«Από τα κροσάκια της Παναγίας να κρεμαστούμε όλοι»

 

(†) Γερόντισσα Μακρίνα (Βασσοπούλου, 1921 – 1995)

Να έχουμε στην Παναγία πολλή πίστη, ευλάβεια και αγάπη και να λέμε: «Κυρία και Δέσποινα, από τα κροσάκια σου να κρεμαστούμε, για να μας πας στον Παράδεισο».

Δυο και τρεις φορές την ημέρα να λέμε τους «Χαιρετισμούς» και το «Θεοτόκε Παρθένε», και όταν δεν έχουμε ύπνο, και έχουμε λογισμούς διάφορους μέσα στη διάνοιά μας, να λέμε συνέχεια αυτό και η Παναγία θα μας δίνει πολλή χαρά.Μ

Να αγαπούμε πολύ την Παναγία. Την είδα σαν μικρό κοριτσάκι δέκα πέντε χρονών, όπως είναι στην εικόνα, μέσα στο κελί μου. Στεκόταν στην Ωραία Πύλη και κρατούσε πάνω στην κοιλίτσα Της τον μικρό Χριστό.

Δεν θα ξεχάσω τα ματάκια της, εκείνα τα γλυκά, πώς με κοιτούσαν, μέχρι μέσα στην καρδιά μου έμπαινε εκείνο το βλέμμα Της.

Όλη μου η προσευχή είχε συγκεντρωθεί στο βλέμμα Της και Την παρακαλούσα και έλεγα: «Παναγία μου, τίποτε δεν κάνουμε. Πώς θα σωθούμε;».

Και η Παναγία χαμογέλασε. Η διάθεσή μου άλλαξε από εκείνη την ημέρα, μια γαλήνη ήρθε μέσα μου από το βλέμμα της Παναγίας.

Τι μπορούμε να πούμε για την Κυρία Θεοτόκο; Πώς να Την επικαλεσθούμε; Η άπειρη ευσπλαχνία Της, η αγάπη Της, δεν έχει τέλος.

Παρόλο που Τη λυπούμε, Την τραυματίζουμε, πληγώνουμε την καρδιά Της, έχει τόσο πολλή αγάπη, άπειρη αγάπη.

Μας σκεπάζει με την απέραντη σκέπη Της και παρακαλάει τον Υιό Της για όλους μας και λέει: «Κύριέ μου, γλυκύτατε Υιέ και Θεέ μου, σώσε τα πλάσματά μου. Βοήθησέ τα. Δώρησέ τους τη Χάρη Σου!».

Ούτε που μπορεί να βάλει κανείς στη διάνοιά του την αμέτρητη αγάπη της Παναγίας μας!

Μια κοπέλα μού τηλεφώνησε προχθές και μου είπε ότι πέρυσι ήταν κατάκοιτη. Ούτε από εδω μπορούσε να γυρίσει ούτε από εκεί.

Είχε παραλύσει από εγκεφαλικό, αλλά στο μυαλό ήταν εντάξει. Την ευχούλα δεν την άφηνε λεπτό, συνέχεια έλεγε: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον με!».

Και λοιπόν, μια μέρα, παρουσιάσθηκε η Παναγία με τόση λαμπρότητα. Ήταν τόσο όμορφη! Είχε τόσο ωραίο ανάστημα, που δεν μπορεί να το φανταστεί κανείς, και πίσω Της ακολουθούσε τάγμα Αγγέλων.

Είχε μια σκέπη, που σκέπαζε όλον τον κόσμο. Την πλησίασε και της είπε:

-Τι θέλεις να σου κάνω;

-Θέλω να γυρίσω από το ένα πλευρό στο άλλο. Η πλάτη μου κουράστηκε. Είμαι παράλυτη! Θέλω να σωθώ! Θέλω τη σωτηρία μου.

-Αυτά, θα σου τα δώσω, αλλά να κάνεις αυτό που θα σου πω. Να με φωνάζεις, γιατί εγώ θέλω να με φωνάζετε!

Θέλει, λοιπόν, και η Παναγία μας να της λέμε λογάκια (ύμνους, τροπάρια, ευχές, Χαιρετισμούς, Παρακλήσεις). «Θέλω να με φωνάζεις!», της είπε, «αυτά θα στα κάνω».

Πλημμύρισε το δωμάτιο άρωμα και τέτοιο φως ξεχύθηκε μέσα στο σπίτι της. Κατόπιν, άρχισε σιγά-σιγά και γύριζε από το ένα πλευρό στο άλλο.

Αν λίγο προχωρήσουμε στην προσευχή μας, θα δούμε πώς ενεργεί η Παναγία. Μας προστατεύει, μας υπομένει, όλα τα κάνει για μας.

Πρέπει να την ευγνωμονούμε που μας κουκουλώνει και μας προφυλάσσει, σαν την κλώσα που σκεπάζει τα πουλάκια της. Αν παραδοθούμε ολοκληρωτικά στην Παναγία και δεν έχουμε στον νου όλο στο τι θα φάμε, θα δούμε πόσο προνοεί για μας.

Να υμνολογούμε την Παναγία. Να είμαστε σταθεροί στην πίστη μας. Να παρακαλάμε να μας δώσει τη χαρά Της.

«Από τα κροσάκια σου θα κρεμαστούμε!», να Της λέμε, και αυτή θα μεσολαβεί στον Δεσπότη Χριστό, για να γίνουμε ένα με τους Αγγέλους και με τους Αγίους στον Παράδεισο!

ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

 

Η Εκκλησία εόρτασε πανηγυρικά πριν από οκτώ ημέρες την Κοίμηση και τη Μετάσταση της υπεραγίας Θεοτόκου και σήμερα, με την ίδια εορταστική διάθεση κλείνει την εορτή. Με τους ωραιότερους ύμνους κήδεψε τη μητέρα της ζωής, τους ίδιους ύμνους, που σαν απόηχος ακούονται και σήμερα στην Ιερή ακολουθία. Γιατί άλλη καλύτερη γλώσσα, για να εκφράσει το μυστήριο της πίστεως, η Εκκλησία δεν έχει παρά τη γλώσσα της ψαλμωδίας, που είναι μαζί ποίηση και μουσική στην πιο απλή και καθαρή της μορφή. Η Εκκλησία, δηλαδή ο λαός του Θεού εορτάζομε και τιμούμε τα πρόσωπα και τα γεγονότα της πίστεως, καθώς γράφει ο Απόστολος, «άδοντες και ψάλλοντες εν τη καρδία ημών τω Κυρίω». Ο ύμνος, το εκκλησιαστικό τροπάριο είναι η ζωντανή έκφραση της αμώμητης λατρείας της Ορθοδοξίας. Ας ξεχωρίσουμε λοιπόν κι ας αναλύσουμε ιεροπρεπώς κάποια τροπάρια της μεγάλης εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, κι ας είναι αυτό σήμερα το κήρυγμα του θείου λόγου.

Ας μη ρωτήσουμε κι ας μη ζητήσουμε για να βρούμε ποιοι είναι οι ποιητές και οι μελουργοί των τροπαρίων.

Αυτό δεν έχει καμιά απολύτους σημασία. Είναι η Εκκλησία, ο λαός του Θεού. Η ιερά υμνογραφία είναι η φωνή της πίστεως, η παράδοση και η ζωή των γενεών των πιστών. Ποιος ρώτησε για τους ποιητές των δημοτικών τραγουδιών; Είναι ο κάθε λαός μέσα στις ιστορικές περιπέτειες και τους αγώνες του. Το ίδιο και του μεγάλου θησαυρού της υμνογραφίας ποιητής είναι η Εκκλησία· κι αν κάπου ακούονται κάποια ονόματα ιερών ποιητών και υμνογράφων, αλλά και τα ονόματα αυτά και τα πρόσωπα μένουν πάλι και είναι πνευματική περιουσία της Εκκλησίας.

Τα τρία λοιπόν ανώνυμα τροπάρια της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που ψάλλονται στην αρχή του Εσπερινού, είναι από τα πιο χαρακτηριστικά και γνωστά της Εκκλησιαστικής υμνολογίας. Στη γλώσσα της ψαλμωδίας ονομάζονται αυτόμελα, που θα πει πως έχουν ένα δικό τους και ξεχωριστό μουσικό μέλος. Θέλουν να είναι εξόδια άσματα στην Κοίμηση της Θεοτόκου, αλλά η πίστη της Εκκλησίας τα μετατρέπει σε εγκωμιαστικό χαιρετισμό προς τη μητέρα της ζωής. Αν δεν υπάρχει θάνατος για τους πιστούς, όταν εκδημούν από το σώμα και ενδημούν προς το Θεό, πώς λοιπόν μπορεί να πέθανε η Παναγία Παρθένος Μαριάμ; Παράδοξο πραγματικά είναι το θαύμα· «η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται». Η γυναίκα λοιπόν που γέννησε τη ζωή του κόσμου απέθανε, άλλ’ όμως το πανάχραντο σώμα της ανέβηκε στον ουρανό. Σαν άνθρωπος και η Θεοτόκος πληρώνει το κοινό χρέος, αποθνήσκει και ενταφιάζεται με κάθε ιερή τάξη στη Γεθσημανή από τους Αποστόλους. Αλλά ύστερ’ από τρεις ημέρες το καθαρότατο και αμόλυντο σώμα της δεν βρίσκεται στον τάφο. Ο τάφος που για κάθε άνθρωπο, μέχρι την ημέρα της κοινής αναστάσεως, είναι το κρεβάτι της αναπαύσεως του και το χωνευτήρι του κορμιού του, για την Υπεραγία Θεοτόκο γίνεται η κλίμακα που την ανεβάζει στον ουρανό.

Η Εκκλησία μπροστά σ’ αυτό το γεγονός χαιρετίζει τη Γεθσημανή, που έγινε το άγιο τέμενος της Θεοτόκου. Ύστερα στέκει με έκσταση και μιλάει με θαυμασμό στη Δέσποινα του κόσμου, γιατί αυτή και πρώτα υπήρξε θρόνος του Υψίστου και τώρα μετέστη από τη γη στον ουρανό. Τέλος βλέπει να δοξάζουν την κοίμηση της άγιας Παρθένου όλες οι αγγελικές δυνάμεις στον ουρανό κι όλοι οι άνθρωποι στη γη, οι βασιλιάδες κι ο λαός. Κι αντί να ξεφύγει από το στόμα της κάποιος λυπητερός λόγος, η Εκκλησία ξεσπάει και στα τρία τροπάρια στο «χαίρε» του Αγγέλου· «Κεχαριτωμένη, χαίρε μετά σου ο Κύριος». Αυτός είναι ο μοναδικός χαιρετισμός του ουρανού προς τη γη, το μήνυμα που έφερε ο Άγγελος προς την αγνή Παρθένο της Ναζαρέτ. «Ο Κύριος μετά σου» είπε ο αρχάγγελος Γαβριήλ, και η Εκκλησία συμπληρώνει, ερμηνεύοντας το μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως «ο παρέχων τω κόσμω διά σου το μέγα έλεος». Γιατί όλο το μυστήριο της θείας οικονομίας για τη σωτηρία του άνθρωπου είναι η έκφραση του ελέους και της αγάπης του Θεού, που θύρα για να μπει σαν άνθρωπος στον κόσμο, μεταχειρίστηκε μια ταπεινή παιδούλα, τήν παρθένο Μαρία.

