Ένα καρφί τελικά μπορεί να σε κρατήσει, να σε σεβαστεί ενώ γέρνεις προς τον λάκκο σου.
Ένα καρφί που είναι εκεί πρώτα πρώτα για να καθηλώνει Αυτόν που άκουσε η Εύα το δειλινό εκείνο στον παράδεισο να περπατάει με τοση ευσπλαχνία δινοντας της τον χρόνο να έλθει εις εαυτόν και να πέσει στην θεϊκη αγκάλη Του.
Μακάρι να το είχε κανει. Μακάρι να το κανω εγώ, να πέσω στα ποδια Αυτού που μόνο αγαπά, στα Θεοπόδια αυτά, “ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φοβω εκρύβη”….
Το καρφί που τρυπάει βαθειά και διαπερνά τα πανάχραντα πόδια που θέλω να καταφιλήσω και να τα σκουπίσω και να τα στεγνώσω με τις τρίχες των μαλλιών μου, “καταφιλήσω τους αχράντους σου ποδας, αποσμήξω δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις”.
Ναι εγώ σαν την πορνη να γεμίσω με τα φιλιά της ύπαρξής μου τα πόδια που είναι τσακισμένα βιαιοτρυπημένα ματωμένα ετοιμοθάνατα στο Σταυρό από ένα καρφί, το καρφί που κρατάει κι εμένα από τον χαμό, το χάος, την απώλεια..
Το καρφί που καρφώνει, ενώ με κρατάει , Αυτόν που με σωζει.
Ψυχοσώστα Σωτήρ μου, μη με τον σον δούλον παρίδης. Ο αμέτρητον έχων το .έλεος.
Εκκλησία Παναγίας Αγίας Νάπας
