Η
εορτή της Πεντηκοστής μάς δίνει την χαρά να θυμηθούμε τι είναι η
Εκκλησία για την ζωή του κόσμου. Ότι είναι το κοινό μας σπίτι. Ότι μας
δίνει την ευκαιρία να γίνουμε άλας της γης. Ότι μέσα από την κοινωνία με
το πρόσωπο του Χριστού και την συνάντηση μεταξύ μας έχουμε οδοδείκτες
στην ζωή μας που μας κάνουν να προτάσσουμε την αγάπη και την ανάσταση ως
το νόημά της. Ότι αγωνιζόμενοι να θυμόμαστε, και μέσα από την συνείδηση
και μέσα από την μνήμη, τις εντολές του Ευαγγελίου, μπορούμε να δώσουμε
στην καθημερινότητά μας μιαν άλλη ποιότητα, διά της οποίας δεν είναι το
«εγώ» μας αφ’ εαυτού του η
προϋπόθεση της ευτυχίας, αλλά η ένταξή του στην σχέση με το «εσύ» του
πλησίον και η συμπόρευση προς το «εμείς». Στην Εκκλησία ο καθένας μας
γίνεται απόστολος, δηλαδή ηγέτης που μοιράζεται την αλήθεια με τους
άλλους και νιώθει στην καρδιά του να έχει έναν σκοπό πέρα από την
επιβίωση: να δώσει και να πάρει χαρά.
Να σηκώσει τον σταυρό του και να βοηθήσει και άλλους να σηκώσουν τον
δικό τους, όχι με γογγυσμό και αγωνία, αλλά με επίγνωση ότι ο Χριστός
είναι μαζί μας πάσας τας ημέρας της ζωής.
Πόσο
αυτό το μήνυμα της παρουσίας της Εκκλησίας αγγίζει τον σύγχρονο
άνθρωπο; Πόσο μπορεί να μεταμορφώσει ιδίως την καθημερινότητα της
οικογένειας; Η απάντηση δεν φαίνεται εύκολα καταφατική αναφορικά με το
κριτήριο της πλειονοψηφίας. Κι αυτό γιατί η Εκκλησία δεν μπορεί να
λειτουργήσει ως προτεραιότητα σε έναν κόσμο γεμάτο από ευκαιρίες
διαχείρισης της καθημερινότητας, στις οποίες ο Θεός είναι στην γωνία.
Εικονική πραγματικότητα και εικονικές σχέσεις, Διαδίκτυο, το οποίο
απορροφά την διάθεση για επικοινωνία, θέαση της σχέσης στην προοπτική
του δικαιώματος, του θελήματος, της ικανοποίησης του σώματος, της
μετάθεσης της ευθύνης για αργότερα. Φόβοι. Υπεραπασχόληση από την μία
και ανεργία από την άλλη. Σύγχυση της ταυτότητας τόσο του άντρα όσο και
της γυναίκας. Συστηματική απόπειρα για αλλαγή του νοήματος του τι είναι
φυσικό με την υπερπροβολή των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. Άρνηση της
σημασίας της παρουσίας του Θεού και της ευλογίας στην ζωή των ζευγαριών
και της οικογένειας. Θέαση της πνευματικότητας με κριτήριο μόνο την
ψυχολογικοποίηση της ζωής.
Όλα
αυτά είναι εμπόδια και πειρασμοί σε μια εποχή στην οποία η Εκκλησία
δείχνει να έχει συμβιβαστεί μόνο με την κριτική της πραγματικότητας και
όχι με τον αγώνα αναδιαμόρφωσής της. Παλεύει με τον λόγο και όχι
πάντοτε, χωρίς να κινητοποιεί τα στελέχη της να έρθουν σε επαφή με τον
νέο κόσμο, να αντλήσουν μηνύματα από τις δομές και τα επιτεύγματά του,
να διαλεχθούν χωρίς τον παραλυτικό φόβο της εκκοσμίκευσης, από την
στιγμή που το μήνυμα του Ευαγγελίου είναι η βάση. Λείπει η οργανωμένη συμβουλευτική στην
εκκλησιαστική πραγματικότητα. Δεν είναι πολλές οι δομές στις οποίες
εκτός από την προληπτική λειτουργία της κατήχησης και των συντροφιών για
γονείς, θα μπορούσαν να βρεθούν αφορμές για συνύπαρξη, αλλά και για
αληθινή ανάπαυση από τον θόρυβο της ζωής. Την δόξα της Εκκλησίας
μονοπωλούν τα ανούσια. Η οικογένεια όμως χρειάζεται οργανωμένη
συμπαράσταση.
Ευθύνη και πρόκληση για όλους μας η Εκκλησία να είναι το κοινό μας σπίτι...
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