* * *

Μέσα στην υμνολογία της εορτής ξεχωρίζουν οι δυό Κανόνες, που φέρουν τα ονόματα των δυό μεγάλων ποιητών της Εκκλησίας, του Κοσμά και του Δαμάσκηνου. Είναι δυο άνθρωποι αυτοί, που μεγάλωσαν κι έζησαν πολύν καιρό μαζί και με θεοκίνητη γλώσσα ύμνησαν όλες τις μεγάλες Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές της Εκκλησίας. Για να μπορέσουμε, όχι να καταλάβουμε την ποιητική και φιλολογική αξία των εκκλησιαστικών ύμνων, αλλά να αισθανθούμε και να ζήσουμε την ιερή ομορφιά τους, δεν χρειάζεται να είμαστε θεολόγοι και φιλόλογοι. Φτάνει μόνο να μιλά μέσα μας η πίστη· όχι αόριστα και άχρωμα η θρησκευτική πίστη, αλλά η πίστη της Εκκλησίας. Γιατί άλλο πράγμα είναι να μιλάμε τάχα για θρησκεία κι άλλο πράγμα να μιλά μέσα μας η πίστη κι ο κόσμος της Εκκλησίας. Τα τροπάρια της κάθε εορτής, τα τροπάρια τώρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, για τα οποία είναι σήμερα ο λόγος, δεν είναι απλώς θρησκευτικοί ύμνοι, αλλά είναι τροπάρια της λατρείας της Εκκλησίας.

Σταματάμε στον Ειρμό, δηλαδή στο πρώτο τροπάριο του πρώτου Κανόνα, που είναι η Καταβασία της πρώτης Ωδής. Είναι τάχα άγνωστα και ακατάληπτα αυτά που λέμε τώρα;

Άλλ’ αυτό ακριβώς εννοούμε, όταν λέμε ότι πρέπει να μιλά μέσα μας η πίστη και ο κόσμος της Εκκλησίας. Το μεγάλο μας σχολείο, ένα σχολείο στο όποιο φοιτάμε σ’ όλη μας τη ζωή, είναι η Εκκλησία. Δεν είναι τώρα για να πούμε και να διδάξουμε τί είναι Κανόνας και τί είναι Ειρμός και τί είναι Ωδή και τί είναι Καταβασία· αυτά δεν μαθαίνονται σαν κάθε γνώση στο σχολείο, αλλά όπως η μητρική γλώσσα μέσα στο σπίτι· ο κάθε ορθόδοξος χριστιανός, που κάθε Κυριακή και εορτή συνήθισε να είναι στην Εκκλησία, έμαθε και ξέρει τί λέγεται και τί γίνεται εδώ μέσα. Η κοινή θεία λατρεία της Εκκλησίας δεν είναι μόνο προσευχή, αλλά είναι και διδασκαλία, μια διδασκαλία εποπτική, σαν στο καλύτερο πρότυπο σχολείο.

Σταματάμε λοιπόν στην Καταβασία της πρώτης Ωδής. Είναι το τροπάριο, που ξεχωρίζει μέσα στην ακολουθία του Όρθρου, που ψάλλεται πανηγυρικά σ’ έναν καθαρά ελληνικό ήχο. Γιατί αυτό εννοούμε όταν λέμε και το καυχιόμαστε πώς η Ορθοδοξία είναι Ελληνική. Το σώμα της είναι ευαγγελικό και μόνο το ένδυμά της είναι Ελληνικό· η γλώσσα και η μουσική της ορθόδοξης λατρείας είναι ελληνικά. Κι όπου ακόμα μεταφράστηκαν οι ιερές ακολουθίες και η θεία Λειτουργία σε άλλες εθνικές γλώσσες κι εκεί κάτω από τη μετάφραση φαίνεται η ελληνική γλώσσα κι ακούμε τη φωνή της.

Η Καταβασία λοιπόν της πρώτης Ωδής της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ακούεται σαν ένα γνώριμο στ’ αφτιά μας ελληνικό δημοτικό τραγούδι. «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη, η ιερά και ευκλεής, Παρθένε, μνήμη σου, πάντας συνηγάγετο προς ευφροσύνην τους πιστούς…». Μη σας τρομάζει που λέμε για τραγούδι. Ο άγιος της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ο Σκιαθίτης Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης έλεγε κι έγραφε πως τα τροπάρια της Εκκλησίας είναι τα τραγούδια του Θεού. Και η Καταβασία, για την οποία τώρα είναι ο λόγος, έγινε αφορμή για να γράψει ένα από τα μικρά διηγήματα του με τον τίτλο: «Η πεποικιλμένη».

Να σε μια πρόχειρη μετάφραση τα παραπάνω λόγια της Καταβασίας· «Στολισμένη με τη θεία δόξα η ιερή και παινεμένη, Παρθένε, μνήμη σου, σύναξε όλους τούς πιστούς, για να γιορτάσουν με χαρά…». Τί είναι λοιπόν οι εορτές μας; Τί είναι οι ετήσιες πανηγύρεις της Εκκλησίας; Είναι οι ιερές συνάξεις των πιστών στη μνήμη των προσώπων και των γεγονότων της πίστεως. Αυτό το τονίζομε πάντα· όχι κάποιων ιδεών ή πολιτικών σχημάτων, αλλά των προσώπων και των γεγονότων, γιατί ενυπόστατη και εμπράγματη είναι η πίστη της Εκκλησίας. Η Εκκλησία εορτάζει όχι την ελευθερία, αλλά τον άγιο Ελευθέριο· όχι την ειρήνη, αλλά την άγια Ειρήνη· όχι την μητέρα, αλλά τον Ευαγγελισμό και την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου· όχι τον ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ, αλλά το Πάσχα και τα Χριστούγεννα. Γιατί η πίστη και η λατρεία της Εκκλησίας δεν είναι κάποια θεωρητική και, ιδεολογική διδασκαλία, αλλά κήρυγμα γεγονότων, βίος και ζωή αγίων προσώπων του Ιησού Χριστού, της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλων των Άγιων. Στην Εκκλησία δεν υπάρχει η αγιοσύνη σαν ένα ιδεολογικό σχήμα, αλλά υπάρχουν άγιοι άνθρωποι. Στην Εκκλησία δεν υπάρχει μια αόριστη πίστη στο «υπέρτατο ον», που δεν θα πει τίποτα, αλλά υπάρχει η πίστη στην αγία και ομοούσιο και ζωοποιό και αδιαίρετη Τριάδα· στον Πατέρα, που ακούσαμε τη φωνή του στη Βάπτιση και στη Μεταμόρφωση· στο Υιό, που αναστράφηκε μεταξύ μας σαν άνθρωπος· και στο Άγιο Πνεύμα, που το είδαμε στον Ιορδάνη «ωσεί περιστεράν» και στην Πεντηκοστή «εν είδει πύρινων γλωσσών». Αυτά λοιπόν τα πρόσωπα και τα γεγονότα συνάζουν κάθε φορά τους πιστούς, για να εορτάσουν γεμάτοι χαρά και πνευματική ευφροσύνη.

Σ’ έναν ύμνο ακόμα της εορτής της Κοιμήσεως θα σταματήσουμε και θα κλείσουμε το σημερινό κήρυγμα. Είναι το Κοντάκιο. Ας μη ρωτάμε πάλι γιατί λέγεται Κοντάκιο και τί στην εκκλησιαστική υμνογραφία είναι το Κοντάκιο. Αυτό είν’ ένα μάθημα για άλλη περίσταση· άλλ’ αυτό μόνο μπορούμε να πούμε τώρα, πώς το Κοντάκιο είναι ο ύμνος που ψάλλεται στη θεία Λειτουργία από τους ιερείς μέσα στο άγιο Βήμα πριν από το «Άγιος ο Θεός…». Το Κοντάκιο στην Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, αλλά και σε κάθε εορτή, είναι το τροπάριο που με πολύ σύντομο και επιγραμματικό τρόπο συνοψίζει όλη την υπόθεση της εορτής. Να πώς το ακούσαμε από το χορό των ιερέων τώρα πριν από λίγο· «Την εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον και προστασίαις αμετάθετον ελπίδα, τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν, ως γαρ ζωής μητέρα προς την ζωήν μετέστησεν, ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον».

Θα προσπαθήσω να μεταφέρω στη γλώσσα μας όσο μπορώ καλύτερα τα λόγια του τροπαρίου αυτού, προσθέτοντας έναν ελαφρό σχολιασμό. Την Υπεραγία Θεοτόκο, που ακοίμητα πρεσβεύει για κάθε πιστό, που όλη μας η ελπίδα είναι στην προστασία της, ο τάφος κι ο θάνατος δεν την κράτησε, γιατί σαν μητέρα της ζωής την πήρε στη ζωή εκείνος που σαρκώθηκε μέσα της «εκ Πνεύματος Αγίου». Δεν κοιμήθηκε, αλλά πρεσβεύει ακοίμητα για μας· δεν μας άφησε, αλλά μας προστατεύει πάντα. Ο τάφος κι ο θάνατος δεν μπόρεσαν να την κρατήσουν. Πώς θα γινότανε τάχα αυτό; Αυτή γέννησε το Χριστό, που είναι η ζωή, κι ο Χριστός την πήρε στα χέρια του μαζί του. Γι’ αυτό λοιπόν και σήμερα και πάντα στη θεία Λειτουργία αυτή είναι η δική μας θερμή δέηση και προσευχή προς το Σωτήρα Χριστό· «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ, σώσον ημάς». Αμήν. 

 Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Ἐν τὴ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τὴ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε, Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταὶς πρεσβείαις ταὶς σαὶς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Οι πειρασμοί πάντα θα έρχονται σαν τα κύματα της θάλασσας. …

 

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Οι πειρασμοί πάντα θα έρχονται σαν τα κύματα της θάλασσας.

Το θέμα είναι εσύ να βρίσκεσαι στο στερεό έδαφος της πίστης, της αλήθειας, της υπομονής, της καρτερίας, της αγάπης, της συγχώρεσης.

Τότε όσα κύματα πειρασμών κι αν έρχονται να σε βλάψουν, τελικά δεν μπορούν να σου κάνουν κακό.

