Εάν ο Ηρώδης παραμείνει μονάχα στην
ιστορικότητα του, δεν έχει να μας πει τίποτε, πέρα απ' ότι κάποτε υπήρξε
ένας κακός άνθρωπος. Εάν όμως γίνει το σύμβολο και το κλειδί, για μια
βαθύτερη κατανόηση του εαυτού και της ζωής μας, τότε έχει πάρα πολλά να
μας δώσει σε νόημα.
Διότι ο Ηρώδης πρέπει να κατανοηθεί
ψυχικά σε εκείνο το μέρος της ψυχής μας, που ζητά να σκοτώσει την
αθωότητα μέσα μας. Ζητάει να θανατώσει ότι ζωντανό, γνήσιο, αυθεντικό,
παιδικό, αθώο και θεϊκό υπάρχει στην ψυχή μας.
Ο Ηρώδης δεν αντέχει το φως, είναι
εγκλωβισμένος στο σκοτάδι του, γι αυτό και δεν μπορεί να χαρεί την
γέννησή ενός παιδιού που είναι ο ίδιος ο Θεός. Αυτή είναι και η κόλαση
του κακού ανθρώπου, ότι δε μπορεί να χαρεί.
Δε μπορεί να κοιτάξει το φως. Ότι
όμορφο αντικρύσει στην ζωή, το ζηλεύει και επιζητεί την καταστροφή του.
Είναι προτιμότερο για εκείνον, ο φίλος, ο γνωστός, ο οποιοσδήποτε να
έχει προβλήματα ώστε να του εκφράσει την λύπη του, παρα να έχει χαρές
και επιτυχίες ώστε να του δώσει τον έπαινο του. Προτιμά την δυστυχία του
άλλου από την προκοπή του, διότι στην δυστυχία θα τον λυπηθεί, στην
χαρά όμως πρέπει να τον συγχαρεί κι αυτό είναι η κόλαση του.
Ο Ηρώδης λοιπόν δεν είναι ένα πρόσωπο του χθες, αλλά ένας καθημερινός
εσωτερικός μας εφιάλτης. Όπου για να διατηρήσει την εξουσία του μέσα
μας, θα θυσιάσει πολλά αθώα «παιδιά», πολλές δηλαδή αγνές και αυθεντικές
πλευρές του εαυτού μας. Όμως ο Θεός εάν πραγματικά το θέλουμε έχει
σχέδιο διαφυγής «εις Αίγυπτον». Πάντα το «παιδί» θα σώζεται μέσα μας,
εάν επιτρέπουμε στο Θεό να μιλά στα όνειρα μας.
