π. Γεωργίου Δορμπαράκη
Σ᾽ ἕναν κόσμο τραγικά ἀνασφαλή καί φοβισμένο, λόγω πρωτίστως τῆς ἀπιστίας του στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, τά λόγια τοῦ Κυρίου πού
ἀποκαλύπτουν τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀγαθή Πρόνοιά
Του ἀπέναντι σέ ὅλα τά δημιουργήματά Του, κατεξοχήν τόν ἄνθρωπο, ἔρχονται σάν βάλσαμο στίς ψυχές: ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ καί μᾶς φροντίζει.
Μπορεῖ οἱ αἰσθήσεις μας νά βλέπουν τήν καθημερινή τραγικότητα τῆς ζωῆς, μπορεῖ οἱ εἰδήσεις νά μᾶς βομβαρδίζουν μέ καταστροφικά σενάρια, μπορεῖ ὅλος ὁ περίγυρος νά μᾶς δημιουργεῖ τήν αἴσθηση ὅτι πέφτουμε στό κενό, ὅμως πίσω ἀπό ὅλα στέκει ἡ καρδιά τοῦ Πατέρα. ῾Καί οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς μας εἶναι ἀριθμημένες᾽ λέει ὁ Κύριος.
Τό κενό βρίσκεται μᾶλλον μέσα μας. Ἡ τραγικότητα εἶναι τό σύμπτωμα τῆς πεσμένης στήν ἁμαρτίαἀνθρωπότητας. Ὁ Θεός ὅμως ὑφίσταται καί μᾶς κρατάει, δημιουργώντας ἀδιάκοπα τίς συνθῆκες προκειμένου νά Τόν βλέπουμε καί νά Τόν ζοῦμε. Καί οἱ συνθῆκες αὐτές εἶναι τελικῶς μία: ἡ μετάνοια καί ἡ ἐπιστροφή μας στόν Κύριο.