Χρειάζεται όμως να στέκεις αμετακίνητος στην πίστη σου στον Θεό και την Θεία Του Πρόνοια. Να μην αφήσεις τους λογισμούς να σε επηρεάσουν και να συντρίψουν την ελπίδα σου.

Δες ότι ο Κύριος τελικά σε προφυλάσσει.
Λίγο νεράκι μπορεί να έρχεται προς το μέρος σου, αλλά η ορμή των κυμάτων μένει μακρυά σου.

Υπέμεινε λοιπόν έστω αυτήν την απειλή που όμως δεν σε αγγίζει πραγματικά.

Διότι τελικά οι πειρασμοί μπορούν να μας συντρίψουν μόνο όταν εμείς τους αφήσουμε να το κάνουν, μόνο όταν εμείς αντί να σταθούμε σταθεροί στην πίστη και στην προσευχή, μπούμε μέσα στην θάλασσα νομίζοντας ότι μπορούμε μόνοι μας να τιθασεύσουμε τα κύματα.

Ο άνθρωπος που με ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον Θεό βιώνει τον κάθε πειρασμό που έρχεται στην ζωή του, όχι μόνο δεν βγαίνει χαμένος, αλλά διαπιστώνει πόσο ευεργετημένος είναι από τον Θεό.

Οι πειρασμοί πλέον γι’αυτόν είναι κύματα που σκάνε δίπλα του, χωρίς να κινδυνεύει η εσωτερική του ειρήνη.

Μπορεί προς στιγμήν να ξαφνιάζεται από το μέγεθος, την ένταση και την συχνότητα των κυμάτων, αλλά δεν τα χάνει, δεν μικροψυχεί, δεν ταράζεται.

Στρέφει αμέσως τον νου και την καρδιά του προς Εκείνον που περπάτησε πάνω στα κύματα.

Πειρασμοί πάντοτε θα υπάρχουν. Γι’ αυτό και καλούμαστε πάντοτε να είμαστε έτοιμοι να τους διαχειριστούμε θεάρεστα.

Καλούμαστε να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας μέσα από τους πειρασμούς και να εξελιχθούμε πνευματικά.

Καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τον κακό και εμπαθή εαυτό μας που με τα πρώτα απειλητικά κύματα αντί να κάνει ένα βήμα πίσω, προσπαθεί να παλέψει μαζί τους για να νικήσει και να δικαιωθεί• και δεν καταλαβαίνει ότι έτσι οδηγείτε πιο βαθιά στην πνευματική του καταστροφή.

Κάνεις και τίποτα δεν μπορεί να μας ζημιώσει πνευματικά, εάν εμείς δεν το επιτρέψουμε.

Ό,τι κι αν μας έχουν κάνει, ό,τι κι αν μας έχει συμβεί, στην δική μας ελεύθερη επιλογή είναι ποια στάση θα κρατήσουμε, τι λογισμούς θα κάνουμε, πώς θα αντιδράσουμε.

Το αιρετικό βιβλίο!

 Κάποτε ἐπισκεφθήκαμε τὸν ἀββᾶ Κυριάκο, τὸν ἱερέα τῆς λαύρας τοῦ Καλαμώνα, ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὸν ἅγιο Ἰορδάνη, καὶ μᾶς διηγήθηκε τὰ ἑξῆς. 

Μιὰ νύχτα εἶδα στὸν ὕπνο μου κάποια σεμνὴ γυναίκα, ντυμένη πορφύρα, καὶ μαζί της δύο ἄνδρες ἱεροπρεπεῖς καὶ τίμιους νὰ στέκουν ἔξω ἀπὸ τὸ κελλί μου. Θεώρησα πὼς ἡ γυναίκα εἶναι ἡ Δέσποινά μας Θεοτόκος, ἐνῶ οἱ δύο ἄνδρες ὅτι εἶναι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής. Βγαίνοντας ἔξω ἀπὸ τὸ κελλί μου τοὺς παρεκάλεσα νὰ μποῦν καὶ νὰ δώσουν εὐλογία. Αὐτὴ ὅμως δὲν δεχόταν. Παρέμεινα λοιπὸν παρακαλώντας την πολὺ καὶ λέγοντας. Μὴ φύγεις καὶ μ᾿ ἀφήσεις ταπεινωμένο καὶ καταντροπιασμένο, καὶ πολλὰ ἄλλα. Ὅταν μὲ εἶδε νὰ παρατείνω τὴν παράκλησή μου, μοῦ ἀποκρίθηκε αὐστηρὰ καὶ μοῦ εἶπε. Πῶς θέλεις νὰ μπῶ μέσα, ἀφοῦ στὸ κελλί σου ἔχεις τὸν ἐχθρό μου;

᾿Αφοῦ εἶπε αὐτά, ἔφυγε. Ἐγὼ μόλις ξύπνησα ἄρχισα νὰ στεναχωριέμαι καὶ προσπαθοῦσα νὰ θυμηθῶ μήπως ἁμάρτησα στὸ μυαλό μου ἀπέναντί της γιατί κανένας ἄλλος δὲν βρισκόταν στὸ κελλί μου, παρὰ μόνον ἐγώ. Γιὰ πολὺ ὥρα λοιπὸν ἐξέταζα τὸν ἑαυτό μου, ἀλλὰ κανένα σφάλμα δὲν ἔβρισκα ἀπέναντί της. Μόλις ὅμως εἶδα τὸν ἑαυτό μου νὰ καταποντίζεται ἀπὸ τὴ λύπη, σηκώθηκα καὶ πῆρα κάποιο βιβλίο γιὰ νὰ διαβάσω, γιὰ νὰ διώξω τὴ λύπη μου μὲ τὸ διάβασμα. 

Διάβαζα κάποιο βιβλίο τοῦ ἁγίου Ἡσυχίου, τοῦ πρεσβυτέρου Ἰεροσολύμων· ξεφυλλίζοντας τὸ βιβλίο, βρίσκω πρὸς τὸ τέλος αὐτοῦ γραμμένους δύο λόγους τοῦ ἀσεβοῦς Νεστορίου. Καὶ ἀμέσως κατάλαβα ὅτι αὐτὸ εἶναι ὁ ἐχθρὸς τῆς ἁγίας Θεοτόκου μας.

Τότε σηκώθηκα καὶ πῆγα γιὰ νὰ παραδώσω τὸ βιβλίο σὲ αὐτὸν ποὺ μοῦ τὸ ἔδωσε.
Καὶ τοῦ εἶπα. Πάρε τὸ βιβλίο σου, ἀδελφέ· γιατὶ δὲν ἦταν ἡ ὠφέλειά μου ἀπὸ αὐτὸ τόση μεγάλη, ὅση ἡ ζημιὰ ποὺ μοῦ ἔκανε. Καὶ ἐκεῖνος ρωτώντας με γιὰ τὴ ζημιά, τοῦ διηγήθηκα αὐτὰ ποὺ συνέβηκαν· ἐκεῖνος, κυριευθεὶς ἀπὸ ζῆλο, ἀμέσως ἔκοψε ἀπὸ τὸ βιβλίο τοὺς λόγους τοῦ Νεστορίου καὶ τοὺς πέταξε στὴ φωτιά, λέγοντας. Νὰ μὴ μείνει στὸ κελλί μου ὁ ἐχθρὸς τῆς Δέσποινάς μας ἁγίας Θεοτόκου καὶ ᾿Αειπαρθένου Μαρίας.

ΟΙ ΚΑΘΑΡΕΣ ΑΥΛΕΣ...

 

Οι κοσμικοί άνθρωποι κοιτάζουν η αυλή τους να είναι καθαρή. Το σπίτι μέσα, δεν τους ενδιαφέρει αν έχει σκουπίδια. Σκουπίζουν την αυλή και πετούν τα σκουπίδια μέσα στο σπίτι ! Σου λέει : '' Οι άλλοι την αυλή βλέπουν, δεν βλέπουν μέσα στο σπίτι''.
Μέσα μου δηλαδή ας έχω σκουπίδια, όχι όμως έξω ! Τους ενδιαφέρει να τους 

καμαρώνουν οι άλλοι.
Αντίθετα, οι πνευματικοί άνθρωποι, κοιτάζουν το σπίτι μέσα να είναι καθαρό.Δεν τους ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος, γιατί ο Χριστός κατοικεί στο σπίτι, στην καρδιά, δεν κατοικεί στην αυλή...

 Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου 

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΘΟΝΙΚΟΣ

 

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Αγαθονίκου και των συν αυτώ Μαρτυρησάντων τιμά σήμερα, 22 Αυγούστου, η Εκκλησία μας. Όταν ο κόμης Ευτόλμιος επέστρεφε από την περιοδεία του στον Πόντο, οπού είχε πάει για να καταδιώξει χριστιανούς, σταμάτησε στην Κάρπη όπου βρήκε τον Ζωτικό και τον θανάτωσε μαζί με τους μαθητές του.

 Εκεί έμαθε ότι ο πρίγκιπας της πόλης έγινε χριστιανός από κάποιο Αγαθόνικο. Τότε, συνέλαβε τον πρίγκιπα και τον Αγαθόνικο (που ήταν από τη Νικομήδεια), και αφού τους τιμώρησε μαζί με άλλους χριστιανούς, κατόπιν όλους μαζί τους οδήγησε στο βασιλιά, που βρισκόταν στη Θράκη.

Αλλά στο δρόμο, κοντά σε ένα χωριό ονομαζόμενο Ποταμός, σκότωσε τους Ζήνωνα, Θεοπρέπιο, Ακίνδυνο και Σεβηριανό, διότι από τις πολλές πληγές που είχαν στα πόδια τους, δεν μπορούσαν πλέον να βαδίσουν.

Όταν έφθασε στο χωριό Άμμους κοντά στη Σιλυβρία, με βασιλική διαταγή αποκεφάλισε, έτσι όπως τους είχε δεμένους, τον Αγαθόνικο, τον πρίγκιπα και τους άλλους χριστιανούς. Έτσι, όλοι ακολούθησαν το παράδειγμα του εσφαγμένου Αρνίου, του Χριστού, και άξια θα συναριθμηθούν μ’ αυτούς που θα είναι «γεγραμμένοι εν τω βιβλίω της ζωής του αρνίου» (Αποκάλυψη, κα’ 27).

Δηλαδή, μ’ αυτούς που θα είναι γραμμένοι στο βιβλίο της αιώνιας ζωής του Αρνίου, δηλαδή του Χριστού.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’ . Θείας πίστεως.
Νίκης τρόπαιον, κατά της πλάνης, Αγαθόνικε, λαμπρόν εγείρας, των άφθαρτων αγαθών, κατηξίωσαι του γαρ Δεσπότου ζηλώσας τον θάνατον, της αθανάτου ζωής ώφθης μέτοχος. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ο Θεός εκπληρώνει τους πόθους σας με τρόπο που δεν γνωρίζετε...

