Μακαριστοῦ Γέροντος Ἰωσήφ Βατοπαιδινοῦ
Ἐάν δέν μπορέσει ὁ ἄνθρωπος νά βαστάσει τό σκληρό λόγο τοῦ πλησίον καί ἀναποδώσει τά ἴσα, τότε ἐγείρονται πόλεμοι στή συνείδηση γιά τήν ἀνυπομονησία καί κυριαρχεῖ ἡ αἰχμαλωσία τῆς ταραχῆς.
Ἡ προσευχή πρός το Θεό, μέ φόβο, ἐπαναφέρει τήν εἰρήνη καί ἡ ἀγάπη καί ἡ μακροθυμία καταστρέφουν τήν «παρά φύσιν» ὀργή.
Ἐάν παραμείνουν ἡ εἰρήνη, ἡ ἀγάπη καί ἡ μακροθυμία, τότε ἡ ὀργή στρέφεται ὄχι κατά τοῦ πλησίον ἀλλά κατά τῶν παθῶν καί τῶν δαιμόνων, στήν ψυχή μένει το πένθος καί ἡ ταπεινοφροσύνη.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐνεργεῖ τό θέλημα τοῦ, νεκρώνει το νοῦ καί ὅσο ἡ ψυχή μεριμνᾶ γιά τά ἐξωτερικά τότε τά ἐσωτερικά πάθη ἐνεργοῦν ἐλεύθερα.
Ἐάν ἡ ψυχή πεισθεῖ στήν ἐντολή τοῦ Κυρίου καί κόψει τό θέλημα, τότε ξυπνᾶ ὁ νοῦς καί εὐμέθοδα ἀπορρίπτει τά πάθη καί ὀργανώνει τίς ἀρετές.
Ὁ Κύριος θέλει οἱ δικοί του νά εἶναι ὑγιεῖς ἀπό τή φαινόμενη ὕλη, δηλαδή τίς παράλογες ὀρέξεις καί ἀπό τήν κρυμμένη ὕλη στή ψυχή δηλαδή τά πάθη.
Ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει πῶς θά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό αὐτή τήν αἰχμαλωσία τῶν παθῶν: «πᾶς ἐξ ὑμῶν, ὃς οὐκ ἀποτάσσεται πᾶσι τοῖς ἑαυτοῦ ὑπάρχουσιν, οὐ δύναται εἶναί μου μαθητής», δηλαδή καθένας ἀπό σας, ὁ ὁποῖος δέν ἀπαρνεῖται ὅλα τά ὑπάρχοντά του καί δέν κόπτει δια τό ὄνομά μου κάθε δεσμόν, πού ὑπάρχει φόβος νά τόν κρατήση μακρυά ἀπό ἐμέ, δέν ἠμπορεῖ νά εἶναι μαθητής μου.
