π. Ανανίας Κουστένης
Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε ότι στο Άγιο Όρος είναι κάτι πουλιά, μέσα στα βαθειά δάση. Τώρα τα έχουν κάψει κι αυτά, τα περισσότερα. Και τί κάνουνε; Κελαϊδούν ασταμάτητα.
Όχι για να τ’ ακούει κανείς. Όχι! Ξέρετε γιατί κελαϊδούν; Για να ευχαριστούν τον Θεό που τά ’φτιαξε. «Αφού, Θεούλη μας, μας έδωσες τέτοια λαλιά», – «πουλιού λαλιά» που λέει κι ο ποιητής, ο εθνικός – «εμείς σ’ την επιστρέφουμε». «Τα σά εκ των σών». Τί ωραία είναι! Έτσι. «Να χαίρεσαι που μας έφτιαξες. Και ξαναλέμε: Να χαίρεσαι και να χαίρεσαι και να χαίρεσαι!»
Τί είναι αυτό; Ακοίμητη Δοξολογία! Αδιάλειπτη ευχή! Η προσευχή δεν είναι μόνο να λες την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ». Είναι αυτά που σας έφερα την άλλη φορά και διαβάσαμε εδώ πέρα στο ποίημα του Παράσχου. «Όλα προσεύχονται», λέει. «Όλα προσεύχονται!» Κι όταν μνημονεύεις τον πεθαμένο είναι προσευχή, κι όταν το παιδάκι ανοίγει το κλουβί και φεύγει το πουλάκι που είναι κλεισμένο εκεί πέρα, προσεύχεται κι εκείνο. Γιατί; Γιατί αφήνει το πουλάκι να φύγει. Ποιός το ρώτησε το πουλάκι εκεί πέρα που είναι, αν είναι ευχαριστημένο; Εμείς το βάλαμε εκεί, γιατί αρέσει σε εμάς. Το ρώτησε κανείς;
Μου έλεγε κάποιος είχε πάει στο Άγιο Όρος και του άρεσαν τ’ αηδόνια. Και τί πιάνει; Ανοίγει το μαγνητόφωνο να τα γράψει. Δεν έγραφε! Δεν έγραφε! Τίποτα! Μουλάρωσε! Ντάνγκ, κάτω. Τίποτα. Ενώ πριν ήτανε καλά. Όταν βγήκε απ’ τ’ Άγιο Όρος και τό ’βαλε, έγραφε! Ήρθε στον Γέροντα Πορφύριο.
– «Μωρέ, τί έγινε μ’ εκείνα τ’ αηδόνια στ’ Άγιο Όρος; Τί έγινε μ’ εκείνα τ’ αηδόνια;» λέει.
– «Τί έγινε;» λέει.
– «Μόνο που δεν έγραφε».
– «Πού το ξέρετε, Γέροντα;»
– «Έ, αφού σε είδα», λέει.
– «Γιατί;»
– «Δεν θέλουν αυτά να βγει η φωνή τους απ’ τ’ Άγιο Όρος! Θέλουν να υμνούν τον Χριστό, τον Θεό τον Τριαδικό, την Παναγίτσα, τους Αγίους, τους Οσίους, δηλαδή, δεν θέλουνε να βγει έξω η λαλιά τους! Θέλουν νά ’ναι εκεί. Είναι δώρο! Το κάνουνε δώρο στην Παναγία. Είναι τάμα!»
Άκου τι του ’πε! Ναι! Μετά δούλεψε το μαγνητόφωνο…