 

Οι τρείς εκπλήξεις!!!

 

Ο μακαριστός γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος έλεγε ότι στη βασιλεία των ουρανών θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τρεις εκπλήξεις.

1η έκπληξη: Θα δούμε ανθρώπους στον παράδεισο, που δεν περιμέναμε να βρίσκονται εκεί.

2η έκπληξη: Δεν θα δούμε πολλούς, που ήμασταν βέβαιοι ότι άξιζαν τον παράδεισο.

3η έκπληξη: Αν εμείς είμαστε στον παράδεισο θα διερωτόμαστε: «Τί έκανα και κέρδισα τον παράδεισο;».

O ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΘΑΔΔΑΙΟΣ

 

 

---

Τη μνήμη του Αγίου και Αποστόλου Θαδδαίου τιμά σήμερα, 21 Αυγούστου, η Εκκλησία μας. Εβραίος από την Έδεσσα ο Απόστολος Θαδδαίος και πολύ μορφωμένος στις θείες Γραφές, είχε ανεβεί στην Ιερουσαλήμ για προσκύνημα την εποχή του Ιωάννου του Βαπτιστού. Όταν άκουσε το κήρυγμα του και είδε την αγγελική του ζωή, τόσο πολύ εντυπωσιάστηκε, ώστε επεδίωξε και βαπτίστηκε απ’ αυτόν.

 Μετά όμως, όταν άκουσε τη διδασκαλία και είδε τα θαύματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τον ακολούθησε μέχρι το σωτήριο Πάθος. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, επέστρεψε στην πατρίδα του Έδεσσα. Εκεί καθάρισε από τη λέπρα τον τοπάρχη Αύγαρο και κατόπιν τον βάπτισε χριστιανό.

Αφού δίδαξε και φώτισε με το λόγο της αληθείας πολλούς και ίδρυσε πολλές εκκλησίες στις πόλεις της Συρίας, έφθασε στη Βηρυτό. Ο Θαδδαίος και εκεί με τη χάρη του Θεού δίδαξε το Ευαγγέλιο και βάπτισε πολλούς.

Τελικά, εκεί παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του, αφού στη ζωή του εφάρμοσε πλήρως την εντολή που έδωσε ο Κύριος στους μαθητές Του: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντας αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθαίου κη’ 19). Πηγαίνετε, δηλαδή, και κάνετε μαθητές σας όλα τα έθνη, βαπτίζοντας αυτούς στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Ο Μ. Γαλανός, για τον Απόστολο αυτό αναφέρει: «Μερικοί υποθέτουν, ότι πρόκειται για έναν από τους 70 αποστόλους, που καταγόταν από την Έδεσσα, ήταν όμως Ιουδαίος. Άλλα βέβαιο μπορεί να θεωρηθεί, ότι ο απόστολος Θαδδαίος είναι ο υπό το όνομα αυτό φερόμενος μεταξύ των 12.

Ονομαζόταν δε αλλιώς και Λεββαίος και ήταν αδελφός του Ιακώβου του μικρού. Σ’ αυτόν ανήκει και η επιστολή Ιούδα στο Ευαγγέλιο. Διότι καθ’ αυτό Ιούδας ονομαζόταν, τα δε άλλα δύο ονόματα ήταν πρόσθετα, όπως συμβαίνει πάντοτε στους Ιουδαίους μέχρι και σήμερα. Ο Θαδδαίος κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μεσοποταμία, όπου και έλαβε μαρτυρικό θάνατο».

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Θεού του εν σώματι, επιφανέντος ημίν, αυτόπτης γενόμενος, και ιερός μαθητής, Θαδδαίε Απόστολε, έλαμψας τοις εν σκότει, την σωτήριον χάριν ώφθης των εν Εδέσση, ιατήρ λαμπαδούχος, διό τους προσιόντας σοι, σκέπε εκάστοτε.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

              

  Μια από τις πιο ξεχωριστές μορφές της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο προφήτης και κριτής Σαμουήλ, ο οποίος γιορτάζει κάθε χρόνο στις 20 Αυγούστου. Το όνομά του στα ελληνικά σημαίνει «Θεαίτητος» (αυτός που τον ζήτησε ο Θεός). Η μητέρα του ήταν στείρα και ο Σαμουήλ γεννήθηκε κατόπιν πολλής προσευχής και πίστης. Ήταν βοηθός του κριτή Ηλί, ο οποίος ανεχόταν την ασέβεια των δύο γιων του. Ο Σαμουήλ σε ηλικία δώδεκα ετών άκουσε τη φωνή του Θεού και ο Ηλί του σύστησε να λέει: «Μίλα, Κύριε, ο δούλος σου ακούει». Τα λόγια του Θεού όμως ήταν σκληρά για τον Ηλί καθώς προέλεγε τον θάνατο των παιδιών του εξαιτίας της ανομίας του και του ιδίου εξαιτίας της μη παρέμβασής του για να διορθωθούν. Έτσι και έγινε σε μια μάχη εναντίον των Φιλισταίων, στην οποία οι Εβραίοι έχασαν και την Κιβωτό της Διαθήκης.  

Ο Σαμουήλ αναδείχθηκε κριτής του Ισραήλ. Πήρε πίσω την Κιβωτό. Ανέλαβε το έργο της πνευματικής ανόρθωσης του λαού κηρύττοντας μετάνοια και επιστροφή στον Νόμο που ο Θεός διά του Μωυσή, είχε δώσει. «Να έχετε προσηλωμένη την καρδιά σας στον Κύριο και Αυτός θα σας ελευθερώσει από τους Φιλισταίους» ήταν το πρόγραμμα του Σαμουήλ, όπως και έγινε. Ο Σαμουήλ προσέφερε θυσίες ειρηνικές και περιόδευε τη χώρα, για να λύνει τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων και να τους παροτρύνει να είναι ευλαβείς και να μην επηρεάζονται από τους θεούς των ειδώλων που οι γείτονες λαοί λάτρευαν. Όταν γέρασε, ο λαός ζήτησε βασιλιά. Ο Σαμουήλ προειδοποίησε ότι με το θεσμό αυτό οι άνθρωποι θα έχαναν την ωραία ελευθερία που τους είχε χορηγήσει ο Θεός, κάνοντάς τους το μοναδικό έθνος που είχε για βασιλιά τον ίδιο τον Δημιουργό.

Ο Σαμουήλ δικαιώθηκε. Βασιλιάς αναδείχτηκε ο Σαούλ, δυνατός πολεμιστής, αλλά αλαζόνας  και ανυπάκουος στο θέλημα του Θεού. Ο Σαμουήλ έχρισε βασιλιά τον νεαρό Δαβίδ από τη Βηθλεέμ και συνέχισε, μέχρι το τέλος της ζωής του να προσεύχεται και να εμπιστεύεται τον Θεό. Δεν έπαψε όμως ποτέ να λέει την αλήθεια και γι’ αυτό ο Σαούλ, αλλά και, συχνά, ο λαός δυσκολευόταν μαζί του. Εκείνος όμως δεν έκανε πίσω και έμεινε στη μνήμη τόσο του Θεού, όσο και των ανθρώπων.

Δύσκολος ο δρόμος της αλήθειας στους καιρούς μας. Η αλήθεια πονά, τόσο εμάς όσο και τους άλλους, διότι είναι μία πρόσκληση αυτογνωσίας και αυτοελέγχου. Ταυτόχρονα, είναι πρόσκληση μετανοίας για τα όποια πάθη και λάθη. Και οι άνθρωποι συνήθως θεωρούμε ότι οι άλλοι φταίνε και ότι εμείς έχουμε δίκιο. Γι’ αυτό και δεν ανεχόμαστε εύκολα να ακούμε και να βλέπουμε την αλήθεια και προτιμούμε κι εμείς, με τη σειρά μας, να ωραιοποιούμε την πραγματικότητα τόσο τη δική μας όσο και των άλλων, για να μην έρθουμε σε ρήξη.             

Όμως η ζωή προχωρά μέσα από συγκρούσεις, όταν αυτές στηρίζονται στην αλήθεια και δεν πρέπει να τις φοβόμαστε. Προφανώς και δυσκολευόμαστε να δεχτούμε τη γκρίνια, την αποδοκιμασία, την εχθρότητα των άλλων, όταν θα είμαστε αληθινοί και ειλικρινείς. Ιδίως στα παιδιά μας, δεν οριοθετούμε σήμερα με βάση την αλήθεια τη σχέση μας, όπως και την ευθύνη για την πορεία τους, για να μην τα στενοχωρήσουμε. Μοιάζουμε στον Ηλί και όχι στον  Σαμουήλ. Ο Σαμουήλ όμως δικαιώθηκε και ο Ηλί καταστράφηκε. Αυτό είναι το μήνυμα της Γραφής, είναι το μήνυμα της ζωής.

Στην κοινωνία η αλήθεια θεωρείται ότι έχει κόστος. Προτιμούμε την δημαγωγία και το χάιδεμα των αυτιών. Όμως, σε βάθος χρόνου, μόνο η αλήθεια ελευθερώνει και η αλήθεια σώζει. Ας λέγεται με αγάπη και διάκριση. Κυρίως όμως ας είμαστε αληθινοί στηρίζοντας και όχι καταποντίζοντας. Αυτός είναι ο τρόπος του Θεού. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Πνευματική εναλλαγή

Αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου

Υπάρχουν μερικοί που έχουν γευτεί τον Θεό, αλλά ακόμη επηρεάζονται από τον αντίπαλο και αισθάνονται παράξενα επειδή είναι άπειροι. Διότι μετά την επίσκεψη του Θεού, οι σκέψεις τους οδηγούνται στα μυστήρια του χριστιανισμού· αυτοί που έχουν γεράσει μέσα σε αυτά δεν αισθάνονται πλέον παράξενα. Όπως οι έμπειροι γεωργοί, από τη μεγάλη τους πείρα, δεν είναι εντελώς ανήσυχοι, όταν υπάρχει καλή σοδειά, αλλά περιμένουν και την πείνα και τη δυσκολία, ούτε, όταν τους χτυπάει η πείνα ή η δυσκολία απελπίζονται πολύ, γνωρίζοντας την αλλαγή. Έτσι γίνεται και στα πνευματικά. Όταν η ψυχή περιπέσει σε διάφορους πειρασμούς, δεν αισθάνεται παράξενα ούτε απελπίζεται,  διότι γνωρίζει ότι κατά παραχώρηση αφήνεται να δοκιμαστεί και να διδαχθεί από την κακία⸱ ούτε όταν βρίσκεται σε μεγάλη ευημερία και ανάπαυση είναι τελείως αμέριμνη, αλλά περιμένει την αλλαγή.

Εκεί που δεν πιστεύουμε ότι ο Θεός υπάρχει..

