«Εἶπεν
αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς: ὕπαγε νίψαι εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὅ
ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. Ἀπῆλθεν οὖν καί ἐνίψατο, καί ἦλθε βλέπων» (Ἰωάν. 9, 7)
«Είπε
σ’ αυτόν ο Ιησούς: πήγαινε να νιφτείς στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ-που
σημαίνει απεσταλμένος από τον Θεό. Ξεκίνησε λοιπόν ο άνθρωπος, πήγε και
νίφτηκε, και, όταν γύρισε πίσω, έβλεπε».
Οι
άνθρωποι έχουμε ανάγκη το νερό, τόσο για να ξεδιψούμε, όσο και για να
καθαριζόμαστε από την βρωμιά, αλλά και για να ποτίζουμε την γη,
προκειμένου να αντλήσουμε τροφή για την επιβίωσή μας. Το νερό είναι πηγή
ζωής και για την υπόλοιπη κτίση. Ζώα και φυτά χωρίς νερό δεν μπορούν να
επιβιώσουν. Όλα αποκαλύπτουν την πανσοφία του Δημιουργού και την
φροντίδα, την πρόνοιά Του όχι μόνο για να υπάρξουμε αλλά και για να
ζήσουμε. Το νερό έχει λειτουργική σημασία και στην πνευματική μας ζωή. Ο
άνθρωπος εισέρχεται στο νερό για να βαπτιστεί και να γίνει μέλος του
σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας. Ο άνθρωπος αγιάζεται από το νερό σε
κάθε έργο του, όταν εμπιστεύεται την χάρη του Αγίου Πνεύματος και καλεί
την Εκκλησία να ευλογήσει από την γη που κατέχει, μέχρι το σπίτι, τα
υλικά πράγματα, τις περιστάσεις στις οποίες εισέρχεται, στον ίδιο τον
χρόνο. Διότι εδώ είναι το κλειδί της ερμηνείας της αξίας του νερού. Ότι
είναι σημείο που ανανοηματοδοτεί τον χρόνο, όχι καθαυτό και αυτόνομα,
αλλά όταν ευλογείται από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος.
Την
σημασία του νερού τη βλέπουμε στο θαύμα της θεραπείας του εκ γενετής
τυφλού που κάνει ο Χριστός λίγο χρόνο πριν την ολοκλήρωση του
απολυτρωτικού Του έργου. Ο Χριστός δημιουργεί πηλό με το φτύμα Του, το
οποίο λειτουργεί ως νερό. Αλείφει με τον πηλό τα μάτια του τυφλού και
του ζητά να πάει να νιφτεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Εκεί το νερό
λειτουργεί διπλά. και καθαρίζει τα μάτια του τυφλού από τον πηλό και τα
ανοίγει. Λειτουργεί δηλαδή και υλικά και πνευματικά. Γιατρεύει τον ρύπο
του σώματος, αλλά και ξαναδίνει φως τόσο στο σώμα, όσο και στην ψυχή. Το
υλικό, ιδωμένο στο πλαίσιο της υπακοής στην εντολή του Χριστού, γίνεται
θαύμα. Αλλάζει τον άνθρωπο τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. δεν είναι
μαγεία. είναι η χάρις του Θεού. Δεν είναι διαχείριση της ελευθερίας του
ανθρώπου από τον Χριστό, αλλά απόφαση του ανθρώπου να υπακούσει στο
πρόσταγμα του Θεανθρώπου, να εναποθέσει την ελευθερία του στα χέρια του
Δημιουργού του, ακόμη κι αν δεν ήξερε ποιος πραγματικά ήταν.
Το
νερό είναι εκείνο το συμβολικό στοιχείο το οποίο αποτυπώνει την νέα
ταυτότητα σ’ αυτόν που πιστεύει, δηλαδή εμπιστεύεται τον Χριστό. Από
μόνο του δεν αρκεί. Και πριν την θεραπεία του ο τυφλός πλενόταν, αλλά
καθάριζε μόνο τον σωματικό ρύπο χωρίς να αλλάζει η κατάστασή του. Η
ταυτότητά του διακρινόταν από τον χαρακτηρισμό «τυφλός», με ό,τι αυτό
συνεπαγόταν. Την ανημπόρια να κερδίσει την ζωή μόνος του. Την ανημπόρια
να δημιουργήσει. Τον οίκτο των ανθρώπων ή και την συζήτηση εάν αυτός
έφταιγε ή οι γονείς του, διότι θεωρούνταν καταραμένος από τον Θεό, ως
αμαρτωλός που τιμωρούνταν για τα σφάλματα ή του ιδίου ή των γονέων του
έναντι της ιουδαϊκής πίστης. Ένα αίσθημα ότι εφ’ όρου ζωής δεν επρόκειτο
να αλλάξει η κατάστασή του, άρα ένα συνεχές πένθος, μία συνεχής θλίψη
για ό,τι θα παρέμενε αθεράπευτο και αλύτρωτο. Με το νίψιμο με το νερό
της κολυμβήθρας ο τυφλός αποκτά καινούργια ταυτότητα. Τώρα βλέπει τον
κόσμο, αλλά βλέπει και Ποιος είναι η Αλήθεια. Βλέπει την τύφλωση των
συμπατριωτών του, όπως κι αν αυτή εκφράζεται, με το μίσος κατά του
Χριστού, την τυπολατρία, την υποκρισία, ακόμη και τον φόβο των γονέων
του να ομολογήσουν την αλήθεια για το παιδί τους. Η ταυτότητα του τυφλού
πλέον είναι συνδεδεμένη με τον Χριστό. Κα είναι ταυτότητα λόγου και όχι
σιωπής. Ελευθερίας και όχι φόβου. Αγάπης για την αλήθεια και
αποφασιστικότητας και όχι μελαγχολικής απόσυρσης από το προσκήνιο της
ζωής. Ταυτότητα τελικά φωτός! Είναι «πρώην τυφλός και νυν βλέπων»!
Το
νερό στην Εκκλησία μας δίνει καινούργια ταυτότητα και μας την
επαναβεβαιώνει. Αγιαζόμαστε στην κολυμβήθρα του βαπτίσματος. Γίνεται
δάκρυ για τις αμαρτίες μας. Γίνεται δάκρυ χαράς για την πρόοδο τόσο την
δική μας όσο και των συνανθρώπων μας. Γίνεται δάκρυ λύπης για τα πάθη,
τα λάθη, τις πτώσεις, τις αποτυχίες μας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.
Γίνεται ύδωρ αγιασμού που κάνει τον χρόνο της ζωής μας να ξεκινά από
την αρχή. Γίνεται ύδωρ αγιασμού που δείχνει και οικειούται την ευλογία
του Θεού σε κάθε έργο και απόκτημά μας. Γίνεται σημάδι ταυτότητας
πίστης, δηλαδή εμπιστοσύνης στον Θεό και το θέλημά Του. Γίνεται ευκαιρία
συναίσθησης της παρουσίας του Φωτός του Αναστημένου Χριστού στην ζωή
μας. Ένα ορατό θαύμα που ανοίγει τα μάτια της ψυχής μας συνεχώς!
Ας
αποκτήσουμε αυτήν την ταυτότητα αλήθειας μέσα από τα ορατά σημάδια της
χάριτος που γίνεται ζωή στην Εκκλησία. Είμαστε αληθινά προνομιούχοι!
