«Έτσι
θα καταλήξουμε όλοι στην ενότητα που δίνει η πίστη και η βαθιά γνώση
του Υιού του Θεού, θα γίνουμε ώριμοι και θα φτάσουμε στην τελειότητα που
μέτρο της είναι ο Χριστός»
Ένα
από τα ζητήματα που δεν μας απασχολούν στους καιρούς μας είναι η
ενότητα. Τόσο σε οικογενειακό, όσο και σε εργασιακό και κοινωνικό
επίπεδο, αλλά και σε πολιτικό, ο καθένας διεκδικεί το δικαίωμα να έχει
τη άποψή του για την ζωή του, για το τι είναι σωστό και τι όχι και δεν
είναι διατεθειμένος εύκολα να κάνει υποχωρήσεις, ώστε να αποδεχθεί και
τις απόψεις των άλλων και να συμπορευθεί μαζί τους. Η ανάγκη και η
εξουσία επιβάλλουν ενότητα, τουλάχιστον στο φαίνεσθαι. Στην
πραγματικότητα, η διάσπαση και η σύγκρουση καραδοκούν. Όταν το θέλημά
μας, για διαφόρους λόγους, ικανοποιείται, τότε δεν διαμαρτυρόμαστε, δεν
γκρινιάζουμε, δεν στενοχωριόμαστε. Μόλις όμως δούμε ότι υπάρχει άλλη
άποψη, άλλο θέλημα, άλλη επιθυμία που συγκρούονται με τα δικά μας, τότε ο
διχασμός επέρχεται. Χωρίς όμως την ενότητα, δεν επέρχεται η ωριμότητα,
αλλά ούτε και η τελειότητα σε οποιαδήποτε κοινωνική, οικογενειακή,
διαπροσωπική πραγματικότητα.
Ίσως
εδώ κρύβεται η απάντηση, γιατί δεν μας ενδιαφέρει η ενότητα. Διότι
έχουμε πάψει να ασχολούμαστε με την ωριμότητα ως στόχο της ύπαρξής μας.
Οι άνθρωποι διαπνεόμαστε από μία εφηβική νοοτροπία. Ο έφηβος τα θέλει
όλα δικά του και είναι λογικό αυτό, διότι τώρα γνωρίζει τον κόσμο, θέλει
να διαφοροποιηθεί από την ταυτότητα των γονέων του, αλλά και
παροτρύνεται από την εποχή μας που του λέει ότι πρέπει να ικανοποιήσει
όλες του τις επιθυμίες για να είναι ευτυχισμένος. Η εφηβική νοοτροπία
όμως έχει μεταφερθεί και στους μεγαλύτερους, με αποτέλεσμα η αντίληψη
ότι δεν έχουμε ως στόχο την ωριμότητα, αλλά την
αυτάρκεια και την καλοπέραση, να διαλύει και το αίτημα της ενότητας.
Γιατί να μας ενδιαφέρει να πορευόμαστε μαζί με τους άλλους, όταν
αναγκαστικά θα πρέπει να συμβιβαστούμε, δηλαδή να θέσουμε όρια στις
δικές μας θέσεις και επιθυμίες, προκειμένου αμοιβαία να προχωρήσουμε;
Στην
πίστη την οδό της ενότητας μάς την χαράζουν οι δύο πνευματικοί μας
πυλώνες: η Αγία Γραφή και η Ιερά Παράδοση. Κανένας από αυτούς τους δύο
πυλώνες δεν λειτουργεί όμως αυτόνομα, αλλά εντός της Εκκλησίας. Η
Εκκλησία ανά τους αιώνες, στην λειτουργία της ως σώμα Χριστού, στην
ανταλλαγή των θέσεων και των εμπειριών, στην αγάπη, στην ταπεινοφροσύνη,
αλλά και στην παραμονή στην σταθερότητα των δογμάτων και των
διδασκαλιών, με έμφαση και στο γράμμα και στο πνεύμα τους, δείχνει ότι η
ενότητα είναι εφικτή, ιδίως όταν δεν βάζουμε την αλήθεια και το εγώ μας
πιο πάνω από το σώμα του Χριστού. Ακόμη κι αν υπάρχει διαφορετική
προσέγγιση, εφόσον δεν παραβιάζει δόγματα, μπορεί να γίνει ανεκτή, όμως
μόνο στο σώμα του Χριστού και όχι με αποκοπή από αυτό. Ακόμη κι αν
πρόσωπα δεν μας αναπαύουν, η μετοχή μας στο σώμα μάς προφυλάσσει από την
αυτάρκεια του εγώ και από την διάσπαση.
Η
ενότητα στην Εκκλησία είναι εγγύηση ότι πορευόμαστε προς την ωριμότητα.
Ώριμος είναι αυτός που δε κινείται με γνώμονα μόνο το εγώ του, αλλά
λαμβάνει υπόψιν του και το εμείς, την δυνατότητα των άλλων να τον
ακολουθήσουν και να τον παρακολουθήσουν. Ώριμος είναι εκείνος που μπορεί
να παραιτηθεί από το δικαιώματά του όταν χρειαστεί, αλλά και να εμείνει
όταν αυτά διαφυλάττουν τα δικαιώματα των άλλων! Ώριμος είναι αυτός που
προχωρά εν ταπεινώσει. Που αγαπά , συγχωρεί και συνυπάρχει με υπομονή.
Που διαγράφει μνησικακία και λύπη από την ζωή του διότι οι άλλοι δεν
είναι όπως τους θέλει και αφήνεται στην χάρη και το έλεος του Θεού. Ο
ώριμος οδηγεί τα βήματά του στον Χριστό και εκεί βρίσκεται το τελικό
κριτήριο της εκκλησιαστικής ζωής: η αγιότητα ως τελειότητα, ως τελείωση, ολοκλήρωση της πορείας μας, όχι η αγιότητα ως αναμαρτησία διότι αυτό δεν γίνεται!
Μια
κοινωνία που θα νοιαζόταν για την ενότητα, δεν θα ήταν μία κοινωνία
στην οποία θα υπήρχε μία συνεχής υποχώρηση των πιο ώριμων, αλλά η
υπομονή της διδαχής. Η υπομονή της σταθερότητας. Αυτό μας λείπει σήμερα.
Η διδαχή και η σταθερότητα. Η παιδεία που θα στηρίξει την οδό της
αλήθειας, όπως επίσης και η απεξάρτηση από την ικανοποίηση κάθε
επιθυμίας, από την σαγήνη του καταναλωτισμού. Εδώ έρχεται η ανάγκη να
ξαναβρούμε την σχέση μας με τον Χριστό. Και να κάνουμε την ζωή μας
πορεία ωριμότητας!