 

Η σχέση και η πίστη στον Χριστό δεν εξαντλείται στα Ιερά Μυστήρια. Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι πολλές φορές στα Μυστήρια μπορεί αν υποκριθούμε ή να στήσουμε έναν «καλό θρησκευτικό εαυτό». Από τα Ιερά Μυστήρια η σχέση ξεκινά και αναγεννάτε συνεχώς.

Από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεσαι στα απλά και στα καθημερινά φαίνεται και αποκαλύπτεται πόσο Χριστό έχεις μέσα σου. Εκεί βρίσκεται το απόσταγμα της πνευματικής ζωής.

Αναπαύεις τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου; Μήπως απομακρύνονται άνθρωποι από δίπλα σου λόγω της συμπεριφοράς σου;Χαίρονται να είναι μαζί σου ;Είσαι φάρος και πνευματική πηγή για τους ανθρώπους που σχετίζεσαι καθημερινά;Είναι η καθημερινή συμπεριφορά σου μια αγκαλιά και ένα λιμάνι για τον άλλον ή υψώνεις τείχη εγωϊσμού, κακίας και μίσους ;Με ποιον τρόπο διαφωνείς;Έχεις μάθει να ακούς και να δίνεις στον άλλον τον χώρο να είναι ο εαυτός του;Μήπως ενοχοποιείς και πιέζεις τους άλλους ;Όταν μια κατάσταση δείχνει να ξεφεύγει, ειρηνεύεις τα πράγματα ή ρίχνεις λάδι στη φωτιά;Μήπως «σκοτώνεις» ανθρώπους με τα λόγια σου;

Διαβάζεις για χαρά στα συναξάρια και το κουβεντιάζεις σε πνευματικούς καφέδες με παρέες. Εσύ έχεις χαρά;

Μήπως γίνεσαι μίζερος και παραπονιάρης και σου φταίνε τα πάντα;Μήπως βγάζεις τις νηστείες και πηγαίνεις για εκκλησιασμό ή εξομολόγηση αλλά μένεις τελικά ο ίδιος διότι δεν δίνεις χώρο και χρόνο στον Χριστό να ενεργήσει;Από συγχώρηση πώς πας; Μήπως το διαβάζεις σε πνευματικά βιβλία και το λες σε πνευματικές συζητήσεις αλλά δεν το πράττεις ποτέ;Μήπως θες γενικά μέσα στον γάμο και στις σχέσεις να γίνεται συνέχεια το δικό σου χωρίς να συμπεριλαμβάνεις τον άλλον;Μήπως βιάζεσαι και αγχώνεσαι και έχεις ξεχάσει την υπομονή;Μήπως το «εγώ» στη ζωή σου είναι παραπάνω από το «εσύ»;

Ο Χριστός είναι το Α και το Ω στην καθημερινότητά σου ή τον θυμόμαστε μόνο αν συμβεί κάτι άσχημο ή αν θελήσουμε να ικανοποιήσουμε ένα εγωιστικό θέλημα;

Μήπως τελικά στη σχέση με τον Χριστό είσαι παρών σωματικά στα Μυστήρια αλλά γενικά είσαι αλλού και έχεις μια σχέση συναλλαγής με τον Θεό;

Όλα τα παραπάνω είναι μερικές θεολογικές ακτίνες του ήλιου της δικαιοσύνης. Εκεί που ο Χριστός δεν φαίνεται και δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει και ενεργεί.

Ο Χριστός υπάρχει εκεί που δεν φαίνεται και εκεί που δεν πάει το μυαλό μας. Ενεργεί ως φωνή αύρας λεπτής, πάντα μέσα σε καθημερινές εκπλήξεις.

Ας βάλουμε λιγάκι τον εαυτό μας στο μικροσκόπιο….
Καλό θα μας κάνει… 

 π. Σπυρίδων Σκουτής

O ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΣΑΜΟΥΗΛ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Προφήτου Σαμουήλ τιμά σήμερα, 20 Αυγούστου, η Εκκλησία μας. Ο Προφήτης Σαμουήλ γεννήθηκε στην Αρμαθαίμ Σιφά στο όρος Εφραίμ, από τη φυλή του Λευΐ. Ήταν γιος του Ελκανά και της Άννας, η οποία ήταν στείρα και δια της προσευχής ο Θεός της χάρισε παιδί, τον Σαμουήλ, που τον αφιέρωσε στο Θεό για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της.

 Ο Σαμουήλ όταν μεγάλωσε, υπηρέτησε τον Κύριο και έγινε μέγας προφήτης και κριτής του λαού δικαιότατος. Αυτός έχρισε βασιλείς, το Σαούλ και το Δαυίδ, προφήτευσε 40 χρόνια και πέθανε σε βαθιά γεράματα.

Ας αναφέρουμε, όμως, μερικούς οικοδομητικούς λόγους του, που ξεφώνησε στο λαό του Ισραήλ, αλλά ισχύουν και για τους λαούς κάθε εποχής. Λέει λοιπόν: «Εάν φοβηθείτε τον Κύριον και δουλεύσητε αύτω και ακούσητε της φωνής αυτού και μη ερίσητε τω στόματι Κυρίου και ήτε και υμείς και ο βασιλεύς ο βασιλεύων εφ’ υμών οπίσω Κυρίου πορευόμενοι εάν δε μη ακούσητε της φωνής Κυρίου… έσται χείρ Κυρίου εφ’ υμάς και επί τον βασιλέα υμών» (Α’ Βασίλειων, ιβ΄ 14-15).

Δηλαδή, αν φοβάστε και υπολογίζετε τον Κύριο, και Τον λατρεύετε και υπακούετε στα προστάγματα Του, και δεν αντιδράσετε προς αυτά που σας παραγγέλλει ο Κύριος, και ακολουθείτε σταθερά και σεις και ο κυβερνήτης που σας κυβερνά το δρόμο που σας υποδεικνύει ο Κύριος, σας λέγω όλα θα πηγαίνουν καλά. Θα έχετε την ευλογία του Κυρίου. Αν όμως δεν υπακούσετε στα προστάγματα του Κυρίου, τότε θα πέσει επάνω σε σας και τον κυβερνήτη σας, βαρύ το χέρι του Κυρίου και θα τιμωρηθείτε.

Να σημειώσουμε επίσης, ότι ο Προφήτης Σαμουήλ συνέγραψε τα Α’ και Β’ Bασιλειών (στην εβραϊκή βίβλο τα δύο αυτά βιβλία είναι ενωμένα και φέρουν το όνομα του). Το δε, κέρας του Σαμουήλ το οποίο είχε το λάδι με το οποίο χρίστηκε βασιλέας ο Δαβίδ βρισκόταν στην Kωνσταντινούπολη, στην Mονή την καλουμένη Mυριοκέρατον. Τέλος, να αναφέρουμε ότι ο Σαμουήλ ίδρυσε το μυστηριακό τάγμα των Εσσαίων.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Εκ στείρας εβλάστησας, δικαιοσύνης καρπός, προφαίνων την μέλλουσαν, ευεργεσίαν ημίν, Σαμουήλ θεσπέσιε όθεν ιερατεύσας, παιδιόθεν Κυρίω, έχρισας ως Προφήτης, Βασιλείς θείω μύρω. Καί νυν των σε ευφημούντων, μάκαρ μνημόνευε.

Τα πριν, τα τώρα και τα αιώνια

Αρχ. Βασιλείου Γοντικάκη

Τὰ πάντα ὑπῆρχαν στὴν προαιώνια θεία βουλή, ὡς ἀδημιούργητα.

Τὰ πάντα παραμένουν στὴν αἰώνια μνήμη τῆς ἴδιας στοργῆς, ὡς εὐεργετούμενα.

Ἔτσι ἢ ἀλλιῶς, ἐκ τῶν προτέρων ἢ ἐκ τῶν ὑστέρων, ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ σωτηρία μας.

Στὸ σύντομο ταξίδι τῆς ζωῆς γνωρίζεις τὴν αἰωνιότητα τῆς ἀγάπης.

Ὅλα τελειώνουν, ὅπως φαίνεται. Καὶ τίποτε ἀληθινὸ δὲν χάνεται, μόνο ἀναλαμβάνεται.

«Να παίρνουμε κανένα τηλεφωνάκι στον Κύριο και στην Παναγία». Ποια είναι τα νούμερά τους..

 

«Να παίρνουμε κανένα τηλεφωνάκι στον Κύριο και στην Παναγία.

Το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», είναι το νούμερο του Χρίστου. «Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθησόν με», είναι το νούμερο της Παναγίας.

Όταν την επικαλούμαστε, είναι σαν να μας λέη: «Έλα, παιδί μου, σ’ ακούω»».

*****

«Όποιος θέλει να αγωνισθή του φθάνη η ησυχία και το κομποσχοίνι. Οι κασσέτες [η ακρόαση πολλών κηρυγμάτων, ομιλιών], και Εκκλησιαστικές να είναι, σκοτίζουν το νου».

 *****

Είπε Γέρων: «Η νοερά προσευχή είναι η μυστική αναπνοή του Αγίου Όρους».Είπε Γέρων: «Η προσευχή του Ιησού είναι η μεγαλύτερη περιουσία του αληθινού μοναχού. Για την καρδιά που την έχει συνηθίσει, η απουσία του γλυκυτάτου ονόματος είναι σαν μία πληγή που δεν σ’ αφήνει να ησυχάσης και σε πονά πάντοτε. Αγωνίσου να αποκτήσης την συνήθεια της νοεράς προσευχής. Όταν την αποκτήσης, θα δοκιμάσεις ευτυχία καί μακαριότητα μέσα στις κακουχίες και τους πειρασμούς».

*****

Είπε Γέρων: «Τον κανόνα σου μην τον αφήσης ποτέ. Είναι σαν ασπίδα που φυλάει τον μοναχό».

*****

Είπε Γέρων: «Η νοερά προσευχή είναι η μυστική αναπνοή του Αγίου Όρους».

*****

Γέρων επισκέφθηκε γειτονικό Κελλί. Τον δόκιμο του κελλιού τον πολεμούσαν εκείνο τον καιρό λογισμοί κατακρίσεως. Ο Γέροντας χωρίς να το γνωρίζη, του είπε:

«Η κατάκριση είναι μεγάλη αμαρτία. Εσύ να μην κατακρίνης τους άλλους, αλλά να κοιτάζης μόνο την καμπούρα σ’(ου). Να θεωρής τον εαυτό σου κατώτερο και από τον πιο κατώτερο. Να έχης εν καλό Πνευματικό και να κοιτάζης την καμπούρα σ’(ου)».

*****

«Η μετάνοια δεν έχει θυμό και κατάκριση».

*****

Είπε Γέρων: «Όχι μόνο να φυλάγεσαι από το να μην κατακρίνης κανέναν, αλλά και εσύ να μη γίνης αιτία να σε κατακρίνουν, να σε κατηγορήσουν δικαίως.

