Η δοκιμασία που περνάει η
ανθρωπότητα με τον κορωνοϊό έφερε ξανά στο προσκήνιο τον τρόπο με τον
οποίο διαθέτουμε την καθημερινότητα και την κοινωνικότητά μας. Η
διασκέδαση στους καιρούς μας έχει γίνει είτε ατομική είτε μαζική. Η
ατομική έχει να κάνει με το κινητό και τον υπολογιστή. Μικρότεροι και
μεγαλύτεροι είμαστε κλεισμένοι στον ατομικό μας κόσμο και τρόπο εξόδου
απο τους υποχρεωτικούς ρυθμούς ζωής. Ιδίως τα παιδιά και οι νέοι
παρακολουθούν μετά μανίας στην οθόνη του κινητού το πλήθος των ταινιών,
σειρών, μουσικών βίντεο και άλλων εικονοποιημένων αφηγήσεων, ενώ με τα
διαδικτυακά παιχνίδια υπάρχει τέτοια απορρόφηση, που δεν μένει χρόνος
ούτε για μία ματιά στους γύρω! Αλλά και οι μεγαλύτεροι, κουρασμένοι από
την ταχύτητα και τις δραστηριότητες της ημέρας, κολλούν στην ατομική
διασκέδαση που σκοτώνει τον ελεύθερο χρόνο, αλλά δεν απαιτεί τον κόπο
της μελέτης και της επικοινωνίας.
Ο
πολιτισμός μας είναι στηριγμένος και στην μαζική διασκέδαση.
Κινηματογράφος, νυχτερινά κέντρα, καφετέριες, μπαράκια, συναυλίες, άλλες
παραστάσεις, γήπεδα φέρνουν τους ανθρώπους τον έναν δίπλα στον άλλον,
χωρίς κατ’ ανάγκην ο ένας να γνωρίζει τον άλλο, ενώ οι δύο ή και
περισσότερες ώρες που κρατά το θέαμα κάνουν τον συμμετέχοντα να ξεχνά
την πορεία του και να διασκεδάζει, όντας μέλος μιας μεγάλης κοινότητας.
Αν προλάβει και καταγράψει φωτογραφικά την συμμετοχή του και ανεβάσει
την φωτογραφία στο Facebook και στο Instagram ή
ανεβάσει βίντεο για να δείξει ότι ήταν κι αυτός εκεί, ακόμα καλύτερα.
Είναι αυτονόητο ότι η εμπορευματοποίηση της διασκέδασης εξασφαλίζει
επενδύσεις, θέσεις εργασίας, κέρδη και αποπροσανατολισμό από τα ζητήματα
ζωής! Οι αρχαίοι Ρωμαίοι το δήλωναν: «άρτο και θεάματα» θέλει ο λαός!
Ο κορωνοϊός έφερε στις ζωές μας ένα επιπλέον ερώτημα: επειδή για λόγους υγείας πρέπει
να αποφευχθεί ο συνωστισμός πώς θα συμμετέχουμε σε μαζικές
διασκεδάσεις; Το ερώτημα φαίνεται πιο δύσκολο να απαντηθεί από τους
νεώτερους. Όχι γιατί δεν έχουν παρέες, αλλά γιατί δεν έχουν συνδέσει τις
παρέες με κουβέντα, περίπατο, χαρά της συνάντησης, αλλά με το «πού θα
πάμε να καθήσουμε;», «πού θα πάμε να φάμε;», «τι θα πάμε να δούμε;».
Αυτά τα ερωτήματα, έστω και για όσο κρατήσει η λαίλαπα του κορωνοϊού,
δεν μπορούν να απαντηθούν θετικά. Ίσως λοιπόν ήρθε η ώρα να ξαναδούμε
τον τρόπο που οι μεγαλύτεροι θυμόμαστε. Συναντήσεις οικογενειών, μικρές
παρέες που θα αρχίσουν να συζητούν από την καθημερινότητα (άρα και την
πολιτική και τα θέματα της ζωής), αλλά και τα τιμιώτατα του ανθρώπου που
είναι ο Θεός, η αγάπη, τα λάθη μας, το βιβλίο, τα όνειρά μας.
Αυτός
ήταν και είναι ο τρόπος με τον οποίο η Εκκλησία καλείται να
λειτουργήσει, ως συνέχεια της θείας λειτουργίας. Ένας χώρος χρειάζεται,
ένας καφές, λίγο χαμόγελο και πολλή διάθεση, για να μπορέσουν οι
άνθρωποι είτε ως παρέες είτε ως οικογένειες, να συναντηθούν.
Η Εκκλησία δεν είναι μόνο η λατρεία του Θεού. Είναι και η κοινωνία που
μοιράζεται την ζωή. Δεν μας χρειάζονται τόσο τα μέσα της νέας
τεχνολογίας, χωρίς να τα απορρίπτουμε, όσο τα πρόσωπα που θα βρούνε
αφορμή να συναντηθούν και να μοιραστούν. Κι αυτό χρειάζεται να γίνει από
τις μικρότερες ηλικίες. Ας βγούμε εξάλλου και από τον καημό του πόσοι
πρέπει να είμαστε. Όσοι θέλουν!
Εκκλησία είναι και τα σπίτια μας. Ας τα ανοίξουμε!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
