Μία από τις πιο χαρακτηριστικές συνιστώσες που κυριαρχούν στη ζωή της
σύγχρονης οικογένειας , είναι και αυτή του άγχους. Σχεδόν όλα τα μέλη
των οικογενειών, από τα μικρότερα ως τα πιο ηλικιωμένα, βιώνουν την
κατάσταση του άγχους, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να χαρούν την
κοινωνία των προσώπων…
αλλά και η ζωή τους να μην έχει τον χαρακτήρα της ευχάριστης
δημιουργικότητας, προϋπόθεση απαραίτητη για την λειτουργικότητα στην
εργασία, στην μάθηση, στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Οι άνθρωποι σήμερα τρέχουν, φορτώνονται με πολλές υποχρεώσεις. Τα
παιδιά έχουν να αντιμετωπίσουν τις αυξημένες απαιτήσεις της κοινωνίας
για μόρφωση, για προσόντα που υπερβαίνουν τις δυνατότητές τους,
εξωσχολικές υποχρεώσεις, αλλά και το φάσμα της ανεργίας!
Οι μεγαλύτεροι συνήθως έχουν διαλέξει μία εργασία που δεν τους
εκφράζει πλήρως, πιέζονται για όλο και πιο αυξημένη παραγωγικότητα ,
νιώθουν το βάρος των προστιθέμενων αναγκών της κοινωνίας μας, η οποία
βάζει «δυσβάσταχτα φορτία» στην έννοια της ευτυχίας , αντιμετωπίζουν την
ψυχολογική ευθύνη για τον τρόπο που τα παιδιά τους θα πορευτούν στο
μέλλον και για την κάλυψη των αναγκών τους, με αποτέλεσμα όλες αυτές οι
παράμετροι να προσθέτουν στην ψυχή τους φροντίδες και άγχος, που τους
καθιστούν εργασιομανείς, χωρίς όμως χαρά! Αν προσθέσουμε και τις
δυσκολίες της οικονομικής κρίσης, καταλαβαίνουμε γιατί το άγχος
αυξάνεται!
Ταυτόχρονα, στις μέρες μας υπάρχει το μεγάλο πρόβλημα του φόβου και
της αποτυχίας, τόσο στις κοινωνικές υποχρεώσεις των ανθρώπων, όσο,
κυρίως, στις διαπροσωπικές σχέσεις. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει χρόνο
να ασχοληθεί με τον εαυτό του, να αντιμετωπίσει τα υπαρξιακά του
προβλήματα, τα οποία καταπιέζει στον βωμό της απόλαυσης, αλλά και της
αναζήτησης της αυτάρκειας, με αποτέλεσμα να μην έχει την υπομονή να
συν-ομιλήσει με τον εαυτό του και με τον Άλλο, είτε αυτός είναι το παιδί
του είτε ο συν-αδελφός του, ο συνεργάτης του, ο Θεός!
Σε συζητήσεις με εφήβους αυτό το οποίο κυριαρχεί στη σκέψη τους είναι
ότι οι γονείς τους δεν τους καταλαβαίνουν! Οι γονείς, κυριευμένοι από
το άγχος και την αγωνία της αυτάρκειας, δεν προλαβαίνουν να ακούσουν τα
παιδιά τους, ακόμη κι όταν συζητούν μαζί τους, δεν τα αφήνουν να
ολοκληρώσουν την παρουσίαση των απόψεών τους, ούτε έχουν την υπομονή να
προσπαθήσουν να τα πείσουν για το δίκαιο ή το άδικο! Η βιασύνη κυριαρχεί
στις διαπροσωπικές σχέσεις , χωρίς να αφήνει περιθώριο για την χαρά και
την ζεστασιά της κοινωνίας, ακόμη και όταν ο χρόνος το επιτρέπει!
Ένα μόνιμο αίσθημα φυγής είναι η εικόνα της οικογένειας σήμερα!
Τρέχουν οι γονείς, τρέχουν τα παιδιά, ακόμα και οι διακοπές είναι
τρέξιμο. «Ου του θέλοντος, ου του τρέχοντος», όπως μας λέει η Εκκλησία
μας.
Στον βιαστικό κόσμο μας, στην αγχωτική ζωή μας, η Εκκλησία προβάλλει
σε μικρούς και μεγάλους την εικόνα της Πρόνοιας του Θεού για τον καθένα
μας και συνιστά την ησυχία και την υπέρβαση της αγωνίας δια της αγάπης.
Αν αγαπάς, μπορείς να ακούσεις τον άλλο. Αν αγαπάς μπορείς να χαρείς
την εργασία σου, γιατί ο σκοπός σου δεν είναι το χρήμα μόνο, αλλά η
δημιουργία! Αν αγαπάς, δεν αγωνιάς για το μέλλον σου, γιατί ξέρεις ότι ο
Θεός θα σε φροντίσει! Προσπαθείς , χωρίς να πνίγεσαι, θυμάσαι και τον
έσω άνθρωπο, χωρίς να συνθλίβεις τις υπαρξιακές σου ανάγκες, διαλέγεσαι
με Θεό και συνάνθρωπο!
Και τότε η εικόνα της οικογένειας αλλάζει. Διότι ο άνθρωπος ζει την
γονεϊκότητα γνήσια, καθώς γονέας είναι ο συν-δημιουργός της ζωής. Και η
δημιουργία δεν χαρακτηρίζεται από το άγχος, αλλά από την ησυχία της
αγάπης και το κάλος της σχέσης!
Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού
