Ὅταν ὁ πονηρὸς διάβολος γνωρίζῃ ὅτι
βαδίζουμε σωστὰ
στὴν ὁδὸ
τῆς ἀρετῆς, μὲ ζωντανὲς ἐπιθυμίες
καὶ σωστὰ τοποθετημένες καὶ μὲ τάξι, ἀπὸ
τὶς ὁποῖες
δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς
ἀποσπάση μὲ φανερὲς ἀπάτες, τότε μεταμφιέζεται σὲ ἄγγελο φωτὸς καὶ μὲ
φιλικοὺς λογισμοὺς καὶ μὲ ρητὰ τῶν
θείων Γραφῶν
καὶ μὲ παραδείγματα τῶν ἁγίων,
μᾶς παρακινεῖ, εὐκαίρως ἀκαίρως, νὰ βαδίσουμε ἀδιάκριτα στὸ ὕψος
τῆς τελειότητος, γιὰ νὰ μᾶς
κάνῃ κατόπιν νὰ πέσουμε στὸν γκρεμό.
Ἔτσι μᾶς παρακινεῖ νὰ ταλαιπωροῦμε σκληρὰ τὸ
σώμα μας μὲ
νηστεῖες, ἐγκράτειες, μαστιγώσεις,
χαμαικοιτίες καὶ
ἄλλες παρόμοιες θλίψεις, ἢ γιὰ νὰ
ὑπερηφανευθοῦμε νομίζοντας ὅτι κατωρθώσαμε μεγάλα πράγματα ἢ γιὰ νὰ
μᾶς συμβῇ κάποια ἀσθένεια καὶ νὰ μὴν
μποροῦμε νὰ κάνουμε καλὰ ἔργα, ἢ ἀπὸ τὸν κόπο καὶ τὴν
ἄσκησι νὰ ἀηδιάσουμε καὶ νὰ
συγχαθοῦμε τὶς πνευματικὲς ἀσκήσεις· καὶ ἔτσι
σιγὰ σιγά, ἀφοῦ κρυώσουμε γιὰ τὸ
καλό, νὰ πέσουμε μὲ περισσότερη ἐπιθυμία ἀπὸ πρὶν στὶς ἐπίγειες
ἡδονὲς καὶ ξεφαντώματα.
Κι αὐτὸ
συνέβη σὲ πολλούς. Αὐτοὶ ἀκολουθώντας
τὴν ὁρμὴ
ἑνὸς ἀδιάκριτου
ζήλου καὶ περνώντας τὸ μέτρο τῆς ἀρετῆς τους, μὲ πολλοὺς βασανισμούς, χάθηκαν μέσα στὶς ἐφευρέσεις τους καὶ ἔγιναν
παίγνιο τῶν
πονηρῶν δαιμόνων. Αὐτὸ ὅμως
δὲν θὰ συνέβαινε, ἂν σκεπτόταν καλὰ ἐκεῖνα ποὺ εἴπαμε· καὶ ἂν
σκεφτόταν ἀκόμη
ὅτι αὐτὲς οἱ βασανιστικὲς πράξεις, ἂν καὶ εἶναι
ἄξιες ἐπαίνου καὶ καρποφόρες, ἐν τούτοις χρειάζονται σωματικὴ δύναμι καὶ ἀνάλογη ταπείνωσι τῆς ψυχῆς, παρόμοια δηλαδὴ μὲ
τὴν σωματικὴ δύναμι· χρειάζεται ὅμως καὶ παρόμοια κρᾶσι στὴν ποιότητα καὶ στὸν χαρακτῆρα τοῦ καθενός.
Ἐκεῖνοι
ὅμως ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἀγωνίζωνται
μὲ αὐτὴ
τὴ σκληρότητα τῆς ζωῆς παρόμοια μὲ τοὺς Ἁγίους,
μποροῦν καὶ μὲ ἄλλους
τρόπους νὰ
μιμηθοῦν τὴ ζωή τους· δηλαδή, ἔχοντας μεγάλες καὶ ἀποτελεσματικὲς ἐπιθυμίες γιὰ τὴν
ἀρετή· κάνοντας θερμὲς προσευχές· ποθώντας τὰ πιὸ ἔνδοξα
στεφάνια τῶν
ἀληθινῶν πολέμων γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό· καταφρονώντας ὅλον τὸν κόσμο, ἀκόμη καὶ αὐτὸν
τὸν ἑαυτό τους· παραδιδόμενοι στὴ σιωπὴ καὶ τὴν
μοναξιά· ὄντας
ταπεινοὶ καὶ πρᾶοι μὲ ὅλους·
ὑποφέροντας τὸ κακὸ καὶ κάνοντας τὸ καλὸ στοὺς ἐχθρούς
τους καὶ στοὺς ἀχάριστους· φυλάγοντας τὸν ἑαυτό τους ἀπὸ
κάθε σφάλμα, ἔστω
καὶ μικρό· ὅλα αὐτὰ εἶναι
περισσότερο εὐάρεστα
στὸν Θεό, ἀπὸ ὅ,τι
οἱ ἀσκήσεις καὶ οἱ
σκληραγωγίες τοῦ
σώματος.
