Ο Γέροντας Εφραίμ με την μητέρα του Μοναχή Θεοφανώ
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ:
Σκέπτομαι να στερεώσω το έργο μου εδώ, γιατί πολλοί άνθρωποι σώθηκαν,
πολλές ψυχούλες. Και πως θα πάω να συναντήσω τον Κύριο; Που θα πάω ο
ταλαίπωρος;
Συνομιλήτρια: Ο Κύριος θα στείλει τους αγγέλους του να σας πάρει.
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ:
Δεν το ξέρω αυτό, όπως κρίνει ο Κύριος. Το κεφαλάκι μου χωρούσε όλη την
οικουμένη. Τώρα δεν με βοηθάει η υγεία μου, έχω γεράματα.
Συνομιλήτρια: Ο κ. Π…Γέροντα, πέθανε την ημέρα, ενός μεγάλου Αγίου.
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ:
Αυτός του άνοιξε την πόρτα του παραδείσου να μπει μέσα. Όταν κάποιος
πεθαίνει και σώζεται η ψυχούλα του, ο Άγιος που γιορτάζει εκείνη την
ημέρα, τον υποδέχεται στον παράδεισο, γιατί είναι η ημέρα δική του, η
εορτή του δηλαδή.
Συνομιλήτρια: Πολλούς ανθρώπους ξαφνικά τους βρίσκει ο θάνατος.
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ:
Ναι. Κάθε ημέρα να είμαστε με το εισιτήριο στο χέρι. Δεν γνωρίζουμε τι
θα μας συμβεί. Κάποτε εξομολόγησα κάποιον στο νοσοκομείο με τα νεύματα
και σε λίγο πέθανε. Κάτι καλό έκανε στη ζωή του και σώθηκε τελευταία
στιγμή.
Στη
ζωή μου πέρασα πολλές ταλαιπωρίες και είδα ότι η Θεία Πρόνοια,
κατευθύνει τα πάντα προς το καλό του ανθρώπου. Να μην μας φεύγει η μνήμη
του θανάτου. Να διαβάζετε από το Γεροντικό, την συνομιλία του Αγίου
Μακαρίου με το κρανίο.
Κάποτε
σε όραμα είδα τον εαυτό μου ντυμένο πολύ ωραία. Με άμφια, όπως στις
γιορτές και ήμουνα ψηλά σε εξέδρα και πιο κάτω ήτανε κοπέλες, που είχα
εξομολογήσει και φωνάζανε « Γέροντα …. Γέροντα. Θέλουμε και εμείς να έρθουμε αυτού », αλλά δεν τους επιτρεπότανε.
Αυτό
δείχνει την ευθύνη μου και την χάρη της ιεροσύνης, Γι’ αυτό, να
προσεύχεστε για μένα. Να έχετε τάξη και προσοχή. Να αγωνίζεστε κάθε
μέρα, όσο μπορείτε. Ο Χριστός μας αγαπάει την τάξη των μοναχών, γιατί
είναι οι στρατιώτες του.
