Για τους
πιστούς χριστιανούς δεν υπάρχει κανένα δίλλημα ή ερώτημα ότι αυτό που
κοινωνάμε στην Θεία ευχαριστία, δεν είναι απλά ένα κρασί ή ένα ψωμί αλλά
ο ίδιος ο Χριστός. Ο Θεός επέλεξε αυτόν τον τρόπο για να κοινωνάμε μαζί
Του ολοκληρωτικά. Μας παρέδωσε αυτή την πράξη κατά το μυστικό δείπνο
και ζήτησε από εμάς να την επαναλαμβάνουμε έως το τέλος της ιστορίας.
Αυτή όμως η
εμπειρία της εκκλησίας, δεν είναι σημείο αντιπαράθεσης, επίδειξη
δύναμης, υπεροχής ή ηθικής ανωτερότητας. Δεν κοινωνάμε για να
ξεχωρίζουμε απο τους άλλους αλλά για να γίνουμε ένα με τους άλλους. Μην
ξεχνάμε ότι πρέπει να έχουμε μέριμνα και για αδελφούς μας που είναι
ασθενείς στην πίστη και να μην τους φερόμαστε με υπεροψία και εγωισμό
πετροβολώντας τους χριστιανικά.
Από την
άλλη ερωτήματα εγείρει το γεγονός ότι για ακόμη μια φορά φανερώθηκε
απίστευτο μένος απέναντι στην εκκλησία και τον χριστιανισμό. Αλήθεια
πόσο είναι το ποσοστό των μονίμως εκκλησιαζομένων; Μόλις το 2%. Και
ανεβαίνει στο 5% εάν βάλουμε μέσα εκείνους που πάνε για λόγους
κοινωνικής ανάγκης(γάμους, βαπτίσεις, κηδείες μνημόσυνα). Τόσο μένος γι΄
αυτό το 2% ; Δηλαδή όλοι οι άλλοι χώροι κοινών συναθροίσεων έχουν
περιοριστεί; Όχι βέβαια. Τώρα το γιατί σε μια κοινωνική κρίση μονομερώς
στιγματίζουν την εκκλησία είναι ένα ερώτημα που θα πρέπει να μας
απασχολήσει.
Νομίζω ότι η
σύνοδος της εκκλησίας αλλά και όλα τα μέλη της, έχουμε υψηλό κριτήριο
κοινωνικής ευθύνης, το οποίο άλλωστε έχουμε αποδείξει ιστορικά και θα
πράξουμε αναλόγως και πάλι. Γι΄ αυτό ως εκκλησία καλούμαστε να
μαρτυρήσουμε στο δημόσιο βίο, ότι Χριστιανός σημαίνει απόλυτη ευθύνη
ενώπιον του άλλου. Ότι καμία πράξη μας δεν μπορεί να βάζει σε κίνδυνο τη
χαρά, ευτυχία και ζωή του άλλου.
1. Έτσι περιορίζουμε τις άσκοπες μετακινήσεις μας.
2. Χρησιμοποιούμε με ιερή ευλάβεια τις οδηγίες και πρακτικές υγιεινής. Καλός καθαρισμός παντού.
3. Εάν
είμαστε σε μεγάλη ηλικία ή ανήκουμε σε ευπαθείς ομάδες καθόμαστε σπίτι
και δεν πάμε στο ναό. Διαβάζουμε, προσευχόμαστε, ερχόμαστε σε καλύτερη
επαφή με τους οικείους μας, ξεκουραζόμαστε, ανανεωνόμαστε.
4. Εάν
είμαστε σε μεγάλη ηλικία, αισθανόμαστε άρρωστοι ή ανήκουμε σε ευπαθείς
ομάδες και θέλουμε να κοινωνήσουμε δεν πάμε στο ναό αλλά ζητάμε από τον
ιερέα να έρθει σπίτι μας. Το ίδιο ισχύει και για τις ακολουθίες αυτών
των ημερών. Διαβάζουμε το Μέγα Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς στο σπίτι
μας, αλλά με πλήρη σύνδεση με το σώμα της εκκλησίας. Ο πιστός
χριστιανός ακόμη και όταν προσεύχεται ιδιωτικά το κάνει ως μέλος της
κοινότητας. Δεν αποσυνδέεται ποτέ απ΄ αυτήν.
5. Βλέπουμε
την απόφαση να παραμείνουν σπίτι ως πράξη αγάπης, αλληλεγγύης, θυσίας
για τις ζωές των άλλων. Αυτό άλλωστε σημαίνει Χριστιανός, ένας άνθρωπος
που υπερασπίζεται το δώρο της ζωής με απόλυτη ευθύνη και θυσία.
6.Ο
Χριστιανός δεν είναι ο άνθρωπος δεν "πλερώνω, δεν με νοιάζει, ότι θέλει
ας γίνει, εγώ θα κάνω ότι θέλω...." Αυτό δεν είναι ήθος χριστιανικό αλλά
απόλυτα ατομοκεντρικό. Η αλαζονεία σε όλο το μεγαλείο της. Αντιθέτως ο
άνθρωπος της πίστης ενδιαφέρεται για το κοινό καλό, και δίνεις μάχες
ώστε να ζει το χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων.
7. Πίστη
δεν σημαίνει βάζω το Θεό σε πειρασμό. Δεν αγνοούμε ή υποτιμούμε την
ιατρική επιστήμη, ζητώντας από το Θεό να μην πάθουμε τίποτα εμείς. Ας
θυμηθούμε την στάση του Χριστού στους πειρασμούς της ερήμου.
Για έναν
Χριστιανό η αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο είναι το θεμέλιο της
πίστεως του. Δεν υπάρχει σχέση με τον Θεό εκεί που αγνοείτε ή
περιφρονείτε ο συνάνθρωπος μας.
«Από τον
αδελφό μας εξαρτάται η ζωή και ο θάνατος μας. Εάν κερδίσουμε τον αδελφό
μας, κερδίζουμε τον Θεό. Εάν προκαλέσουμε το σκανδαλισμό του αδελφού μας
αμαρτήσαμε κατά του Χριστού».