Γι᾿ αὐτὸ
κι ἐγὼ σὲ
συμβουλεύω, στὶς
παρόμοιες σκληραγωγίες τοῦ
σώματος νὰ
βαδίζῃς μὲ διάκρισι, γιὰ νὰ
μπορῇς νὰ τὶς
αὐξήσῃς· ἐπειδὴ μὲ
τὶς ὑπερβολὲς ἀναγκαστικὰ θὰ φθάσης στὸ σημεῖο νὰ τὶς
ἐγκαταλείψης. Σὲ συμβουλεύω ὅμως νὰ μὴν πέσῃς στὸ ἄλλο
σφάλμα καὶ
τὴν ὑπερβολὴ μερικῶν, ποὺ θεωροῦνται ὡς πνευματικοὶ ἄνδρες.
Αὐτοί, κολακευόμενοι καὶ ἀπατόμενοι ἀπὸ
τὴν ὑπερβολικὴ ἀγάπη
τοῦ σώματός τους, φροντίζουν πολὺ νὰ διατηροῦν τὴν σωματική τους ὑγεία, καὶ φαίνονται τόσο ζηλότυποι καὶ ὅτι τὸ ἐπιθυμοῦν αὐτὸ
τόσο πολύ, ποὺ
μὲ τὸν παραμικρὸ κόπο καὶ τὴν
παραμικρὴ ἐνόχλησι, τρέμουν καὶ φοβοῦνται μὴ τὴν
χάσουν. Καὶ
γιὰ ἄλλο πρᾶγμα δὲν συζητοῦν μὲ μεγαλύτερη ὄρεξι, οὔτε σκέπτονται κάτι ἄλλο, ὅσο τὴν διακυβέρνησι τῆς ζωή τους. Γι᾿ αὐτὸ προσέχουν πάντοτε νὰ ζητοῦν φαγητὰ περισσότερο κατάλληλα στὴν ὄρεξι, παρὰ στὸ στομάχι τους, τὸ ὁποῖο πολλὲς φορὲς χάνει τὴν δύναμί του ἀπὸ τὴν
μεγάλη καλοπέρασι.
Κι ἂν αὐτοὶ
ἰσχυρίζωνται ὅτι αὐτὸ τὸ
κάνουν γιὰ
νὰ μποροῦν νὰ ὑπηρετοῦν καλύτερα τὸν Θεό, βέβαια, αὐτὸ δὲν
σημαίνει τίποτε ἄλλο
παρὰ νὰ συμφωνήσουν μεταξύ τους, χωρὶς κανένα κέρδος καὶ μάλιστα μὲ ζημία τοῦ ἑνὸς
καὶ τοῦ ἄλλου,
δυὸ κεφαλιακοὶ καὶ πρῶτοι ἐχθροί, δηλαδὴ τὸ
πνεῦμα καὶ τὸ σῶμα.
Γιατὶ μὲ τὴν
φροντίδα αὐτή,
ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὸ
σῶμα ἡ ὑγεία
καὶ ἀπὸ
τὸ πνεῦμα χάνεται ἡ εὐλάβεια. Γι᾿ αὐτὸ τὸ πιὸ ἀσφαλὲς καὶ ὠφέλιμο εἶναι καὶ γιὰ τὸ
σῶμα καὶ γιὰ τὴν
ψυχή, νὰ ὑπάρχη κάποιος ἐλεύθερος τρόπος ζωῆς, ὄχι ὅμως χωρὶς τὴν διάκρισι ἐκείνη ποὺ ἀνέφερα
προηγουμένως· μὲ
τὴν διάκρισι αὐτὴ πρέπει νὰ παρατηροῦνται καὶ οἱ
διαφορετικὲς
καταστάσεις τῶν
ἀνθρώπων καὶ οἱ διαφορετικὲς κράσεις τῶν σωμάτων, οἱ ὁποῖες δὲν ὑπόκεινται ὅλες στὸν ἕνα
καὶ ἴδιο κανόνα, ὅπως λέγει στὰ Ἀσκητικά
του ὁ Μέγας Βασίλειος (1). Προσθέτω καὶ αὐτό,
ὅτι ὄχι μόνο γιὰ νὰ
ἀποκτήσουμε τὶς ἐξωτερικὲς ἀρετές,
ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν
ἀπόκτησι τῶν ἐσωτερικῶν ἀρετῶν, πρέπει νὰ προχωροῦμε μὲ κάποια μετριότητα καὶ βαθμηδόν, λίγο λίγο, ὅπως εἶπα παραπάνω στὸ λδ´ κεφάλαιο.
* * *
1. Λέγει ὁ ἅγιος
αὐτὸς ὅτι
ὅσο διαφέρει καὶ εἶναι πιὸ δυνατὸς ὁ
χαλκὸς καὶ ὁ σίδηρος ἀπὸ
τὰ φρύγανα καὶ τὰ ξύλα, τόσο διαφέρει καὶ εἶναι πιὸ δυνατὸ ἕνα
σῶμα καὶ μία κρᾶσις ἀπὸ τὴν
ἄλλη. Γι᾿ αὐτὸ
ἐκεῖνο ποὺ εἶναι
γιὰ μερικοὺς κακοπάθεια πάνω ἀπὸ τὸ
μέτρο, γιὰ
τοὺς δυνατώτερους εἶναι μιὰ ἀνάπαυσις ἄνετη· ἔτσι δογματίζει τὸ ἑξῆς· «Ἀρίστη ἐγκράτεια τῆς γαστρὸς εἶναι αὐτὴ
ποὺ ὑπολογίζεται ἀνάλογα μὲ τὴν
δύναμι τοῦ
καθενός» (Διατάξ. Ἀσκητ.
δ´.).
Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης
