ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΜΕ

Στη φωτογραφία η ιταλίδα νοσοκόμα Έλενα Παγκιαρίνι καταρρέει εξαντλημένη στο γραφείο της στο νοσοκομείο της Cremona

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Μια νοσοκόμα καταρρέει πάνω σε ένα γραφείο.
Χρησιμοποιεί μία πετσέτα για μαξιλάρι.
Λίγα λεπτά αναζητά για να κλείσει τα μάτια της.
Να ονειρευτεί κάτι όμορφο κι ας ανασαίνει μέσα από μια μάσκα.
Να πάψει να βλέπει το δράμα που βιώνει.
Να πάψει να βλέπει την απόγνωση ενός πολιτισμού που επένδυσε τόσο πολύ στο μέλλον που νόμιζε ότι είναι άτρωτος, που ξέχασε τελικά το πόσο εύθραυστος είναι…

____________________________________________

Σχεδιάσαμε ένα μέλλον στο παρελθόν μας με αλαζονεία και φιλαυτία.
Τώρα η «ζωή» κάνει ένα βήμα πίσω.
Σταματά.
Χρειάζεται μάλλον αυτό το σταμάτημα.
Για να δούμε τελικά που βρισκόμαστε.
Τι αναζητούμε από την ζωή μας.
Να δούμε τελικά ποιοι είμαστε και ποιοι δεν είμαστε.

Ένας κόσμος του μέλλοντος βαριανασαίνει και καταρρέει.

Πολλοί πλήρωσαν το τίμημα και δυστυχώς κι άλλοι θα πληρώσουν.

Κάποιοι όμως δυστυχώς συνεχίζουν να ζούνε αδιάφορα και επιπόλαια.
Δεν έχουνε καταλάβει ότι μια στιγμή χρειάζεται για να βρεθείς από υγιής, ασθενής και από ασθενής, νεκρός.
Κι αν όχι εσύ, κάποιος αγαπημένος σου.

Σταμάτα.
Χρειάζεται αυτό το σταμάτημα.
Είναι ανάγκη να σταματήσουμε.
Νομίζαμε ότι τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει.
Μα τώρα ίσως για πρώτη φορά η γενιά μας καταλαβαίνει σε τέτοιο βαθμό την αδυναμία της να  ελέγξει το μέλλον της.

Όλα κλείνουν. Σταματούν.
Ο χρόνος όμως συνεχίζει.
Σταματούν τα όνειρα για καλοπέραση και ηδονές κι αρχίζουν τα όνειρα για ζωή.
____________________________________________

Ένα ευχαριστώ σ’ αυτούς τους ήρωες, γιατρούς και νοσηλευτές.
Ένα ευχαριστώ στους επιστήμονες που προσπαθούν να σταματήσουν αυτό το σταμάτημα της ζωής.

Όλοι μας χρειάζεται να συμβάλουμε σε αυτή την προσπάθεια.
Εκούσια ας σταματήσουμε για λίγο πριν αναγκαστούμε να σταματήσουμε για πολύ.

Όλοι μας φέρουμε ευθύνη.
Για το κοινό καλό.
Για τις επόμενες γενιές.
Για το μέλλον που θέλει να τρέξει μα μοιάζει ασθματικό.
Για την ζωή που θέλει να ανατείλει ξανά φωτεινή και όμορφη μα τώρα κρύβεται φοβισμένη,
φορώντας μάσκες, με λαβωμένη ανάσα.
____________________________________________

Πολλά έχουμε πάρει ως δεδομένα στην καθημερινότητά μας.
Καιρός να καταλάβουμε την αξία τους.
Καιρός να εκτιμήσουμε ξανά τα πράγματα.
Καιρός να δούμε τον διπλανό μας.
Καιρός να δούμε τον εαυτό μας.
Καιρός να προσευχηθούμε…