Εάν αδίκως, τότε θα έχεις μισθό».

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗΣ

 

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Ανδρέα του Στρατηλάτου και των συν αυτώ Μαρτυρησάντων τιμά σήμερα, 19 Αυγούστου, η Εκκλησία μας. Οι στρατιώτες ήταν κυριευμένοι από φόβο, λόγω του ότι ο εχθρός ήταν πολυάριθμος και είχε πολλές νίκες στο ενεργητικό του. Η αρχηγία του μικρού σώματος στρατιωτών είχε ανατεθεί από τον αρχιστράτηγο Αντίοχο σε ένα γενναίο χριστιανό αξιωματικό, τον Ανδρέα.

 Βεβαίωσε λοιπόν ο Ανδρέας τους στρατιώτες του πως ο θρίαμβος της νίκης θα είναι με το μέρος τους, αν όλοι με πραγματική πίστη επικαλεσθούν τον παντοδύναμο Θεό των χριστιανών.

Διότι όλα τα κατορθώματα των χριστιανών επιτυγχάνονται «σὺν τὴ δυνάμει τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χρίστου» (Α’ προς Κορινθίους, ε’ 4). Με τη δύναμη, δηλαδή, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Πράγματι, τα λόγια του Ανδρέα ανύψωσαν το ηθικό των στρατιωτών, με αποτέλεσμα να συντρίψουν το πολυπληθές στράτευμα του εχθρού. Ο Αντίοχος επαίνεσε δημόσια το κατόρθωμα αυτό, αλλά όταν έμαθε ότι οι στρατιώτες ειλκύσθηκαν από τον Ανδρέα στο χριστιανισμό, έστειλε 1000 στρατιώτες να τους αφοπλίσουν και να τους στείλουν στα σπίτια τους. Ο Ανδρέας, όμως, μετά από συζήτηση είλκυσε κι αυτούς στο χριστιανισμό.

Εξοργισμένος τότε ο Αντίοχος, έστειλε ειδικό σώμα με έμπιστους αξιωματικούς και σκότωσε όλους τους χριστιανούς στρατιώτες. Ήταν στον αριθμό δύο χιλιάδες πεντακόσιοι ενενήντα τρεις (2593)!

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τη δυvαστεία, προσενήνοχας, ως στρατηγέτης, τω Παντάνακτι στρατόν θεοσύλλεκτον τύπος γαρ τούτων Ανδρέα γενόμενος, μαρτυρικώς συν αυτοίς ηνδραγάθησας. Μεθ’ ων πρέσβευε, Κυρίω τω σε δοξάσαντι, δωρήσασθαι ημιν το μέγα έλεος.

Δυο λέξεις, δυο κουβέντες…και φτάνουν!

 

Δυο λέξεις, δυο κουβέντες…και φτάνουν!

Δεν θες τίποτε άλλο.

Ζει Κύριος ο Θεός.

Αιτείτε και δοθήσεται..

Κρούετε και ανοιγήσεται..

Με πίστη, με υπομονή, με καρτερία, με ταπεινό φρόνημα..

Να ζητάμε από τον Θεό.. και η αγάπη του ουρανίου πατρός μας δεν θα αργήσει να μας χαρίσει αυτό που ζητάμε και να μας λυτρώσει από αυτό που μας ταλαιπωρεί…

Γέροντας Γαβριήλ

Αιτωλοακαρνανίας Δαμασκηνός: «Φτάνει πια!»

 

Νέα τραγωδία στην Αιτωλοακαρνανία!

Νεκρός 27χρονος σε τροχαίο!

Άλλη μια είδηση που μας πάγωσε!

Ένας ακόμη νέος προστέθηκε στη μακρά αλυσίδα των νεκρών σε τροχαία δυστυχήματα.

Αβάστακτος πόνος, πάλι, για τους γονείς, για τους συγγενείς, για τους φίλους, για όλους μας.

Η ψυχή τους πλημμυρισμένη από ένα μεγάλο, αναπάντητο «γιατί».

Το ίδιο «γιατί» βασανίζει όλους μας.

Γιατί, πάλι, στον τόπο μας ένα τροχαίο;

Γιατί, πάλι, στον τόπο μας το αίμα ενός νέου ανθρώπου να βάφει την άσφαλτο; 

Γιατί, πάλι, στον τόπο μας ο χαμός ενός νέου ανθρώπου να μαυρίζει την καρδιά μας;

Τί φταίει;

Ποιός φταίει;

Τί πρέπει να γίνει;

Τί πρέπει να κάνουμε;

Ένα είναι βέβαιο: Δεν μπορούμε να μείνουμε αδιάφοροι!

Έχουμε αρχίσει να ανησυχούμε σοβαρά για τις μειωμένες γεννήσεις.

Πότε θα ανησυχήσουμε σοβαρά και για τους αυξημένους θανάτους;

Αν η καρδιά μας δεν συγκινείται από τον ξένο πόνο, ας πανικοβληθεί ο νους μας από τις συνέπειες:

Κάθε θάνατος ενός νέου ανθρώπου είναι: η οικογένεια που δεν έκανε, τα παιδιά που δε μεγάλωσε, η ανανέωση της κοινωνίας μας σε πόλεις και ύπαιθρο που έδωσε τη θέση της στον μαρασμό και στην εγκατάλειψη.

Οι επαναλαμβανόμενες τραγωδίες πρέπει να γίνουν αιτία αληθινού συναγερμού. 

Ως Επίσκοπος και Πνευματικός σας Πατέρας, αυτή τη στιγμή, πονάω! Πονάω και προσεύχομαι. Όχι για θαύματα!

Προσεύχομαι για φωτισμό όσων ανατρέφουν παιδιά, να τους εμπνεύσουν την αγάπη για τη ζωής. Τον σεβασμό σε κάθε είδους κανόνες που προστατεύουν τη ζωή. Την γνωστοποίηση προς τα παιδιά για την αμείλικτη ενεργοποίηση των συνεπειών της κάθε μας πράξης. Για τη δύναμη της μιας στιγμής που μπορεί να σφραγίσει ολόκληρη τη ζωή πολλών άλλων, συχνά αμέτοχων και παντελώς αθώων, όπως του οδηγού του αυτοκινήτου στο απέναντι ρεύμα, αλλά και όσων δεν θα συνέλθουν ποτέ από αυτή την απώλεια. 

Προσεύχομαι για φωτισμό όσων αποφασίζουν για όλους μας, να αντισταθούν απέναντι στην γενικευμένη αδιαφορία, την προχειρότητα, την μειωμένη αίσθηση καθήκοντος, την προτεραιότητα της ατομικής ιδιοτέλειας σε βάρος της κοινωνίας.  

Προσεύχομαι για φωτισμό δικό μας, όλων μας προσωπικά, για ανάληψη προσωπικής και συλλογικής ευθύνης και λήψη μέτρων, αντί για διαρκές παράπονο και κατάκριση σε άλλους, τους όποιους άλλους, που μάθαμε να εντοπίζουμε αμέσως τα λάθη και τις παραλείψεις τους, εθελοτυφλώντας επίμονα στην απάθειά μας και την παντελή έλλειψη αυτοκριτικής. 

Προσεύχομαι ο Θεός μας να αναπαύσει τις ψυχές όλων αυτών των παιδιών μας, των χαμένων τόσο πρόωρα και άδικα, των θυμάτων της αμέλειάς μας, και να χαρίσουν ο Χριστός μας και η Παναγία μας κουράγιο και δύναμη στους γονείς τους, να σηκώσουν αυτόν τον σταυρό, που βαρύτερο δεν γνωρίζει η καρδιά του ανθρώπου.

Η προσευχή όμως δεν αρκεί, χωρίς την ενεργοποίηση και των δικών μας δυνάμεων, και της δικής μας φωνής. 

Με αυτή τη φωνή, με όση δύναμη μου έχει μείνει μέσα στην πονεμένη ψυχή μου, κραυγάζω:

Όχι άλλα τροχαία δυστυχήματα! 

Όχι άλλα παιδιά μας, θύματα της ασφάλτου!

Όχι άλλοι γονείς μαυροφορεμένοι να πίνουν το πιο πικρό φαρμάκι του χαμού των σπλάχνων τους!

Παιδιά μου:

Δεν υπάρχει απόλυτη ασφάλεια χωρίς τη σύνεσή μας.

Είσαστε απροστάτευτα, από δρόμους επικίνδυνους, από σήμανση ελλιπή.

Παιδιά μου, σας παρακαλώ, πιστέψτε το:

Το αλκοόλ οδηγεί στον θάνατο.

Οι κόντρες της ασφάλτου έχουν μόνον νικημένους. 

Η ταχύτητα δεν χαρίζει ποτέ δεύτερη ευκαιρία. 

Το κράνος, η ζώνη, ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας είναι η αγάπη που χρωστάτε στον εαυτό σας. 

Και πάνω απ’ όλα:

Μη δεχθεί η αγνή σας καρδιά να ποτίσει με τόσο πόνο αυτούς που σας λατρεύουν, τους γονείς σας. Είστε πολύτιμοι. Μοναδικοί. Η ζωή έχει ετοιμάσει για σας δυσκολίες, αλλά και νίκες∙ ανηφόρες αλλά και γλυκές βουνοκορφές∙ γνωριμίες με ανθρώπους που θα σας προσφέρουν πληρότητα ζωής. 

Κλείστε τα αυτιά σας σε ανούσιες προκλήσεις και γίνετε φανατικοί οπαδοί της ζωής.

Όσο για μένα, τίθεμαι στη διάθεση κάθε καλοπροαίρετης πρωτοβουλίας που θα αποσοβήσει νέες τραγωδίες. 

Το διαπιστώνω σε κάθε μου βήμα: Η σωστή εκπαίδευση των εφήβων σφραγίζει τη ζωή τους. Ίσως έφτασε η στιγμή να δημιουργήσουμε χώρο, πέρα από τα επίσημα προγράμματα, για κυκλοφοριακή αγωγή, όχι «πεταμένη» σε μια άκρη του σχολικού προγράμματος, αλλά στο κέντρο της σχολικής ζωής, με έξυπνες δράσεις, αφοσιωμένους εκπαιδευτές, εν ανάγκη καλυπτόμενους από πόρους της τοπικής κοινωνίας. Δράσεις συνοδευόμενες από δραστηριότητες ανάπτυξης προσωπικής ευθύνης και κοινωνικής συμπεριφοράς. 

Δράσεις θα βρεθούν. Σημασία όμως έχει να θεωρηθεί η οδική ασφάλεια ως εθνικό ζητούμενο και να θεωρηθεί εθνική ευεργεσία εκ μέρους χορηγών η υποστήριξη τέτοιων πρωτοβουλιών.

