Η
νεολαία γιορτάζει το Πολυτεχνείο ως επέτειο αντίστασης σε όσους
κατέλυσαν την δημοκρατία, ως υπενθύμιση του συνθήματος «ψωμί- παιδεία-
ελευθερία», ως αφορμή επίγνωσης ότι η κοινωνία μας δεν μπορεί και δεν
πρέπει να ανέχεται φαινόμενα φασισμού, βίας, ισοπέδωσης της
διαφορετικότητας. Όσες «αμαρτίες» κι αν έχει η ζωή μας, κανείς δεν έχει
το δικαίωμα με πρόσχημα «το καλό μας» να μας στερήσει το δικαίωμα του
αυτοπροσδιορισμού, την ελευθερία να αποφασίζουμε εμείς για το ποιοι θα
μας διοικούν, το πώς θα διαχειριστούμε τις ήττες μας, αλλά και θα
τοποθετηθούμε έναντι των καιρών και του πολιτισμού μας.
Η
νεολαία σήμερα θεωρεί την δημοκρατία αυτονόητο περιβάλλον για να
μεγαλώσει και να ζήσει. Δεν έχει υποστεί στερήσεις της ελευθερίας της.
Αντίθετα, από την οικογένεια ακόμη, την βιώνει συχνά χωρίς όρια. Οι
περισσότεροι νέοι είναι απο-πολιτικοποιημένοι. Ψηφίζουν άλλοτε όπως οι
γονείς τους, άλλοτε για χαβαλέ, άλλοτε απέχουν. Πολλοί, εξάλλου, δεν
έχουν πρόβλημα με την βία. Έχουν συνηθίσει από τα διαδικτυακά παιχνίδια,
από τις ταινίες και τις σειρές, αλλά και από την αδιαφορία της
πολιτείας για όσους υποφέρουν. Η βία κάποτε θεωρείται ως λύση, αφού
πυρήνας της σκέψης μας είναι ο δικαιωματισμός. Ένα «τίποτα» χωρίς
αντιστάσεις απο-νοηματοδοτεί τις ζωές μας. «Όλοι το ίδιο είναι». «Δεν
εξαρτάται από μας η πορεία της πατρίδας μας». Η εικόνα μας μάς νοιάζει.
Η
δημοκρατία δεν είναι πολίτευμα χωρίς όρια. Χωρίς αρχές. Η δημοκρατία
δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ιεραρχία. Οι πολλοί εκλέγουν αυτούς που θα
νομοθετήσουν, θα εφαρμόσουν, αλλά και θα υποστούν το έλεγχο, για ό,τι
οδηγεί στο κοινό καλό. Κρίση έχουμε όταν το κοινό καλό διαμερίζεται.
Όταν στο όνομα των δικαιωμάτων οι διάφορες κοινωνικές τάξεις και ομάδες
οικειοποιούνται για λογαριασμό τους το καλό και το βαφτίζουν κοινό, ενώ
στην ουσία είναι οι ιδιοτέλειές τους που εξυπηρετούνται. Και η εποχή μας
έχει μηχανισμούς, οι οποίοι εύκολα κάνουν το άσπρο μαύρο,
προπαγανδίζουν το ψέμα, κάποτε ξεδιάντροπα, και εσκεμμένα αποκρύπτουν
όψεις της αλήθειας, με αποτέλεσμα να διαστρεβλώνεται η συνολική εικόνα.
Η
ευθύνη για ήθος και ποιότητα στην πολιτική ζωή, δηλαδή στην διακονία
του κοινού καλού, είναι όλων μας. Η οικογένεια, το σχολείο, το
πανεπιστήμιο καλούνται να προσφέρουν πολιτική παιδεία στους νεώτερους.
Δεν αρκούν οι γνώσεις. Η Αιδώς και η Δίκη του αρχαίου μύθου λείπουν από
την ζωή μας. Αιδώς σημαίνει σεβασμό του άλλου, αλλά και του εαυτού μας,
φιλότιμο, υποχώρηση του εγώ και συνάντηση των ανθρώπων στην προσφορά και
όχι στις απαιτήσεις. Αιδώς σημαίνει να μην παρανομούμε όχι γιατί θα
τιμωρηθούμε, αλλά επειδή η συνείδησή μας δεν το επιτρέπει. Κι αυτό διότι
μέσα μας υπάρχει το αίσθημα της Δίκης, της δικαιοσύνης δηλαδή, η οποία
μας δείχνει τι είναι καλό και τι κακό όχι μόνο για μας, αλλά για το
σύνολο. Η δικαιοσύνη πηγάζει από την ευθύνη της αγάπης.
Η
παράδοση της πίστης μας βοηθά ώστε οι νεώτεροι να έχουν πρότυπα αιδούς
και δικαιοσύνης, αλήθειας, ελευθερίας, αγάπης. Προϋπόθεση είναι η
Εκκλησία να πει ναι στον αγώνα εντός της Ιστορίας, αλλά και να κάνει την
αυτοκριτική της για την όποια ανοχή ή συνέργεια μελών της στην αλλοίωση
του δημοκρατικού ήθους. Άλλωστε, το πολίτευμα της Εκκλησίας είναι η
δημοκρατία. Αρκεί να το θυμόμαστε οι ταγοί της.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
