Η είδηση είχε δημοσιευθεί, στην βρετανική εφημερίδα The
Independent: «Στην Βρετανία τα νοικοκυριά, τα εστιατόρια και τα
ξενοδοχεία πετούν κάθε χρόνο στα σκουπίδια 16 εκατομμύρια τόνους
τροφίμων, ποσότητα, που θα μπορούσε να καλύψει το μισό των ετήσιων
αναγκών της Αφρικής.
Σύμφωνα με υπολογισμούς, η αξία των τροφίμων που πετάγονται στα σκουπίδια ανέρχεται στο ποσό των 26 δις ευρώ»!… Ασφαλώς δεν είναι μόνο οι Βρετανοί που πετούν τρόφιμα στα σκουπίδια. Απλώς εκεί οι ποσότητες μετρήθηκαν.
Ο άνθρωπος της δυτικής κοινωνίας της αφθονίας, προσπαθώντας να βιώσει
έναν ατομικό ευδαιμονισμό, κινείται μεταξύ υπερκατανάλωσης και σπατάλης.
Σε έναν κόσμο, που το μεγαλύτερο κομμάτι του όχι μόνο πεινά, αλλά και
πεθαίνει από πείνα· σε μια εποχή που οι τιμές των τροφίμων βρίσκονται
στα ύψη και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΟΗΕ θα συνεχίσουν να
ανεβαίνουν· όταν πρόσφατα οι τηλεοράσεις έδειξαν εικόνες ευρωπαίων
πολιτών να αναζητούν τροφή στα σκουπίδια, η στάση αυτή των Βρετανών και
γενικότερα του δυτικού ανθρώπου αποτελεί μέγιστη πρόκληση. Οι νέες
τεχνολογίες που επαγγέλλονται την αύξηση της παγκόσμιας παραγωγής
τροφής, θεωρητικά υποτίθεται ότι θα συμβάλουν στην εξάλειψη της πείνας,
αλλά ουσιαστικά απλώς διευρύνουν τη δυνατότητα του δυτικού ανθρώπου για
υπερκατανάλωση και σπατάλη.
Εάν ο καθένας μας δεν περιορίσει τον προσωπικό του
υπερκαταναλωτισμό, εάν δεν συνειδητοποιήσει ότι η τροφή είναι δώρο του
Θεού και ως τέτοιο πρέπει να διαχειρίζεται από τον άνθρωπο, όχι
μόνο για την κάλυψη των ατομικών του αναγκών, αλλά και για την κάλυψη
των στερημένων αδελφών του, εάν ο καθένας δεν εφαρμόσει στην πράξη τον
λόγο του Αποστόλου Παύλου: «…εν τω νυν καιρώ το υμών πλεόνασμα εις το εκείνων υστέρημα…»,
τότε το χάσμα που χωρίζει τους χορτασμένους από τους πεινασμένους του
κόσμου αυτού, συνεχώς θα διευρύνεται με ότι αυτό συνεπάγεται για το
μέλλον της ανθρωπότητος