Με όλη μου τη καρδιά, εγώ και όλη η τοπική μας Εκκλησία συστρατεύομαι σε ανάλογες δράσεις, υλοποιώντας την μεγαλύτερη πνευματική παρακαταθήκη της Χριστιανικής μας πίστης: την ιερότητα της ζωής και την αγάπη σε κάθε άνθρωπο, με τον Ευαγγελικό τρόπο που μας εμπνέει πάντοτε ο Θεός και οι ανάγκες της κοινωνίας μας. 

Η ευχή της μάνας

 

π. Παΐσιος

Η ευχή των γονέων είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά για τα παιδιά. Γι’ αυτό φροντίζουν να έχουν την ευχή των γονέων.

Δεν είδατε ο Ιακώβ, μέχρι πού έφθασε, για να πάρει την ευλογία του πατέρα του; Και προβιά φόρεσε!

Ειδικά η ευχή της μάνας είναι μεγάλο πράγμα! Κάποιος έλεγε: «Κάθε λόγος της μητέρας μου είναι και μια λίρα χρυσή».

Να, και πριν από καιρό πόση εντύπωση μου έκανε κάποιος από το Γιοχάνεσμπουργκ! Ήρθε στο Καλύβι το φθινόπωρο.

«Γέροντα, η μάνα μου αδιαθέτησε, μου λέει, και ήρθα να τη δω».

Τρεις μήνες δεν πέρασαν, τα Χριστούγεννα ξαναήρθε. «Πώς πάλι εδώ;», τον ρωτάω.

«Έμαθα, μου λέει, πως πάλι αδιαθέτησε η μάνα μου και ήρθα να φιλήσω το χέρι της, γιατί είναι ηλικιωμένη και μπορεί να πεθάνει. Για μένα η μεγαλύτερη περιουσία είναι η ευχή της μάνας μου».

Εξήντα χρονών άνθρωπος ξεκίνησε από το Γιοχάνεσμπουργκ και ήρθε στην Ελλάδα, για να φιλήσει το χέρι της μάνας του!

Και τώρα τέτοια ευλογία έχει, που σκέφτεται να κάνει ένα γηροκομείο μεγάλο για τους κληρικούς και να το χαρίσει στην εκκλησία.

Δηλαδή τις ευλογίες δεν έχει πού να τις βάλει κατά κάποιον τρόπο.

Για μένα είναι φάρμακο μια τέτοια ψυχή. Είναι σαν να είμαι στην έρημο Σαχάρα και να βρίσκω ξαφνικά λίγο νερό. Αυτά χάνονται σιγά-σιγά.

Ένας άλλος ήρθε μια μέρα με κλάματα στο Καλύβι.

«Πάτερ, με καταράστηκε η μάνα μου. Στο σπίτι έχουμε όλο αρρώστιες, στεναχώριες, η δουλειά μου δεν πάει καλά», μου είπε.

«Κι εσύ δεν θα ήσουν εντάξει», του λέω. Δεν μπορεί η μάνα σου άδικα να σε καταράστηκε».

«Ναι, μου λέει. Ήμουν κι εγώ».

«Να πας να ζητήσεις συγχώρηση από την μάνα σου», του λέω.

«Θα πάω, Πάτερ, μου λέει. Δώσε μου την ευχή σου».

«Την ευχή μου την έχεις, του είπα, αλλά να πάρεις και την ευχή της μάνας σου».

«Δύσκολο να μου δώσει την ευχή της», μου λέει.

«Να πας, κι αν δεν σου την δώσει, να της πεις: «Μου είπε ένας Γέροντας πως κι εσύ θα παραδώσεις ψυχή».

Πήγε, και η μάνα του τού ευχήθηκε: «Παιδί μου, να έχεις την ευλογία του Αβραάμ!».

Ήρθε μετά από λίγο καιρό στο Όρος με βυσσινάδες, με λουκούμια. Ήταν γεμάτος χαρά. Τα παιδιά του ήταν καλά, η δουλειά του πήγαινε καλά.

Συνέχεια βούρκωνε και μου έλεγε: «Δόξα τω Θεώ». Άλλαξε η ζωή του και μιλούσε όλο πνευματικά.

Πόσο μάλλον όταν κανείς έχει εξ αρχής σεβασμό προς τους γονείς! Πώς να μην έχει την ευλογία του Θεού;

“Τα σημάδια είναι εδώ αλλά οι καρδιές έχουν πετρώσει”

 

Γέροντας Ιουστίνος Πίρβου

Ο Θεός κατά κάποιον τρόπο μας δείχνει σημάδια για να ετοιμαστούμε. Εμείς όμως δεν δίνουμε σημασία.

Αυτό σημαίνει ότι τα πάθη μας τύφλωσαν τόσο πολύ που δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το καλό από το κακό.

Η γενιά αυτή είναι τόσο τυφλωμένη από τα πάθη που ακόμη κι αν δουν βομβαρδισμούς ή οτιδήποτε άλλο δεν πρόκειται να μετανοήσουν…

Όπως λέει και η Γραφή ο καθένας είναι αλυσοδεμένος από κάποιο πάθος.

Και όταν θα μας βρει το κακό τότε δεν θα έχουμε τη δύναμη να μετανοήσουμε.

Ο καθένας προσπαθεί να ικανοποιήσει το πάθος του.

Οι καρδιές έχουν πετρώσει.

Αυτός που δεν αγωνίστηκε εναντίον των παθών του δεν θα βρει θεία βοήθεια στον καιρό των διωγμών.

Ο Θεός μας στέλνει σημάδια για να έλθουμε ”εν εαυτώ” και να μετανοήσουμε.

Να πάμε στους πνευματικούς για να εξομολογηθούμε, να κοινωνήσουμε με το σώμα και το αίμα του Χριστού για να πάρουμε δύναμη.

OI ΑΓΙΟΙ ΦΛΩΡΟΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΟΣ

 

 

 

Οι Άγιοι Φλώρος και Λαύρος ήταν δίδυμα αδέλφια και ήταν άρρηκτα ενωμένοι δια της θερμής πίστεως και αγάπης που είχαν προς το Χριστό. Κατάγονταν από το Βυζάντιο και είχαν διδαχθεί το χριστιανισμό και την τέχνη του λιθοξόου από τους Αγίους Πρόκλο (ή Πάτροκλο σύμφωνα με τον Άγιο Νικόδημο) και Μάξιμο, οι όποιοι υπέστησαν και μαρτυρικό θάνατο για το Χριστό.

Μετά το θάνατο των διδασκάλων τους, ο Φλώρος και ο Λαύρος αναχώρησαν στην Ιλλυρία και διάλεξαν σαν τόπο διαμονής τους την πόλη Ουλπιανά. Στην πόλη αυτή εργάζονταν την τέχνη τους, αλλά συγχρόνως μέσω αυτής προσπαθούσαν για την εξάπλωση του Ευαγγελίου.

Εκεί υπήρχε και κάποιος Ιερέας ειδώλων, ονομαζόμενος Μερέντιος. Ο γιος αυτού Αθανάσιος από το ένα του μάτι έπαθε τύφλωση, που από την ιατρική επιστήμη δε βρήκε θεραπεία. Τότε πλησίασε τους δύο τεχνίτες αδελφούς, οι οποίοι με την επίκληση του ονόματος του Χριστού θεράπευσαν το μάτι του γιου του ειδωλολάτρη Ιερέα, με αποτέλεσμα να πιστέψουν και οι δύο στο Χριστό. Αυτό μόλις το έμαθε ο έπαρχος Λύκων, συνέλαβε τους δύο αδελφούς και, αφού τους βασάνισε φρικτά, τους έριξε μέσα σε ένα πηγάδι, όπου και παρέδωσαν το πνεύμα τους. Έτσι, οι δύο τεχνίτες αδελφοί μπήκαν στην αιώνια πόλη, «ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός» (Προς Εβραίους Επιστολή, ια’ 10). Της οποίας, δηλαδή, τεχνίτης και κτίστης είναι αυτός ο Θεός. Τα λείψανα αυτών τα συνέλεξαν πιστοί Χριστιανοί και τα μετέφεραν στη Βασιλεύουσα.

Ἀπολυτίκιον.

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Εὐσεβείας τοὶς τρόποις ἐγγυμναζόμενοι, τοῦ μαρτυρίου τὴν τρῖβον διαπεράτε καλῶς, ὡς αὐτάδελφοι κλεινοὶ Χριστὸν δοξάσαντες, ὅθεν γεραίρομεν ὑμᾶς, ὡς γενναίους Ἀθλητᾶς, Φλῶρε καὶ Λαῦρε βοῶντες. Ἀπὸ παντοίας ἀνάγκης, ρύσασθε πάντας ἠμᾶς Ἅγιοι.

«Η μοναδικότητα της Παναγίας»

 

του Μητροπολίτου Μεσογαίας κ. Νικολάου

Ἡ Παναγία ἀποτελεῖ τὴν συγκλονιστικότερη ἀνθρώπινη παρουσία στὴν ἱστορία. Oἱ ὑμνογράφοι καὶ θεολόγοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν διστάζουν συγκρίνοντάς την μὲ τοὺς ἀγγέλους νὰ προκρίνουν τὸ δικό της ἅγιο πρόσωπο.

Tὴν προσφωνοῦν ὡς «τιμιωτέραν τῶν Xερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ». Πράγματι ἡ Παναγία ἔχει μία μοναδικότητα.

Πρῶτο· εἶναι ὁ μεγαλύτερος εὐεργέτης τῆς ἀνθρωπότητος. Δι΄ αὐτῆς ἔλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση Tου ο Θεάνθρωπος Kύριος καὶ κατέστη δυνατή γιὰ κάθε ἄνθρωπο ἡ κοινωνία μαζί Tου.

Δεύτερο· εἶναι τὸ ἐγγύτερο πρὸς τὸν Θεὸ πλάσμα μὲ τὴν μεγαλύτερη παρρησία πρὸς Aὐτόν: «πολλὰ γὰρ ἰσχύει δέησις Mητρὸς πρὸς εὐμένειαν Δεσπότου».

Tρίτο· εἶναι ὅμως καὶ τὸ πλησιέστερο πρὸς τὸν καθένα μας πρόσωπο.

Eἶναι πιὸ κοντά μας ἀπὸ τοὺς στενότερους συγγενεῖς μας, εἶναι πιὸ πλησίον μας καὶ ἀπὸ τὸν φύλακα ἄγγελό μας, εἶναι πιὸ μάννα καὶ ἀπὸ την μητέρα μας.

Ἡ Παναγία ἐπίσης συνδέει τὸ πρόσωπό της μὲ τὸ μεγαλύτερο θαῦμα στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου· τὴν θεία ἐνανθρώπηση.

