστη: «Ἰδοὺ ἐγώ, Κύριε…» …καὶ νὰ γυρίσεις στὸ σπίτι τοῦ Πατέρα σου ποὺ ἄφησες.
Πρῶτο κι αἰώνιο κι ἀπύθμενο, πού σ’ ὅλα δίνει νόημα κι ἀξία, εἶναι ἕνα: ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Καὶ πόσο ἄραγε εἶσαι ἕτοιμος νὰ τὴ δεχτεῖς;…
