Κάποτε
ἐπισκεφθήκαμε τὸν ἀββᾶ Κυριάκο, τὸν ἱερέα τῆς λαύρας τοῦ Καλαμώνα, ποὺ
βρίσκεται κοντὰ στὸν ἅγιο Ἰορδάνη, καὶ μᾶς διηγήθηκε τὰ ἑξῆς.
Μιὰ
νύχτα εἶδα στὸν ὕπνο μου κάποια σεμνὴ γυναίκα, ντυμένη πορφύρα, καὶ
μαζί της δύο ἄνδρες ἱεροπρεπεῖς καὶ τίμιους νὰ στέκουν ἔξω ἀπὸ τὸ κελλί
μου. Θεώρησα πὼς ἡ γυναίκα εἶναι ἡ Δέσποινά μας Θεοτόκος, ἐνῶ οἱ δύο
ἄνδρες ὅτι εἶναι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ
Βαπτιστής. Βγαίνοντας ἔξω ἀπὸ τὸ κελλί μου τοὺς παρεκάλεσα νὰ μποῦν καὶ
νὰ δώσουν εὐλογία. Αὐτὴ ὅμως δὲν δεχόταν. Παρέμεινα λοιπὸν παρακαλώντας
την πολὺ καὶ λέγοντας. Μὴ φύγεις καὶ μ᾿ ἀφήσεις ταπεινωμένο καὶ
καταντροπιασμένο, καὶ πολλὰ ἄλλα. Ὅταν μὲ εἶδε νὰ παρατείνω τὴν
παράκλησή μου, μοῦ ἀποκρίθηκε αὐστηρὰ καὶ μοῦ εἶπε. Πῶς θέλεις νὰ μπῶ
μέσα, ἀφοῦ στὸ κελλί σου ἔχεις τὸν ἐχθρό μου;
᾿Αφοῦ εἶπε αὐτά, ἔφυγε. Ἐγὼ μόλις ξύπνησα ἄρχισα νὰ στεναχωριέμαι καὶ προσπαθοῦσα νὰ θυμηθῶ μήπως ἁμάρτησα στὸ μυαλό μου ἀπέναντί της γιατί κανένας ἄλλος δὲν βρισκόταν στὸ κελλί μου, παρὰ μόνον ἐγώ. Γιὰ πολὺ ὥρα λοιπὸν ἐξέταζα τὸν ἑαυτό μου, ἀλλὰ κανένα σφάλμα δὲν ἔβρισκα ἀπέναντί της. Μόλις ὅμως εἶδα τὸν ἑαυτό μου νὰ καταποντίζεται ἀπὸ τὴ λύπη, σηκώθηκα καὶ πῆρα κάποιο βιβλίο γιὰ νὰ διαβάσω, γιὰ νὰ διώξω τὴ λύπη μου μὲ τὸ διάβασμα.
Διάβαζα
κάποιο βιβλίο τοῦ ἁγίου Ἡσυχίου, τοῦ πρεσβυτέρου Ἰεροσολύμων·
ξεφυλλίζοντας τὸ βιβλίο, βρίσκω πρὸς τὸ τέλος αὐτοῦ γραμμένους δύο
λόγους τοῦ ἀσεβοῦς Νεστορίου. Καὶ ἀμέσως κατάλαβα ὅτι αὐτὸ εἶναι ὁ
ἐχθρὸς τῆς ἁγίας Θεοτόκου μας.
Τότε σηκώθηκα καὶ πῆγα γιὰ νὰ παραδώσω τὸ βιβλίο σὲ αὐτὸν ποὺ μοῦ τὸ ἔδωσε.
Καὶ τοῦ εἶπα. Πάρε τὸ βιβλίο σου, ἀδελφέ· γιατὶ δὲν ἦταν ἡ ὠφέλειά μου ἀπὸ αὐτὸ τόση μεγάλη, ὅση ἡ ζημιὰ ποὺ μοῦ ἔκανε. Καὶ ἐκεῖνος ρωτώντας με γιὰ τὴ ζημιά, τοῦ διηγήθηκα αὐτὰ ποὺ συνέβηκαν· ἐκεῖνος, κυριευθεὶς ἀπὸ ζῆλο, ἀμέσως ἔκοψε ἀπὸ τὸ βιβλίο τοὺς λόγους τοῦ Νεστορίου καὶ τοὺς πέταξε στὴ φωτιά, λέγοντας. Νὰ μὴ μείνει στὸ κελλί μου ὁ ἐχθρὸς τῆς Δέσποινάς μας ἁγίας Θεοτόκου καὶ ᾿Αειπαρθένου Μαρίας.