Tέλος, ἡ Παναγία, ὡς Mητέρα τοῦ Θεοῦ, μᾶς εἰσάγει στὸ μεγαλύτερο μυστήριο γιὰ τὸ ὁποῖο «ἀπορεῖ πᾶσα κτίσις εὐφημεῖν πρὸς ἀξίαν, ἰλιγγιᾷ δὲ νοῦς» καθὼς ἀναλογίζεται τὸ πῶς μέσα ἀπὸ τὴν πύλη τοῦ θεομητορικοῦ σώματος ὁ Kύριος καὶ Θεός μας εἰσέρχεται στὴν ἱστορία καὶ τὸν κόσμο Tου «ἐν δούλου μορφῇ».

Aὐτά τὰ πέντε διακριτικὰ γνωρίσματα προσδιορίζουν καὶ πέντε ἐσωτερικὰ βιώματα ποὺ γεννιοῦνται ἀπὸ τὴν κοινωνία μας μαζί της.

Ἡ σχέση μας αὐτὴ προξενεῖ τὴν βαθύτερη εὐγνωμοσύνη ποὺ μπορεῖ νὰ νοιώσει ἄνθρωπος γι΄ αὐτό καὶ δὲν χορταίνουμε νὰ τὴν εὐχαριστοῦμε καὶ δοξολογοῦμε.

Προξενεῖ ἐπίσης τὴν σταθερότερη ἐμπιστοσύνη, αὐτὴν ποὺ μᾶς κάνει νὰ προσφεύγουμε στὴ βοήθειά της ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ πιὸ δύσκολα προβλήματά μας:

«οὐδεὶς προστρέχων ἐπὶ σοὶ κατῃσχυμένος ἀπὸ σοῦ ἐκπορεύεται, ἁγνὴ Παρθένε Θεοτόκε, ἀλλ΄ αἰτεῖται τὴν χάριν καὶ λαμβάνει τὸ δώρημα πρὸς τὸ συμφέρον τῆς αἰτήσεως».

Ἀλλά αἰσθανόμαστε καὶ τὴν πιὸ γλυκιὰ ζεστασιὰ καὶ τὴν βαθύτερη παρηγοριὰ μαζί της.

Γι΄ αὐτό καὶ μεταξὺ τῶν ὀνομάτων ποὺ τῆς προσδίδουμε συγκαταλέγονται καὶ αὐτὰ τῆς «Παραμυθίας», τῆς «Παρηγορήτριας», τῆς «Γλυκοφιλούσας».

Mεγάλοι θεολόγοι Πατέρες, ὅπως ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Ἅγιος Nικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἐκφράζουν τὸ δέος καὶ τὸν θαυμασμὸ τῆς Ἐκκλησίας μὲ μοναδικῆς συλλήψεως ὕμνους καὶ δογματικὲς διατυπώσεις σὲ μιά προσπάθεια εὐγνώμονα καὶ δοξολογικά νὰ βάλουν σὲ λόγια τὸ θαῦμα τῆς παρθενίας της.

Tέλος, κάθε προσευχή πρός τὴν Mητέρα τοῦ Θεοῦ προικίζει τὸ ἐσωτερικό μας μὲ τὸν ἐντονότερο φωτισμό ποὺ μπορεῖ νὰ καταυγάσει τὴν ἀνθρώπινη ψυχή.

Εὔχομαι νὰ δώσει ὁ Θεὸς νὰ ὑπάρχει οὐσιαστικὴ καρποφορία στὴν προσευχὴ καὶ ἡ Παναγία καὶ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὶς ἀνάγκες, τὶς θλίψεις, τοὺς πόνους, τὶς καθημερινὲς δυσκολίες, κυρίως ὅμως ν᾿ ἀποτελέσει γιὰ τὸν καθένα αὐτὸ τὸ μυστικὸ πρότυπο τῆς ἐν χάριτι καὶ ἐν πνεύματι ἄλλης ζωῆς.

ΗΜΕΙΣ ΚΑΙ ΥΜΕΙΣ

 

«Ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι» ( Α’Κορ. 4, 10)

«Ἐμεῖς παρουσιαζόμαστε μωροὶ γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ἐσεῖς εἶστε σοφοὶ χάρη στὸν Χριστό· ἐμεῖς εἴμαστε ἀδύναμοι, ἐνῶ ἐσεῖς εἶστε δυνατοί· ἐμεῖς εἴμαστε περιφρονημένοι, ἐνῶ ἐσεῖς εἶστε τιμημένοι!». 

            Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας προς τους Κορινθίους, με αφορμή την αμφισβήτηση κάποιων σχετικά με το δικαίωμά του να θεωρείται απόστολος, περιγράφει την κατάσταση που βιώνουν όσοι εκλέχτηκαν από τον Χριστό να ακολουθήσουν τον δικό Του δρόμου, της κήρυξης του Ευαγγελίου παραιτούμενοι από κάθε δικαίωμά τους, ακόμη και από αυτά που η εκκλησιαστική κοινότητα τους παρείχε για να τους βοηθήσει στην προσπάθειά τους να επιτελέσουν την αποστολή τους, ότι υπάρχει μία πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο πώς φαίνονται οι απόστολοι στα μάτια των ανθρώπων και πώς οι υπόλοιποι χριστιανοί τόσο στην ευρύτερη, όσο και στη στενή εκκλησιαστική κοινότητα. Οι απόστολοι μοιάζουν ανόητοι για χάρη του Χριστού, είναι αδύναμοι, είναι περιφρονημένοι. Οι υπόλοιποι χριστιανοί και μάλιστα οι επικεφαλής της τοπικής κοινότητας, μοιάζουν σοφοί, είναι δυνατοί, είναι τιμημένοι, είτε διά του κύρους τους στους ανθρώπους, οι οποίοι τους γνωρίζουν, είτε διότι μένουν σταθερά στον τόπο της Κορίνθου και έχουν τη ζωή, την εργασία τους, την δυναμική τους. Οι απόστολοι, όπως ο Παύλος, έρχονται για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα σε μία περιοχή και προφανώς κάποιοι πρέπει να τους βοηθήσουν να καλύψουν τις ανάγκες της επιβίωσής τους, ενώ κάθε ξενομερίτης γεννά αφορμές αμφισβήτησης για το πόσο αξίζει σε σχέση με τους εντόπιους και αυτόχθονες.

            Αυτή η διαφορά ανάμεσα στο «φαίνεσθαι» και στο «είναι» ξεκινά από την αίσθηση ότι η ζωή, ο χρόνος, ο τόπος, οι άνθρωποι, η κοινότητα μάς ανήκουν. Δεν ανήκουμε εμείς σ’ αυτές τις εκφράσεις της ζωής, αλλά μας ανήκουν και επομένως δικαιούμαστε όχι απλώς να είμαστε χαρούμενοι και, γιατί όχι, περήφανοι που βιώνουμε την ομορφιά της σχέσης, του «ανήκειν», αλλά και ότι όποιος άλλος δεν είναι σαν κι εμάς, του κάνουμε χάρη αν δεχτούμε τη συνύπαρξη μαζί του, αλλά δεν είναι αυτό που είμαστε εμείς. Γι’ αυτό και μια κεκαλυμμένη περιφρόνηση, ένα αίσθημα δικής μας ανωτερότητας, το οποίο δεν είναι απαραίτητα αναιτιολόγητο, σίγουρα όμως λείπει από αυτό η ταπείνωση.

            «Ο υψηλός Θεός επί γης εφάνη ταπεινός άνθρωπος», ψάλλουμε στους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Αν κάτι είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο και αδιανόητο στον Θεό που πιστεύουμε είναι η εκούσια πτωχεία Του, η ταπείνωση που Τον έκανε όχι μόνο να γίνει άνθρωπος, αλλά και να ζήσει επί γης ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν θα ταίριαζαν στην ιδέα περί Θεού που έχουμε: του παντοδύναμου, του τηρητή των νόμων και της τάξης, του πλέον ευφυούς, του απόλυτου σχεδιαστή, του ρυθμιστή της ζωής μας. Κι όμως ο Χριστός και φάνηκε και έζησε και δίδαξε και μοιράστηκε την ταπείνωση. Γεννήθηκε από μία απλή κοπέλα, σε έναν άσημο τόπο, μεγάλωσε στο σπίτι ενός ξυλουργού,  δεν σπούδασε σε καμία Σχολή της εποχής, δεν Τον καλούσαν για διαλέξεις οι σοφοί του κόσμου, δεν ήταν καν Έλληνας, Αιγύπτιος, Ινδός ή Κινέζος, τόποι με απίστευτο πολιτισμό και σοφία, αλλά Εβραίος, καταγόμενος από έναν λαό σκληρόκαρδο, απαιτητικό, ανυπότακτο, που η πρόοδός του είχε να κάνει με την επιβίωση, το εμπόριο, την καθημερινότητα, χωρίς όμως μεγάλα πολιτιστικά επιτεύγματα, όπως θαυμάζουμε στους ξεχωριστούς λαούς της αρχαιότητας. Και έζησε ανάμεσα στους καθημερινούς ανθρώπους, στους φτωχούς και ταλαιπωρημένους, συναναστρεφόμενος και μιλώντας σε άντρες, γυναίκες, παιδιά, ξένους, περιφρονημένους, αμαρτωλούς. Το επίγειο τέλος Του ήταν το τέλος ενός κακούργου επάνω στη χειρότερη τιμωρία και το πιο επώδυνο μαρτύριο: τον Σταυρό. Και μετά την Ανάστασή Του δεν θέλησε να επιβάλει την παντοδυναμία Του διαλέγοντας την αγάπη, την ελευθερία, την απόσταση που δείχνει σεβασμό και ανέχτηκε και ανέχεται την απόρριψη και την ύβρη στους αιώνες.

            Αυτό δείχνει ο Παύλος σε όλους εμάς τους χριστιανούς. Να έχουμε αγάπη και όχι έπαρση. Να χαιρόμαστε για την καταγωγή μας, αλλά να μην κλείνουμε την πόρτα σε όποιον θέλει να την μοιραστεί, εφόσον σέβεται αυτό που είμαστε. Να δοξάζουμε τον Θεό για τα χαρίσματά μας, αλλά να δίνουμε, γιατί η ομορφιά είναι στο μοίρασμα. Και να εμπιστευόμαστε εκείνους που ακόμη κι αν δεν ανήκουν στα καθ’ ημάς, νιώθουμε ότι έχουν την κλήση και το χάρισμα να μας στηρίξουν στις αλήθειες και στην Αλήθεια.

            Ας μάθουμε ότι το «φαίνεσθαι» δεν κάνει το «ανήκειν», αλλά η αγάπη. Για να έχουν οι κοινότητές μας το δώρο της ταπείνωσης ως αφόρμησης για δημιουργία  και όχι ως κούφιας καύχησης, σκληρότητας και  απανθρωπιάς. 

π Θεμιστοκλής Μουρτζανός